    
Paul Gérard
Oppasser
Bericht Nummer: 0
Aangemeld: n.v.t.
Beoordeling: 
Stemmen: 1 | | Gepost op zaterdag 28 maart 2020 - 03:12 pm: | |
waarin Denise veel te weten komt over de Sheikh ... en over Rechters en Slavenhandelaars |
dit verhaal maakt deel uit van Haremslavin (hoofdstuk 17)
en is onderdeel van het ontsnappingsverhaal
wat handig is om te weten:
Denise is ontvoerd en opgenomen in de harem van de Sheikh.
Natuurlijk wil ze ontsnappen, maar helaas is ze betrapt bij een tweede verkenning.
Nadira is Gastvrouw van de Sheikh, de hoogste vrouw in de harem,
Achad de slavinnenmeester van de Sheikh
Joanneke was een Nederlandse slavin van de Sheikh en is verdwenen
De laatste twee dagen voor de komst van de Slavenkoopman had Denise geen contact meer met de Ghizlan, Aisha, Adilah, Kayla of Nadira. Zelfs Achad zag ze niet meer.
Ze werd ‘s ochtendsvroeg op de laatste dag voor de verkoop door dezelfde slavin opgehaald die haar eerder naar Nadira’s vertrekken had gebracht en waarvan ze de naam niet kende. Ook nu niet. Ze gaf haar de kleding die ze tijdens het bedienen had gedragen: mantelpakje en blouse, netjes gestoomd, en haar pumps.
“Aankleden,” was het enige wat ze zei, en toen Denise klaar was: “Meekomen.”
Ze werd bij de Sheikh gebracht.
Hij zat achter een bureau vol met papieren en ordners. Denise was verrast: ze had niet gedacht dat de Sheikh een werkzaam leven had. Hij liet haar voor zijn bureau staan.
“Ik was aangenaam verrast door je optreden tijdens het bedienen van mijn gasten. Ik wist natuurlijk dat je advocate was en iets met financiën deed, nìet dat ik jouw kennis goed zou kunnen gebruiken.
Ik weet dat blanke vrouwen een ongezonde behoefte hebben om zich te laten gelden en zich menen te moeten meten met mannen. Ze schijnen niet te kunnen accepteren dat een vrouw pas echt gelukkig is, als ze zich volledig kan wijden aan het dienen van een man. Of dat komt door een langzame degeneratie van het blanke ras, of dat meisjes door de tuchteloze manier van opvoeden hun plaats niet langer kennen, of wellicht door het instellen van gemengde scholen met als gevolg dat vrouwen denken dat ze gelijkwaardig zijn aan de man?
Waarschijnlijk alle drie.”
Denise had vreselijk veel moeite zich in te houden, om niet te zeggen wat ze van deze achterlijke proleet vond. Dat ze ooit aan hem gedacht had als ‘Meester’. Zelfs ‘Sheikh’ gaf hem nog een status die hij niet verdiende. Maar ze moest zich inhouden. Morgen ging ze ontsnappen en zou ze hem nooit weer zien.
“Maar goed, mijn negeren van de waanideeën van blanke vrouwen en daardoor denken dat een blanke slavin gelijkwaardig is aan een echte slavin bleek een dwaasheid van mijn kant. Joanneke was daarvan het laatste voorbeeld. Ik had me er al bij neergelegd dat de houdbaarheid van een blanke slavin beperkt is. Tot ik dus inzag dat ik juist gebruik kon maken van die zwakheid van blanke slavinnen. Je hebt wellicht gehoord dat ik de wetboeken waarom je vroeg reeds besteld heb. Mocht je andere zaken nodig hebben, dan zorg ik ervoor dat je die krijgt. Ik kan alleen nu al je zeggen dat je geen toestemming krijgt voor de toegang tot het internet. Net zo min als de beschikking over een telefoon. Er zijn grenzen.”
‘Ja,’ dacht Denise verbitterd, ‘en wat dacht je van de mijne?’
“Maar voor de komende tijd heb ik een opdracht voor je waarvoor je dat alles niet nodig hebt. Als je tenminste inderdaad zo kundig bent als ik denk.”
Hij schoof een kleine stapel papieren naar haar toe.
