    
Lief & Streng
Bevlogen lid
Bericht Nummer: 0
Aangemeld: n.v.t.
Beoordeling: 
Stemmen: 2 | | Gepost op zondag 19 april 2020 - 03:33 pm: | |
“een nieuw gezin voor Manon,” deel III: eindelijk echt samen |
Vrij snel na mijn pak slaag kwamen mijn ouders met de mededeling dat ze gingen scheiden. Eindelijk. Echt, ik was opgelucht. Ook toen zij me vertelden dat ik niet bij mijn moeder zou gaan wonen, maar bij mijn vader. Je zou zeggen dat ik boos hoorde te zijn dat aan mij niets gevraagd werd. Ik was zestien! Maar alleen bij mijn moeder wonen was een onverdraaglijke gedachte.
De klap kwam pas toen ik hoorde wat dat zou inhouden, bij mijn vader wonen. Hij ging naar Limburg verhuizen. Terwijl we nu in het Noorden woonden. Ik trok bleek weg maar zei niets.
Dat ik met hem meeging was uitgesloten. Maar ik wilde zeker weten of wat ik wilde wel kon: bij Lies gaan wonen.
Ik wist best wel dat ze ‘ja’ zouden zeggen, maar toch was het een opluchting toen ze dat ook werkelijk deden. Lies’ moeder vloog me zelfs om de hals, Lies zelf zei alleen maar “Yes” maar wel met veel overtuiging. Lies’ vader zei simpelweg: “vanzelfsprekend.”
Maar hij was wel degene die meteen in detail mijn ‘verhuizing’ ging bespreken. Dat mijn ouders ook nog hun toestemming moesten geven kwam niet eens bij hem op. “Je woonde in feite al bij ons,” zei hij later toen ik hem daarmee confronteerde.
In ieder geval plannen genoeg. Hij wilde de zolder gaan verbouwen tot een echte ruime kamer. Die werd dan van mij.
Grappig: toen Lies riep: “en ik dan?” begon hij te lachen.
Eerst begreep ik er niets van, maar hij legde uit dat mijn kamer veel groter zou worden dan die van haar. Als slachtoffer van mijn ouders had ik recht op een heel mooie plek, zei hij.
En daarna: “Maar Lies plaagt je, ze meent dat heus niet.”
Een grijns van Lies bevestigde zijn inschatting.
“En ik wil gaan kijken of we de voogdij kunnen regelen over jou. Als je dat zou willen, tenminste.”
Ik vloog vader om de hals. Echt, vanaf nu was het definitief: vanaf nu waren zij mijn vader en moeder.
Natuurlijk stemden mijn ‘ouders’ meteen in. Mijn ‘vader’ had zelfs het lef te vragen of dat betekende of hij ook niet langer in mijn onderhoud hoefde te voorzien. Lies’ Pa verzekerde dat dat het geval zou zijn.
En nù neem ik me dus voor dat dit echt de laatste keer is dat ik hem hier zo noem: Lies’ vader.
Vanaf nu is hij ècht mijn vader. Is er geen ander, net zoals mijn nieuwe moeder gewoon mijn moeder is.
Al dat gedoe: mijn verhuizing, de verbouwing, de voogdij, maakte dat er wat betreft mijn nieuwe gezin niet zoveel veranderde. Lies werd een paar keer gestraft, maar ik niet.
Tot het ‘gedoe’ dus achter de rug was. We gingen het vieren in een luxe huisje van Center Parcs, een weekend lang.
Daar vertelde mijn moeder me dat ze altijd al naar een tweede kind verlangd had. Na de geboorte van Lies was duidelijk dat er geen broertje of zusje zou volgen. Ze had daar heel veel verdriet van gehad. Maar dat niet alleen: ze had Lies zo graag een broer of zus gegund. Daarom was ze zo blij geweest dat onze vriendschap zo opbloeide.
