sm & spanking verhalen & forum

Beoordeel dit bericht door een getal te selecteren. 1 is het slechtste en 5 is het beste.

Lief & Streng Actief lid Bericht Nummer: 0 Aangemeld: n.v.t. Beoordeling:  Stemmen: 1 Gepost op vrijdag 20 september 2019 - 05:19 pm:    all in the family: mijn zus en ik Ik heb een zus. Die zus is twee jaar ouder dan ik. Toch ben ik haar de baas. Ik zei het toch? Ik ben een kreng. Ik weet niet of mijn zus er ooit bij was als ik gestraft werd. Ik denk het eerlijk gezegd niet. Ze maakte vast dat ze weg was als ik ruzie kreeg met mijn moeder. Al ver voor ik gestraft werd deed ze dat al. Ze kan niet tegen ruzie. In die zin lijkt ze dus op mijn moeder. En in de tijd dat die ruzies steeds korter werden, had ze denk ik wel in de gaten waar het op uit zou lopen. Met hetzelfde gevolg. Straf had ik echter nog steeds nodig, ook al was de gang daarnaar toe niet zo spannend meer. En zelfs stopte. Want mijn vader had me door. Of was me zat. In ieder geval was het na een brutale of gewoon vervelende opmerking al direct: “Naar je kamer!” Niks geen pak slaag. Maar mijn lieve gehoorzame zus bood uitkomst. Nou ja, niet dankzij haarzelf, maar mijn gevoelens naar haar toe. Ik werd namelijk jaloers. Jaloers toen ze een vast vriendje kreeg. Niet zozeer jaloers op dat vriendje, hoe leuk ik die ook vond. Maar dat dat haar vriendje was. Dat zij een echt vast vriendje had en ik niet. Ik zei het toch: ik ben een kreng. En, voel je hem nog steeds niet aankomen? Nou dan: ik begon ruzie met haar te maken. Terwijl ze niet tegen ruzie kan, en snel wegloopt als ik het toch probeer. Hoe dat me nu dan toch lukte? Gewoon, door een heel gemene opmerking te maken over haar vriendje. Hoe hij slijmt. En hoe ze met hem bezig was. Zo klef! Ja ik ben een kreng, geloof dat dan toch. Hoe vaak moet ik het nog zeggen? Eindelijk werd ze dan dus toch echt boos. En iemand die boos wordt kun je zó gemakkelijk kwaad laten worden. En voor kwaad naar woedend zijn een paar echt gemene woorden voldoende. Als ze dan tegen je schreeuwt hoef je alleen maar lekker mee te doen om vader in actie te laten komen. Want natuurlijk liet ik het alleen zo ver komen omdat hij aanwezig was. Waarom zou ik anders ruzie zoeken? Zo jaloers was ik nou ook weer niet. Of toch wel? Want ik ging het best wel ver. Geloof zelfs dat ik echt boos werd. Dat zou me later niet meer gebeuren, wist ik. Maar nu moest het. Anders zou hij niet ingrijpen. Maar waarom wilde ik dat toch? Waarom niet iets ergs bedenken zodat ik weer door vader gestraft werd? Waarom ook mijn brave zus meeslepen? Tsja, dat ik een kreng ben is daarvoor als antwoord niet voldoende. Zelfs niet mijn jaloezie. Ik had het nodig om weer echt gestraft te worden. Okay. Naar boven gestuurd worden was veel te soft. Klopt. Maar, uhh, misschien ben ik dan toch minder een kreng als ik beweer. Ben ik gewoon zielig. Zielig? Nee, echt niet. Ik ben een kreng. Geloof dat nou! Alleen, nou ja, ik deed dat niet echt bewust. Zo van: dat ik dat van plan was. Toch? Want ik hou ook best wel van mijn zus. Op mijn manier... Zucht. Ik denk dat mijn vader met verbazing naar onze ruzie heeft zitten kijken. Moeder zal de keuken in zijn gevlucht. Maar schreeuwen? Dat kon hij niet over zijn kant laten gaan. “STOP,” riep hij zonder te schreeuwen. Maar