    
Paul Gérard
Oppasser
Bericht Nummer: 0
Aangemeld: n.v.t.
Beoordeling: nog geen
Stemmen: 0 | | Gepost op zaterdag 02 mei 2020 - 12:47 pm: | |
blijft Denise een haremslavin, of lukt het haar te ontsnappen naar Holland, samen of zonder Achad? |
Achad hielp haar opstaan en bracht haar terug naar het midden van de kamer. Was de ceremonie dan nog niet voorbij? Blijkbaar, want hij schoof de jurk van haar schouders en liet die rond haar voeten vallen.
“Blijf hier staan,” fluisterde hij haar toe.
En terwijl hij opzij ging staan legde zij haar handen weer in haar nek.
“U bent tevreden bent over haar, mijn Sheikh? U wenst u haar niet meer te onderzoeken?” vroeg Achad.
“Ik ben zeer tevreden over haar. Ze is zeer schoon, goed gebouwd, vaardig en toegankelijk. Ze zal een uitstekende slavin zijn,” antwoordde de Sheikh.
‘Dat ben ik,’ dacht Denise trots, ‘slavin van Achad, mijn Meester.’
“Zullen we dan ook het formele deel van de ceremonie afhandelen?” vroeg de Sheikh.
‘Zo, dus inderdaad een ceremonie,’ dacht Denise, ‘dat heb ik goed aangevoeld.’
“Graag.”
“Als u dan zou willen tekenen?” vroeg de gezette man aan Achad. Hij sprak Frans met een merkwaardig accent.
Denise begreep het niet. Tekenen waarvoor? Had het met haar ontsnapping te maken? Met wat Achad gisteravond had besproken?
Achad fluisterde in haar oor: “Hier stil blijven staan,” en liep naar de gezette man die een tafeltje naar voren schoof waarop een document en een pen lag.
Achad tekende het document en schoof het naar de jonge man aan de andere kant van de Sheikh. Ook hij tekende. Vervolgens werd de tafel naar de Sheikh geschoven.
“Wij zouden het allen zeer waarderen als u ook zou willen tekenen,” sprak de gezette man.
“Goed,” zei de Sheikh en tekende.
Achad schoof het tafeltje terug naar de gezette man.
Ook hij tekende en sprak plechtig: “Alors voici est scellé la achat.”
Denise verstijfde. Had ze het goed gehoord: “Dan is hierbij de koop bezegeld.” Had de man “koop” gezegd, “achat”?
Welke koop?
Het zweet brak haar uit. Toch niet zij? Zij was toch niet de koop?
Zij was Denise, vrije vrouw. Zij kon niet verkocht worden.
Maar ze wist wel beter.
En Achad dan? Had Achad haar verkocht? Achad hield van haar!
Ze had ze het vast verkeerd verstaan. Ze had “achat” verstaan, Frans voor “koop”. Maar waarschijnlijk had de man Achad gezegd, gezien zijn accent kon dat best.
Of wellicht “échappe” van échapper: ontsnappen. Dat leek nog aannemelijker dan “achat” en “Achad”.
Maar het paste niet in wat de man verder zei: “scellé”: oftewel “gesloten” of “verzegeld” of zoiets. Of klopte het toch wel? Zo goed was haar Frans nu ook weer niet. De ontsnapping die gesloten was. Afgelopen. Bezegeld? Dan begreep ze het nog steeds niet, maar het zouden de resultaten kunnen zijn van al die besprekingen die volgens Achad gisteravond zo belangrijk waren.
Ze was zo in verwarring dat ze niet merkte dat er achter haar twee meisjes binnengekomen waren die een houten stoel achter haar neerzetten.
De meisjes benaderden haar vervolgens van achter en pakten haar bij haar ellebogen vast. Ze schrok. Nu pas werd ze zich van hen bewust. Ze dwongen haar met zachte hand met hen mee te gaan. Ze maakte een klein rondje. Pas toen ze er pal voor stond zag ze de houten stoel.
“Ga er omgekeerd op zitten,” beval Achad zonder zijn stem te verheffen. Automatisch gehoorzaamde ze.
