    
Lief & Streng
Bevlogen lid
Bericht Nummer: 0
Aangemeld: n.v.t.
Beoordeling: nog geen
Stemmen: 0 | | Gepost op vrijdag 26 november 2021 - 05:28 pm: | |
... maar ik moet - all in the family: Manons verhaal |
Ik wil het er niet over hebben.
Ik heb echt wel genoeg geschreven. Wendy heeft toch alles al verteld.
Niet dus?
Oh, je wilt weten hoe het in de slaapkamer ging.
Nou ja. Jullie zijn gewoon een stelletje viespeuken. Allemaal.
Het was erg, gewoon heel erg. Zo goed?
Die cane was vreselijk. Toch ben ik blijven liggen, echt wel. Ik heb het allemaal doorstaan. Met mijn gezicht in het kussen moeten schreeuwen van de pijn. Waarom? Nou, ik wilde niet dat m’n grote zus me zo kon horen. Echt niet.
En dat ik daar zo lag, op zijn bed, nou ja, hun bed, zo tentoongesteld. Zo ongelofelijk naakt. Oh, wat had ik me graag voor hem verleidelijk uitgekleed. En dan zelf zo op het bed gaan neerstrijken. Zoo vreselijk geil. Met mijn kontje omhoog, mijn benen gespreid. Mijn kut open en beschikbaar. Voor hem, Jacob, om me te nemen, me te neuken.
Niet dus. Hij raakte me niet eens aan. Nou ja, op dat moment durfde ik echt al niet meer me verleidelijk te gedragen. No way. Hij had me al helemaal gedrild, helemaal klein gekregen. En was dàt niet wat ik wilde? Eigenlijk? Niet dus!
Weet je nog? Toen ik vanmiddag binnenkwam in het nieuwe huis van mijn zus. En ik dus zag hoe ze daar stond. Grote mooie zus. In haar seksie jurk. Toen dacht ik nog dat ik op een feestje kwam. Dat hij, Jacob, haar voor mijn ogen over de knie zou leggen. Enne, misschien ook wel dat ik dat mocht. Van hem. Als extra straf. Voor haar.
Hij heeft het ook beloofd. Toen ik nog maar net binnen was. Echt waar.
Maar nu ik ben niet meer dat brutale jonge ding wat haar grote zus een lesje wil leren. Ooit was dat. Dat ze bij mij over de knie ging omdat ik haar betrapt had. Dat is echt wel gebeurd, toen. Ongelofelijk, maar echt waar. En zo heerlijk om te doen, toen. Haar over mijn knie te leggen. Haar billen bloot. Háár, mijn grote zus, te straffen. Billekoek. Zucht ... nu zo lang geleden
Maar nu, nu ik zojuist pas echt gestraft ben, nu voel ik me alleen maar klein. Schaam ik me voor mijn tranen. Mijn rood behuilde gezicht. Mijn naakte lijf. Mijn billen die nog zo erg zeer doen.
Ik moet mijn excuses maken. Aan mijn zus. Ook dat nog. Maar nu, nu wil ik het maar al te graag.
Ik kniel voor haar neer. Weer heb ik het gevoel te falen. Het lukt me gewoon niet. Eerst m’n ene knie, dan de ander. Het lijkt echt nergens op. Waar is die sierlijke zelfbewuste Manon gebleven?
Terecht spreekt ze me vermanend toe: “Nu weet je wat er met stoute kleine meisjes gebeurt. Nou?”
Dat zegt ze echt. Ze, ze pakt me bij mijn kin. Mijn god, ik krijg een preek. Ik word kleiner en kleiner. Ik huil opnieuw. Hoor nauwelijks wat ze zegt.
“streng gestraft... meisjes die huilen ... schreeuwen”
Heb ik geschreeuwd? Ik heb geschreeuwd.
Ze gaat maar door en ik met huilen.
“stoute meisjes” is alles wat ik hoor, “stoute meisjes stoute meisjes stoute meisjes.”
Ik ik ik...
“Nou Manon, je mag het zeggen.”