wel zo hard dat we beiden schrokken. Mijn zus omdat ze echt van hem schrok. Ik omdat ik wilde schrikken. En als je zelf begint te schreeuwen, dan... Toch verstijfde ook ik. Stop was stop! Stilte. Adrenaline die door mijn lijf gierde. Ging het echt gebeuren? Ging hij ons straffen? Of wist mijn vader wie de echte schuld had? Ik dus. “In de hoek jullie alle twee.” Duidelijk. Dat liet ik me geen twee keer zeggen. Ik gehoorzaamde meteen. Mijn zus bleef staan. Stomverbaasd denk ik. Ze wist natuurlijk dat ik door vader werd gestraft. Maar dat haar dat ook kon overkomen? “Jij ook,” hoorde ik vader zeggen. Heel beslist. Geen tegenspraak mogelijk. Ik voelde dat hij naar mij wees. Als voorbeeld. Haha. Ik voelde dat ze naar adem hapte. “Nu!” En ze ging. Ze kwam naast me staan. Natuurlijk stond ik al netjes met mijn handen in mijn nek in de juiste houding. In mijn ooghoek zag ik dat ze boos naar me keek. Hoe terecht. “Voor je uitkijken, Manon” -zo heet ik dus- was meteen zijn reactie. Natuurlijk gehoorzaamde ik. Nog wel. “En jij Wendy. Volg Manons voorbeeld.” Ze gehoorzaamde blijkbaar, want vader zei verder niets meer. Het werd akelig stil. Nou ja, voor Wendy. Zou ze nadenken? En waarover? Of ze ging protesteren, of over wie het eerste zou moeten? Want dat ook zij over de knie bij vader ging zal haar wel duidelijk geworden zijn. Daarvoor was het feit dat ze naast me stond voldoende. En dat ze vader zou gehoorzamen. De stilte duurde minutenlang. Heerlijk. “Jij eerst Wendy. Hier komen.” Ik voelde Wendy schrikken. Toch deed ze na een aarzeling wat vader zei. Zou ze gaan protesteren? Ik hoopte van niet. Als ze dat deed zou ze wel eens succes kunnen hebben. En nu het zover was wilde ik dat ook zij gestraft werd. Dat ik er bij was. Dat ik zou kijken. Wat ik dus heel stiekem deed. Wendy stond voor vader. Beetje ingedoken. Aan haar ademhaling hoorde ik dat ze wat wilde zeggen. Vader gaf haar echter die kans niet. “Over de knie, Wendy. Nu!” Ze zal hebben willen protesteren, want vader greep resoluut haar pols en trok haar naar zich toe. En tegen mij: “Voor je kijken, Manon!” Eindelijk lukte het Wendy om te protesteren. “Nee,” hoorde ik haar zeggen. Maar niet overtuigd genoeg. “Ja!” antwoordde vader beslist. Ik durfde weer te kijken. Vader had het vast te druk om op mij te letten. Dat klopte. Hij pakte Wendy bij haar middel en duwde haar naar beneden over zijn knieën. “Vooruit.” Ze deed nog een zwakke poging tot tegenstribbelen, en een zwakke “nee” te roepen. Maar mijn vader had genoeg ervaring met mij om haar op de plek te krijgen waar hij wilde. Hop daar ging haar rok naar boven. En hoppa, haar slip naar beneden. “Nee,” protesteerde mijn zus nogmaals tevergeefs. Met zijn linker hand greep hij de hare en legde hem vast op haar rug. Dat ging blijkbaar niet zachtzinnig, want ik hoorde haar zachtjes “auw” roepen. Even liet hij een pauze vallen. “Je hebt straf verdiend Wendy. Jij en je zus. Ruzie maken doe je maar ergens anders. En schreeuwen al helemaal. Ja?” Die ja klonk meer bits dan vragend. “Nou?” vroeg vader dwingend. “Ja,” antwoordde Wendy zachtjes. Dat had ik niet verwacht. Maar waarschijnlijk deed het over vaders knie liggen met opgestroopte rok en ontblootte billen dat met haar. Daarin waren dus we gelijk. Maar vader was nog niet tevreden. “Wat