Ze spreidde haar benen en schoof over de zitting heen naar voren. Toen haar buik de rugleuning raakte ging ze zitten. Direct drukten de meisjes haar tegen de schuine houten rugleuning. De leuning was zo hoog dat haar borst en schouders tegen de leuning rustten maar haar hoofd vrij bleef. Ook haar armen werden door de leuning tegengehouden. Ze meende spleten in de leuning gezien te hebben, maar alles ging zo snel.
De twee meisjes pakten haar armen vast en hielden die stevig tegen de leuning gedrukt.
Ze werd afgeleid omdat er twee nieuwe meisjes waren bijgekomen. Zij staken iets tussen haar armen en haar bovenlijf door. Even later voelde ze dat haar armen vlak boven haar ellebogen en bij haar oksels werden vastgesnoerd.
Voor verzet was geen tijd. Alles gebeurde zo snel. Bij haar oksels werd een brede band tussen haar armen en haar bovenlichaam gestoken. Met die band werd haar borst en buik aan de rugleuning vastgesnoerd. Tenslotte pakten de meisjes haar voeten en trokken die naar boven. Ze werden aan de onderkant van de zitting vastgezet. Net zoals haar handen.
Zo kon ze geen kant meer uit. Stijf zat ze tegen de leuning gedrukt. Alleen haar hoofd kon ze nog bewegen.
De meisjes waren verdwenen. Niemand sprak. Het werd stil in de zaal.
Toen pas realiseerde ze zich waaròp ze was vastgemaakt. Het was de stoel die Achad voor haar beschreven had. Die hij voor haar had gereedgemaakt de avond dat ze was ontsnapt. Om haar te brandmerken, een ‘Chaise de Marquer’ had hij hem genoemd.
‘Om haar te brandmerken,’ze herhaalde die woorden in haar gedachten: ‘ze gingen haar brandmerken. Ze was wel degelijk verkocht. Door Achad aan de Sheikh.’
Tranen drupten langs haar wangen. Ze keek hem aan.
“Waarom? Pourquoi?”
En meteen wist ze dat ze dat daar het antwoord lag.
Ook hij had die woorden tegen haar gesproken.
‘Pourquoi?’ had hij haar gesmeekt.
Waarom had ze hem toen geen antwoord willen geven?
Haar lichaam had hem verteld dat ze naar hem verlangde. Met haar geest sloot ze hem buiten.
‘Waarom?’ had hij haar gevraagd: ‘Pourquoi?’
Ze wist zelfs nog letterlijk wat hij had gezegd: ‘Deze woorden zal ik slechts eenmaal spreken. Alleen voor u zal ik ze spreken. Voor u alleen. Deze woorden: ik smeek het u.’
Na lang zwijgen had ze hem vol trots geantwoord: ‘Je suis Denise!’
Alsof ze wist wie ze was...
“Ik zie dat je het antwoord al weet. Ten dele weet. Weet dat ik je precies hetzelfde vroeg. Smeekte zelfs.”
Denise knikte triest.
“Maar het is maar een deel van het antwoord. Je hebt me toen gekwetst. Nog nooit kwetste een vrouw me zo diep.
Je hebt me echter daarna nog een tweede maal diep gekwetst.
Je zou opnieuw gestraft worden. Je was bang. Ik stelde je gerust en ondanks alles vertelde ik je dat je lief was. Ik meende het. Toen durfde je eindelijk. Je bekende dat ik de enige man was die je kon leren lief te hebben. Ik zag je liefde voor mij.
Ik opende me nogmaals voor je.
Beaamde dat ik je dat kon: je leren liefde te geven en liefde te ontvangen; zonder na te denken, zonder af te wegen, onvoorwaardelijk te genieten van het moment. En toch was je op dat moment al bezig met ontsnappen. Wist je al dat ik nooit daarvoor de kans zou krijgen.
Het waren loze woorden. En toen ik besefte hoe loos die woorden waren geweest, kwetste dat me meer dan ik voor mogelijk hield.
Maar nog een laatste maal toonde je je harteloosheid.
Gisteren. Je betuigde me je liefde. Wilde dat ik je Meester was.
Maar het enige wat je wilde was dat ik voor Meester zou spelen. Niet dat ik het was. Ik, Achad, die voor Meester moest spelen!
