    
SubAdoration
Bevlogen lid
Bericht Nummer: 0
Aangemeld: n.v.t.
Beoordeling: 
Stemmen: 1 | | Gepost op woensdag 25 september 2019 - 11:21 pm: | |
deel 2 van "nieuwe attracties", waarin Anneke kennismaakt met een bijzonder gezelschap |
Lees eerst deel 1
De limousine rijdt een behoorlijke tijd met constante snelheid over de snelweg. Comfortabel, dat wel, maar het irriteert Anneke dat ze niet naar buiten mag kijken. Wat voegt dat toe aan het spel dat Bart met haar aan het spelen is? Of heeft Bart het spel inmiddels uit handen gegeven? Ze weet niet eens of hij er vanmiddag wel bij was. Waarschijnlijk niet, anders had hij toch wel ingegrepen toen ze riep dat ze het niet wilde? Maar wat als hij er wel was en hij haar schreeuw negeerde?
Ze weet ook wel dat haar stopwoord ‘rood’ is en ze weet ook wel dat ze tijdens vrijpartijen weleens nee roept terwijl ze zeker niet bedoelt dat hij moet stoppen. Als hij haar hard en diep neukt bijvoorbeeld: nee, nee, niet zo hard! nee, nee, je kunt echt niet dieper! Of als hij haar met een heftige vibrator laat klaarkomen en dat ding daarna op standje max op haar klit blijft duwen: nee, nee, nee, dat kan echt niet!
Maar hij kent haar toch goed genoeg om het verschil te horen tussen dat nee en haar angstige kreten van vanmiddag. Om te horen dat ze het aanraken door een vreemde echt niet wou. Om te begrijpen dat ze in de emotie van dat moment de tegenwoordigheid van geest miste om haar stopwoord te zeggen.
En dan die vreemde die in haar oor fluisterde dat ze pas helemaal aan het eind uit de attractie kon. Ze was toch niet op eigen initiatief ingestapt en ook niet ingelicht over wat de attractie ongeveer behelsde. Ze had niet op basis van informatie kunnen besluiten wel of niet in te stappen. Ze was er gewoon ingezet. Er ingeluisd.
Ineens realiseert Anneke zich dat haar irritatie als een woekerplantje door haar gedachten gaat en ze spreekt zichzelf toe. Dat ze een zelfstandige meid is, dat ze zelf die brief geschreven heeft waarin ze om desoriënterende, pijnlijke en misselijkmakende nieuwe ervaringen vraagt. Dat ze de consequenties, ook al heeft ze die niet voorzien, moet accepteren en de schuld niet bij Bart moet leggen als het in eerste instantie misschien wat tegenvalt. Hij probeert gewoon aan haar verzoek te voldoen. Dat hij daarbij misschien een beetje doorschiet, is het risico dat ze heeft genomen. Kan gebeuren. Daar moeten ze dan later gewoon over praten.
Maar jij kunt niet over seks praten, mengt het woekerplantje zich weer in haar gedachten. En hij weigerde over jouw brief te praten, terwijl je die bedoeld had om het gesprek weer op gang te brengen, Hij heeft je wel twee keer verkracht. En een paar maanden later laat hij dat anderen doen.
Anneke schrikt van haar eigen gedachten. Waar komt dat vandaan dat ze Bart ineens aan verkrachting linkt. Ze dwingt zichzelf uit deze negatieve gedachtenspiraal te stappen.
Ze laat zich eerst door alles wat Bart bedacht heeft heen leiden en dan zal ze aangeven wat wel en wat niet voor herhaling vatbaar is en of ze op de ingeslagen weg verder wil.
De auto mindert vaart en neemt een afrit. Ook het comfort vermindert. Meer bochtenwerk en zo nu en dan staan ze een poosje stil.
‘Stoplicht’, denkt Anneke, al kan ze niet zien of dat de oorzaak is.
De chauffeur rijdt gelukkig zo rustig dat ze niet draaierig of misselijk wordt van de voor haar onverwachte bewegingen van de auto. Als ze weer stoppen, zet de chauffeur ook de motor uit.
Het portier wordt geopend door een vrouw, ook in zo’n zwart jurkje, net zo te kort als dat van Anneke. Die was er in de limousine voor het eerst mee gaan zitten en kon de stof niet eens goed onder haar billen trekken. Ze had dan ook met haar slip op de leren bank gezeten en zo nu en dan haar vastklevende bovenbenen los moeten trekken. Nu ze de andere vrouw op dezelfde manier gekleed ziet, bevestigt dat wat ze al vermoedde: ultrakort is geen foutje. Zowel de schoenmaat als de maten van haar beha – de andere vrouw lijkt die trouwens niet te dragen – en slip zijn precies goed en het lijfje van het licht stretchende jurkje sluit ook perfect om haar lichaam. Zou de lengte dan niet kloppen?
“Hi Anneke, ik ben Lisette”, zegt de vrouw.
Anneke schat haar een jaar of vijf ouder dan zijzelf en dus een paar jaar jonger dan Bart.
“Kom er maar uit. Het is mijn taak je te begeleiden”, gaat Lisette verder.