Zo wrang als je het met mijn eigen situatie vergeleek. Mijn voormalige moeder had me als klein kind al duidelijk gemaakt dat ik een ‘moetje’ was. Dat ze zelfs niet hadden willen trouwen maar gedwongen werden door hun beider ouders. Het idee van nog een kind te moeten bevallen had haar van walging vervult. Hoewel van seks tussen haar en haar man nooit meer sprake was geweest, had ze zich evenzogoed laten steriliseren. Vind je het gek dat ik me altijd als ‘te veel’ heb gevoeld?
We hadden het dat weekend vooral heel gezellig met elkaar. Samen boodschappen doen, samen eten koken, samen wandelen en fietsen.
Op de laatste middag van ons verblijf in het huisje riep vader ons bij zich, samen met moeder natuurlijk.
“Vanaf nu ben jij, Manon, onze volwaardige dochter, met de zelfde rechten en plichten als Lies.”
Oh, als je kon weten hoe gelukkig die woorden me maakten. Ik straalde.
“Je weet dat Lies, als ze regels breekt, ongehoorzaam is of zich misdraagt, ze gestraft wordt. Dat geldt dus vanaf nu ook voor jou. En je weet hoe dat bij ons gaat, daar hoef ik niet over uit te weiden. Jij hebt al één keer het genoegen mogen ondervinden,” hij grijnsde breed uit, “om door mij gestraft te worden, ten slotte.”
Yes, yes, yes, dacht ik van binnen. Maar van buiten hield ik het op een instemmende knik terwijl ik bloosde.
Vader zag het en antwoordde met een bemoedigend knikje voor hij verder ging.
“Dat wil niet zeggen dat wij, mijn vrouw en ik, jou net zo zullen behandelen als Lies. Jullie zijn twee verschillende persoonlijkheden, met verschillende behoeftes, verschillende karakters en verschillende valkuilen. Dus ook verschillende regels. Maar jullie straf zal niet verschillen. Over de knie met je billen bloot.”
“Maar omdat jullie ook nog vriendinnen zijn en heel veel samen optrekken zullen die verschillen minder groot zijn dan de overeenkomsten. En ik zal jullie voor veel dingen samen verantwoordelijk houden. Die keer laatst, rond dat verkleedgedoetje, dat Manon zwaarder daarvoor gestraft werd dan Lies, dat was dus eenmalig, dames.
Vanaf nu zijn jullie verantwoordelijk voor elkaar en worden jullie dus beiden even streng gestraft.”
Zo, dat zagen Lies en ik niet aankomen. Ik wist natuurlijk niet hoe Lies erover dacht, maar ik zei zonder aarzelen: “Ja vader.” En direct daarna: “Natuurlijk vader.”
En Lies zij voorzichtig: “Okay.”
“Maar eh vader, dat is eigenlijk niet eerlijk voor Lies.”
“Huh,” zei Lies.
“Pardon,” zei vader, “leg uit.”
“Nou, als we samen dingen doen, dan gaat het door mij steeds mis. Zoals met het verkleden. En dan wordt Lies dus steeds om mij gestraft.”
“Dat is niet waar. Ik wordt veel vaker gestraft dan jij. Jij bent zelfs nog maar één keer gestraft, en ik sinds die ene keer al weer twee keer daarna.”
“Maar ik bedenk altijd van alles om samen te doen. Daar heeft vader het nu over. Niet wat je in je eentje uitspookt. En om samen dingen doen gaat het dus. Jij doet dan met me mee. Dan worden we vanaf nu samen voor gestraft. Da’s niet eerlijk want het is dus mijn schuld dan.”
“Niet waar. Het gaat om regels overtreden. Daar ben ik dus goed in. En dan trek ik je geheid mee. Dat was nooit zo, omdat dat toen niet telde. Nu dus wel. Daarom moet vader me gewoon twee keer straffen voor jou één keer.”
“Vader moet juist jou maar half straffen omdat het altijd mijn schuld is. Dat zei ik toch.”
“Dat is helemaal niet waar. Ik zeg je dus toch dat het altijd mijn schuld is. Dan is het dus echt niet eerlijk dat jij gestraft wordt.”
