sm & spanking verhalen & forum

Beoordeel dit bericht door een getal te selecteren. 1 is het slechtste en 5 is het beste.

Artie Lid Bericht Nummer: 0 Aangemeld: n.v.t. Beoordeling:  Stemmen: 2 Gepost op zaterdag 07 december 2019 - 10:47 pm:    Stopoktober Hans mijn vriend, met wie ik al jaren samenwoon, is al eerder gestopt met roken. Hij vindt dat ik ook moet stoppen, want als je rookt speel je volgens hem Russische Roulette. Ik wist wat dat betekende uit de film “The Deer Hunter”. Je hebt dan een kans van 1 op 6 dat het niet overleeft. Hans stelde: “Maar stoppen met roken is moeilijk en lukt je alleen als je het zelf echt wilt. Als je zover bent gaan we dat “project” samen aan en ik zal je daarbij zoveel mogelijk helpen. Als je in de fout gaat krijg je straf. Dat is moeilijk voor mij want ik hou veel van je. Die straf is je alleen bedoeld om je helpen te stoppen met roken. En mijzelf want ik wil je absoluut niet kwijt.” Ik wilde toen nog weten wat die straf inhield. Hij zei alleen: “Dat merk je wel als het zover is. Ik hoop dat die straf niet nodig zal zijn.” Ik wilde toch doorgaan ondanks het risico van straf. Aan de andere kant was dat ook een stok achter de deur. Het risico van straf nam ik op de koop toe. Op 1 oktober was ik zover dat ik echt wilde stoppen. Op de vooravond de laatste sigaret gerookt en alle sigaretten samen met Hans uit huis, auto en werkplek verwijderd. Makkelijk waren die eerste weken niet, maar ik hield het vol. Waarderende opmerkingen van Hans hielpen daarbij. Na twee weken waren Hans en ik samen op een gezellig feestje. Op dat feest had ik een paar glazen wijn gedronken en was daardoor een beetje tipsy. Een vriendin, die niet wist dat ik gestopt was, bood mij een sigaret aan. Zonder nadenken nam ik die sigaret aan en zij gaf mij een vuurtje en ik rookte. Toen die sigaret bijna op was, zag Hans dat en keek mij strak aan, maar zei niets. Thuisgekomen zei hij wel wat. “Emmy, je hebt gerookt. Wat jammer, je was juist zo goed op weg. Nu moet ik je helaas straffen. Je gaat over de knie voor een pak op je billen.” Ik kreeg een rood hoofd van schrik en schaamte. Hij had mij wel eens over de knie gelegd voor een speels pak op mijn broekje, als ik hem, ondeugend, had uitgedaagd. Dat veroorzaakte niet meer dan een warme tinteling in mijn bips, maar dit zou duidelijk andere billenkoek worden. Daarbij kwam dat hij beschikte over een paar stevige armen en dito handen. Dat alles maakte mij angstig en dus probeerde ik eronderuit te komen. “Ach Hans”, smeekte ik, “sla mij niet. Het was een zwak moment na een paar glazen wijn. Toe laat mij gaan. Ik heb het toch al ruim twee weken helemaal niet gerookt.” “Nee, Emmy als ik je nu laat gaan, doe het zo weer en begin je weer veel te roken.” Bij het uitspreken van die woorden had hij een stoel gepakt en deze midden in de kamer gezet. Daarna zette hij muziek op om, zoals hij zei: ‘geluidsoverlast voor de buren te voorkomen.’ Vervolgens ging hij op de stoel zitten en zei “Vooruit Emmy, je lange broek uit, je bloes en je schoenen. Ik wil voorkomen dat deze schoenen door de kamer gaan vliegen. En opschieten, Het is al laat." Zijn kordate optreden en zijn bevel deden mij rillen van angst. Het was duidelijk menens. Langzaam begon ik mij met trillende handen uit te kleden. “Sneller anders krijgt je extra” zei hij, terwijl hij zijn linkerbeen over de rechter sloeg, “en hier komen.” Geschrokken maakte ik tempo en stond ik vrij snel in alleen mijn beha en broekje bij hem. “Hoeveel klappen krijg ik,” vroeg ik angstig. “Dat weet ik nog niet, ik stop als je billen rood genoeg zijn.” Ik werd nog banger en dacht aan vluchten. Maar dat had hij blijkbaar verwacht, pakte mijn hand beet en trok mij met zachte drang