Buiten de auto ziet Anneke pas dat ze in een grote garage zijn binnengereden. Er staan nog zeker twintig andere auto’s. Geen limousines, maar wel veel modellen uit het hogere prijssegment.
Ook ziet ze, nu ze wat dichter bij haar staat, dat Lisette wel een sieraad draagt. Een heel dun gouden kettinkje met daaraan een kleine ring. In de ring een getal van twee cijfers: 27.
“Volg me alsjeblieft”, zegt Lisette, die zich bij ‘alsjeblieft‘ al omdraait en begint te lopen.
Anneke volgt haar naar een hoek van de garage. Daar gaan ze een deur door en komen in een ruimte waarin zich alleen, van muur tot muur, een hoge trap bevindt naar een plateau waar ook weer een deur zit. Lisette begint de trap op te lopen.
“Waar zijn we?”, vraagt Anneke.
Lisette, inmiddels op de vierde tree, stopt, kijkt even omhoog naar de deur op de verdieping en draait zich om. Ze kijkt over Anneke heen naar de deur waardoor ze binnenkwamen. Die is inmiddels dichtgevallen. Dan zegt ze op gedempte toon:
“Ik begrijp dat je vol vragen zit, dat zat ik ook toen ik hier voor het eerst kwam. Ik denk dat ik de meeste vragen wel zou kunnen beantwoorden en ik houd ook erg van open en eerlijk, maar ik moet me in deze omgeving aan mijn opdracht houden. Ze hebben me precies verteld wat ik je moet vertellen en op welk moment. En daar moet ik het bij laten. Als ze merken dat ik me daar niet aan houd, word ik gestraft. Stel dus maar geen vragen, want het enige antwoord dat ik kan geven is dat ik die vraag niet mag beantwoorden. En zelfs dat antwoord mag ik niet geven, ik moet je vragen gewoon negeren. Maak het dus alsjeblieft niet moeilijker voor me dan het al is en wacht gewoon af.”
Alweer afwachten. Anneke zucht, maar toont met een knikje toch maar begrip voor Lisette.
Die tilt plotseling haar jurkje op en zet haar voeten uit elkaar. Ze draagt geen slip en omdat ze op de vierde tree van de trap staat, ziet Anneke, iets schuin omhoog kijkend, kettinkjes uit haar spleetje hangen. Zoals ze die tussen de benen van de onbekende vrouw voelde, en gebruikte.
“Dan heb ik in ieder geval één van je vragen beantwoord. Je had me hier trouwens niet aan mogen herkennen, dus vertel nooit iemand over wat er vanmiddag is gebeurd toen de heren al weg waren, want ook dan word ik gestraft, streng zelfs.”
‘Gestraft worden’, denkt Anneke, ‘hoe dan? Door wie? Door die ‘ze’? Wie zijn dat eigenlijk? En wat is het verschil tussen gewoon en streng straffen? Wat gebeurt hier allemaal? Waarom mag ze mijn vragen niet beantwoorden?’
Intussen heeft Lisette haar jurkje weer laten zakken en zich omgedraaid. Ze loopt verder de trap op. Anneke neemt een paar treden in hoog tempo, om op gelijke hoogte te komen met Lisette. Met vijf treden verschil ziet ze steeds haar blote billen onder het rokje en dan voelt ze zich een gluurder. Na vijfentwintig treden komen ze bij de deur die vanaf beneden al te zien was.
“We gaan nu naar binnen”, zegt Lisette, “daar volg je me zonder om je heen te kijken naar twee vrije stoelen. Pas als ik ga zitten doe jij dat ook. Probeer niet om je rokje onder je billen te krijgen, dat lukt toch niet. En regel één op deze vloer: vrouwen maken alleen geluid als hen iets gevraagd wordt.”
Zonder te vragen of het allemaal duidelijk is, doet Lisette de deur open en gaat naar binnen. Anneke volgt haar, maar vergeet bijna verder te lopen door wat ze voor zich ziet. Ze zijn een lange en brede zaal binnengestapt. Via de nooduitgang, de officiële entree zit duidelijk aan de andere kant. Langs beide lange wanden staat een meterslange rechte tafel en achter beide tafels staan vrouwen, met hun rug naar de wand, elk voor een houten keukenstoel. Hun handen houden achter hun rug hun armen vast in de buurt van de ellebogen en ze kijken recht voor zich uit, hun blik gericht op een denkbeeldige stip op de vloer voor de tafel. Ze dragen allemaal hetzelfde zwarte jurkje en eenzelfde kettinkje om hun nek als Lisette. Zouden ze ook geen beha en geen slipje dragen? Zouden ze ‘beneden’ eenzelfde kettinkje hebben als Lisette? Steeds meer vragen, geen antwoorden.
In het midden tussen de twee lange tafels staan vijf ronde tafels op een rij. Aan elke tafel zitten zes mannen, allemaal in smoking. Ze zitten op luxe leren stoelen en zijn per tafel met elkaar in gesprek. Ze besteden geen enkele aandacht aan de vrouwen. Ook niet aan Anneke en Lisette die van de deur naar de twee laatste vrije stoelen achter een lange tafel lopen en ervoor gaan staan, in dezelfde houding als de andere vrouwen.