Ik kijk haar met betraande ogen aan. Ik mag het zeggen. Wat mag ik zeggen?
Dat valt het kwartje. Ik stamel en stotter mijn excuus.
En dan is het ineens over.
“Vergeven?” vraagt ze. Natuurlijk, ik knik van ‘ja’. Ik had het verdiend.
En dan is ze alleen maar lief. Ze troost me, mijn grote zus. Dit is wat ik nu wil zijn, alleen maar dit. Haar kleine zusje zijn.
Ze is meer dan lief voor me. Ze verzorgt mijn billen. Teder.
Dan grijpt Jacob.
“Staan, Manon.”
Zijn stem is onverminderd streng. Ik gehoorzaam, direct, maar moeizaam. Mijn billen zijn dan wel verzorgd, maar over is het nog lang niet. Alles eigenlijk... Ik voel me verslagen. En hij zal toch niet...
Tsja, wat eigenlijk. Nog meer straf? Of dat wat hij eerder beloofd had? Wat toen zo fijn had geleken. Mijn grote zus straffen, billekoek geven. Maar nu, nu voel ik me alleen maar gestraft, heel erg gestraft. Ik kan gewoonweg niet nu... mijn zus... mijn grote zus.
“Trek je rok en je truitje aan, Manon. Maar dat grote slipje? Ik dacht het niet.”
Dat laatste is dus bedoeld voor Wendy, want dat had ze beloofd zonet. Niet dus. Maar Jacob gaat gewoon door. Met mij. Zucht.
“Daarna ga je op mijn stoel zitten, Manon. De billekoekstoel. Op je blote billen, want jouw straf is nog niet voorbij.”
Dat laatste is een opluchting. Hij heeft nog meer voor me in petto. Geeft niet. Mijn billen zijn genoeg gestraft. Dus wat hij ook in petto heeft voor me, zo erg zal het niet zijn.
Maar dat is het wel. De stoel is koud en hard. Mijn billen heet. Goeie combinatie zou je denken. Niet dus. Jemig, wat schrijnen m’n billen.
Braaf leg ik mijn handen in mijn nek. Mijn straf is nog niet voorbij. Maar hoe dan? Moet ik niet alleen mijn rokje maar ook mijn truitje omhoogtrekken? Dat hij dan mijn naakte borsten kan straffen. Want anders zou ik het niet weten.
Hij schudt inderdaad meewarig zijn hoofd terwijl hij me aankijkt. Dus het klopt. Oeps. Snel trek ik daarom maar mijn truitje omhoog en leg mijn handen weer waar ze horen. Ellebogen nu echt goed naar achteren, zodat mijn borsten mooi naar voren wijzen. Borsten waar ik trots op ben: niet te groot, niet te klein, precies goed. Toe maar, denk ik, straf ze maar, daar zijn ze voor...
Hij schudt nu pas echt meewarig zijn hoofd.
“Manon Manon Manon, meisje...”
Hij zucht. En ik, ik weet niet wat ik moet doen...
Dan gaat hem er een lichtje op. Ik zie het in zijn gezicht.
“Jij denkt dat ehh als ik jouw billen niet meer kan slaan, wat klopt, ik dan maar op je borstjes over moet gaan?”
Borsten, denk, mooie borsten. Borsten die mannen aantrekkelijk vinden. Geen borstjes... Ik kijk beledigd... weg. Want pas dan realiseer ik me weer hoe ik daar zit. Met mijn blote roodgeslagen billen op een harde houten stoel en mijn handen in mijn nek. En blote borsten. Ik bloos ... ja dat kan ik nog. Snel trek ik mijn truitje weer naar beneden. Maar nog voor ik mijn handen weer in positie kan brengen corrigeert hij me opnieuw.
“Los, Manon, armen los.”
Ik gehoorzaam, natuurlijk. Heb zin om te gaan grienen. Niks doe ik goed.
“Waarom zit je daar, Manon, nou?”