“Dit zijn een aantal contracten van mijn zakenpartners. Sommige zijn al door mij ondertekend, andere nog niet. Waar het om gaat is dat ik ze ervan verdenk dat ze deze contracten zo hebben opgesteld dat mijn juridische positie ten opzichte van hen niet gelijkwaardig is en wellicht zelfs uitermate zwak. Ik wil dat je ze bestudeert en aangeeft of mijn verdenking terecht is, en wat de risico’s zijn. Zijn er risico’s dan wil ik dat je die contracten wijzigt. Later kunnen we zelfs onderzoeken of we de risico’s niet kunnen omdraaien. En wel zodanig dat zij dat niet in de gaten hebben. Nog vragen?”
“Nee, Meester.”
‘Grrr,’ dacht Denise er bij.
“Aan het werk dan. Je werkkamer is hiernaast.” Hij wees naar de deur. “Het heeft een eigen toilet. De Ouvrières zullen je van maaltijden voorzien. Het is je niet toegestaan om met hen te spreken. En de deurregel blijft onverkort gelden. Duidelijk?”
“Ja Meester.”
“Goed, dan kun je gaan. En sluit de deur achter je.”
Denise pakte de stapel documenten en gehoorzaamde.
Maar wat was ze kwaad. Ze ging aan het bureau zitten, en had de neiging de papieren door de kamer te smijten. Beter: in stukken te scheuren. Wie dacht hij wel dat hij was!
Maar langzamerhand zakte haar woede. Wie hij was? Hij was de baas, haar baas. Als ze nu zijn macht trotseerde zou ze straks niet kunnen ontsnappen. Dan verpestte ze alles.
Maar de vraag die ze in haar woede stelde: “wie hij was”, was eigen-
lijk een heel goede vraag. Hier in deze kleine kamer vol ordners, archiefkasten èn een computer lag misschien het echte antwoord.
Wie was deze Sheikh? Ze kende zijn naam: Sheik Rashad bin Bar, maar verder?
Ze keek de documenten in die ze van hem gekregen had.
Het waren allemaal slecht opgestelde contracten. De meesten hadden constructies die bepaald ongunstig te noemen waren voor bin Bar.
Maar wat haar ook duidelijk werd was dat de Sheikh handelde in zeer dubieuze zaken. Ze kon er de vinger niet opleggen wat er precies aan de hand was, maar het deugde duidelijk van geen kant. Motorfietsen tegen merkwaardige leveringscondities. Huizen zonder grond.
Maar er was meer. Ze vond een contract waarin aan een zekere Sheikh Ramses bin Ghanou manschappen werden geleverd. 36 in 4 teams met ieder een commandant voor werkzaamheden van huishoudelijke aard.
Manschappen met een commandant: dat klonk toch verdacht veel op een legertje.
Maar bij een levering van 3 Huishoudelijke Hulpen ging men echt de fout in. Voor een uitrusting voor het efficiënt kunnen verzorgen van hun werkzaamheden wordt gezorgd, stond er. In de kleine lettertjes werd duidelijk wat daarmee bedoeld werd. Een Kalashnikov, 5 Sig Sauers P226 plus munitie en een raketwerper. Alsof een jurist geen kleine lettertjes las...
Ook merkwaardig: Sheikh Ghor bin Kash die een Zamboni bestelde, een ijsbaanschaafmachine wist Denise. Wat moest een Sheikh daar mee? Maar pas echt dubieus werd het toen ze de leveringsvoorwaarden las. Mocht de Zamboni niet in goede staat arriveren dan was de leverancier, bin Bar dus, niet verantwoordelijk en had Gor bin Kash geen recht op restitutie. Het was duidelijk niet de bedoeling dat die Zamboni ooit zou arriveren.
Reden voor verder onderzoek.
Denise besloot de computer te doorzoeken. Ze bekeek met de Verkenner de inhoud van Mijn Documenten. Veel van de rubrieken hadden merkwaardige namen. Papjes bijvoorbeeld. Rond en Vierkant. Korting. En Oud. Die laatste klikte ze aan. Bingo. Een hele lijst met pdf bestanden. Ze klikte er één open. Het was een contract, getekend en wel. Deze computer was een goudmijn. Ze ging terug naar Mijn Documenten en selecteerde ‘eigenschappen’. 3.5 gig. Nu nog een opslagmiddel. Het liefst had ze een usb-stick. Nu enig zoeken vond ze een hele verzameling in een la. Ze vond er één van 4 gig. Perfect.