Anneke kijkt voorzichtig iets hoger dan haar buren en ziet dat Bart aan de eerste tafel zit, gerekend vanaf de deur waardoor zij binnenkwam. Hij zit naast hun rijke investeerder Alphons van Amerongen, die duidelijk iets anders georganiseerd heeft dan een standaard cocktailparty. Als de gastheer plotseling opstaat en een blik in haar richting werpt, kijkt Anneke weer snel naar de grond. Hij pakt een glas, tikt er met een mes tegen en vrij snel zijn alle mannen stil.
“Mannen, welkom weer in het vertrouwde clubhuis van onze mooie vereniging. We staan aan het begin van de derde lange bijeenkomst van dit jaar. Een speciale bijeenkomst mag ik wel zeggen, want als alles goed verloopt, bereiken we voor het eerst sinds jaren weer het statutaire maximum van dertig leden. We hebben namelijk een nieuweling in ons midden, Bart hiernaast me. Of hij ook echt lid wordt, weten we morgenochtend. Dan is duidelijk of hij door de ballotage is gekomen en weten we ook of de vrouw die hij inbrengt, bereid is zijn toetreden tot onze club voluit te ondersteunen.”
Anneke voelt boosheid opborrelen. Richt hij zich nou alleen tot de mannen? En de vrouwen dan? Er zijn net zoveel vrouwen als mannen. Zijn zij geen lid? Waarom blijven die eigenlijk nog steeds staan? Moet dat van hem? En het ergste van alles: ‘de vrouw die hij inbrengt’. Wat is dat nou weer voor seksistisch taalgebruik. Alsof ze geen zelfstandig denkend wezen is, maar een zak geld waarmee Bart zich bij de club kan inkopen.
“Maar, die lieve meid mag dat later op de avond laten blijken. We gaan nu eerst een hapje eten. Daarna kijken we verder.”
‘Die lieve meid’? Wat weet hij daar nou van? Ze hadden elkaar alleen ontmoet bij gesprekken over de nieuwe praktijk en bij het behandelen van enkele van zijn paarden. Op basis daarvan had hij haar bijvoorbeeld zakelijk of kundig of doortastend kunnen noemen. Of ze een lieve meid is kan hij op basis van die ontmoetingen niet bepalen en het gaat hem bovendien ook geen moer aan.
Terwijl Anneke zich zo in stilte staat op te winden, wordt het voorgerecht uitgeserveerd door de vrouwen van de andere lange tafel. Zij bedienen eerst de mannen en als die voorzien zijn roept Alphons ‘eet smakelijk, heren’.
De vrouwen ‘van de overkant’ gaan intussen verder met serveren. Als ze daarmee klaar zijn, gaan ze weer in de houding achter de tafel staan. Tot Lisette een teken geeft – ze lijkt een bijzondere status te hebben. De vrouwen halen hun armen van hun rug, gaan zitten en starten hun maaltijd. Voor zover Anneke op die afstand kan zien krijgen ze wel hetzelfde te eten als de mannen.
Het voorgerecht smaakt prima, maar de setting is op z’n zachtst gezegd bijzonder. Vijf ronde tafels met zes heren in smoking, waar serieus met elkaar gepraat wordt, maar ook gelachen. En twee lange rechte tafels met aan één kant van elke tafel vijftien zwijgende vrouwen, allemaal in hetzelfde zwarte jurkje.
Na het voorgerecht volgen een hoofd- en een nagerecht, ook weer van uitstekende kwaliteit. Het afruimen en serveren wordt eerlijk verdeeld tussen de twee vrouwentafels, al geeft Lisette met gebaren te kennen dat Anneke moet blijven zitten.
De rondetafelgesprekken gaan tijdens de hele maaltijd gewoon door, aan de rechte tafels blijft het stil.
Het valt Anneke op dat er alleen water geschonken wordt. Niet alleen aan de vrouwentafels, maar ook aan die van de mannen. Zelfs als de koffie wordt rondgedeeld, blijven cognac en likeurtjes achterwege.
Wil Bart zich aansluiten bij een geheelonthoudersclub? Ze kan het zich niet voorstellen, hij lust graag een biertje en ook sterkere drankjes slaat hij zelden af. Zonder de alcoholische drankjes op die boerderij waren ze misschien zelfs nooit een stel geworden.
Bij de koffie komt wel een toespraak van gastheer Alphons. Hij gebruikt nu een microfoon, wat hem makkelijker verstaanbaar maakt. Uit de gesprekken over hun nieuwe praktijk weet Anneke al dat hij breedsprakig kan zijn. Soms gebruikt hij drie zinnen waar anderen aan een halve genoeg zouden hebben. Ook vanavond doet hij geen moeite zich te beperken. Daardoor krijgt Anneke wel iets meer inzicht in de regels die in deze groep gelden.
Eerst vertelt hij uitgebreid over twee leden die alweer zo’n zes jaar geleden de groep verlieten. De eerste omdat de vrouw die hij ingebracht had – nou zei hij het weer – de statutaire maximumleeftijd van vijfenvijftig jaar had bereikt.