Ik denk niet dat het de bedoeling is dat ik iets terugzeg, dus staar ik maar beschaamd naar de grond. Ik denk dat hij me precies gaat vertellen waarom ik daar zit. Inderdaad op mijn rode blote billen en die verdomde harde stoel.
“Jij zit daar omdat je zus zo bij je over de knie gaat. Dat had ik beloofd, weet je nog. Jou beloofd, maar haar net zo goed. Maar ik geloof dat die vreugde bij jou wat gedaald is, niet waar, Manon?
En kijk me aan!”
Ik gehoorzaam onmiddellijk. Maar ik vecht nu tegen mijn tranen. Ik wil niet huilen. Niet nu ik hier zit op die rottige hardhouten stoel met m’n zere kont. Maar ik voel mijn lippen trillen.
Maar het lijkt wel of hij dat niet ziet. Of niet wil zien. Want hij kijkt me strak aan en gaat gewoon door met zijn tirade.
“Oh ja, ik weet het best,” begint hij sarcastisch, “jij had er je zinnen op gezet om mijn mooie meisje over de knie te leggen. Maar weet je wel wat dat betekent, in jouw geval, nu? Als ze op je schoot gaat liggen. Nou?
Hij grinnikt: “Tsja, fors gebouwd is ze niet, maar ik wed dat toch wel heel wat weegt. En dat ga jij dus voelen. Op je billen. Te meer dat jij haar gaat straffen, weet je nog?
Jij gaat haar een pak slaag geven op haar billen. En weet je nou wat het leuke daarvan is?”
Hij wordt nu echt sarcastisch.
“Elke keer dat jij haar op haar billen slaat, sla je dus ook op je eigen billen. Als het ware.”
En tegen Wendy: “En nee, Wendy, jij mag daar geen rekening mee houden.
Integendeel, jij gaat zo liggen dat alleen je tenen de grond raken, en je handen leg je op je rug. Je houdt jezelf maar in evenwicht, en als je dat niet goed genoeg lukt, moet die klap over.
Terug naar Manon: “Trouwens, net zoals dat jij, Manon, haar geen aaibeurtje geeft.
En dat bepaal ik dus, Manon, of je haar hard genoeg slaat. Als je verstandig bent zorg je dat je heel snel leert...
Nee, nou is het helemaal zo leuk niet meer, hè Manon. Dat je je oudere zus mag straffen. Nou, je zorgt maar dat je jezelf daaroverheen helpt. Want mijn geduld is op. Helemaal op.”
Met een kop als vuur zit ik hem aan te kijken.
Ik weet niet meer wat ik moet doen, moet voelen, mag denken.
Huilen, dat is wat ik wil. Maar ik weet zeker dat dat niet mag.
Mijn lippen beginnen opnieuw te trillen. Nieuwe tranen wellen op in mijn ogen.
Dan draait hij zich om. Ik volg hem met m’n ogen in stilte. En zie door mijn tranen heen dat hij zich omdraait en hun grote leunstoel vlak voor mij neer zet.
Hij gaat erop zitten en knikt me toe. Zijn gezicht verzacht. Evenals zijn stem als hij weer begint te spreken.
“Goed zo, Manon. Huil maar even. Voel je maar even heel klein. Dat is goed voor je.”
Zou het? Ik wil graag stoppen, maar kan het niet. Niet als hij zo meelevend naar me kijkt. Ik ben gewoon een grienend kind.
Gelukkig wendt hij zich nu naar Wendy.
“Ga over haar schoot liggen, meisje van me. En zorg dat zij goed zit.”
Zo lief is hij voor haar. En zij voor mij. Dat ze gestraft wordt, door mij, is helemaal geen straf, voor haar. Maar wel voor mij. Nu wel. Gek hoor.
Al snel ligt ze op mijn schoot. Ze schuift een beetje heen en weer. Met haar handen verplaatst ze zich op mijn knieën. Zoekt de goede balans met handen en voeten. Ik zie inderdaad dat nu alleen haar tenen de grond raken. En haar handen, tot ze goed ligt. Dan legt ze die gekruist op haar op haar rug. Voor mij dus: om ze vast te pakken. Ik gehoorzaam met mijn linkerhand, mijn rechter is om te slaan.
