sm & spanking verhalen & forum

Beoordeel dit bericht door een getal te selecteren. 1 is het slechtste en 5 is het beste.

Lief & Streng Productief lid Bericht Nummer: 0 Aangemeld: n.v.t. Beoordeling:  Stemmen: 1 Gepost op donderdag 07 november 2019 - 02:40 pm:    voor hun ogen all in the family: ik en... mijn vader en zus Daar stonden we naast elkaar, starend naar de muur. Handen in onze nek. Mijn zus gestraft, met nog ontblote billen. Ik probeerde me voor te stellen hoe rood ze zouden zijn. Ik glimlachte vergenoegd. Ik wachtend op mijn straf. Ook daarom moest ik glimlachen. Zo had ik het immers gewild? Of was vader iets anders in gedachten? Want wat was vader aan het doen, wat was hij van plan? “Zo meisjes,” klonk het ineens achter onze rug. Hoe had hij zo stil binnen kunnen komen? Dat hij had gewaarschuwd dat hij het zou weten als we ongehoorzaam waren, was geen grootspraak geweest. “Jullie staan daar mooi en braaf. Goed zo.” Zowaar, ik moest blozen om het compliment. “Draai je maar om. Handen op je rug nu.” Dat deden we. En wat een schrik toen ik zag wat hij in zijn hand had: de houten haarborstel van mijn moeder. De grote oude haarborstel. Hij tikte er betekenisvol mee op zijn linkerhand. “Zo Manon, jouw beurt. En je denkt toch niet dat ik niet weet wie hiervoor verantwoordelijk is?” “Nee, vader,” antwoordde ik braaf. “Nou?” “Ik vader. Het is mijn schuld, vader.” “Nou, dan zijn we daarover in ieder geval eens. Laat eens kijken: je hebt daarmee drie strafverzwaringen te pakken. Dat feit ten eerste natuurlijk. En twee keer kijken terwijl ik dat uitdrukkelijk verboden had.” Tjemig. Drie maal extra straf. Dat was echt veel meer dan waarop ik gerekend had. Nou ja, daarover spijt hebben was nu te laat. Maar wat was een strafverzwaring? Eentje daarvan had hij in zijn hand, was ik bang. “Precies Manon,” en hij klopte met de haarborstel nog eens demonstratief in zijn hand, “de haarborstel van je moeder. Heel effectief op jouw billen en voor mijn handen.” Hij glimlachte. De sadist. “De tweede is dat je zus moet toekijken.” Hij wendde zich tot mijn zus: “Ik weet dat je dat niet fijn vind, liefje. Maar belangrijker is dat dat nog veel meer geldt voor je zus.” Hmm, was dat zo? Natuurlijk, ik zou me kapot schamen. Maar schamen hoorde bij straf. En gestraft worden wilde ik. Toch? “En ook de derde strafverzwaring hangt met een extra dosis schaamte samen. Je gaat je voor je zus en mij uitkleden.” Oeps. Hij wilde me naakt straffen. Normaal deden we niet zo preuts tegen elkaar, maar dit was anders. Dit was erg. Helaas, het werd nog erger. “Als straf. Dat betekent dat je ieder kledingstuk keurig en zorgvuldig uittrekt. En je vouwt het natuurlijk netjes op. Wacht op een goedkeurend knikje van mij. Of een meewarig knikje. Dan mag je het opnieuw proberen en wacht je een extra strafverzwaring. Maar ik heb er alle vertrouwen in dat dat laatste niet gaat gebeuren.” Hoorde ik daar een sarcastisch toontje? Aj aj aj... “Dat keurig opgevouwen kledingstuk mag je dan op de eettafel leggen, om daarna je positie weer in te nemen. Wacht je nogmaals op mijn goedkeuring. En pas dan trek je je volgende kledingstuk uit. Net zolang je naakt voor ons staat dus. Oh ja, zolang je voor ons staat kijk je ons respectvol aan. Wat betekent dat Wendy zo naast me komt staan. En ook dat je je niet langer mag bukken. Want dan zou je ons niet meer aankijken, nietwaar? Hij keek me met een spottende glimlach aan. Jezus, dat was dus mijn vader, de schoft. “Oftewel, steeds netjes