En hoe snel was je daarna om jezelf een ‘subje’ te noemen. Slavin ervoer je als ‘te bezitterig’.
Maar het was meer dan het spelen met woorden.
Je wilde direct naar Holland. Je verwachtte dat ik mee zou gaan. Je pronkte met je rijkdom. Je wilde dat ik me aan zou passen. Ik moest mijn levensverhaal maar te gelde maken,” hij spuugde de laatste woorden vol minachting uit.
Het enige wat Denise kon doen was haar tranen de vrije loop te laten.
Ze had Achad niet verdiend.
Nu hij haar had verkocht zou ze ten minste nog enige waarde voor hem hebben. Ze aanvaarde haar lot. Niet dat ze anders kon. Maar diep in haar wilde ze het ook. Als hij het haar nu zou vragen: of hij haar mocht verkopen, zou ze “Ja” gezegd hebben.
Ze hoorde dat een brander aangezet werd. Zag de metalen stang met daarop een merkteken. Zag hoe de gezette man het merkteken in de vlam hield. Het leek op het vredesteken. Het werd roodgloeiend.
Hij zei tegen haar: “Het teken van eigendom.”
Ging achter haar staan.
Ze gilde zoals ze nog nooit had gegild.
Het merkteken brandde in haar vlees. Rook steeg omhoog maar dat zag ze niet.
Ze rook het wel: haar brandend vlees.
Vijf seconden duurde het.
Toen trok de man het merkteken uit haar vlees.
Ze viel flauw.
Ze kwam weer bij.
Zag dat hij opnieuw een merkteken verhitte.
Ook die werd roodgloeiend.
“Dit is wie je bent,” sprak de man: “Gekooide Nachtegaal.”
Weer ging hij achter haar staan.
Weer schreeuwde ze, maar ze had geen stem meer.
Nu brandde het in haar andere schouder.
Weer steeg rook op.
Rook ze haar brandend vlees.
Vijf seconden.
Daarna was alles weg.
Toen ze weer bij kwam voelde ze niets.
De slavinnen gingen direct aan de slag met het verzorgen van de brandmerken. Hoe, dat wist ze niet. Wel zeiden ze haar dat ze haar zouden verdoven.
Ze lieten haar drinken. Langzaam kwam ze bij. Toch was ze blij dat ze nog steeds zo vastgesnoerd zat. Ze kon niets, maar ze hoefde ook niets. Ze bedankte de slavinnen. Ze merkte dat haar stem heel schor was. Dat zou morgen nog erger zijn.
De jonge man was verdwenen. Achad had zijn zetel ingenomen.
Ze hoorde de Sheikh zeggen: “Laten we de overeenkomst afronden.”
Ze wilde het niet horen, te meer daar met de overeenkomst zijzelf bedoeld werd. Nou ja, haar verkoop.
“Graag, mijn Sheikh,” antwoordde Achad.
De Sheikh klapte in zijn handen.
Toch kon ze het niet helpen nieuwsgierig te zijn naar wat er zou gebeuren.
Eén van de slavinnen opende de grote deur naast de mannen.
Farah kwam binnen met twee naakte meisjes aan een ketting.
Daarachter de jonge man met een koffertje.
Farah overhandigde de twee kettingen aan Achad. De meisjes knielden direct voor hem neer, links en rechts voor hem. De jonge man liep vervolgens naar Achad toe en knielde op één been, tussen de meisjes in.
Hij opende de koffer en liet hem de inhoud zien.
Zevenhonderdvijftigduizend, heer,” zei hij tegen Achad.
“Dank u, Koopman,” antwoordde Achad en tegen de Sheikh: “Wilt u het in bewaring houden, mijn Sheikh.”
“Gaarne,” zei de Sheikh.
Nu pas drong het tot Denise door.
Zevenhonderdvijftigduizend euro en twee slavinnen!
Met schorre stem stamelde ze: “Ben ik dan zoveel waard, Achad?”
Achad liet een stilte vallen.
“Jij niet Denise.”
Hij klapte in zijn handen.
Ze zag in de verte een vrouw aan komen lopen.
Ze doeg de gebruikelijke jurk van het paleis, maar was bovendien gesluierd.