Zou die leeftijdsregel ook voor de mannen gelden? Glurend naar de ronde tafels betwijfelt Anneke dat. Het lijkt erop dat er leden zijn met een veel jongere vrouw.
De tweede werd geroyeerd omdat hij ervandoor ging met zijn secretaresse en als gevolg daarvan een echtscheidingsprocedure om zijn oren kreeg. Zijn ‘inbreng’ was de enige geweest die ooit de versiering tussen haar benen had weten te bemachtigen. Na haar vertrek hadden enkele anderen gevraagd een poging te mogen doen, maar alleen Lisette had niet gefaald.
Anneke concludeert dat de kettinkjes dus niet standaard bij het ‘vrouwenuniform’ horen, je moet er iets speciaals voor doen, het wordt gezien als een ereteken, het geeft status. En Lisette is de enige die ze heeft.
Ze vindt het verder een rustgevende gedachte dat de vrouwen kennelijk zelf kunnen aangeven of ze de ‘kettinkjes-challenge’ aangaan of niet. Wat ze tot nu toe gezien, gehoord en aan den lijve gevoeld heeft, ademt wel een cultuur van ‘onvoorwaardelijk gehoorzamen’, maar daar zitten dus grenzen aan. Waar die grenzen liggen is haar nog niet duidelijk. Ook niet wat Lisette voor haar kettinkjes moest ondergaan. En waarom ze zich aanmeldde. Wat levert die status haar op? Extra taken, zoals een nieuweling begeleiden? Maar die taak levert ook extra risico’s op, want als ze het niet volgens de regels doet, kan ze gestraft worden, streng zelfs. Kickt ze op de spanning die dat met zich meebrengt? Vindt ze het fijn om gestraft te worden?
Anneke komt er niet uit. Ze richt zich maar weer op Alphons, die tijdens haar denkwerk natuurlijk gewoon doorpraatte. Door zijn breed uitweiden lijkt ze niet veel gemist te hebben.
De eerste lege plek in de vereniging was vrij snel ingevuld. Joost bracht zijn Lisette in en koos één van de twee vrijgekomen lidnummers.
‘Zevenentwintig’, denkt Anneke.
Het invullen van de tweede plek kostte meer moeite.
“Ik heb ons probleem in de loop der jaren met verschillende mannen besproken, maar het lukte me niet om de open plaats bezet te krijgen. Ook met Bart heb ik een paar keer over toetreden gesproken. Zijn reactie was elke keer dat hij dat heel graag wilde, maar dat Anneke nog niet zover was. Hij was haar wel stapje voor stapje aan het trainen, maar dat kostte tijd. En hij wilde haar pas aan ons aanbieden als ze zelf verlangens zou gaan uiten die bij onze club passen.”
Haar aan het trainen? Haar aanbieden? Dus wat zij als hun liefdesspel zag, als het in intieme sfeer onderhouden van de basis voor hun verdere samenzijn, als haar ondersteunen en begeleiden bij het steeds verder ontdekken van haar seksualiteit, dat zag hij als voorbereiden op het aanbieden van haar lichaam aan een bataljon andere mannen. Was er dan bij hem geen liefde in het spel? Joeg hij alleen zijn eigen doelen na?
Anneke merkt dat de irritatie en de twijfels die ze in de limousine voelde, terug zijn in de vorm van twijfelen aan Bart en zijn beweegredenen. Ze duwt die twijfel weg. De liefde was er, dat kan niet anders. Als er geen liefde in het spel was geweest, had hij haar toch niet zo voorzichtig stapje voor stapje verder geleid. Dan had hij toch nooit zolang kunnen wachten met haar meenemen naar deze club.
“Zo’n zes weken geleden kwam Bart bij me langs, liet me een brief zien en zei: “heb je nog een plaatsje open? Ze is er klaar voor.”
Hij pakt een enveloppe van tafel, haalt er een vel papier uit en houdt dat omhoog.
“Ik zal de brief voorlezen.”
Anneke verschiet van kleur en hapt naar adem. Haar brief! Dat is natuurlijk haar brief. Hoe heeft Bart dat kunnen doen? Had ze er dan ‘strikt vertrouwelijk’ op moeten zetten? Of ‘for your eyes only’? Begreep hij dat zelf niet? Zit hier dezelfde Bart als waar ze zo gek op is? Heeft ze een deel van hem nooit eerder gezien? Liet hij het niet zien? Was zij er blind voor?
Ze voelt hoe Lisette een hand op haar bovenbeen legt. Kennelijk heeft die haar onrust gemerkt en probeert ze haar zo wat te kalmeren.
“Nee, wacht”, gaat Alphons verder, “dat kan ik natuurlijk beter aan iemand anders overlaten. Lisette, breng Anneke hiernaartoe.”
Anneke wordt nog onrustiger. Moet ze nu haar intieme en alleen aan Bart gerichte brief gaan voorlezen aan die hele zaal? En kan hij niet gewoon vriendelijk vragen of ze naar hem toe wil komen? Moet dat met een commando aan een andere vrouw? Is ze soms een klein kind?
