    
SubAdoration
Bevlogen lid
Bericht Nummer: 0
Aangemeld: n.v.t.
Beoordeling: 
Stemmen: 3 | | Gepost op zaterdag 07 maart 2015 - 10:50 pm: | |
Hoofdstuk 1 van ‘Gastvrijheid met een bijzondere dimensie’; Sveta besluit gebeurtenissen op een rij te zetten |
Sveta knipt haar leeslampje aan, voor de vierde keer al vannacht. De slaap wil maar niet komen. Ze staat in een snelle beweging op. Eerst even zitten op de harde rand van haar bed is na vandaag geen aantrekkelijke optie. De eerste keer dat ze haar slaapplaats ontvluchtte zapte ze langs een reeks zinloze nachtprogramma’s, de tweede keer nam ze een warme douche, de derde keer maakte ze een glas warme melk met honing. Niets hielp. Wat nu?
Ze gaat met haar rug naar de passpiegel op de deur van haar kleine slaapkamer staan en kijkt over haar schouder naar de rode streep, schuin over de achterkant van haar bovenbenen, resultaat van die ene venijnige misslag. Ze trekt haar lange T-shirt omhoog tot net boven haar billen en staart naar de smalle rode striemen die achterbleven na de goed gemikte slagen en naar de korstjes op de plekken waar ze meerdere keren geraakt werd. Ze streelt haar billen, heel even maar, zachtjes.
Ze draait zich om terwijl ze haar T-shirt tot haar kin omhoog trekt. In de spiegel ziet ze op en rond haar borsten de striemen en de kleine bloeduitstortingen die de ‘illegale’ strokenzweep achterliet. En om haar navel de dunne felrode en nog steeds pijnlijke halve ellips, gevolg van één slag met een lus van elektriciteitssnoer, bevestigd aan een simpel houten handvat. Het ligt nu op haar bureau, samen met die zweep en een kettinkje met wat Calle tepelschroeven noemde.
En dan is er nog het beurse gevoel in haar buik, veroorzaakt door Calles indringende behandeling van haar kutje en haar kontje. Maar de pijn, de striemen en het beurse gevoel zijn niet de hoofdoorzaak van haar slapeloosheid. Het stormt in haar hoofd. Weer naar bed heeft geen zin, ze moet eerst alles maar eens goed op een rij zetten. Eerder zal de wind niet gaan liggen.
Ze gaat aan haar bureau zitten, legt de meegekregen attributen opzij en pakt haar dagboek. Ze heeft wel een verouderde laptop, maar haar emoties vertrouwt ze nog aan het papier toe met een ouderwetse vulpen. Ze schrijft niet op vaste momenten en zeker niet dagelijks. Alleen als er een aanleiding is. De laatste keer twee weken geleden toen Bohdan haar met een e-mailtje dumpte. Hij was voor zijn studie naar Engeland en wilde ‘haar niet verplichten op hem te wachten’. De huichelaar had natuurlijk zijn pik inmiddels in één of meer Engelse meiden gestoken. Die kwamen er nog wel achter dat hij minder een ‘geschenk van god’ was dan zijn naam deed vermoeden. Op Sveta’s mailtjes reageerde hij niet meer en zijn mobiele telefoon was afgesloten. Waarschijnlijk ook ingeruild voor een Engels modelletje.
‘Lieve Yanka’, schrijft ze haar standaard aanhef en stopt gelijk weer om na te denken hoe ze verder zal gaan. Yanka is het fantasievriendinnetje dat Sveta in haar kleutertijd verzon toen ze zich als enig kind op het weidse platteland erg eenzaam voelde. Yanka was er altijd en wilde ook altijd met haar spelen. Ze sliep in het logeerbed dat bij Sveta op de kamer stond en meestal kletsten ze in het donker nog wat met elkaar voordat ze in slaap vielen.
