    
Paul Gérard
Oppasser
Bericht Nummer: 0
Aangemeld: n.v.t.
Beoordeling: 
Stemmen: 1 | | Gepost op vrijdag 27 september 2019 - 09:00 pm: | |
waarin Denise wordt vernederd tijdens het bedienen en wordt misbruikt |
dit verhaal is te lezen als een 'zelfstandig' verhaal
het maakt deel uit van Haremslavin (hoofdstuk 13)
wat vooraf ging: Decadente mode
Denise is ontvoerd en opgenomen in de harem van de Sheikh.
Wat je verder moet weten: Nadira is Gastvrouw van de Sheikh, de hoogste vrouw in de harem,
en Achad de slavinnenmeester van de Sheikh,
maar in dit verhaal spelen ze geen rol van betekenis.
De andere meisjes zijn slavinnen in de Harem
Het was nog vroeg in de ochtend toen drie meisjes druk kwebbelend bij Denise binnenliepen. Aisha, Adilah en Kayla.
Geen Ghizlan.
Denise had over haar liggen piekeren vannacht. Ze begreep het niet helemaal. Of helemaal niet. Ghizlan hield van vrouwen. Net zoals Nadira. Ghizlan was de slavin van Nadira. Toch wilde Nadira Denise. Ghizlan hield van Adilah, zei Aisha, en Adilah hield van Ghizlan.
Adilah en Aisha waren vriendinnen. Beiden hielden van Achad.
Maar alle meisjes hielden van Achad. Behalve Ghizlan.
Achad had Ghizlans kontje geneukt.
Ghizlan had niet alleen pijn geleden.
Het duizelde haar.
Nog een ander stukje van de puzzel: Ghizlan had aan Achad opgebiecht wat ze aan Denise over haar Meester had verteld. Waarom had ze dat gedaan? En als Achad het had geweten, hoe dan? En last but not least: waarom had ze gezegd dat ze dat uit zichzelf aan Denise verteld had? Wat een overduidelijke leugen was. Daar zou ze nu wel spijt van hebben. Of zag ze ook dat verkeerd?
Haar afwezigheid drong nu pas tot de meisjes door. Blijkbaar had ze hen werktuiglijk begroet en op de automatische piloot gereageerd op hun gebabbel.
“Hé, waar ben je. Wakker worden,” zei Aisha tegen haar.
“Heb je wel gehoord wat we tegen je zeiden?”
“Belangrijk nieuws hoor.”
“Jaha, nieuws over jou.”
“Wil ze niet horen,” zei Kayla tegen de anderen.
“Jawel hoor,” zie Denise timide. “Ik was even met mijn gedachten elders.”
“Ohh, vast in Holland.”
“Is een beetje ver van hier.”
“Zeker als je weet dat ze over vier dagen één van ons is.”
Nu was Denise weer helemaal bij de les.
“Over vier dagen?” zei ze geschrokken.
“Nou, hoe eerder hoe beter. Pijn doet het toch. Maar daarna mag je eindelijk een beetje plezier met ons maken.”
Ja, in de ogen van de meisjes was dat natuurlijk helemaal waar.
Wisten zij veel.
“Ik zie er gewoon heel erg tegen op. Brandmerken is bij ons het ergste dat er is. Griezelverhalen van slavengaleien en slavenplantages en zo.”
“Hebben jullie die ook dan?”
De meisjes reageerden vrolijk en maakten allemaal spookgeluiden.
Maar snel werden ze weer serieus. En begonnen door elkaar heen te praten.
“Het is ook heel erg.”
“We gaan je echt niet voorliegen.”
“Ze willen zelfs dat het erg is, heb ik gehoord.”
“Echt waar?”
“Zeker weten. Mijn Slavenkoopman heeft het me zelf verteld.”
“Ze willen gewoon dat een meisje vreselijk schreeuwt als ze slavin wordt.”
“Ze zouden je echt wel kunnen verdoven.”
“Maar dat willen ze niet. Je moet pijn lijden.”
“Maar pijn gaat over hoor.”
“En direct daarna krijg je wel een pijnstiller.”
Denise gruwde van alles wat ze hoorde. Ze was hier echt in de Middeleeuwen terecht gekomen. Alleen wel Middeleeuwen met alle verworvenheden van de moderne tijd. Angstaanjagend. Maar het had ook wel iets. Hier ging je niet dood aan vreselijke ziektes. Had je airconditioning. Geautomatiseerde kledingrekken...
Maar was je wel slavin in een harem.
“Ga eerst even zitten. Je moet als laatste test gaan bedienen.”
