    
fluffy
Nieuw lid
Bericht Nummer: 0
Aangemeld: n.v.t.
Beoordeling: 
Stemmen: 3 | | Gepost op zaterdag 27 mei 2017 - 11:16 am: | |
Emma laat zich veilen voor het goede doel, maar die veiling loopt ietsje anders dan wat ze in gedachten had |
Emma is zenuwachtig, ook al vindt ze dat ze dat niet zou mogen zijn. Ze gaat zich laten veilen voor het goede doel. Een dag lang zal ze iemands slavin zijn, klusjes opknappen in het huis, gaan wandelen met haar ‘eigenaar-voor-een-dag’ om die gezelschap te houden... De persoon die haar kocht zou haar alles kunnen opdragen en zij moest het uitvoeren.
Ze zuchtte. Eigenlijk had ze er niet zoveel zin in, al was het dan voor het goede doel.
Toch had ze zich uiteindelijk laten overhalen en nu stond ze hier, klaar om ‘verkocht’ te worden. Het was maar voor een dag, herhaalde ze tegen zichzelf, het was voor het goede doel en zo erg zou het vast niet zijn.
Er stond een lange rij met alleen maar vrouwen te wachten. Zouden er geen mannen zich laten veilen, vroeg Emma zich af.
Toen het haar beurt was, kreeg ze een nummer in handen gedrukt en werd er gezegd dat ze de eerste deur rechts moest nemen voor de kleedkamer.
Kleedkamer? Ze had helemaal geen andere kleren bij, waarom zou ze zich ook moeten omkleden? De volgende persoon duwde haar echter al uit de weg voor ze de vraag had kunnen stellen, dus deed ze maar gewoon wat haar gezegd werd.
Ze klopte aan en ging toen naar binnen. Er waren al een twintigtal vrouwen in de kleedkamer. Sommigen hadden hun kleren nog aan, maar er waren er ook die zich helemaal hadden uitgekleed, zodat ze poedelnaakt waren. Geen van hen leek aanstalten te maken om iets aan te trekken.
Emma probeerde om niet te staren en zocht een vrij plekje uit. Daar ging ze op de bank tegen de muur zitten. Wat nu? Ze had geen idee wat ze moest doen.
“Je kunt je beter beginnen uitkleden, ze komen ons zo halen,” zei een van de naakte vrouwen haar.
“Uitkleden?”
“Doe nu maar, het is erger als ze erop staan te kijken.”
“Maar... waarom zou ik me moeten uitkleden?” reageerde Emma. “Ik... Ben ik hier wel juist? Ik ben hier voor de veiling voor het goede doel.”
“Ja, wij allemaal toch. Daarom moet je je uitkleden, hoe wil je anders dat de mensen de koopwaar kunnen beoordelen?”
“Wat? Moeten we... naakt? Ik bedoel... Waarom?” piepte Emma.
Dit kon toch niet?
“Slavin voor een dag...” antwoordde de vrouw veelbetekenend.
“Maar... Dat betekent toch gewoon klusjes opknappen in huis en zo?”
De vrouw lachte. “Nee, dat betekent het niet,” zei ze met een vette knipoog.
Emma schrok. Dat wilde ze helemaal niet! Vlug stond ze op, vast van plan om de kleedkamer uit te lopen en zo hard weg te rennen als ze kon, niet meer te stoppen tot ze veilig thuis was. Maar ze was te laat. De deur van de kleedkamer ging open en twee mannen verschenen.
“Iedereen naar buiten!” riepen ze. “We gaan eraan beginnen!”
Ze keken in het rond. “Er zijn er zo te zien weer een aantal die het niet nodig vonden om zich uit te kleden, ik raad jullie aan om dat zo snel mogelijk wel te doen.”
De vrouwen die nog aangekleed waren, keken elkaar aarzelend aan. Enkelen begonnen zich langzaam uit te kleden.