Mijn huilen is gestopt, mijn tranen laat ik voor wat ze zijn.
“Haar rokje.”
Oh ja, dat moet omhoog. Kan ik met één hand.
“En slipje.”
Dat gaat niet, ik moet haar weer loslaten. Met beide handen gaat het prima.
Want haar billen moeten bloot, ik weet het, helemaal bloot. De zes streepjes verschijnen weer. Hoelang nog blijven ze nog zichtbaar?
“Je gaat haar straffen in een heel gelijkmatig en langzaam ritme. Ik wil dat je ook je eigen billen voelt. Dus bij elke slag buig je naar voren, om na de slag weer terug te veren tegen de zitting aan. Duidelijk?”
Zijn boosheid is nu uit zijn stem verdwenen. Maar dwingend klinkt hij beslist.
Ik gehoorzaam. Met mijn linkerhand grijp ik mijn zus weer stevig vast. Mijn eerste klap valt. Wendy’s billen dansen even. Ze geeft een zachte kreun. Net zoals ik wanneer ik weer terugveer. Daarom moet ik dat van hem: naar voren en weer terug. Zo glijden mijn billen over de zitting heen en weer. Het hout in stroef. Het schrijnt. Mijn hand tintelt. Maar nog niet genoeg.
“Harder Manon, je kunt het. En ik waarschuw niet opnieuw.”
Wat is hij streng. Ik bloos. Wendy is dus echt niet de enige die gestraft wordt, ik net zo goed. Of nog veel meer.
Het is Wendy zelf die haar billen aanbiedt.
“Toe,” fluistert ze zacht.
Voor haar is het geen straf. Geen echte. Zij doet het voor Jacob. Of misschien ook voor mij?
Ik sla opnieuw. Harder nu. Auw, dat doet echt zeer. Wendy kreunt wat harder. Ik durf Jacob nu aan te kijken. Hij knikt. En knikt opnieuw. Een bemoedigende glimlach. Ik doe het goed!
Gek, maar dat verzacht mijn eigen pijn. Versterkt de wens om het goed te doen.
En dat doe ik.
Ik blijf doorslaan nu. Traag, maar hard. Ik ben me niet langer bewust van mijn eigen pijn. Ook niet van mijn eigen kreunen. Wel dat van Wendy. En van haar billen die op en neer dansen.
Het kreunen wordt grommen. En net als ik denk dat zij het niet langer houdt, en ik ook niet, roept Jacob zacht maar beslist: “Stoppen.”
Wendy ontspant langzaam, ik ook. Mijn rechterhand ligt op Wendy’s billen. Ik kijk Jacob aan: mag ik ze strelen? Hij begrijpt het en geeft me een goedkeurend knikje.
Ze voelen heet en opgezwollen, Wendy’s billen. Maar niet zoals die van mij. Geen schade. En ik denk dat ik zelfs nog een beetje de streepjes zie. Heb ik dan niet hard genoeg geslagen? Nee, dat is het niet. Wendy’s billen zijn nu veel roder dat toen ik haar thuis strafte. Het is meer dat ik zelf daarvoor zo hard gestraft werd door Jacob, dat ik dat denk.
En voor Wendy was het helemaal geen straf. Ik zie dat ze haar hoofd draait om me aan te kijken. Dat gaat natuurlijk een beetje moeizaam. Maar haar glimlach is zo lief.
“Dank je wel, Manon. Je hebt het goed gedaan, zusje. Dankjewel.”
Echtwaar, dat zegt ze. En ik weet, ik voel, dat ze het meent.
En als ik naar Jacob kijk zie ik dat hij het helemaal met haar eens is.
Ze zijn veel te lief voor mij. Want ik weet: ik ben en blijf een Kreng.
 als je geeft èn neemt heb je dubbel plezier 
|
Verhalen 
Verhalen
om mee te beginnen
prachtig en mild
bijzonder
spanking verhalen