sm & spanking verhalen & forum

Beoordeel dit bericht door een getal te selecteren. 1 is het slechtste en 5 is het beste.

schoolmeester Beginnend lid Bericht Nummer: 0 Aangemeld: n.v.t. Beoordeling:  Stemmen: 3 Gepost op zondag 06 september 2015 - 07:29 pm:    Men neme een vriendin… Het was koud en nat tegelijk. De regen bevroor nog voor de druppels zijn huid hadden bereikt. Zijn lippen waren haast blauw van de kou. De straffe wind zorgde ervoor, dat hij zich nog minder comfortabel voelde. (Nog minder dan wat? ‘Filosofeer niet te veel’, zo hield hij zichzelf voor. ‘Doe gewoon wat je moet doen.’) Onder de rand van zijn capuchon gluurde hij naar de glimmende straten, in de hoop dat hij de weg volgens de opgegeven route volgde; meer hopend dan gelovend. Nog één hoek te gaan… Direct om de hoek zag hij de zwarte bestelwagen staan. ‘Doel in zicht’, zo ging er door hem heen. Nog even wachten tot de kerkklok negen slaat. Precies tijdens die slagen moest hij haar in die bestelwagen binnen voeren. Niet eerder en niet later. Zijn nieuwsgierigheid kon hij echter niet bedwingen. Nadat hij haar op de stoep tegenover de zijdeur van de auto had geplaatst, liet hij haar hand voor de eerste keer los. Hij gluurde door de ruiten. Geen mens te zien. Gewoon een zwarte bestelbus, die langs de stoep geparkeerd stond. Hij had er met haar al minstens honderd keer over gesproken. Nu puntje bij paaltje kwam, was het echter moeilijk om haar niet gelijk mee terug naar huis te nemen. Waarom, waarom in hemelsnaam, zou hij aan deze nukken van haar toe moeten geven. Hij had zijn best gedaan, maar hij kon haar onmogelijk pijn doen. Het twee maal weerklinkende geluid van het ontgrendelen van de deuren van de bestelbus deden hem uit zijn overpeinzingen ontwaken. Tegelijk begon de kerkklok te slaan. Nog acht slagen. Als ik nog acht slagen (nog zeven) wacht, is het over. Dan neem ik haar weer mee naar huis. (Nog vijf slagen.) Maar als ik dat doe (vier slagen) is onze liefde waarschijnlijk over. Dan verlies ik haar… voor altijd… Net voor de negende slag opende hij de zijdeur van de bestelauto. Hij greep haar hand weer vast, en voerde haar naar binnen. Ze nam plaats op de geribbelde stalen vloer. Verre van comfortabel, maar wat zag ze er mooi uit! Het was binnen minstens even koud als buiten, maar gelukkig had je hier geen last van de ijskoude regen en de wind. Toch voelde hij medelijden, toen hij haar muts aannam en daarna haar gewatteerde jack. Haar trui en blouse ook, en T-shirt en bustehouder. Daarna volgden haar laarzen, haar kousen (twee paar; dat wist hij niet), haar broek en haar slipje. Hij stopte alles in de tas die daar kennelijk al speciaal voor klaar was gezet. Daarna gaf hij haar een kus. Misschien wel de vurigste die hij haar ooit gegeven had. Met een laatste blik op de nu naakte schoonheid van zijn innig geliefde vriendin, pakte hij de tas op, opende de deur, en stapte hij de striemende regen weer in. Nog één keer keek hij haar aan. Daarna sloot hij de deur. Twee piepjes vertelden hem, dat die nu vergrendeld was. Hij bleef lang aarzelen, voordat hij de hoek weer omging. Toen hij daar eindelijk toe besloot, en nog geen twintig passen had gelopen, keerde hij op zijn schreden terug. Bij de hoek bleef hij staan. Voorzichtig keek hij de straat in, waarin hij net nog met haar had gelopen. Het wit uitgeslagen plaveisel verraadde de plek waar de zwarte bestelauto had gestaan. Verder was er geen spoor meer van te zien. De kerkklok sloeg tien keer. Half tien, zo constateerde hij met een blik op de toren die boven de huizen uitstak. Nog zevenenveertig uren en dertig minuten, voordat ik mij hier weer mag vertonen. Om weer de auto in te stappen en uit de tas die ik nu in mijn rechterhand houd, haar weer haar kleren terug te geven. Hoe zal ze er dan uitzien? Rood op haar huid, tenminste op sommige plekken, vanwege het hete kaarsvet dat haar is beloofd. Met striemen wellicht, want noch haar borsten noch haar buik, benen of billen zouden worden gespaard. Onwillekeurig dacht hij aan haar tepels, die rechtop gingen staan zodra hij haar kneep of zachtjes sloeg. Knijpen of slaan was zijn ding echter niet. Hoewel hij ooit krokodillenbekjes op haar buitenste schaamlippen had geplaatst, kon hij zich niet voorstellen dat ooit nog een keer te doen. Ook al werd ze daar zo nat als de Middellandse Zee van (en net zo aangenaam warm, overigens). Nu zou iemand anders dat voor hem doen. Zou hij de puntjes van die vlijmscherpe instrumenten op haar tepels nog kunnen zien? Zou hij ooit het beeld van haar kunnen uitwissen; het beeld van haar terwijl ze geblinddoekt en gebonden is in het huis waarvan hij niet weet waar het is? Waar de zwarte bestelauto een garage ingereden is, om haar te brengen naar de plek waar ze haar diepste verlangen vervuld zal zien? ‘Als je van me houd, dan doe je me pijn! Doe me pijn totdat ik om genade smeek! Sla me op mijn kut, op mijn handpalmen, op mijn voetzolen, mijn dijen, en vooral op mijn borsten! Sla me tot ik huil!’