Emma stapte naar voren, ze wilde langs de mannen heen glippen, maar stonden midden in de deuropening, waardoor die geblokkeerd werd.
“Excuseer, ik denk dat ik verkeerd ben, ik hoor hier niet te zijn, mag ik erlangs?” probeerde ze dapper.
Een van de mannen lachte en keek naar het bordje in haar hand.
“Hoe kom je dan aan dat bordje?” vroeg hij.
“Gekregen aan de ingang, maar er moet ergens een vergissing zijn.”
“Nee hoor, als je zo’n bordje hebt, dan is het geen vergissing. Kleed je maar snel uit, zodat we aan de veiling kunnen beginnen.”
“Nee, dat wil ik niet, ik wil naar huis.”
“Hoor je dat, Henk?” zei de man tegen zijn compaan.
“Ik hoor het. Luister meisje, je kunt beter doen wat mijn maat hier zegt, dat is aangenamer voor iedereen.”
Dat “meisje” deed Emma steigeren. Ze was een volwassen vrouw en ze wilde naar huis!
“Beginnen jullie maar aan je veiling, ik doe niet mee!” zei ze en ze probeerde zich een weg te banen tussen de twee bullebakken door.
De ene greep haar echter bij haar arm en sleurde haar terug de kleedkamer binnen. Hij ging zitten op de bank en trok haar over zijn knie. Meteen begon hij met zijn rechterhand hard op haar billen te slaan.
“Waaah!” gilde Emma het uit.
Dit had ze bijlange niet verwacht. Wat deed hij nu! Als uit de verte hoorde ze zijn collega zeggen dat de andere vrouwen zich beter konden uitkleden als ze geen gelijkaardige behandeling wilden. Bovendien zou de man pas stoppen met haar te slaan wanneer alle andere vrouwen naakt waren. Kwaad begon Emma te spartelen en te schoppen om los te komen, met als enige resultaat dat de man haar nog steviger vastklemde en harder begon te slaan. Ze kon geen kant op en was zich sterk van het publiek bewust.
Tranen van vernedering en woede - en ook een beetje van pijn, want de man sloeg hard - sprongen in haar ogen. Eindelijk hield het op en mocht ze rechtstaan. Terwijl ze probeerde zich een houding te geven, merkte ze dat ze nu de enige vrouw in de kamer was die nog kleren aanhad.
“Jouw beurt, kleed je uit,” snauwde de man die haar geslagen had haar toe.
Ze zag in dat ze geen andere keuze had en begon haar kleren uit te trekken. Ze was er zich erg van bewust dat iedereen, inclusief de twee mannen, stond toe te kijken.
Die ene vrouw had gelijk gehad: het was veel erger als er toegekeken werd. Toen ze enkel nog haar ondergoed aan had, aarzelde ze even, maar ze zag de veelbetekenende blik van de man die haar geslagen had, beet op haar tanden en trok vlug haar beha en onderbroek ook uit. Ze probeerde haar borsten en schaamstreek af te dekken met haar handen nu ze naakt voor de groep stond.
“Eindelijk,” gromde de man die nog steeds bij de deur stond. “Als ik je nummer afroep, kom je naar voren en geef je me het plakkaat af.”
Een voor een verdwenen de vrouwen naar buiten. Uiteindelijk werd ook “65” afgeroepen en kwam Emma naar voren. Zich nog steeds met haar handen bedekkend, gaf ze de man het plakkaat, waarna hij met zwarte stift een grote “65” op haar voorhoofd schreef. Toen ze naar buiten liep, gaf hij haar een klap op haar achterste. Woedend wilde ze zich omdraaien, maar ze zag hoe een van de andere vrouwen haar hoofd schudde.
Ze had gelijk, ze wilden haar vast enkel uitlokken, dat mocht ze hen niet gunnen. Met opgegeven hoofd liep ze verder. Even overwoog ze om naar buiten te lopen, maar ze had geen kleren aan en ze zag bewakers aan het uiteinde van de gang staan. Ze zou het spel nog even mee moeten spelen.