“Dat is echt niet waar. Jij draait gewoon alles om.”
“Niet waar, jij verdraait alles, echt alles.”
“Je bent gewoon een liegbeest.”
“Nietes. Jij bent een liegbeest.”
“STOP”
Verschrikt keken we naar vader.
Voelde ik me schuldig? En Lies? Was onze ruzie uit de hand gelopen? Waren we bang voor vaders straf? Ben je gek. Beschaamd keken we elkaar aan. Heel kort maar. Ik zag de twinkeling in de ogen van Lies. Twee zussen, één plan, haha.
Nu het netjes afronden. Beschaamd keken we beide vader aan. Met maar één intentie: doe het nou!
Je denkt nou natuurlijk: hoe kon ik dat weten, sterker, hoe konden we dat van elkaar weten?
Nou heel simpel: dat soort ruziespelletjes speelden we veel vaker. Natuurlijk nooit waar vader of moeder bij waren. Stel je voor.
Waarom we dat deden? We waren geen zussen, nee we waren vriendinnen. Toch wilden we ons beide ook zussen voelen. Dit soort nepruzies kwam er denk ik het dichtste bij. Beide waren we enig kind. Beide kwamen we nooit in kinderrijke gezinnen. Dit was ons beeld daarvan. En per slot van rekening: enig om te doen.
Normaliter eindigde dat dan in in giechelpartij. Nu moesten we het gewoon netjes afmaken.
Ik opende: “sorry vader. Het spijt me. U heeft het nou zelf gezien. Ik begon er over. Ik ging tegen u in. Lies wilde het alleen voor me opnemen. Straft u mij alstublieft.”
“Nou moe. Hé, wat is er met jou aan de hand, Manon. Nou doe je het weer. Ik ging zitten ruzie maken, jij niet. Jij nam het alleen maar voor mij op.”
“Jij dus, jij draait gewoon al mijn woorden om. Je bent gemeen.”
“Helemaal niet waar. Jij bent gemeen.”
“Nietes.”
“Welles.”
“En nu is het genoeg.”
Dat was vader, heel rustig nu, maar beslist.
“Eén keer ruzie maken is tot daar en toe. Maar daarna rustig weer opnieuw beginnen. Nee, nee dames. Dat kan ik niet toestaan.”
“Ja, vader,” zeiden we tegelijkertijd.
“Nou?!”
Dat was waar we op wachten. Weer zo’n superkort oogcontact.
En toen, tegelijkertijd: “Ik heb straf verdiend, vader.”
En na een korte pauze: “Wij hebben straf verdiend, vader.”
Daarna Lies: “wilt u ons beide straffen, vader?”
En ik om het af te maken: “Wilt u ons streng straffen, vader, extra streng?”
Later hebben we gepraat hoe dit allemaal zo kon gebeuren. Je denkt misschien dat we het zo afgesproken hadden. Dat is niet zo. We hadden het eigenlijk nooit over straf krijgen en zo. Ik weet dat Lies het gestraft worden er gewoon bij vond horen. Maar het was altijd wel gewoon straf voor haar. En ik heb haar nooit verteld dat ik opgewonden werd om haar gestraft te zien worden. En het in de hoek moeten staan en zo. Ook toen niet trouwens.
We kwamen tot de conclusie dat het zo ging omdat vader er over begon. Over het samen gestraft worden. Samen verantwoordelijk zijn. Beide altijd evenveel straf krijgen. En toen die spontane ruzie. Dat was ons bondje. Vader die niet echt ingreep. Dat we samen wisten: vader moet het gewoon nu doen. Dat bevestigt onze zussenband. Echt samen gestraft worden. Zonder na te denken over de consequenties.
Want ja, die waren er dus. Niet alleen had ik er om gevraagd, we kregen het ook: een extra strenge straf. Vader zei het al meteen.
“Jullie hebben gevraagd om een extra strenge straf, nou, die krijgen jullie. Ik vond al dat het goed was om jullie, nu jullie zussen zijn geworden, jullie kennis te laten maken met mijn nieuwe regels. Had ik nog twijfels of ik dat nu al zou moeten doen, die heb ik nu niet meer.