Ook tijdens haar puberjaren legde Sveta haar problemen en zorgen in het donker aan Yanka voor. Die was tegelijkertijd de hartsvriendin die haar uit de put tilde en de oudere zus die door het stellen van slimme vragen de weg naar oplossingen in beeld bracht. De intensieve ‘gesprekken’ die ze toen voerden hielpen Sveta zich teweer te stellen tegen de pesterijen van zowel de jongens als de meiden in haar klas. Pesterijen die naast haar boerenafkomst terug te voeren waren op het feit dat Sveta een kop groter een een stuk breder was dan haar klasgenoten en bovendien al borstontwikkeling had op de grens van A naar B toen er bij haar klasgenoten nog geen enkele ontwikkeling richting een volwassen lichaam te ontdekken was. Een voorsprong die ze nooit zou kwijtraken, overigens zonder ooit te zwaar te worden voor haar lengte.
Later vervaagde de persoon Yanka, maar Sveta schreef haar dagboeknotities nog altijd als een brief aan Yanka.
Nu val ik je alweer lastig met mijn problemen, maar allerlei vragen en gedachten malen door mijn hoofd en daardoor kan ik niet slapen. Voorbeelden?
Ben ik een jonge vrouw die de kansen op een betere toekomst grijpt? Of ben ik een door verliefdheid verblinde puber die in een sadist de prins op het witte paard ziet? Of ben ik simpelweg een hoer? Moet ik me volgende week naar Calles extreme wensen voegen of niet? Moet ik überhaupt nog wel teruggaan naar dat hotel? En zo kan ik nog wel even doorgaan.
Maar laat ik bij het begin beginnen. Ik liep gistermiddag door de binnenstad, op weg van mijn bijbaantje naar huis en voor mijn gevoel zat op dat moment alles tegen, behalve het weer. Veertien dagen geleden maakte Bohdan het uit, zoals je weet en mijn baas had me net verteld dat ik niet meer terug hoefde te komen. Het speet hem erg, door de crisis was er zoveel minder werk dat hij mij niet langer kon betalen. Maar zonder baantje kan ik mijn studie niet bekostigen.
Ik liep dus inwendig mokkend over straat en dacht dat mijn oma misschien wel gelijk had toen ze de laatste jaren van haar leven regelmatig riep dat alles onder het communisme beter was. Ik kan het niet beoordelen, ik heb die tijd niet meegemaakt.
Ongemerkt naderde ik de ingang van dat grote hotel tegenover het station. Er stapte net een gast in een taxi. Zijn koffer werd naar de bagageruimte gedragen door een jonge vrouw in hoteluniform. Aan haar schouder hing ook nog een moderne leren laptoptas, die ze daarna door het openstaande achterportier aan de vertrekkende gast aanreikte. Ze boog zich daarbij nogal ver voorover en ik zag ineens hoe zijn hand over de achterkant van haar been naar boven gleed, onder haar rok verdween en haar nog iets verder naar binnen trok.
Ze kwam pas overeind toen de man zijn hand weer teruggetrokken had, sloeg het portier dicht en keek de wegrijdende taxi nog even na voordat ze zich omdraaide om weer naar binnen te gaan. Toen onze blikken elkaar kruisten zei ik ‘Radilu’, terwijl zij op datzelfde moment ‘Sveta’ riep.
Ik had haar sinds ons eindexamen middelbare school niet meer gezien. We waren ook niet echt vriendinnen. Ze was vaak gemaakt enthousiast, kon nogal dwingend en kleinerend zijn en in de beginjaren was zij een van de gangmakers als het over mijn lengte, breedte en borstomvang ging. Ook nu was dat onechte enthousiasme er weer. En het dwingende was ze ook nog niet kwijt, want voor ik het wist zat ik op de bovenste verdieping van het hotel achter een gratis kop koffie in de verder nog lege cocktailbar. Radilu had daar op dat moment dienst en ik vertelde haar de reden van mijn ‘chagrijnige uitstraling’, zoals zij het formuleerde.