“En daarover moeten we je wat vertellen.”
Aisha begon.
“Je moet bedienen bij de lunch, samen met ons. Ik heb gehoord dat Meester twee gasten heeft uitgenodigd. Natuurlijk mannen.”
“Is dat niet wat veel? Vier meisjes voor drie mannen,” vroeg Denise.
“Jij telt niet mee. En er is altijd één meisje voor iedere man.
We dienen niet alleen het eten op en zo.”
Ja, dat verbaasde Denise niets.
“Over dat eten hoef je je niet druk te maken. In principe doen wij dat en huppel je wat mee. Gewoon goed naar ons luisteren en dan gaat alles vanzelf.”
“Maar wat wel heel belangrijk is, is dat je de mannen altijd gehoorzaamt. Direct en zonder aarzeling. Nooit weerstand bieden. Nooit tegenspreken. En nooit spreken als je niets gevraagd wordt. Natuurlijk wel altijd met twee woorden spreken. De mannen noem je meneer, en je Meester gewoon meester. Heb je dat?”
Denise knikte. Het leek haar wel duidelijk. Maar Denise had nog wel een vraag.
“Jullie zeiden dat ik over vier dagen gebrandmerkt word. En dat dit een laatste test is. Maar als ik dan voor die test zak? Wat gebeurt er dan?”
“Dan word je verkocht.”
“De Slavenkoopman is er toch al, die neemt je dan meteen mee.”
“Er is altijd vraag naar mooie blanke slavinnen, dus dan ga je meteen naar je toekomstige eigenaar. Niks testen dan, dan word je alleen gekeurd.”
“Dan gaat de Rechter dus niet naar ons, maar naar die eigenaar.”
“Word je alleen een dag later gebrandmerkt.”
‘Verdorie,’ dacht Denise, ‘dan mag ik niet falen straks. En heb ik nog maar drie dagen over. En dan dat gedoe met die Slavenhandelaar en Rechter.’
Ze besloot het de meisjes gewoon te vragen.
“Weet je, het misschien een stomme vraag: maar waarom heb je een Slavenhandelaar nodig als de Rechter me brandmerkt.”
De meisjes keken verbaasd.
“Geen idee,” begon Aisha, “Wij worden altijd gewoon verkocht door de Slavenkoopman. Die koopt ons van onze vader, en verkoopt ons aan één of andere sheikh. Daar is dan de Rechter bij. Om te controleren of zo. Of omdat hij dat leuk vindt. Dan gaat de Slavenkoopman weg en worden wij opgesloten tot de volgende dag. Op die ochtend geeft de Rechter ons dan onze merktekens.”
“Precies hetzelfde gebeurt er als onze Meester een slavin koopt,” vulde Kayla aan.
“Maar ja, jij wordt niet gekocht, jij bent ontvoerd,” bracht Aisha daar tegenin.
“Maar misschien mag de Rechter dat niet weten?” bedacht Kayla.
Behoorlijk verwarrend allemaal en Denise had dan ook geen idee of ze wat aan die informatie had.
“Genoeg gepraat,” zei Adilah: “We gaan straks naar de kleedkamer. Maar eerst moeten we tiptop in orde zijn. Baden, haren en nagels verzorgen, scrubben, scheren, inwendig reinigen. Doen we in het badhuis. We helpen elkaar altijd, jij dus ook. We leren je wel hoe.”
Het was gezellig in het badhuis. Op zo’n moment voelde Denise zich al één van hen. Het was ook fijn om elkaar te helpen. Als ze eerlijk was zou ze zo’n moment zeker gaan missen als ze eenmaal ontsnapt was.
Ze voelde zich na afloop heerlijk. Beetje als na de sauna. Maar hier voelde ze zich na afloop óók heel erg vrouwelijk.
In de kleedkamer wachtte een nieuwe verrassing.
Alle meisjes behalve Denise kregen lange jurken van fluweel. De rok was van hetzelfde type als de meisjes eerder gedragen hadden: losse voor- en achterpanden die desgewenst de billen en of het kruis onbedekt lieten. Het topje van de jurk was echter anders: het liet juist de borsten bloot, maar bedekte schouders en rug. Daarmee werden de borsten van de meisjes prachtig geaccentueerd.
Denise bekeek hen bewonderend. Nu pas viel haar op hoe volmaakt ieders borsten waren, en toch waren ze bij elk meisje weer heel anders.