Hij was nogal fors van afmeting, dus oud - ze had liever een kleintje: die kon ze beter verstoppen - maar deze zou niet snel gemist worden. Ze gaf de Verkenner opdracht alles naar de stick te kopiëren.
Zo, what’s next.
Ze popelde om alle kasten te onderzoeken. Of bestanden te openen. Maar dat leek haar niet verstandig. Stel dat de Sheikh een kijkje kwam nemen, of wie dan ook. Ze had een goudmijn op stick, nu kon ze beter op safe spelen.
Dus besloot ze de contracten door te spitten en aantekeningen te maken. Dan leek het echt alsof ze haar rol van advocaat-slavin had geaccepteerd. En het zou haar geest wat verzetten en de tijd doden.
Om vier uur riep de Sheikh haar. Ze schrok, want ze had nog niet bedacht hoe ze de stick naar buiten moest smokkelen. Hopenlijk stuurde hij haar niet nu al naar haar kamer. Snel ging ze naar binnen en ging weer voor zijn bureau staan, met de contracten en haar aantekeningen in haar hand.
“En, heb je me al wat te melden?”
“Ja zeker Meester. Het zijn slechte contracten. Het is duidelijk dat ze niet door juristen zijn opgesteld. Maar in dit geval is dat niet ongunstig voor u. In de meeste gevallen zult u er onder uit kunnen als u dat belieft. De andere partij heeft daar echter geen weet van. Hen kunt u dus wel verplichten zich er aan te houden. Meester.”
Het was niet onwaar, wel dubieus. Het strooide zand in de ogen van de Sheikh. Zou de andere partij moeilijk doen dan hing de Sheikh wel degelijk. Als ze was ontsnapt zou hij dankzij haar advies de contracten waarschijnlijk ongezien tekenen. Wat een heerlijke gedachte.
“Mooi,” was zijn enige antwoord.
Hij drukte op een knop. Binnen een minuut was de slavin er die haar vanochtend hier gebracht had.
“Meester had mij geroepen?”
“Ja slavin. Ik heb zo dadelijk andere bezigheden. Denise hier zal doorwerken tot zes uur. Daarna breng je haar naar haar kamer en zorg je ervoor dat ze een maaltijd krijgt.”
“Begrepen Meester. Het zal geschieden Meester.”
De Sheikh wuifde hen beide weg.
Opgelucht ging Denise naar haar bureau terug en sloot de deur achter zich. Eerst een manier bedenken om de stick naar buiten te smokkelen. Probleem was dat ze hier zo vaak naakt moest rondlopen. Dan had je weinig of geen mogelijkheden om iets te verstoppen. Straks liet de slavin haar haar kleding uittrekken voor ze haar naar haar kamer bracht.
In haar mond, dacht ze even. Maar dan kon ze niet praten. Doorslikken? Daarvoor was de stick te groot. En dan moest ze hem later uitpoepen. Haar vagina. Dat was de oplossing. Nu was ze blij dat de stick vrij groot was. Floepte hij er ook niet snel uit. Ze stopte hem meteen bij haar naar binnen. Liep even. Geen probleem. Ze liet hem gewoon zitten.
Stipt om 6 uur kwam de slavin zonder naam haar halen.
Zonder omhaal werd ze weer ze naar haar kamer teruggebracht.
Ze moest haar kleding en schoenen uittrekken die door de slavin werden meegenomen. Zonder een woord te zeggen verdween ze weer.
Wat was Denise blij dat ze de stick had laten zitten. Ze zou geen gelegenheid hebben gehad om hem in te doen.
Op het toilet haalde ze de stick uit haar vagina. Waar zou ze hem verstoppen? Ze kon geen goede plek bedenken. Achter de toiletpot dan maar.
Even later werd haar eten gebracht.
Morgen zou ze worden gekeurd. Daarna zou ze ontsnappen.