“Ga voor Denise staan,” gebood Achad.
De vrouw gehoorzaamde.
“Verwijder je sluier,” beval hij.
Terwijl de vrouw gehoorzaamde, zei hij:
“Jij niet, Denise. Maar Nadira wel.”
Het was Nadira die voor Denise stond.
Nadira? Hier? Ze begreep het niet.
“Draai je om, Nadira en kniel.”
Nadira gehoorzaamde.
“Ontbloot je schouders.”
Nadira schoof voorzichtig de jurk naar beneden zonder dat deze naar beneden viel.
Denise zag op één schouder hetzelfde teken als dat in haar schouder gebrand was.
Denise sprak zacht: “Dus jij bent zoveel waard.”
Maar begrijpen deed ze het niet.
“Bent u dan net zoals ik ontvoerd?” vroeg Denise zacht.
“Ja Denise, in plaats van jij ben ik ontvoerd. Volgens mijn eigen plan.”
“Maar een slavin kan niet worden ontvoerd,” bracht Denise daar tegenin.
“Kijk goed, Denise, kijk goed,” droeg Achad haar op.
“Ik zie een brandmerk.”
“Hoeveel, Denise!”
“Twee, Achad: één op iedere schouder.”
“Hoe kan ik haar dan verkocht hebben, Denise?”
Hij had gelijk. Nadira had één brandmerk op haar rechterschouder, geen twee. Als Achad haar verkocht had zou ze twee brandmerken moesten zien: die van haar oude en van haar nieuwe meester. Van Sheikh bin Bar èn van Sheikh bin Alaam. En dat zou de Rechter nooit hebben goedgekeurd zonder de toestemming van bin Bar.
Achad kon haar niet verkocht hebben.
Tenzij...
Nadira toen geen slavin was.
Maar nu wel.
Paul Gerard, 17.45 uur, 26 december 2011
Dit is het einde van het verhaal van Denise, die ontvoerd wordt en verandert van een zelfstandige vrouw in een slavin.
Het is een hard verhaal, waarin liefde en overgave niet worden beloond.
Maar dat is de realiteit in de wereld van de woestijn, van sheiks en slavinnen.
Een wereld waar voor vrouwen het leven als slavin het hoogste goed is.
Waar alleen jonge, knappe en gezonde vrouwen hun verlangen naar een leven in geborgenheid verwezenlijkt zien.
Waar ze geen weet hebben van het bestaan van een leven in vrijheid èn geluk.
Maar het is een eerlijk verhaal.
Het moest verteld worden.
Zo ziet het verborgen leven van de woestijn er uit.
Ik kan daar niets aan veranderen.
Maar toch knaagt het in mij.
Het leven van Denise is voorbij.
Dat van Nadira verwoest.
Ghizlan, Aisha, Adilah en Kayla: hen wacht een leven vol onzekerheid zo zonder Achad.
En Achad? Is hij gelukkig? Zonder Aisha, Adilah, Kayla, zelfs Ghizlan en al die andere slavinnen die hem lief hadden?
En zonder Denise die hij liefhad?
Of was dàt slechts Denises verlangen daarnaar?
Het verhaal is verteld.
Maar toch....
het verhaal is hiermee ten einde
maar niet de roman
de roman gaat verder
maar waarmee....
een happy end?
of nog meer verschrikkingen?
of blijkt alles een bedrog en is niets meer wat het scheen te zijn?
Samen nog zes hoofdstukken en een nawoord...
de roman kun je bestellen
en geloof mij, die leest heel wat lekkerder dan de verhalen op deze site
Omdat ik me daarover toch wat schuldig voel
en het gewoon heel erg leuk vind dat jullie ook mijn ‘boek’ lezen
deze en komende maand een eenmalige aanbieding bovenop de huidige
en altijd inclusief verzendkosten!
© Paul Gérard
 | | Haremslavin | | | | incl. verzendkosten Erobird Boekwinkel | | paperback editie: € 15,00 | | hardcover de luxe: € 17,50 |
|
het vorige deel van dit verhaal
“Aangekomen”
 verhalen maken dromen waar 
|
Verhalen 
Verhalen
om mee te beginnen
prachtig en mild
bijzonder
spanking verhalen