Pas nadat alle meisjes waren gekleed, volgde Denise. Tot haar verbijstering kwam haar eigen mantelpakje met bloes te voorschijn. Met haar bijpassende pumps, maar zonder ondergoed. Het was haar zakelijke outfit, en ze had het naar Sahalië meegenomen met het idee van ‘je weet maar nooit’. Het pakje was ecru met een nauwe rok en een bijpassende ivoorkleurige blouse en stond haar goed: keurig, charmant en zakelijk. Maar een mantelpakje zonder ondergoed? En hier, in de harem? Bij al die opwindende jurken?
Ze voelde zich uiterst ongemakkelijk toen ze alles aantrok. Ze bekeek zichzelf en voelde zich meteen weer ‘de advocate’. Bespottelijk.
En ze merkte dat het de meisjes ook ongemakkelijk maakte. Ze herinnerde zich de woorden van Nadira gisteren. Deze kleding stond symbool voor westerse decadentie.
Gelukkig zagen de meisjes ook hoe ongemakkelijk en hulpeloos Denise zich voelde.
Het was Adilah die haar te hulp schoot: “De wegen van de Meester zijn ondoorgrondelijk.”
De andere meisjes vulden aan:
“We proberen je er wel doorheen te helpen.”
“Nu moet je er helemaal voor zorgen dat je heel gehoorzaam bent.”
“De mannen zullen het vooral op jou gemunt hebben.”
“Ze zullen je heel graag willen straffen. Voor wat dan ook.”
Ze zou een zware middag krijgen. Dat was duidelijk.
De gasten van de Sheikh waren twee mannen van middelbare leeftijd. Beide van Oosterse afkomst. De één droeg de kleding van een bedoeien -een lange wijde tuniek, een mouwloze mantel en een karakteristieke hoofddoek- de ander een westers maatpak. De Sheikh zelf droeg zijn gebruikelijke zijden kamerjas, alleen nu in andere kleur.
De meisjes werden niet aan de mannen voorgesteld, net zomin als dat de mannen werden voorgesteld aan de meisjes. Denise noemde voor zichzelf de één de Zakenman en de ander de Bedoeïen.
Het was een zeer rijk verzorgde lunch.
Het werk dat Denise moest verrichten was inderdaad vrij eenvoudig. De meisjes lieten haar alleen drankjes inschenken en een aantal kleine gerechten opdienen.
De meeste aandacht van de mannen ging naar de andere meisjes. Ze vonden het erg amusant om bij elke dienende handeling met hun handen de kleding van de meisjes binnen te glijden. En te zien aan de reacties van de meisjes deden ze meer dan een beetje betasten. Het viel Denise op dat zodra een hand naar binnenging ze een beetje wijdbeens gingen staan, en benaderden de mannen hen van achteren dat ze zich dan licht voorover bogen. Natuurlijk bedoeld om de mannen alle gelegenheid te geven hen inwendig te betasten.
Wat de mannen ook een leuke sport vonden was om de meisjes iets uit het midden van de tafel te vragen. Ze moesten zich dan over de tafel buigen, waarbij hun borsten mooi boven de tafel hingen. Natuurlijk een mooie gelegenheid om die te betasten en te spelen met hun tepels. Ook dit lieten de meisjes zonder een moment van aarzeling toe. Ze vertraagden zelfs hun bewegingen. En hadden ze gepakt wat door de mannen gewenst werd, en was de man die met hen speelde nog niet uitgespeeld, dan bleven ze lijdzaam stil staan.
Nou ja, lijdzaam. Denise betrapte de meisjes herhaaldelijk op een blik vol van overgave. Zo lang de mannen niet al te ruw waren, werd het door de meisjes duidelijk gewaardeerd.
Denise lieten ze echter met rust op een enkele terloopse streling van haar billen na. En dat was al onaangenaam genoeg. Wat ze naakt of in slavinnenkledij gemakkelijk kon accepteren, en waar ze zelfs van kon genieten, was in haar zakelijke outfit een regelrechte aantasting van wie ze was.
Het negeren van Denise stopte nadat het dessert was opgediend.
De Sheikh begon met over haar een opmerking te plaatsen.
“En, heren, wat vinden jullie van mijn nieuwste aanwinst.”
“Niet slecht, zeker niet slecht,” sprak de Bedoeïen.
“Maar wat onbereikbaar, naar mijn smaak,” vulde de Zakenman aan.
“Oh maar dat valt reuze mee hoor,” antwoordde de Sheikh: “Denise, ga even naar meneer. En ga mooi staan.”