Nu moest ze er voor zorgen goed uitgerust te zijn.
De volgende ochtend vroeg kwamen Aisha en Adilah binnen om haar klaar te maken voor haar keuring.
Tot haar verbazing gingen ze eerst zitten.
“Nou, vandaag is de grote dag.”
“Eerst goed nieuws. Tenminste: dat vinden wij.”
“We mogen bij je keuring zijn.”
“Ghizlan en Kayla ook.”
Even moest Denise nadenken waarom dat zo bijzonder was. Toen wist ze het weer. Normaal mochten de meisjes niet bij de keuring zijn. Immers, ze vertelden dat ze er zo van baalden ze de Slavenkoopman niet mochten ontmoeten. De Slavenkoopman die volgens hen zo aantrekkelijk was en waar ze zulke geile herinneringen aan bewaarden.
Denise lachte.
“Jullie hopen op een opwindende ontmoeting.”
De meisjes grijnsden.
“Gelukkig maar. Want ik zou jullie niet kunnen missen. Het idee dat jullie lekker staan te soppen terwijl ik word gekeurd, hmmm....”
“Maar heb je nog vragen?”
Denise dacht even na.
“Hoe zit dat nou met Rechters en Slavenkooplieden.”
“De Koopman verkoopt je en de Rechter brandmerkt je.”
Aisha moest zelf ook lachen om deze superkorte verklaring.
“Nou ja, dat wist je al. Wat wil je weten?”
“Om te beginnen.” Denise ging er echt voor zitten: “Wie is die Rechter en wat is een rechter hier, behalve natuurlijk dat hij mij een brandmerk gaat geven.”
“Wij kennen zijn naam niet. Ik weet zelfs niet of onze Meester die kent. Wel dat hij altijd het altijd heeft over De Rechter, met heel veel respect in zijn stem, maar waarom...” vertelde Adilah.
“Wist je dan niet dat een Rechter boven een Sheikh staat? De Rechter is een Sultan. Een heerser dus,” zei Aisha verbaasd tegen Adilah.
“Maar dat is toch een Sheikh. Die noem je de Heerser. De Sultan is de baas van de Sheikh, en die noem je dus de Rechter. En de baas van een Rechter noem je de Opper-Rechter. Dat is een Kalief,” verbeterde Adilah haar.
“Nou ja, niet helemaal. Sultans zijn altijd Rechters en de Kalief de Opper-Rechter. Maar niet alle Sheiks zijn Heerser. Die van ons dus niet.”
“Huh,” zei Denise: “Leg uit.”
“Dat over een Rechter, of over een Sheikh, of..”
“Begin maar dat over onze Sheikh,” onderbrak Denise haar, bang dat het zelfs voor haar te ingewikkeld zou worden.
“Nou, de meeste Sheiks zijn dus de Heerser van een gebied in de woestijn,” legde Aisha uit, “die zijn de baas over de oases en de dorpjes en natuurlijk ook over heel veel zand en rotsen.”
Beide meisjes moesten daar heel erg om lachen.
“Maar het grappige is dat je de titel van Sheikh ook kunt kopen.”
“Moet je wel stinkend rijk zijn.”
“Dan ben je dus wèl Sheikh, maar nog géén Heerser.”
“Onze Sheikh is zo’n Sheikh,” verduidelijkte Adilah aan Denise.
“Aan dat soort Sheiks heb je dus niks. Daarvoor moet je alleen maar knielen, maar ze doen dus niets voor je. Die zijn dus in de dorpen niet geliefd. Ik ben niet van hier, maar in ons dorp werd zo’n nep Sheik door iedereen gehaat,” zei Aisha boos.
Tot ze zich realiseerde wat ze had gezegd over haar Sheikh: haar Meester. Toen werd ze rood.
“Maar dat geldt vast niet voor onze Sheikh...”
“Nou, mooi wel hoor,” reageerde Adilah stoer. “Ik weet van Kayla, die dus wel van hier is, dat ze hem in het dorp een schoft vinden. Nou èn. Hij is toch ook een schoft, maar wel onze schoft. En wij hebben het hier goed. Veel beter dan bij mijn vorige Meester. Hier hoef je tenminste niet te werken.”