Ik was nog niet op de helft van mijn klaagzangen toen ze één of andere glossy opensloeg en vervolgens voor me op de bar legde. Ze wees met haar vinger naar een advertentie en sprak me ouderwets dwingend toe.
“Kijk, we zoeken nog nieuw personeel. Je moet dit echt proberen. Ik heb nog nooit zo goed verdiend als hier. Als ik mijn studie en mijn vaste lasten heb betaald, houd ik nog genoeg geld over voor allerlei leuke dingen. En je zou hier prima passen, vindt u ook niet, meneer Niequist?”
De laatste zin sprak ze in het Engels tegen een gast die net de bar binnenstapte. Het was een indrukwekkende verschijning. Strak in pak en zeker nog een kop groter dan mijn één-drieënnegentig. Hij beaamde het met een glimlach.
“Zeker, en helemaal als ze ‘golden girl’ wordt, ik heb nog wel wat knoopjes over.”
Ik keek hem niet begrijpend aan, maar er kwam niet meer uitleg. Hij liep naar me toe, gaf me een hand en stelde zich voor als Calle Niequist. Uit Zweden. Ik zei netjes dat ik Sveta Láska was en dat ik bij Radilu in de klas had gezeten.
“Ik kom graag in dit hotel”, zei Calle, “zeker sinds Radilu hier werkt, maar met jou erbij wordt het vast nog leuker.”
Na deze beleefdheden pakte hij het biertje dat Radilu intussen getapt had van de bar en ging bij het raam op zijn tablet zitten kijken.
“Ik moet nu weer aan het werk”, pakte Radilu de draad weer op, “maar neem dat blad maar mee naar huis en zorg dat je hier morgenochtend op tijd bent. Verder mag ik niks zeggen, maar één tip zal ik je geven: kies bij de meerkeuzevragen een antwoord dat tegen je gevoel ingaat, maar maak het niet te gek.”
Ik liep het hotel uit met de glossy onder mijn arm en thuisgekomen las ik de advertentie nog eens woord voor woord door. En dat deed ik daarna nog een paar keer. Ik plak het belangrijkste stukje hieronder.
Ons hotel haalt de hoogste scores in alle onderzoeken naar klanttevredenheid. Onze gasten, veelal veeleisende West-Europese zakenlieden, blijken vooral onder de indruk van de gedrevenheid waarmee onze medewerkers zich inzetten om de meest uiteenlopende wensen te vervullen en zo een verblijf in ons hotel tot een onvergetelijke ervaring te maken.
Zie jij het ook als je roeping om het begrip gastvrijheid een bijzondere, extra dimensie te geven? Wil jij in je dienstverlening tot het uiterste gaan en soms nog een paar stappen verder? Misschien pas je dan wel in ons sterrenteam.
Ben jij een zelfstandige jonge vrouw van tussen de 20 en de 25 jaar, heb je een goede spreekvaardigheid in Duits en Engels, heb je een BMI van rond de 25 en heb je een uitstraling die op straat goedkeurende blikken aantrekt, kom dan …….
Daarna volgden de datum van vandaag, nou ja inmiddels van gisteren, dat je er om 9.00 uur moest zijn en het adres. Ook stond er nog dat ze een uitstekend salaris betaalden en dat er een bonusregeling was voor getoonde extra inzet en initiatief.
Omdat ik de activiteiten van die hand onder Radilu’s rok had gezien, vermoedde ik van alles bij ‘stappen verder’, ‘meest uiteenlopende wensen’, ‘extra dimensie’, ‘tot het uiterste gaan’ en ‘onvergetelijke ervaring’. Dus besloot ik om niet te gaan.
Maar ik ging wel.
©SubAdoration, maart 2015
Lees verder in hoofdstuk 2 |
Verhalen 
Verhalen
om mee te beginnen
prachtig en mild
bijzonder
spanking verhalen