Denise liep onmiddellijk gehoorzaam naar de Zakenman, maar wist niet wat ze verder moest doen. Mooi staan, dat kende ze niet. Ze ging maar met haar handen op haar rug voor de man staan, spreidde haar benen zoals ze de meisjes had zien doen, kantelde haar bekken, hals recht en borst vooruit.
De Sheikh verontschuldigde zich: “Ze is nog niet echt opgeleid.”
En tegen Denise: “Handen in je nek en ellebogen naar achteren.”
Denise corrigeerde haar houding onmiddellijk. Ze had er dus helemaal niet zo ver naast gezeten.
Onmiddellijk gleed de Zakenman tussen haar benen haar rok binnen.
‘Mijn God,’ dacht Denise met afschuw, ‘wat is dit vernederend.’
De man onderzocht haar zonder enige subtiliteit.
“Hmm, ze is amper nat. Is dit die koudheid van de westerse vrouw waar ze het altijd over hebben?”
“Meer een gebrek aan opleiding, vrees ik. Ze weet nog niet dat, zodra ze aandacht krijgt, ze er voor heeft te zorgen nat te zijn.”
‘Ik faal al bij mijn eerste opdracht,’ dacht Denise wanhopig, ‘hoe zorg ik er in godsnaam voor op commando nat te worden?’
Die wanhoop was niet terecht, merkte ze al snel. Gelukkig reageerde haar kut wel adequaat op de tastende handen.
“Ghhh, het is toch wel een geil ding. Even een echte mannenhand en ze zwemt.”
“Echt waar?” vroeg de Bedoeïen.
En zonder zijn hand uit haar kut te halen, stuurde de Zakenman haar met zijn andere hand naar de Bedoeïen: “Probeer zelf maar.”
Denise moest nu schuifelend naar de Bedoeïen bewegen, daar de Zakenman de hand, die nog steeds haar kut verkende, met haar liet mee bewegen. Hij boog zich zelfs voorover om haar zo lang mogelijk te kunnen betasten. Pas toen ze vlakbij de Bedoeïen was aanbeland liet hij los. Zonder aarzeling stak de Bedoeïen zijn hand onder haar rok en ging linea recta naar haar kut. Niet alleen stak hij zijn duim bij haar naar binnen, hij begon met zijn vingers haar klitje te bewerken.
Onwillekeurig begon ze te kreunen.
“Zeker goed slavinnenvlees. Mag ik vragen wat je er voor betaald hebt?”
De Sheikh lachte: “Dat mag je vragen, maar een antwoord krijg je niet. De prijs is ook niet alles, nietwaar? Tenslotte, waar vind je nog een goedgebouwde blondine die niet al te oud is.”
De andere mannen bromden instemmend.
“En je weet het, ik heb wat met Hollandse schonen. Een klein land, maar goed in hun talen. Probleem is dat Franssprekende steeds moeilijker te vinden zijn. En ik ga me echt niet verlagen tot Engels.”
“Zo,” sprak de Zakenman. “Ik wist niet dat je het belangrijk vind om met slavinnen te kunnen praten. Zelf vind ik het voldoende dat ze een paar bevelen kennen en die leer je ze ook wel zonder dat ze Frans spreken.”
“Precies,” vulde de Bedoeïen aan die Denise inmiddels zo voorover drukte dat ze met haar handen op de tafel leunde. “Mooi, Wijd en Kniel is meer dan genoeg. De rest doe je ehhh nou zoals ik het nu doe,” en hij wisselde van hand, drukte haar nog wat verder voorover en drong nu zowel in haar kut als in haar kont.
“Ik ben het in principe met jullie eens,” beaamde de Sheikh, “voor gewone slavinnen gaat dat zeker op. Maar voor blanke slavinnen is het, vind ik, een pré, zodat ze nooit vergeten dat ze niet als slavin geboren zijn. Dat ze een ander leven hebben gehad. En taal is nu eenmaal het meest effectieve middel om hen dat te laten voelen. Neem nu dit gesprek tussen ons. Stel dat ze ons niet kon verstaan. Dat zou toch jammer zijn.”
“Ik begrijp je. Je hebt zeker een punt. Je hebt duidelijk ervaring met blanke slavinnen. Ik, bijvoorbeeld, zou nooit op de gedachte zijn gekomen dat ons gesprek voor een slavin ehh van waarde zou zijn,” sprak de Bedoeïen.
“Zeg, zou ik haar weer terug kunnen krijgen?” en tot de Sheikh:
“Bezwaar als ik haar borsten even test?”
“Als je haar kleding een beetje netjes houdt,” antwoordde de Sheikh.
Denise werd weer de andere kant op doorgegeven.