naar zijn linker kant. Vervolgens legde hij mij direct over de knie. Mijn handen steunde voor mij op de grond. En mijn voeten raakte aan de andere kant net de grond. Zijn linkerhand ging om mijn middel en met zijn rechterhand streek even over mijn broekje. Daarna voelde zijn vingers achter de zoom. “Nee,” riep ik “niet op mijn blote billen, alsjeblieft niet.” “Natuurlijk wel, hoe kan ik anders zien of je billen rood genoeg zijn.” Hij trok hij mijn broekje langzaam naar beneden over mijn dijen, tot het om mij knieën zat. Daarna streelde hij met zijn rechterhand over mijn billen en dijen. Mijn gedachten waren een mix van angst, schaamte en opwinding. Dat laatste zeker als zijn hand de bovenkant van mijn dijen streelde. Hij schoof mij lichaam nog een stukje verder zodat mijn billen goed uitpuilend op zijn linker dij lagen. Hij zal wel genieten van het uitzicht, want ik weet dat ik een lekkere kont heb, verrukkelijk brutaal en goed gevormd, maar ook dat erop geslagen zou gaan worden en hard ook. Aan de andere kant was ik niet bang meer. Hij zal mij gerust niet zo hard slaan dat er blijvende schade ontstaat. Ook kreeg ik een vreemd gevoel van opwinding, wat ik niet kon plaatsen. Misschien raakte hij ook opgewonden door … Mijn gedachten werden ruw afgebroken door hetgeen wat volgde. Zijn linkerhand ging steviger om mijn middel en ik voelde zijn rechterhand niet meer over mijn billen strelen. Die hand was waarschijnlijk hoog op geheven. Een paar spannende en dreigende momenten volgde. Uit angst trok ik mijn billen samen en … KLATS!! AU!! Keihard op mijn linker bil en vervolgens op mijn rechter bil nog harder. KLATS!!! Au!! “STOP!! Je slaat veel te hard. Ik zal echt nooit meer roken. Genade!!.” Hij antwoordde niet en sloeg mij klits, klats, klandere, van de ene bil op de andere. Wel wat minder hard als de eerste twee. Hij sloeg in een rustig tempo, zodat ik iedere klap goed voelde. Maar, Oh, wat heeft hij harde handen. En groot genoeg om bij iedere slag mij billetje bijna geheel te bedekken. Het gevoel van opwinding was weg en de pijn werd steeds heviger. Ik had mijn billen na de eerste twee harde klappen ontspannen. Mijn benen begonnen te bewegen en ik begon kreten te slaken en te kronkelen. “Hou op,” gilde ik. Hij reageerde niet en verstevigde zijn greep en bleef nog wat harder doorslaan. Mijn billen gloeiden en de pijn werd steeds erger. Ik begon de snikken. Na enige tijd riep ik weer “STOP!! ik weet nu wel hoe een pak slaag aanvoelt. Ik zal echt niet meer roken. Mijn billen zijn nu wel rood genoeg. Ze gloeien vreselijk. En het doet zo’n pijn. STOP!!!” Hij stopte… gelukkig. Ik zuchtte diep. “Je billen zijn helemaal nog niet rood genoeg. Je hebt vermoedelijk nog maar de helft gehad van wat je hebben moet. Als ik je nu laat gaan, ga je vrij snel weer in de fout en dan blijft het niet bij een enkele sigaret. Ik wil wel stoppen, maar als je weer in de fout gaat, krijg je erbij, wat je nu nog niet hebt gehad. Ik denk niet dat het verstandig voor jou is als ik nu stop. Ik kan beter door gaan. We moeten de strijd tegen die sigaret winnen!” “Nee, ik weet nu hoe pijnlijk een pak slaag is. Zeker als dat nog erger is. Dat zal mij wel helpen het gevecht tegen die verslaving te winnen.” “Ik denk dat je nog niet goed weet hoe een echt pak slaag aanvoelt. Dus ga ik door tot je billen rood genoeg zijn.” “Hoeveel klappen krijg ik nog?” vroeg ik angstig. “Ik denk dat nog veertig wel genoeg zal zijn,” was zijn antwoord. “Veertig!! Dat hou ik niet vol.” “Dat lukt best. Tel maar mee.” Er zat niet anders op, dan het gewoon te ondergaan. Hij had eigenlijk wel gelijk dat ik nog niet wist hoe een echt pak slaag aanvoelt. “Vooruit dan maar,” fluisterde ik. Hij hief zijn hand weer