sm & spanking verhalen & forum

Beoordeel dit bericht door een getal te selecteren. 1 is het slechtste en 5 is het beste.

Luxuria Nieuw lid Bericht Nummer: 0 Aangemeld: n.v.t. Beoordeling:  Stemmen: 1 Gepost op dinsdag 26 mei 2020 - 05:21 pm:    ik ben van hem, helemaal van hem, maar hij, hij... Ik ben een heel braaf meisje. Ik gedraag me zoals het hoort. Ik ben lief en aardig. Zorgzaam en voorkomend. Heel gehoorzaam. Een perfecte slavin. Maar nu ben ik boos. Boos op mijn Meester. Voor hem trok ik mijn mooiste zomerjurkje aan. Het jurkje waarin mijn borsten zich zo mooi tekenen. Voor hem droeg ik daaronder geen slipje. Ik wil dat hij me ziet. Me begeert. Me neemt. Hard en zonder aarzelingen. En me daarna straft. Straft omdat ik geil werd. Klaarkwam zonder toestemming Want ik heb zijn leiding gemist. Ik heb het nodig dat hij over me heerst. Bepaalt wat ik moet doen en laten. En me straft. Want zonder straf voel ik me verloren... Maar hij ziet me niet. Hoort me niet. Voelt me niet. Hij zegt: “Ga je netjes aankleden.” Er golft iets in mij het stijgt naar mijn hoofd als in een waas zie ik niets meer. Ik trek mijn jurkje uit. Ruw en onbeheerst. Gooi het op de grond. Trek mijn rechter schoen uit gooi hem weg. Mijn linker schoen volgt, raakt hem, weet ik later, maar ik zie het niet. Want blind van woede storm ik naar boven naakt. Stort me op mijn bed. Ga ik huilen of ga ik schreeuwen? Ik begraaf mijn gezicht in het kussen. Dan is hij al bij me en trekt me omhoog. Sleurt me achter zich aan. Het gaat zo snel. De slaapkamer uit, de trap weer naar beneden. Ik moet oppassen om niet te vallen. Hij heeft er geen oog voor, of toch wel? Want ook al blijft hij trekken, ik struikel niet. Met mij nog in zijn ene hand pakt hij met zijn andere een stoel. Zet hem midden in de kamer. Gaat zitten en in één beweging trekt hij me over zijn knie. Dan is het stil. Ik hoor mezelf hijgen. Hij niet. Hij wacht alleen. Hij laat me los. Tot ik niet meer hijg? Tot ik weer tot rust gekomen ben? Wat is er gebeurd? Ik weet het niet meer, voor even. Ik lig over zijn knie, zo vertrouwd. Was dat niet wat ik wilde? Ja, nee, niet zo... Mijn wanhoop komt terug, mijn woede... Dan klinkt zijn stem. Rustig, maar beslist: “Je was boos. Nee woedend. En woede wordt bestraft, dat weet je.” Ja, ik weet het weer. Ik weet wie ik ben. Van hem. Zijn bezit. Zijn slavin. “Ja meester. Alstublieft,” hoor ik mezelf zeggen. Zonder dat ik na hoef te denken. Ik leg braaf mijn handen op mijn rug. Dit is wat ik wilde, maar toch niet zo? Jawel! Zo. Zo moet het zijn! Hoe vaak heeft het me niet gezegd. ‘Boos zijn mag. Woedend zijn mag. Zelfs op mij. Maar altijd heb je dan straf verdiend. Een pak slaag. Als een stout en vervelend kind. Want dat is dan wat je bent.’ Daarom lig ik nu over zijn knie. Heeft hij me in zijn greep. Een ongezeglijk en egoïstisch meisje. Zijn meisje, niet zijn slavin. Daalt zijn hand neer op mijn billen. Die eerste slag. Soms is die zacht, liefkozend zelfs. Maar nu niet. Nu is die hard. Heel hard. Keihard. Hij slaat me uit alle macht. Ik schreeuw. Ik weet dat ook hèm dat pijn doet. Maar hij doet dat voor mij. Zodat ik weet dat hij van me houdt. Dat ik van hem ben. Hij slaat zo hard, hij slaat zo snel. Dan is er alleen maar pijn en schreeuwen en... heel diep weg voel ik het komen dat gevoel van liefde overgave vervulling. Hij stopt. Als mijn ook mijn schreeuwen is gestopt hoor ik hem hijgen. En begin ik te huilen... ik ben van hem zijn slavin maar allesbehalve perfect...