ja” antwoordde vader bozig. Gelukkig begreep ze wat er van haar verwacht werd. “Ja vader,” antwoordde ze gedwee. Zo, dat was duidelijk. Haar verzet was verdwenen. Ook zij zou haar straf zonder strijd ondergaan. Ik werd week van binnen. Mijn zus zou een pak slaag krijgen. En ik mocht toekijken... Nee dus. “Voor je kijken Manon.” Jammer dan. “Ik had je gewaarschuwd. Dat betekent dus extra straf voor jou.” Nou dan. Ik haalde mijn schouders op, wat in mijn positie betekende mijn ellebogen naar boven. Het zou me echt niet weerhouden om weer de gluren. Dat pak slaag, dat moest ik zien. En was het risico meer dan waard. Daar was de eerste klap al. Klonk best al hard. De schreeuw van Wendy ook. Vader trok zich zoals verwacht daar niets van aan. In een rustig tempo sloeg hij haar billen. Eerst van de ene op de andere, zoals dat zo mooi klinkt. Van klits klets klaandere, van de ene op de aandere... Maar al snel wisselde zijn doelwit onregelmatiger. Soms twee of zelfs drie keer op de zelfde bil. Op heel verschillende plekken. Tjemig wat was dat opwinden om te zien. Vader zorgde ervoor dat haar hele billen rood werden. Niet alleen het midden. Tsja, ik was nu echt niet meer tussen mijn oogharen door aan te kijken. Ik wilde niets missen. Wendy’s schreeuwen en haar worstelen. Haar voeten die de lucht in gingen. Niet dat ze worstelde. Meer een onwillekeurig opvangen van de slagen. Haar schreeuwen werd jammeren. Haar hoofd ging de lucht in. Haar lange haren wapperen om haar hoofd. Wauw, wat was dit een geil gezicht. Zou ik er voor een ander net zo opwindend uitzien als ik slaag kreeg? Toen stopte vader. Net op tijd keek ik weer naar de muur. Of toch niet. “Ik heb je wel zien kijken, Manon. Je denkt toch niet je ongestraft ongehoorzaam kunt zijn?” “Nee vader,” antwoordde ik gedwee. Ik wilde immers ook niets liever. Toch? Of was deze stapeling van straf zelfs voor mij wat te veel van het goede? Zou ik niet alleen nog veel meer, maar ook anders gestraft worden? Met de cane bijvoorbeeld? Daarover droomde ik inmiddels... Maar of ik wilde dat die droom werkelijkheid werd? “Opstaan Wendy.” Dat klonk haast bezorgd. Ik hoorde Wendy kreunen bij het omhoog komen. Tsja, alleen horen, want kijken durfde ik niet meer. “Naast Manon gaan staan, meisje.” Zonder protest deed ze dat. En meteen in de goede houding want hij gaf haar een complimentje. Ik voelde dat hij achter haar kwam staan en zich bukte. “Hmm,” mompelde hij in zichzelf, “dat broekje mag omhoog, net zoals dat rokje.” Blijkbaar regelde hij eerst dat laatste en daarna haar slipje. “Benen spreiden, Wendy, anders zakt je broekje weer naar beneden.” Dus haar billen moesten bloot blijven, dat kon niet anders. Spannend. Oh wat jammer dat ik niet mocht kijken. “Zo blijven staan meisjes. Niet praten, en ik waarschuw jullie: ik heb het in de gaten als jullie ongehoorzaam zijn.” Ik hoorde hem de kamer uitlopen. Hoezo: ik hou jullie in de gaten? Maar ik wilde niet als eerste ongehoorzaam zijn. Niet nu. En Wendy snufte alleen nog maar. Huilde ze? Ik dacht het wel. Die zou echt niet ongehoorzaam zijn. Bovendien was ik meer bezig met de vraag: wat was pa aan het doen? Ik zou het snel genoeg ontdekken. En voor het eerst vandaag was ik niet blij met het resultaat....   als je geeft èn neemt heb je dubbel plezier