“Hmm, rare kleding, die westerse mode. Hoe moet ik nou bij haar borsten komen?”
“Ik denk dat je twee koopjes in het midden los moet maken. Zo doen ze dat in het Westen. Je kunt ook van boven beginnen, tot de borsten vrij komen, dat is iets meer werk, maar heb je wel beter toegang.”
De Zakenman volgde de laatste instructie op. Duidelijk niet bekend met het fenomeen van vrouwenknoopjes: Denise moest de neiging onderdrukken hem te hulp te schieten.
“Niet verkeerd,” sprak hij toen hij klaar was met de voor hem ongewone handelingen en haar borsten vrij kwamen. Meteen begon hij ze met beide handen te betasten.
“En dan te weten dat ze blanke meisjes ook altijd nog een extra kledingstuk voor hun borsten laten aantrekken. En ik kan je vertellen: dat ìs een gedoe om die uit te krijgen! Zeker als ze nog meer kleding aan hebben. Meestal gebruik ik dan een mes, anders is het geen doen.”
“Ja, en dan vinden ze in het Westen dat ze ver boven ons staan. Nou, ik vind dat zonder meer achterlijke praktijken. Hoe noemen ze het ook al weer?” vroeg de Bedoeïen.
“Bustehouder,” antwoordde de Zakenman terwijl hij Denises borsten aan het verkennen was en inmiddels bij haar tepels beland was die keurig stijf werden. “Borstenhouder betekent dat. Ze vinden dat zelf ook wel een beetje gênant denk ik, onze westerse collega’s, want ze korten de naam van dit merkwaardige en zinloze kledingstuk het liefste af. Bh heet het normaliter. Net zoals ze een toilet een wc noemen: water closet. Ja, belachelijk nietwaar.”
De mannen lachten.
De Zakenman kneep en passant even gemeen in Denises tepel.
Ze verbeet de pijn, maar er sprongen tranen in haar ogen.
“Hmm,” zei de Zakenman in reactie hierop, “heb je ze geleerd geen kik te geven? Jammer, ik hou er zelf van dat ze lekker kermen van de pijn.”
“Niet direct,” antwoordde de Sheikh, “ze is nog niet opgeleid, zoals ik al zei.
Maar persoonlijk vind ik het zo ook mooi. Die pijn in het gezicht.
En dan nog een traan ook. Maar als je haar graag even wil horen kermen kan dat hoor.”
“Nee, je hebt gelijk, dit is ook mooi,” en hij kneep nog even heel hard.
“Auww.”
Het kwam zo onverwacht dat Denise zich niet meer kon inhouden.
Het was allemaal te veel voor haar. Zo als object te worden behandeld, terwijl ze keurig gekleed ging en dan ook nog al die denigrerende verhalen te moeten aanhoren. Stil begon ze te huilen, de tranen kon ze niet meer stoppen.
“Ach ze huilt,” ze de Bedoeïen.
“Weet je, zo heb ik ze het liefst. Mooi toch, die stromende tranen.”
“En zonder geluid. Als je niet had gezegd dat je haar nog niet getraind had, zou ik je ervoor complimenteren.”
Dat hielp. Zonder haar tranen te drogen -dat gunde ze hen niet- kreeg ze zichzelf weer in de hand.
“Zeg heren,” nam de Sheikh het gesprek over, “we hebben nog zaken te doen.”
De anderen stemden in.
“Heb je er bezwaar tegen dat ik haar even op schoot neem ondertussen?” vroeg de Zakenman.
“Geen enkel.”
De Zakenman voerde de daad bij het woord. Denise moest zo gaan zitten dat hij nog tussen haar benen kon, wat nogal een gewriemel was en waarbij haar rok onbetamelijk hoog opkroop. Was ze maar naakt. Hij drukte haar vervolgens tegen zich aan, zodat hij kon deelnemen aan het gesprek maar ook Denises lichaam kon bewerken. Hij begon met een tongkus bij haar af te dwingen. Denise moest zich bedwingen om niet te kokhalzen. Wat was dit walgelijk. De man smaakte smerig, waarnaar wist ze niet, maar het was iets ‘oosters’.
Ze probeerde zich van het gesprek tussen de mannen af te schermen. Het ging over zaken en niet over haar, dat maakte het een stuk gemakkelijker. En de Zakenman was gelukkig geen multi-tasker, want hij kon het fatsoenlijk betasten van haar moeilijk combineren met het voeren van een zakengesprek.
Het zakengesprek won, gelukkig.