Nieuwe regels voor het samen straffen dus. Niet meer één voor één over de knie. Nee, voor samen straffen heb ik iets anders bedacht.
Er staat hier een mooi bankje, net zoals thuis. Zo’n bankje is vanaf nu voor het samen straffen. Dat bankje schuif ik zo dus wat naar voren. Jullie gaan daar dan achterstaan, netjes naast elkaar, zo dicht mogelijk tegen elkaar aan.
Om daarna, als ik het zeg, je voorover te buigen, zo diep dat je met je ellebogen op de zitting rust. Dan ga ik jullie klaarmaken voor jullie pak slaag. En dan gaan jullie in die houding maar even goed nadenken waarom het nodig is dat ik jullie beide ga straffen.”
“Ja vader,” antwoorden we braaf.
Waarop hij het salontafeltje wegschoof en de bank zo ongeveer naar die plek toe schoof. Meteen daarna gebaarde hij dat we onze plaats moesten innemen. Wat we braaf deden. Schuldbewust keken we naar moeder tegenover ons. Die scène die we schopten, die was niet voor haar oren bedoeld geweest. Voor haar schaamden we ons. Maar gezien haar lieve blik vond ze het helemaal niet erg. Niet onze vertoning daarvoor, niet onze straf die daarvan het gevolg was.
We legden onze handen op onze rug en keken naar beneden, om nog meer schuldbewust te wezen. Dat had vaders instemming want hij liet ons een tijdje zo staan. Toen kwam de verlossende opdracht.
“Voorover buigen en elkaars handen vastpakken. Beide handen dus.”
De rugleuning was best hoog, en de zitting laag, zodat we echt even een plek moesten zoeken om goed voorover te liggen. Onze ellebogen rustten zo netjes op de zitting, met beiden handen zochten we de ander. Dat was best wel bijzonder. Normaal zou je met een rechterhand de linker van de ander vasthouden, of omgekeerd, maar nu moest het met beide: linkerhand met linkerhand, rechter met rechter. Zo waren we pas echt hecht met elkaar verbonden.
Vader stroopte onze rokjes omhoog, en onze broekjes naar beneden. Zo waren we klaar voor de straf. En begon het voorbereiden. Het was fijn om elkaar zo vast te houden. Ongemerkt gaven we elkaar kneepjes. Zo dicht naast elkaar hoorden we elkaars ademhaling. Mijn gedachten dwaalden af, naar mijn vorige straf. Hoe lang het geduurd had, hoe langzaam de slagen harder waren geworden, hoe onverdraaglijk de laatste waren geweest. En langzaam voelde ik me weer warm worden vanbinnen. Mijn handen in die van Lies. Mijn billen bloot. Heel erg tentoongesteld. Heel kwetsbaar.
En werd ik langzaam weer opgewonden. Nu verzette ik me niet langer. Sterker, ik ging er in mee. Ik stelde me voor dat vreemden me zagen. Twee meisjes, twee zusjes, naast elkaar. Hun blote billen hoog in de lucht. Klaar om geslagen te worden. Mannen die me naar me zouden kijken. Maar ook vrouwen. Met klasgenootjes, allemaal opgewonden toekijkend tot de slagen zouden vallen. Wouw, als ik niet snel gestraft zou worden zou ik terplekke klaarkomen. Waar ik natuurlijk helemaal niet bang voor hoefde te wezen, zoiets gebeurt gewoon niet. Maar de gedachte. Die geile opwindende gedachte dat het wel zou gebeuren. Onder hun ogen. Mijn geil druppend lang mijn benen aagghhh
“Dames.”
Weg droomfantasie.
“Kijk even op.”
Hij stond vlak voor ons. Met in zijn hand de grote houten haarborstel van mijn moeder.