door je knieën gaan,” was zijn conclusie. “Duidelijk?” “Ja vader,” antwoordde ik gedwee. Oef, wat voelde ik me klein toen ik mijn truitje uittrok. Wie had gedacht dat het aankijken van vader en Wendy zoveel impact zou hebben. Nou ja, uiteindelijk keek ik alleen naar hem terwijl ik me uitkleedde, niet naar mijn zus. Niet mogen wegkijken vergroot echt je schaamte. Blindelings je van een kledingstuk moeten ontdoen ook. Mijn handen gleden traag en aarzelend naar de onderkant van mijn truitje. Niet kijken naar wat je doet is raar. En verwarrend. Linkerhand links, rechterhand rechts. Maar op die manier iets over je hoofd trekken? Dat doe je niet zo, dat doe je kruiselings. Eerst had ik dat nog niet in de gaten: mijn truitje gleed keurig over mijn hoofd heen. Verrekt, ik kan even niets zien, dacht ik nog. Erger: het bleef steken. Met mijn handen boven mijn hoofd, moest ik echt wurmen om het uit te trekken. Als je niets kunt zien wordt dat echt vernederend. En sloeg ook nog eens de paniek toe omdat ik ze niet meer aan kon kijken... Uiteindelijk lukte het me, maar met een rooie kop als resultaat. En een misprijzende blik van mijn vader. Van dat truitje was nu niets netjes meer over. Ik bedoel, netjes opvouwen is sowieso niet makkelijk als je niet mag kijken naar wat je doet. Maar met deze puinhoop in mijn handen? Probeer het maar eens. Al snel wist ik niet eens meer wat de boven en wat de onderkant was. Nou ja, het eind van het liedje was dat ik het presteerde om m’n truitje op de grond te laten vallen. Shit. Nou moest ik ook nog door mijn knieën om het weer op te rapen. Gek hoe zo iets gewoons zo moeilijk wordt. En vernederend. Eerst kon ik het nog eens niet vinden ook. Blindemannetje spelen dus. Toen weer langzaam omhoog en blijven kijken. Gelukkig was mijn tweede opvouwpoging wel succesvol. Een kort knikje en ik mocht het wegbrengen. Even geen oogcontact gelukkig. Nou ja, gelukkig? Ik voelde hun ogen in mijn rug. En keek beschaamd naar beneden op de terugtocht. Om weer netjes op mijn plaats terug te keren en met mijn handen op mijn rug hun daarna blozend aan te kijken. Meervoud. Want ik keek nu ook wel degelijk mijn zus in de ogen. Want zo gaat dat dus. Als je op moet kijken kùn je niet wegkijken. Niet als ze beide zo dicht naast elkaar staan. Hoe een blik kan doden. Die van m’n zus dus. Pa keek nou ja, zeg maar ... gewoon. Daarom keek ik al snel alleen mijn vader in de ogen. Ook omdat hij me dat verlossend knikje zou geven. Waar hij me natuurlijk lang op liet wachten. Toen dat knikje eindelijk kwam, maar even de gemakkelijke weg: mijn rok. Want dat blindelings uittrekken: daar had ik geen moeite mee. Gewoon van achteren rits naar beneden en knoopje los. Even een stukje naar beneden stropen en dan gewoon laten vallen. Mijn vader had geen bezwaar tegen die methode. Netjes er over heen stappen was echt veel moelijker. Ik stapte verkeerd, verloor bijna m’n evenwicht. Kreeg daarna meteen een boze blik. Oeps. Geen vierde strafverzwaring, please? Ik bevroor en keek hem smekend aan. Moest ik nu gaan huilen? Of tenminste een traantje laten druppen. Jemig, als je het niet wilt komt die, maar nu: nada. Maar zijn boze blik verdween. Zag ik iets van medelijden? Pfoe. Medelijden vind ik dus normaal maar niks, maar nu ik het kreeg... Daarna was het bukken en oprapen. No problem nu. Dacht ik. In evenwicht blijven en oogcontact houden is echt niet gemakkelijk. Bukken ging nog wel. Oprapen was even zoeken. Maar opstaan? Gedver. Ik stond gewoon