“Ze doen dus zo neerbuigend tegen gewone mensen omdat ze niet alleen dus geen Heerser zijn, maar hun zoon later ook niet. Die mag zich niet eens Sheikh noemen,” legde Aisha uit.
“Daarom heeft onze Sheikh geen vrouwen. En geen kinderen.”
“Tenminste, dat denken we dus.”
“Want ons wordt nooit iets verteld.”
“Maar we hebben wel hele goede oren!”
De meisjes moesten lachen om hun eigen spitsvondigheden.
“We denken dat de Rechter onze Sheikh eigenlijk maar niks vindt.”
“Nou, in ieder geval slooft onze Meester zich altijd heel erg uit voor de Rechter als die op bezoek komt.”
“Net zoveel meisjes als hij wil. Die alles moeten doen wat hij hen opdraagt. En Achad moet toezicht houden. ‘Vergeet de zweep niet, Achad’ zegt hij dan altijd.”
“Wat onze Meester niet weet is dat de Rechter altijd maar één meisje neemt. En dat de anderen voor Achad zijn.”
“Dus zijn we ook blij als de Rechter komt. Die zelf ook niet verkeerd is trouwens. Alleen wel oud.”
“Mmm, oud is soms lekker,” zwijmelde Aidilah.
“Jaaaah,” ging Aisha met haar mee.
Even was het stil.
“Verder nog vragen?” klonk het eensgezind richting Denise.
“Ja, nog over die Slavenkoopman....”
“Die koopt en verkoopt slavinnen. Hoort ie dus eigenlijk een Slavinnenkoopman te heten.”
Aisha en Adilah moesten daar erg om lachen, maar Denise niet.
“Die mij gaat verkopen. Maar dat slaat toch nergens op. Ik ben ontvoerd. Er valt niets te verkopen.”
De meisjes keken elkaar vol ontzag aan. Zo van: slimme meid!
Ook nu begon Aisha: “Ook in Sahalië is het een zwaar misdrijf als je iemand ontvoert. Je gaat voor jaren de bak in als je wordt gepakt.”
“Het handelen in slavinnen mag officieel ook niet, maar er is niet echt een wet tegen volgens mij. Nou ja, misschien ook wel, maar niemand die er iets mee doet.”
“Ik denk dat de hele woestijn dan in opstand zou komen. Het is de Wet van de Woestijn en daar blijven ze van af.”
Aisha klonk beslist trots.
“Maar ja, als een meisje ontvoerd wordt, en een Rechter moet haar in een slavin veranderen....”
“Hij kijkt wel uit.”
“Dus dan komt de Slavenkoopman opdraven. Hij verkoopt je aan de Sheikh.”
“En daarvoor krijgt die heel veel geld. Meer dan de dubbele afsluitprovisie.”
“Rechter tevreden, Sheikh tevreden en Koopman tevreden.”
“Maar als het ooit uitkomt dat je ontvoerd werd, hangt de Slavenkoopman.”
“Duidelijk?”
Denise had toch nog een aanvullende vraag. Ze was tenslotte jurist.
“En als je nou kunt bewijzen dat de Sheikh je heeft laten ontvoeren?”
“Tja.... Die heeft wel alle Rechters in zijn zak. Ik bedoel maar, die is stinkend rijk. En de Slavenkoopman zal hem er nooit bijlappen. Dan tekent hij direct zijn eigen doodvonnis.”
‘Hmm,’ dacht Denise, ‘toch zou een goede jurist als ik er wel wat mee kunnen. Je hebt tenslotte ook nog het Internationale Recht.’
Maar de meisjes hadden er nu duidelijk genoeg van.
“Please, kunnen we nu dan aan het werk?”
“Dan gaan we je weer mooi maken.”
Denise knikte.
De meisjes gingen aan de slag.
© Paul Gérard
 | | Haremslavin | | | | incl. verzendkosten Erobird Boekwinkel | | paperback editie: € 15,00 | | hardcover de luxe: € 17,50 |
|
 verhalen maken dromen waar 
|
Verhalen 
Verhalen
om mee te beginnen
prachtig en mild
bijzonder
spanking verhalen