“Ik ga jullie tegelijkertijd straffen. Dat is wat veel gevraagd voor mijn blote hand. Zeker nu ik jullie beide streng moet straffen. Daarom krijgen jullie met je moeders haarborstel. Ik ben bang dat het wat pijnlijker zal zijn dan normaal. Ik ben bang dat ik zo...” hij tikte demonstratief met de haarborstel op zijn andere hand “...mijn eigen kracht nog niet echt ken.”
Hmm, dit klonk wel heel sarcastisch. Als hij me de stuipen op het lijf wilde jagen, dan was hij daarin beslist gelukt.
“Jullie houden elkaar de hele tijd vast, begrepen. Loslaten betekent opnieuw beginnen. Maakt niet uit wie de fout ingaat. Jullie zijn beide verantwoordelijk. Denk maar niet dat ik het niet zal zien. En jullie moeder kijkt mee. Dus.”
Kon het nog erger?
Oh ja, de straf zelf.
Weldra daalde de eerste klap op Lies neer. Ze schokte en kneep instinctief in mijn handen. Direct daarna mijn eerste klap. Ik denk dat ik precies hetzelfde deed.
Jeetje, dit was echt veel harder dan vaders hand, dit deed meteen al zeer.
Maar erger was dat het zo snel heen en weer ging. Want voor ik bijkwam van de klap op mijn billen, volgde alweer die van mijn zus. En dat was bijna net zo erg. Zo met elkaar verbonden zijn, zo dicht tegen elkaar aan, hand in hand, hoofd naast hoofd. Lies schreeuwde nu na elke klap en schokte, en ik schokte mee. Maar voor ik daarvan bijkwam kreeg ik zelf al een klap. Ik kneep steeds stijf in haar handen en zij in de mijne. Ik schreeuwde en zij schreeuwde.
We werden één. Twee zussen één lichaam. Twee billen, één hoofd één schreeuw alleen maar pijn.
Zo merkten we het eerst nog niet dat vader zijn slagen langzaam aan vertraagde. Maar hij sloeg niet minder hard. De pijn nam daardoor nog steeds toe, ook al kregen we meer tijd om te herstellen. Geen tijd om bij te komen, geen tijd om de slagen van de ander en van die van jou uit elkaar te houden, geen tijd om te beseffen wie het was die schreeuwde.
Maar vertragen bleef hij. Steeds langer werden de tussenpauzes. Onze billen moesten nu helemaal rood zijn, die pijn was intens, maar langzaam hoorden we nu de ander vóór we onze eigen slag voelden en onze eigen stem hoorden. Totdat uiteindelijk vader zolang wachtte met zijn volgende slag dat de schreeuw van de vorige uitgestorven was. En na mijn eigen slag, mijn eigen schreeuw, die van mijn zus. Daarmee kwamen ook de tranen. Mijn zus huilde en ik huilde mee, en ik huilde mijn eigen tranen en mijn zus die van mij. Zodat na een tijdje het huilen alleen werd onderbroken door de korte schreeuw van weer een nieuwe slag.
Tot ook dat stopte. Maar er zat nu zoveel tijd tussen dat het besef daarvan maar langzaam indaalde. Hij was gestopt, maar was dit ook het einde van de straf?
Iets zei me dat dit veel te langzaam uitdoofde, dat, toen zelfs ons huilen stopte, ons nog iets te wachten stond. Langzaam groeide het besef dat wat het ook zou was, het een echte finale zou zijn.
“Nog even zusje van me, nog even volhouden,” fluisterde Lies.
“Weet ik ... weet ik...” fluisterde ik terug, “en jij ook zusjelief, jij ook... lief zusje”
Nog nooit had Lies me zusje genoemd, laat staan ik haar lief zusje.
En toch was het zo. De slaag, de pijn maakte ons klein. En verbond ons met elkaar zoals nooit te voor. We zouden ouder worden, volwassen. Maar nu, voor even, waren we zusjes, zusjes die elkaar liefhadden, die alles met elkaar deelden, zusjes die samen één waren.
“Meisjes, klaarmaken voor het slot. Het gaat pijn doen, zeker, maar voor even. Hou elkaar vast en alles is zo voorbij.”