effe te zwabberen. Weg keken mijn ogen. Shit. Vierde strafverzwaring, zoemde het door mijn hoofd, je hebt er om gevraagd, trut. Waarom kon ik nou mijn evenwicht niet bewaren? Wat is dat wegkijken nou voor stomme reflex? Ik zag hem meewarig kijken. Maar er iets van zeggen deed hij niet. Opnieuw mazzel. Maar een derde keer... Daar mocht ik echt niet oprekenen. Dat betekende definitief die gevreesde vierde strafverzwaring. En wat dat zo inhouden? Gewoon niet aan denken, maar wel heeel erg mijn best doen. Dus: nu heel netjes opvouwen, keurig op toestemming wachten en gedwee wegbrengen. Tsja, en dan wachten op toestemming om mijn beha uit te mogen trekken. Oei. Dat wachten was bijna erger dan het moeten doen. Je beha uittrekken is toch echt wel een dingetje. Voor de ogen van je vader en je zus dus. Die dus kijken! Nou had ik het kunnen uitstellen. Mijn sandalen had ik ook nog aan. Even niet denken aan mijn slipje, wat ik dus ook nog aan had. Nou, je beha doe je toch eerst. Maar wat was ik blij dat ik geen andere kledingstukken aan had. Dat het zomer was. Met je hand achter je rug je beha loshaken kan iedere vrouw zonder er over na te hoeven denken. Maar de bandjes over je schouder schuiven terwijl je je vader aankijkt is toch anders. Onwennig. En beschamend te weten dat hij je naakte borsten ziet voordat dat voor jou geldt. Erger nog: hij kijkt en jij mag dat niet. Blozen dus. Een beha opvouwen stelt niets voor. Maar moeten weglopen en teruglopen zonder je borsten te mogen beschermen. Dat is zo’n eerste keer dus weer ... juist! beschamend. Toch maar eerst mijn sandalen dan. Dat kon ik gelukkig door op één been te staan. Dat scheelde. Heen en weer lopen was voor een keertje niet zo erg. Vooral omdat het nu op blote voeten was. Gek hoor. Toen wachten om mij slip te mogen uittrekken. Jeetje, zo voelde het echt. Als een gunst om dat te mogen doen. Want dan was ik eindelijk naakt. Had ik dat gehad. Natuurlijk wachtte mijn vader net zo lang tot ik weer aan het blozen was. Terwijl hij me toch heel die tijd heel neutraal aan bleef kijken. Dus waarom blozen? Tsja, mijn slipje als laatste. Ik besloot om niet moeilijk te doen. Niks elegant of zo. Gewoon naar beneden stropen en door je knieën gaan. En het laatste stukje je slipje laten vallen en weer omhoog komen. Maar vooral: blijven kijken. Daarna op één been gaan staan en een beetje schudden met mijn voet. Gelukkig ging dat prima. Dat mijn slip niet zo heel klein was hielp, denk ik. Daarna hetzelfde met mijn ander voet. Daarna er buiten stappen op je gevoel. Ging ook goed. Helemaal door mijn knieën en op de tast op zoek naar mijn slip iets minder. Maar ik was eindelijk naakt. En zo voelde ik me, naakt, met mijn slip nog in de hand. Netjes opgevouwen, dat wel. De laatste knik kwam nu snel. En zijn volgende bevel toen ik op mijn plek teruggekeerd was. “Blijf je zus aankijken, terwijl ik je straf voorbereid.” Tsja, toen was het alleen tussen haar en mij. Haar misprijzen was overduidelijk. Nu was ik alleen maar het kleine zusje voor haar. Het zusje dat zich misdragen had en daarvoor gestraft werd. Vergeten was haar eigen straf. Nou ja, even kwam die terug toen mijn vader onverwacht voor haar neerknielde en haar slip weer omhoog schoof, en haar rok weer los. Haar blik daarna was des te meer misprijzend. Mijn straf kwam nog. Net goed. Dat was wat ik haar ogen las. Of zag ik toch ook medelijden? Of zelfs bezorgdheid? Hoe langer ik haar aankeek, des meer ik in verwarring raakte. Kwam dat gevoel van ‘net goed’ dat ik in haar ogen had gezien, helemaal niet van haar, maar van mezelf? Want nu ik haar echt lang in de ogen moest zien zag ik ... liefde. Gelukkig hoefde ik dáár niet lang bij stil te staan. Wat dat betekende, wat het met me deed. Want vader had inmiddels de gebruikelijke rechte stoel midden in de kamer gezet om er op te gaan plaats nemen. Hij maakte echter nog geen aanstalten. Alleen het zachtjes tikken van de haarborstel op zijn hand was te horen. Het was zelfs het enige geluid. Tik tik tik. Samen met die blik van mijn grote zus. Tik tik tik. Ik voelde me zooo klein worden. Week. Verlangend naar die straf. Ook al was ik er ook bang voor. Die grote haarborstel van mijn moeder. Die weer van haar moeder was geweest. Zou zij daar ooit mee gestraft zijn? Inmiddels weet ik van wel. Maar niet door haar vader. Of moeder. Maar door haar man. Mijn vader. Jazeker... Eindelijk hoorde ik de verlossende woorden: “Hier komen.” Ik mocht voor hem gaan staan, handen op mijn rug. Hij zei niets meer, schudde alleen zijn hoofd. En klapte uitdrukkelijk met de haarborstel in zijn hand. Dat was het signaal om over zijn knie te mogen liggen. Gedwee zocht ik mijn positie. Legde beide handen in zijn linker. Klaar om geslagen te worden. Even streek hij met de rug van zijn hand over mijn billen. Dat had hij nog nooit eerder gedaan. Teder, alsof hij echt met me te doen had. Zou dat zo zijn? Het voegde alleen maar aan mijn vernedering toe. Toch kwamen de klappen als een verrassing. Die haarborstel deed pijn. Echt pijn. Zijn hand was daarmee vergeleken een aaibeurt geweest. Al snel was er niets anders dan die pijn. En mijn schreeuwen natuurlijk. Het deed zo’n pijn dat ik er zelfs aan probeerde te ontkomen. Ik voelde me worstelen. Maar de greep van mijn vader was stevig genoeg. Gelukkig maar. En hij ging maar door. Wel in een steeds langzamer tempo. Maar dat had ik pas op het laatste echt door. Toen zijn slagen pas eens in vier tellen kwam. Dat gaf me tijd om weer op adem te komen. Om alleen nog te schreeuwen bij iedere klap. En te huilen. Dat ging niet van zelf. Het begon met zachtjes jammeren om te eindigen met huilen met diepe uithalen. Lang nadat het slaan was gestopt. Denk ik. Wat ik zeker weet dat uiteindelijk ook het huilen stopte. Dat zijn linkerhand me losgelaten had en mijn handen krachteloos op de grond belandden. Oh wat wilde ik graag getroost worden. Maar niets van dat alles. Ik moest zelfs weer in de hoek gaan staan. Wat ik bibberend deed. Mijn zus was op de bank gaan zitten. Wanneer? Ik had geen idee. Ze voerden een gesprek over ik weet niet wat. Alsof ik daar niet stond. Het gevoel van vernedering keerde terug. Goedzo. Toen ik naar mijn kamer mocht, eindelijk -maar duurde het echt wel heel lang?- kon ik nog niet goed lopen. Ik strompelde de trap op. Stortte me op mijn buik op het bed. Mijn billen voelden heet en gezwollen. En ontegenzeggelijk pijnlijk. Eindelijk mocht ik daarvan genieten. Ja, echt en met aandacht. Want het zou eenmalig zijn: ik wilde beslist geen herhaling. Natuurlijk zou ik nooit meer zo’n geintje uithalen met mijn zus. Ik bekeek mijn billen in de spiegel. En was trots. Hoezo geen geintje meer uithalen met zuslief? Niet dàt geintje. Maar wel iets anders. Wraak. Dat wilde ik. Vergeten waren mijn verwarde emoties toen ik haar lang in de ogen had gekeken. Wraak! Maar zonder dat mijn vader daarin te betrekken. Die mocht me weer ‘gewoon’ straffen. Als ik dat nodig had...   als je geeft èn neemt heb je dubbel plezier