Ze heeft even de neiging om weg te lopen, maar Lisette heeft haar hand stevig vastgepakt en loopt dit keer niet voor haar uit, maar naast haar. Als Anneke over haar hele lichaam begint te trillen, slaat Lisette zelfs een arm om haar middel om te voorkomen dat ze door haar knieën zakt. Dat is lief van haar. Of is het om te voorkomen dat ze wegloopt?
Ook nadat Van Amerongen de brief en de microfoon aan Anneke heeft overhandigd, blijft Lisette haar stevig vasthouden.
“Lieve Bart”, begint Anneke na een poosje stilte en een aantal keren slikken. Daarna leest ze de hele brief voor. Eerst hakkelend en met trillende stem, daarna zekerder en beter op toon. Ze kijkt daarbij naar de brief, niet omdat dat nodig is, ze kent hem woord voor woord uit haar hoofd, maar dan hoeft ze niet naar haar gehoor te kijken.
Na ‘kus, lang en intens, Anneke’ blijft het muisstil in de zaal. Tot Lisette Anneke loslaat en begint te applaudisseren. Van Amerongen werpt haar een vernietigende blik toe, die hij snel weer opbergt als een paar mannen aan de verste tafel ook beginnen te klappen en zelfs opstaan. Even later zit niemand meer, ook de vrouwen houden zich niet langer in en zelfs Van Amerongen klapt geestdriftig in zijn handen.
Anneke glimlacht voorzichtig, ondanks haar waterige ogen. Dit had ze niet verwacht, er gaat toch ook warmte van de groep uit. Ze kijkt naar Lisette. Die knikt haar glimlachend toe en steekt haar duim op. De neiging om weg te lopen ebt weg.
Iedereen behalve Lisette, Anneke en Alphons, gaat weer zitten en laatstgenoemde pakt de draad weer op:
“Prachtig, Anneke, zoals jij het voordraagt is het nog veel mooier dan toen ik het van papier las. Ik kan je verzekeren, en je hebt dat ook aan het applaus wel gemerkt, dat je hier onder gelijkgestemden bent, vrouwen die de behoefte die jij beschrijft herkennen en met je delen, en mannen die je kunnen bieden wat je zoekt en dat ook graag zullen doen.”
Anneke is blij dat hij nu wat vriendelijker tegen haar is. Ze stoorde zich echt aan zijn eerdere taalgebruik, maar misschien, bedenkt ze nu, is dit wel een onderdeel van het spel dat deze mensen met elkaar spelen. Ze heeft inmiddels een paar vrouwen herkend. Dat zijn net zo min doetjes als zij en ze hebben veeleisende banen. Desondanks zaten ze hier een maaltijd lang te zwijgen.
“Voordat we nu verder gaan wil ik eerst graag een rapportage horen van degenen die Annekes lichamelijke reacties op onverwachte gebeurtenissen en seksuele prikkels hebben onderzocht. Anton, mag ik jou het woord geven?”
Het bloed stijgt weer naar Annekes gezicht en haar knieën beginnen opnieuw te knikken. Ze voelt ook misselijkheid opkomen. Gelukkig steunt Lisette haar weer met een arm om haar middel, al ondergraaft die steun een beetje door in Annekes oor te fluisteren:
“Krijg je gelijk iets waar je in je brief om vraagt.”
Een man van misschien nog geen zestig, maar zeker meer dan vijftig staat op en begint zijn verslag.
“Joost hier naast mij – een knappe dertiger, ziet Anneke – zijn Lisette en ik, hebben Barts inbreng – was dat hier een standaard term? – vanmiddag inderdaad onderzocht. Bart was daarbij aanwezig, maar heeft uiteraard geen actieve rol gespeeld in de uitvoering van het onderzoek.”
Geen actieve rol? Dus Bart was er wel, maar had haar niet aangeraakt en ook niet ingegrepen toen ze schreeuwde.
“Anders dan bij de eerdere onderzoeken die ik me kan herinneren, deden we dat vandaag niet in ons verenigingsonderkomen, maar bij Bart thuis, volgens een door hem bedacht en door het bestuur geaccordeerd scenario.”
‘Wat een formele taal’, denkt Anneke, ‘het gaat over hoe hij mijn naakte lijf begluurde en bepotelde.’
“De eerste aanblik van haar naakte lijf is prettig opwindend”, vervolgt Anton zijn rapportage, “lange stevige armen en benen, in goede verhouding met haar bovenlijf. Op dat bovenlijf twee natuurlijke, nagenoeg symmetrische borsten, die qua omvang uitstekend passen bij haar verdere afmetingen. De tepels zijn mooi omkranst. Ze reageren positief op en worden snel hard door aanrakingen. Ze zijn weliswaar gevoelig, maar niet zo dat je ze niet kunt pletten en draaien. Sterker nog, dat resulteert in een korte, maar heftige pijnreactie die al snel daarna evolueert naar geilheid.”
Anneke voelt zich opgelaten en vernederd door de droge opsomming waarmee Anton iedereen op de hoogte brengt van wat zij daadwerkelijk gevoeld heeft. Maar desondanks en tegen haar wil in evolueren deze gevoelens ook langzaam naar geilheid.