Dat deed hij nooit, waarschuwen. Niet bij mijn straf eerder, niet bij al die keren dat hij Lies gestraft had.
Instinctief knepen we in elkaars handen. Verbeten de pijn die nog rondzong in onze billen. Doken we ineen in de zitting van de bank.
Toen begon de slagenregen. Het ging zo snel, zo heen en weer, dat we niet beseften dat de slagen zelf helemaal zo hard niet waren. Vaders snelheid was echter onwezenlijk. Maar dat beseften we pas later. Het was één golf van slagen die op ons neerdaalden. Eén lang gezamenlijke schreeuw. Pijn die als een golf op ons neerdaalde. Ik geloof we beide ons probeerden op te richten van de bank. Om maar weg te komen. Dat kon natuurlijk niet. Dat was het voordeel van het vooroverliggen op de bank. We konden ons alleen maar ons op onze ellebogen oprichten. En dat deden we. Geen tijd meer om in de bank te duiken. Geen tijd meer om de slagen voor mij met die van mijn zus te kunnen onderscheiden. Alleen het besef dat we elkaar stijf vast moesten blijven houden.
Toen ineens stopte alles. Niet nog een paar vertraagde slagen, wat hij anders altijd deed. Langzaam steeds langzamer. Nog een paar keer hard en extra tijd om te incasseren. Dat was zijn gewoonte. Maar nu was het gewoon ineens voorbij.
De pijn zakte. De hitte van onze billen kwam daarvoor in de plaats. Alleen het huilen duurde nog wat langer. We ervoeren weer hoe stevig we elkaar vasthielden. Onze handen ontspanden, onze lijven volgden, onze tranen droogden.
Het was Lies die het eerst een hand los liet. Ze zocht mijn gezicht en streelde het onhandig. Ik keek haar liefdevol aan. Mijn zus, zo lief. En toch ook nog steeds: mijn vriendin. Ik trok een gekke bek. Zij gaf me een big smile terug.
Toch was het niet vader die ons omhoog hielp, maar moeder die ons kwam helpen. Eerst door voorzichtig mijn billen te inspecteren. Hoe voorzichtig ze het ook deed, het deed nog zeer. Ze zag mijn reactie.
“Stil blijven liggen,” zei ze me, “ik ga eerst jullie billen verzorgen. Het is wel de bedoeling dat jullie zo aan tafel kunnen zitten. Ik had nog een spelletje in gedachten.”
Had ik dal al verteld? Mijn ouders zijn dol op bordspelen. Lies natuurlijk ook, en ik inmiddels eveneens.
Maar eerst smeerde ze onze billen in met een fijne zalf. Eerst ik, en toen Lies. Heel voorzichtig en langzaam wreef ze de zalf in. Elke plekje van mijn billen koesterde ze. Je snapt het al: ik werd geil. Maar ver liet ze het niet komen. Toch vroeg ik me af of ze het nu wel opmerkte. Ze behandelde niet alleen mijn opgezwollen huid, maar ook de huid vlak daarnaast. Ze streelde zelfs de huid vlak langs mijn lipjes. Heel voorzichtig inmasserend. Het kon haast niet anders dat ze merkte dat ik nat werd. Toch masseerde ze daar niet anders dan elders.
Voorzichtig trok ze tenslotte onze broekjes weer omhoog en hielp ons bij het opstaan. Stijf liepen we door de kamer. Even één voor één naar het toilet. Daarna aan tafel. Oef, dat was even slikken bij het gaan zitten. Maar zolang je voorzichtig zat was het best te doen. Alleen als het spel te opwindend werd. Of hilarisch. Of spannend. Dan werkte je billen niet mee. Trouwens: handig om te zien of Lies iets spannends bedacht had in het spel. Dan kon ze niet stil zitten. Ik wel. Dus niet gek dat ik won, toch?
 als je geeft èn neemt heb je dubbel plezier 
|
Verhalen 
Verhalen
om mee te beginnen
prachtig en mild
bijzonder
spanking verhalen