Intussen waren twee andere mannen begonnen met de handen van de naakte vrouwen op hun rug vast te binden, waarna ze telkens met een touw van ongeveer anderhalve meter aan de handen van de volgende vrouw werden vastgebonden.
Zo werd er een lange keten van naakte vrouwen gecreëerd. Zo zou ze onmogelijk nog kunnen ontsnappen, besefte Emma. Maar ze besefte ook dat ze beter kon doen wat haar gezegd werd. Ze voelde haar billen nog steeds wat warmte afgeven. Toen de mannen bij haar waren gekomen en haar opdroegen om haar handen op haar rug te doen, aarzelde ze dan ook maar heel even. Haar handen op haar rug houden, betekende namelijk ook dat ze zichzelf niet meer kon bedekken. In elk geval was ze niet de enige, alle vrouwen waren naakt en onbeschermd. Dus stond ze de mannen toe om haar vast te binden.
Toen alle vrouwen aan elkaar vastgebonden waren, werden ze een volgende ruimte in geleid.
Ze stonden op een lange rij op een podium. Sommige vrouwen begonnen zenuwachtig te mompelen. Een van de mannen kwam voor hen staan, zodat hij goed zichtbaar was.
“Stilte!” riep hij. “Wie niet zwijgt, kan een gag in haar mond krijgen!”
Op slag werd het stil. Iedereen had gezien wat er met Emma gebeurd was en blijkbaar had niemand zin om datzelfde lot te ondergaan.
De man begon te spreken: “Zoals jullie weten, worden jullie vandaag geveild voor het goede doel. Hoe meer geld jullie opbrengen, hoe beter! Dus wees lief voor de mogelijke klanten en probeer hen ervan te overtuigen om je te kopen. Dat wil zeggen dat je mooi rechtop blijft staan tijdens de keuring en hen laat doen. Eenmaal ze je gekocht hebben, mogen ze toch ook doen wat ze willen, waarom hen niet een voorproefje gunnen?”
Hij grinnikte.
Emma keek bezorgd. Wat bedoelde hij daarmee?
De vrouw die drie personen verder aan haar linkerkant was vastgebonden vroeg zich hardop het zelfde af: “Wil dat zeggen dat we ons gewoon maar moeten laten betasten?”
Op een teken van de man vooraan, kwam een van de anderen zonder dat ze het in de gaten had achter haar staan met een balvormig voorwerp in zijn handen dat hij ruw in haar mond dwong. De leren riempjes werden achter haar hoofd vastgemaakt, waardoor de vrouw niet meer kon praten.
“Ik had om stilte gevraagd,” zei de man vooraan. “Maar ja, dat is exact wat ik bedoel. Jullie worden slavinnen voor een dag en die dag is eigenlijk nu al begonnen. Op dit moment hebben jullie al niets meer over jullie lichamen te zeggen. Slechte verstaanders zullen op hardhandige wijze duidelijk gemaakt worden wat we bedoelen.”
Hij knikte naar de vrouw met de balgag in en ook naar Emma, die voelde dat ze een blos op haar wangen kreeg, toen iedereen haar opnieuw aanstaarde.
Ze keek naar de grond.
Ze voelde zich zo machteloos.
Naakt en vastgebonden zou ze straks door gelijk wie betast worden.
Ze kon niet eens protesteren, want dat maakte alles alleen nog maar erger, dat had ze daarnet al aan den lijve ondervonden en zo te zien waren hun bewakers niet van plan om het strenge regime wat terug te schroeven.
“Over vijf minuten beginnen we eraan,” kondigde de man aan. “Veel succes iedereen en vergeet het niet: hoe meer geld jullie opbrengen, hoe beter voor het goede doel, dus doe jullie best!” |
Verhalen 
Verhalen
om mee te beginnen
prachtig en mild
bijzonder
spanking verhalen