“Met alle respect, Anton”, valt Joost Anton ineens in de rede, “lees nou niet die drie A4-tjes helemaal voor, die kan iedereen binnenkort in de nieuwsbrief lezen. Het klopt helemaal en ik ben het tot in detail met je eens, maar we willen nu toch zo snel mogelijk geile actie?”
Er klinkt instemmend gemompel van de ronde tafels.
“In mijn woorden samengevat”, gaat Joost verder, “prachtige meid, strak lijf met droomtieten en een sappige kut, gemakkelijk geil te maken, ongetwijfeld goed neukbaar in alle openingen, komt klaar als een godin. Mooie uitbreiding van wat we op dat gebied al in huis hebben.”
Hoewel Anneke het taalgebruik niet echt kan waarderen, voelt deze kernachtige samenvatting op de een of andere manier toch ook een beetje als een compliment. Ze is blij dat de afstandelijke en kille verhandeling van Anton na een half A4-tje afgestopt is. Ze moet inwendig lachen om het beteuterde gezicht waarmee hij om zich heen kijkt, zijn papieren nog in de hand.
Van Amerongen neemt het heft weer in handen.
“Dan gaan we nu inderdaad maar zo snel mogelijk over naar de praktijk. Dat betekent concreet, beste Anneke, dat we een aantal spellen met je willen spelen om erachter te komen of je inderdaad die ‘mooie uitbreiding’ bent waar Joost over sprak. Dus of je bereid bent de mannen hier te gehoorzamen en hun opdrachten zonder aarzelen uit te voeren, wat betekent dat je je lichaam en geest onderwerpt aan vernedering, pijn en seks. Ben je bereid die spellen nu met ons te spelen?”
De twijfel slaat weer toe. De neiging om weg te lopen steekt de kop weer op. Er vandoor gaan zou haar vrijwaren van allerlei seksuele handelingen die ze nog niet kent, nog niet eerder deed of nog niet eerder onderging. De veilige weg. Maar ook de weg terug naar de situatie waarin ze de brief schreef. En dus ook een dikke middelvinger naar Bart die haar hier naartoe geleid heeft om aan haar verlangens tegemoet te komen. Zo wil ze tenminste, haar twijfels wegduwend, naar hem blijven kijken. En kan ze eigenlijk nog wel terug naar de situatie van gisteren en daarvoor? Wat zal Barts reactie zijn als ze hem tussen die andere mannen in zijn hemd zet door niet de gehoorzame ‘inbreng’ te zijn?
Ze twijfelt niet langer, ze kiest voor het onbekende, de waarschijnlijk moeilijke, maar hopelijk ook heel erg geile weg.
“Ja, meneer van Amerongen, daartoe ben ik van harte bereid.”
Ze hoopt dat de nerveuze spanning die ze voelt niet hoorbaar is geweest. Waarom ze ineens ‘van harte’ zei en die woorden ook nog eens benadrukte? Ze weet het ook niet. Om zichzelf te overtuigen waarschijnlijk?
De mannen applaudisseren enthousiast.
“Dan gaan we daar zo snel mogelijk mee beginnen. Lisette, neem Anneke mee naar een rustige plek terwijl wij hier de zaal ombouwen. En leg haar uit wat we gaan doen.”
“Heren”, zegt Alphons, zich nu weer op de leden richtend, “het bestuur stelt voor dat we Anneke eerst het pad van vernedering laten lopen naar het podium van overgave en dat we haar daarna als ouverture op de nacht van de waarheid laten kennismaken met onze fameuze honderd tellen pijn.”
Alweer klinkt er applaus, nu aangevuld met gejoel en kreten van instemming.
Anneke hoort onder het weglopen wel wat er gezegd wordt, maar begrijpt niet wat het betekent. De woorden vernedering, overgave, waarheid en pijn blijven hangen. Ze hoopt dat Lisette voor opheldering gaat zorgen.
Ze lopen naar de hal voor de officiële ingang van de zaal, gaan een trap af en dan een ruimte in die is ingericht als kleedkamer bij een sporthal of een zwembad. Smalle kastjes langs de wanden en verder wastafels, spiegels en een aantal stoelen zoals ook bij de lange tafels stonden.
“Ga maar even zitten”, zegt Lisette, “ik moet nog even iets regelen.”
Lisette verdwijnt. Anneke hoort hoe ze de deur achter zich op slot draait. Zou ze bang zijn dat ze door het pand gaat zwerven of dat ze er misschien wel helemaal vandoor gaat?
Ze kijkt rond en ziet een bordje ‘douches & toiletten’ aan het plafond hangen. Even plassen zou geen luxe zijn, dus loopt ze naar de deur waar het bordje naar wijst. Ook die deur zit op slot.
Ze gaat maar weer zitten, alleen met haar gedachten, die in de stilte van de kleedruimte weer gemakkelijk richting twijfelen schieten. Twijfels over doorgaan op de ingeslagen weg en, als ze eerlijk is tegen zichzelf, vooral twijfels over Bart. Is hij nou de liefhebbende partner die probeert haar wensen zo goed mogelijk te vervullen of is hij alleen maar op zichzelf gericht? Heeft hij haar als een puppy een gehoorzaamheidstraining gegeven, zodat ze nu goed onder commando staat? Heeft hij haar als een jong paard zadelmak gemaakt, zodat iedereen haar kan berijden?