Toch was dat zich afschermen van het gesprek niet zo’n heel goed idee, want plotseling hoorde ze dat haar een vraag werd gesteld.
Ze had geen idee welke.
“Zo, mijn toekomstige slavin wenst niet op te letten,” sneed de stem van de Sheikh door haar ziel.
Ze wist niet wat ze moest antwoordden.
Gelukkig hielpen de andere mannen haar.
“Je weet, ik neem haar graag van je over,” sprak de Zakenman.
“Alsof jij dat kan betalen,” smaalde de Bedoeïen.
“Hmm, alsof jij dat wel kunt,” schamperde de Zakenman.
“Heren heren,” sprak de Sheikh, “van verkopen is nog geen sprake, hoogstens van een bestraffing later.”
En tot Denise: “We bespraken de fiscale en assurantie-aspecten van roerende goederen. Jij bent toch fiscaal jurist?”
“Ja Meester,” antwoordde Denise geschrokken.
“Nou heren, een gratis consult zullen jullie vast niet afslaan.”
Nee, dat wilden de heren zeker niet.
De Sheikh wenkte de meisjes die netjes tegen de muur stonden te wachten: “Zet haar even op een stoel,” en hij gebaarde naar een plek tussen de beide gasten in.
Blijkbaar wisten de meisjes wat bij de combinatie van ‘slavin’ met ‘stoel’ van hen verwacht werd. Zonder te aarzelen pakte ze een rechte stoel zonder armleuning en zette die tussen de heren in, maar wel op ruime afstand van hen.
De Zakenman kon het niet laten om nog een paar tikjes op haar borsten te geven voor hij haar liet opstaan. Snel liep Denise naar de stoel en ging zitten.
“Wijd!” commandeerde de Sheikh.
Denise spreidde haar benen.
“Wijder!”
Denise gehoorzaamde maar kon niet verhinderen dat haar rok nu erg optrok. De beroemde beavershot uit ‘Basic Instinct’ schoot haar meteen te binnen. Alleen zat zij daar niet vrijwillig en speelde zij niet met de mannen zoals Sharon Stone. Deze mannen speelden overduidelijk met haar. En de mannen deden geen enkele poging om te verhullen dat ze zochten naar een blik op haar ‘pussy’. Belachelijk, en ook nu schaamde ze zich weer. Terwijl ze als ze daar naakt zou zitten en de Sheikh haar zou bevelen haar dijen wijd te spreiden, de mannen veel meer zouden zien dan nu. Ze zich ook dan wel zou schamen, maar lang niet erg zo als nu.
“Knoop even twee knoopjes dicht. Maar zorg dat je borsten zichtbaar blijven.”
Dat betekende dat ze haar blouse onder haar borsten moest duwen, anders werden ze bedekt. En dat betekende dat haar blouse nu bijzonder ongemakkelijk strak zat.
“Neem jij het woord?” vroeg de Sheikh aan de Zakenman.
“Kijk, we hebben een aantal roerende bezittingen, waar we natuurlijk geen belasting over willen betalen, maar die we wel willen verzekeren.”
Denise beet op haar lip. Jee, dit was wel het laatste waar ze zich over wilde buigen. Ze zat hier als een hoerige zakentrut en dan moest ze zich ook nog over belastingen buigen.
“Het hangt er denk ik in de eerste plaats vanaf hoe roerend deze zaken zijn,” begon ze, “en hoe kostbaar. Natuurlijk..”
Ze werd onderbroken door een nijdig gekuch van de Sheikh. Meteen brak het zweet haar uit. Wat had ze verkeerd gezegd.
Hoe ongelofelijk het ook was: de Sheikh zag haar paniek en besloot haar te helpen.
“Hoe kostbaar...” en hij maakte een handgebaar van ‘ga verder’.
Denise dacht als een gek ‘hoe kostbaar, hoe kostbaar wat?’
Toen viel het kwartje. Wat hadden de meisjes tegen haar gezegd. Altijd met...
“Hoe kostbaar, meneer.”
Saved by the bell.
“Natuurlijk is het belangrijk om te weten of de Belastingdienst van uw bezit op de hoogte is, meneer.”
“Ik zou het zeggen van niet,” lachte de Zakenman en de andere mannen lachten mee.
“En het antwoord op je eerste vraag is: zeer roerend,” weer volgde een uitbundig gelach.