hoog op en KLATS!! links en KLATS!! rechts en daarna weer wat zachter, maar nog steeds harder dan mij lief was. Ik telde in gedachten mee. Ik begon meer te kronkelen en te trappelen met mijn benen. Mijn linkerhand ging naar achter om de klappen op te vangen. Maar hij stopte even om mijn hand te pakken en op mijn rug vast te houden Mijn broekje had ik uitgeschopt. Het snikken en steunen ging over in huilen. De tranen drupten over mijn voorhoofd in mijn naar de grond hangende haar. Door het kronkelen was mijn bips iets naar achter geschoven. Hij stopte even om mijn weer goed te leggen, en ging daarna weer door. Op mijn billen en soms op de bovenkant van mijn dijen. Het huilen werd harder, maar gelukkig naderden wij de veertig. Maar hij ging na veertig gewoon door!! “Stop,” huilde ik, “ik heb al veertig klappen gehad.” Ik probeerde overeind te komen. “Nee, schat, het is veertig op elke bil. En zo ver zijn we nog niet.” ‘Ook dat nog,’ dacht ik: ‘Nog veertig klappen erbij, de beker moet kennelijk helemaal leeg.’ Hij legde mij weer recht en ging door. Ik bleef nu uitgeput, stil liggen huilen. Dat huilen werd wel steeds harder. Plotseling kreeg ik weer een paar extra harde, ik gilde het uit en toen stopte hij abrupt. “Je hebt er nog geen veertig gehad, maar je billen zijn nu rood genoeg, dus stopt ik. Of denk je zelf dat je nog niet genoeg hebt gehad om van de sigaretten af te blijven?” informeerde hij. Ik voelde dat hij zijn greep om mijn middel verstevigde en zijn harde rechterhand hoog had opgeheven. “Ja!” gilde ik,” meer dan genoeg. Ik raak die dingen niet meer aan.” Hij liet mij even bijkomen, tilde mij op en zette me weer op mijn benen. Ik begon meteen, huilend, mijn gloeiende billen te wrijven en op en neer te bewegen. Hij liet mij rustig mijn gang gaan. Daarna strompelde ik huilend naar boven om mijn billen in de spiegel te bekijken; ze waren inderdaad vuurrood geslagen. Ik ging op mijn buik op bed liggen en snikte het uit. Het was een vreselijk pak slaag geweest. Ik wist nu heel goed hoe zoiets aanvoelde. Later kwam Hans naar boven met zalf, om die zachtjes en liefdevol op mijn billen te smeren. Het bood wat verlichting. “Waarom heb je mij zo vreselijk hard en lang geslagen. Ik kan vast dagen niet zitten.” “Valt wel mee,” troostte hij: “Als je over een paar dagen weer naar je werk moet, zal je wel weer kunnen zitten zonder pijn. Vannacht op je buik slapen dan is het morgen al een stuk minder.” De volgende dag vroeg Hans: “Ben je kwaad op mij?” “Ik zou het misschien nog moeten zijn, maar ik ben het niet.” Ik had geaccepteerd dat ik straf zou krijgen als ik rook en die straf heb je mij gegeven. Had het alleen niet wat minder hard gekund? De pijn is inmiddels wel minder, maar ik voel het nog best.” “Nee schat, minder hard maakt de kans groter dat je weer in de fout gaat. Ik hoop dat dit voldoende is, want anders moet ik het nog een keer doen en dan harder.” Ik rilde van angst. Maar die dreiging hield mij van de sigaretten af. Ik rookte niet meer. Hans liet niet na mij regelmatig te prijzen dat ik het volhield. Dat hielp mij ook in de strijd. Een paar maanden later, nog steeds niet gerookt, ontmoette ik toevallig mijn vriendin Ellen. Samen gingen we naar een terrasje om even bij te kletsen. Wij waren op het terras buiten gaan zitten omdat Ellen nog steeds bleek te roken. Na een tijdje bood zij mij een sigaret aan. Ik zei dat ik gestopt was en dat wilde volhouden. “Gut meid, hoelang doe je dat al,” vroeg ze. “Ruim tien weken, ik denk dat ik het nu wel volhou. Het was heel moeilijk. Maar met steun van Hans gaat denk ik het wel lukken.” “Dapper hoor meid, ik denk dat het mij voorlopig niet lukt. Waaruit bestaat die steun van Hans eigenlijk?” (wordt vervolgd)