Plotseling realiseert ze zich: ik heb me altijd door Bart laten leiden, tijdens studie en stages, in het werk, bij de plannen voor de nieuwe praktijk, op seksueel gebied en bij de vraag trouwen of niet. Ik heb altijd naar hem opgekeken, altijd zijn goedkeuring gezocht, ik gedroeg me altijd zo dat hij trots op me kon zijn en ik was zielsgelukkig als hij dat zo nu en dan hardop zei. Ik heb nooit gezegd of ik iets fijn vond of niet en hij heeft me er ook nooit naar gevraagd. Ik ging er altijd van uit dat wat hij van me verlangde – waar hij me toe dwong – heel normale dingen waren die alle vrouwen voor hun man doen. Maar vind ik het fijn als hij over me heen plast of zelfs in mijn mond? Vind ik het fijn om zijn zaad door te slikken? Vind ik het fijn om in mijn kontje of diep in mijn keel geneukt te worden? Wil ik wel echt zelf wat ik in mijn brief allemaal schrijf? Of schreef ik dat omdat ik op zijn laptop die heftige beelden zag en hem trots op me wil maken? Was het trouwens toeval dat ik die laptop zo aantrof, met die sites geopend?
De deur gaat open en Lisette komt de kleedkamer binnen.
“Wat gebeurt er als ik toch niet verder wil meedoen?”, vraagt Anneke gelijk.
Lisette draait de deur weer op slot.
“Wat krijgen we nou? Waarom zou je weg willen?”
Anneke probeert haar twijfels in een paar korte zinnen te vertellen, maar strandt in gesnotter en tranen. Lisette trekt haar tegen zich aan, een arm om haar schouders en haar andere arm over Annekes billen.
“Ik herken die gevoelens heel goed, hoor”, zegt Lisette, terwijl ze Annekes haren en billen streelt.
“Ik zal je iets laten zien, dat ik je nu nog niet mag laten zien, maar niemand die het merkt, hoop ik.”
Ze loopt naar het kastje met nummer 13, opent het en haalt het leeg. Anneke herkent gelijk de kleren die eruit komen. Haar tasje is er ook. En haar telefoon. En een kettinkje met het getal 13.
“Als je doorzet krijg je morgen dat kettinkje om en hoor je er helemaal bij. Als je opgeeft, trek je hier je eigen spullen aan en word je naar huis gebracht. Zo eenvoudig is het.”
Ze doet alles weer terug in het kastje en sluit het deurtje.
“Maar zoals ik al zei, ik had die gevoelens ook, hoor. Ik heb ook stevig getwijfeld toen ik hier zat te wachten tot mijn inwijdingsrituelen zouden beginnen. Maar ik ben echt heel blij dat ik doorgezet heb. En je zou me erg teleurstellen als je nu vertrekt, want ik ben juist zo blij dat je er bent. Die brief van je is zo mooi. Niet alleen vanwege het taalgebruik en de vergelijking, ook prachtig hoor, maar omdat het zo echt is. Jij bent echt op zoek naar de dingen die hier gebeuren, ook al weet je nog niet precies wat dat is.
Daarin lijken we heel erg op elkaar en er zouden er veel meer van onze soort moeten zijn. Toen ik nieuw was, dacht ik dat alle vrouwen hier zo waren. Dat was heel naïef. Het zijn er jammer genoeg maar een paar. Ik kan er zo meer dan tien aanwijzen die dit hele gebeuren maar niks vinden. Die zich er alleen maar aan overgeven omdat manlief er dure kleding, juwelen, mooie verre reizen, paarden en dure auto’s tegenover zet. Verder zijn er zeker tien die graag de maximumleeftijd voor vrouwen zouden verlagen naar veertig, zodat ze er gelijk een punt achter kunnen zetten.
Een groot deel van de vrouwen is fake. Ze kronkelen alsof ze botergeil zijn, maar zijn dat niet. Ze komen gillend klaar, maar niet heus. Ze maken constant van die porno-zuchtbewegingen met hun mond. Ze schreeuwen van pijn bij de eerste tik met een zweep of een paddle, want ze weten dat veel mannen je willen horen schreeuwen als ze je slaan. Ze oefenen thuis in het oproepen van een paar traantjes en gebruiken veel mascara. ‘Kijk eens Meester, je hebt me zelfs aan het huilen gekregen’. En dat na vijf tikjes met een cane.”
Anneke weet niet wat haar overkomt. Lisette loopt ineens helemaal leeg. En ze is nog niet klaar.
“Toen Joost vijf jaar geleden lid werd en ook gelijk een lege plaats in het bestuur opvulde, was het vaak een chaos tussen die wijven. De één had nog duurdere kleren aan dan de ander, die dan weer duurdere sieraden droeg of een oog probeerde uit te steken met haar nieuwe Porsche. Waarop een ander dan weer met een verhaal over weet ik welk ver land kwam en hoe ze daar een paar weken in een vijfsterrenresort had doorgebracht. Ze vochten elkaar zowat de tent uit.