Denise probeerde het gelach te negeren: “Voor roerende zaken komt in principe een kostbaarhedenverzekering in aanmerking, meneer. Tenzij het om vervoermiddelen gaat of een inventaris, meneer. Maar bij diefstal en uitbetaling door de verzekering wordt in het algemeen de Belastingdienst in kennis gesteld, meneer. Zeker als het om bedragen boven de € 10.000 gaat, meneer. Maar mag ik vragen om welk roerend goed het gaat, meneer.”
Weer dat gebulder. Nu werd zelfs haar vraag al komisch gevonden.
“Om slavinnen, advocaat slavin,” antwoordde de Zakenman, “en tenzij ze op leeftijd zijn -maar dan willen we ze natuurlijk niet verzekeren- dan zijn ze zeker meer waard dan € 10.000. Jou zou ik bijvoorbeeld willen schatten op ehhh...”
De Sheikh onderbrak zijn overpeinzing: “Ik denk niet dat het nodig is dat de advocaat haar eigen waarde kent. Dat zou het tarief maar doen stijgen. Maar oh ja, haha, het was een kosteloos consult.”
De mannen lachten weer.
“Ik ben niet bekend met de wetgeving omtrent slavinnen, meneer, meester. In het Nederlands recht is slavernij strafbaar, meneer. Maar misschien zou u een ziektekostenverzekering kunnen afsluiten, meneer?”
‘Helemaal niet een gek idee,’ dacht Denise, ‘op die weg kan ik nog wel even verder.’
“Gecombineerd wellicht met een levensverzekering, meneer. Ik zou dat kunnen uitzoeken, maar dan zou ik me ook in de Sahalijnse wetgeving moeten verdiepen, meneer. Ik neem tenminste aan dat we ons nog in Sahalië bevinden, meneer? In Altunië of Mauripte zou de jurisdictie zeker een stuk anders liggen, meneer.”
‘Zo,’ dacht Denise, ‘ik ben benieuwd of ze in dat aas bijten.’
“Je mag er inderdaad vanuit gaan dat we ons nog binnen de staatsgrenzen van Sahalië bevinden.”
‘Mooi,’ dacht Denise, ‘dat is waardevolle informatie.’
De Sheikh keek nu zelfs trots naar haar: “Ze is goed hè. Had ik het niet voorspeld.”
De gasten knikten instemmend.
“Ik vind dat je haar die wetboeken moet geven. Laat haar zich specialiseren in dit soort problemen,” begon de Zakenman.
“En laat haar dan zich ook verdiepen in de wetgeving van Altunië, Mauripte, Malië,” de Bedoeïen dacht even na: “Tulië, Liger, Egoedan, Ngaad, en Nirokko.”
“Soenis niet?” vroeg de Sheikh op olijke toon.
“Nee, daar doe ik geen zaken. Is ook geen slavinnenhandel meer, veel te gevaarlijk. Nou ben ik geen slavenkoopman, maar ja zonder slavinnenhandel ook geen dienstverlening daaromtrent.”
Weer lachten de mannen.
“Maar het klopt. Wij zakenmensen van de woestijn zijn niet aan landsgrenzen gebonden, toch?” stelde de Zakenman.
“We zijn het volk van de woestijn. Dat is wat ons bindt,” voegde de Bedoeïen toe.
“En de slavinnen,” besloot de Sheikh.
“Wat zeggen jullie, mannen, nog behoefte aan een dessert?”
De gasten knikten gretig.
“Van het huis. En als u het gezamenlijk en tegelijkertijd wilt nuttigen, dan doet u mij ook een plezier. U weet het, ik kijk graag toe.”
Denise liep rood aan. Een nagerecht konden ze niet bedoelen, dat hadden ze al gehad. Dat betekende ongetwijfeld dat ze haar bedoelden.
En ja hoor.
“Staan en mooi!” beval de Sheikh.
Denise gehoorzaamde zonder aarzeling.
De Zakenman pakte uit zijn portemonnee een muntstuk.
‘Ze gaan toch niet tossen om wie mij het eerste mag,’ dacht Denise.
Maar het was nog erger.
De Zakenman gooide het muntstuk op en ving het, en legde het gesloten op de rug van zijn hand.
“Jij of ik,” vroeg hij de Bedoeïen.
“Ik.”
De Zakenman keek.
“Kop. Voor dus,” zei hij tegen de Bedoeïen, “Mooi, dan heb ik achter, en dat heeft toch altijd al mijn voorkeur.”
“Dan hadden we niet hoeven tossen.”
Beide lachten.
Denise begon te vermoeden wat er ging gebeuren. Ze moest zich bedwingen om niet te gaan gillen. Of weg te vluchten. Maar het zou geen zin hebben, wist Denise. En wat hadden de meisjes al weer gezegd: nooit weerstand bieden. Altijd zonder aarzeling gehoorzamen.
Dus toen de Bedoeïen haar wenkte kwam ze.
Hij was zelf ook gaan staan en leunde tegen de tafel.
Hij trok zijn gewaad op en zei: “Maak me stijf.”
De Sheikh klapte in zijn handen en terwijl Denise voor de Bedoeïen neerknielde kwamen de andere meisjes naar de Sheikh toegesneld. Aisha en Adilah liet hij voor zichzelf neerknielen, Kayla stuurde hij door naar de Zakenman.
‘Gelukkig heb ik dit eerder gedaan,’ dacht Denise, ‘En Sahalijnen staan bekend om hun properheid.’
Zijn geslacht rook in ieder geval nergens naar en smaakte ook okay toen Denise hem voorzichtig begon te likken.
‘En nou even er helemaal voor gaan’ sprak ze zichzelf moed in. ‘Hij zal me geen tijd geven om nat te worden, dus daar moet ik zelf voor zorgen.’
Al snel was het enige geluid wat in de kamer weerklonk het zuigen van de meisjes en het gekreun van de mannen.
De Bedoeïen was al heel snel stijf en liet Denise toen het zover was onmiddellijk opstaan. Hij schoof haar rok omhoog, wat maar moeizaam ging zo nauw was deze.
Hij trok Denise naar zich toe, legde haar handen in zijn nek en tilde haar bij haar heupen op. Hij was even lang als Denise maar beresterk. Zonder enige moeite tilde hij haar boven zijn lid. Denise spreidde haar benen zo wijd mogelijk en langzaam liet hij haar zakken op zijn geslacht. Ze was goddank nat, zodat ze moeiteloos op hem zakte.
Inmiddels was ook de Zakenman zover. Gelukkig was hij zo zorgzaam dat hij een lik zalf aan zijn vinger meenam, die hij direct rond en in haar kontje smeerde. Ze zette zich schrap. Dit was nieuw voor haar. Het kostte haar veel moeite om niet in huilen uit te barsten. Ze dwong zichzelf te ontspannen. Ze wist dat als ze dat niet deed hij niet alleen moeilijk in haar zou kunnen doordringen, ze zou ook zeker daarvoor gestraft worden, bovendien zou de kans dat ze zou scheuren groot zou zijn. Nog afgezien van de pijn die ze zelf zou lijden.
Wat een beetje hielp was dat de Bedoeïen zachtjes in haar bewoog en haar stevig tegen zich aan geklemd hield.
Ze voelde dat de Zakenman zijn lid tegen haar kontje drukte. Even voelde ze de druk toenemen.
‘Ontsnap, ontspan.’
Dat hielp. Ze voelde dat hij haar kringspier passeerde. Toen was het alleen nog de lange weg naar binnen.
Ze liet haar hoofd tegen de schouder van de Zakenman vallen.
Ze voelde het geslacht van de Bedoeïen in haar kut, ze voelde het geslacht van de Zakenman in haar kont. Beide bewogen zich langzaam. Ze voelde hoe ze hun tempo op elkaar afstemden. Ze voelde zich gevuld, heel erg gevuld. En hoe waanzinnig het voor haar ook was, ze voelde haar eigen opwinding. Wie het eerste kwam wist ze niet zeker. Ze dacht dat zij dat was. Maar weldra waren er alleen nog de stoten van de klaarkomende mannen. En daarna niets meer, helemaal niets.
Toen kwam onherroepelijk weer het besef. Zij advocate, was in haar werkkleding geneukt. In haar kont. In haar kut. En ze was zelfs klaargekomen. Onder het oog van de Sheikh. Onder de ogen van de meisjes.
Die, toen de bewegingen gestopt waren en eerst de Zakenman, en daarna de Bedoeïen zich uit haar terugtrokken, godzijdank kwamen toegesneld.
Ze tilden haar op en legden een handdoek rond haar kruis en bilspleet. Zo werd ze weggevoerd.
Het laatste wat ze hoorde toen ze de kamer verliet, was dat de heren weer in een geanimeerd gesprek verzeild raakten. Over de waarde van slavinnen en hoe je ze goedkoop kon bemachtigen.
© Paul Gérard
 | | Haremslavin | | | | incl. verzendkosten Erobird Boekwinkel | | paperback editie: € 15,00 | | hardcover de luxe: € 17,50 |
|
 verhalen maken dromen waar 
|
Verhalen 
Verhalen
om mee te beginnen
prachtig en mild
bijzonder
spanking verhalen