Op initiatief van Joost zijn toen de zwijgplicht en de zwarte jurkjes met bijpassende schoenen ingevoerd, en de sieraden verboden. En geloof het of niet, maar toen gingen ze tegen elkaar opbieden met hun lingeriesetjes. Het bestuur was het toen zo zat dat ze het dragen van eigen lingerie verboden, maar geen uniforme setjes aanschaften. Daarom lopen we nu in onze blote kut en moeten onze tieten zelf maar zorgen dat ze netjes in de houding blijven staan.”
De woordkeus in de laatste zin breekt de spanning die was ontstaan door Lisettes tirade. De meiden schieten allebei even in de lach.
“Die borsten van jou kunnen dat volgens mij heel goed”, durft Anneke ineens te zeggen.
“Dank je, lieverd”, reageert Lisette, “maar serieus, er zijn echt maar een stuk of vijf zes meiden die hier, net als ik, voor zichzelf komen. Om hun grenzen te verleggen. Om uitgedaagd te worden.
Als een man me wil zien kronkelen, moet ie zorgen dat ik zo geil word dat mijn lijf dat vanzelf gaat doen. Als hij wil dat ik heftig klaarkom, moet ie goed z’n best doen, met z’n vingers, z’n pik, z’n mond, of met een vibrator. Als hij me wil horen schreeuwen, moet ie me zo hard en zo lang slaan dat mijn lijf dat automatisch gaat doen. Als hij me wil laten janken, moet ie me zo vernederen en zo veel pijn doen dat ik mijn tranen niet meer kan tegenhouden.
Volgens mij ben jij ook zo’n meid en daarom zijn we zo blij dat je ons kleine clubje komt versterken. Je zult het net als ik en die andere handvol niet makkelijk krijgen, want de mannen zijn natuurlijk ook niet gek. Ze hebben dat echt wel door. Je zou eens moeten zien hoe trots ze rondlopen als ze me inderdaad hebben laten schreeuwen. Naar ons soort is altijd vraag. We worden, door onze eigen opstelling, veel harder aangepakt dan die andere vrouwen. Wij hebben nooit eens zo’n rustig nachtje met een oudere man, die alleen maar lekker lang gepijpt wil worden om daarna met zijn handen om een stel lekkere jonge tieten in slaap te vallen.”
Er wordt op de deur geklopt en een vrouwenstem roept:
“Lisette, ze wachten boven op jullie. Hoe lang heb je nog nodig?”
“Drie minuten”, roept Lisette terug.
“Dus onderga alsjeblieft eerst die rituelen die ze vanavond voor je in petto hebben en besluit daarna pas of je wilt blijven of vertrekken.”
Op het moment dat Anneke de inhoud van kastje 13 zag, wilde ze haar kleren aantrekken en weggaan, maar na de uitbarsting van Lisette, besluit ze het advies op te volgen. Ze gaat het proberen. Of besluit ze het niet zelf? Heeft ze in Lisette weer iemand gevonden waardoor ze zich wil laten leiden? Iemand die ze trots op haar wil maken?
Ze wou dat ze haar gedachten kon stopzetten, dat ze zonder al die twijfels aan haar tests kon beginnen.
“Kom, we gaan naar boven”, zegt Lisette.
Op de trap legt ze in telegramstijl uit wat het pad van vernedering inhoudt en hoe Anneke dat moet bewandelen. De andere opdrachten komen later wel. Het gaat heel snel. Anneke hoopt dat ze het kan onthouden, maar is bang dat ze wel een paar misstappen zal maken.
Bovengekomen doet Lisette de deur naar de grote zaal nog niet open. Ze pakt Annekes kin vast en brengt haar eigen gezicht heel dicht bij dat van Anneke.
“Kijk me aan en blijf me aankijken. Wat ik nu ga zeggen is misschien wel het belangrijkste wat ik je ooit ga vertellen. Knoop dat dus goed in je oren. Ik zei al dat je het hier zwaar zal gaan krijgen. Houd altijd voor ogen, als ze je slaan, vastbinden, neuken, pijn doen, vernederen, of wat dan ook: ze doen op dat moment hun best om jou te geven waarnaar je op zoek bent, wat je nodig hebt. Ze denken dat ze je in hun macht hebben, dat ze lekker dominant zijn. Laat ze in die waan. Jij bent de koningin, zij de lakeien. Jij heerst, zij dienen. Zij zijn hier voor jou en niet andersom.”
Ze kijken elkaar nog een poosje strak in de ogen. Dan laat Lisette Anneke los en opent de deur.
“Ik moet eigenlijk nog even plassen”, zegt Anneke.
“Geen tijd meer”.
Anneke volgt Lisette dan maar de bijna donkere zaal in en even later staat ze op de beginstip van het pad van vernedering, met een volgspot op zich gericht. In dezelfde houding als eerder op de avond voor de stoel. Klaar om de eerste stap te zetten.
©Subadoration, september 2019 |
Verhalen 
Verhalen
om mee te beginnen
prachtig en mild
bijzonder
spanking verhalen