    
Elisa
Actief lid
Bericht Nummer: 0
Aangemeld: n.v.t.
Beoordeling: 
Stemmen: 4 | | Gepost op zaterdag 20 december 2014 - 01:05 pm: | |
Met de billen bloot op een tropisch eiland: Deel VI |
Een vervolg op Lisa's keuze
Hij hoort het grind kraken als ze haar auto de oprit oprijdt. Ze is gekomen. Rob haalt opgelucht adem. Het was onwaarschijnlijk, maar hij moet er niet aan denken dat ze voor optie twee gekozen had. Zijn handen van Lisa aftrekken? Hij betwijfelt of hij dat überhaupt ooit zou kunnen. Nou ja, als zij het maar gelooft. Als zij maar beseft dat het deze keer menens is.
Hij hoort de voordeur dichtslaan. Om de straf die hij voor haar in petto heeft te kunnen uitvoeren moet hij zich, figuurlijk gesproken, van haar verwijderen. Afstand nemen. Nog niet eerder heeft hij dat bij Lisa hoeven doen, maar hij weet van zichzelf dat hij het kan. Ze zal die disconnect voelen. Het zal haar pijn doen.
Haar voetstappen op de trap. Hij herkent ze inmiddels uit duizenden. Een ingehouden tred nu. Ze maakt geen haast. Twee zachte klopjes op de deur van de werkkamer. Rob loopt naar het raam en tuurt naar buiten. Heerlijk, dat vrije uitzicht. Geen buren om rekening mee te houden, geen jaloezieën die omlaag moeten.
Het duurt een tijdje voor ze weer klopt. Keurig, ze toont zich geduldig.
“Kom maar binnen.”
*
Zachtjes sluit ze de deur en loopt naar het midden van de kamer. Rob staat met zijn rug naar haar toe en maakt geen aanstalten om haar te begroeten.
“Ik ben gekomen... Ik kies voor optie één.” Haar stem trilt. Ze is nerveus. Bang, misschien zelfs wel.
Rob draait zich om en kijkt haar recht aan. Zijn blik is donker en priemend.
“Dapper hoor.” Het klinkt sarcastisch.
“Kleed je helemaal uit en neem je plaats in.” Hij wijst naar de hoek waar een staande friese klok staat. “Op je knieën, handen in je nek. Snel een beetje.”
Gehaast trekt Lisa haar spijkerbroekje en shirt uit. Oei, wat is Rob hard en autoritair. Hij geeft haar zelden de opdracht zich helemaal uit te kleden. Stiekem vindt ze het wel leuk als Rob haar naakt ziet. Ze is trots op haar lichaam. Ze vouwt haar kleding en ondergoed zorgvuldig op en legt het stapeltje op de grond. In de gewenste houding neemt ze plaats naast de grote klok.
*
Haar schouders doen pijn. Jemig, hoe lang zit ze hier al? Toch zeker wel een kwartier. Ze kan haar armen vast wel even laten zakken, toch? Onmiddellijk staat Rob achter haar. Kordaat trekt hij haar rechtop, plaatst haar handen weer in haar nek en spreidt haar ellebogen ver opzij.
“Dit is je houding, Lisa. Blijf nog maar een kwartiertje extra zitten. Iedere keer dat ik je uit positie zie komen tellen we er tien minuten bij op.”
Ze hoort hoe Rob weer plaatsneemt in de fauteuil en door een tijdschrift bladert. Ze ademt diep in en uit. Doet haar uiterste best om in positie te blijven. Ze haat de hoek. Die pijn in haar schouders. Die loodzware armen. Ze heeft ooit eens in een film gezien hoe een vader zout op de grond strooide en zijn dochter er met blote knieën in liet zi...
"Kom maar hier, Lisa."
Een ietsje stijf komt ze overeind. Rob heeft een stoel in het midden van de kamer geplaatst en zit er wijdbeens op. Op het bureau ligt een klein arsenaal aan instrumenten. Ze ziet de houten paddle, de leren tawse en een cane. Die cane heeft ze nog niet eerder op haar billen gevoeld.
Rob tikt op zijn linkerknie ten teken dat ze plaats moet nemen. Dat kan ze. Sterker, dat is haar plekje. Haar tenen en handen vinden steun op de grond.
“Vertel me eens, Lisa. Heb jij straf verdiend?” Rob leunt achterover. Zijn armen rusten op haar rug. Geen streling over haar billen dit keer. Geen hand door haar haren of op haar schouder...
“Ja."
“Waarom heb jij straf verdiend?”
“Omdat ik niet geluisterd heb... en tegen jouw opdracht in de bar verliet.”
“Wat nog meer? Kom op, beter je best doen!” Zijn stem klinkt nu bars en ongeduldig.
“En... omdat ik in de auto ben gestapt bij jongens die ik niet kende, mezelf daarmee ik gevaar bracht. Onzorgvuldig met mezelf omsprong.” Ze probeert Rob's woorden van vanmorgen zo goed mogelijk te reproduceren.
“En waarom deed je dat?”
“Omdat ik boos was, ...op jou.”
“Dus boos zijn op mij is voor jou een reden om onzorgvuldig met jezelf om te gaan?”
“Ja, ik... nee...” De eerste klap landt op haar rechterbil.
“Ik neem dit zéér serieus, Lisa. Zorgen voor jezelf, daar gaat dit allemaal over.” Een tweede klap op de linkerbil. “En ik beloof je, als ik met je klaar ben zul jij voorlopig in geen enkele auto meer kunnen zitten.”
Rob duwt haar iets naar voren zodat haar billen nog hoger in de lucht komen te liggen. Hij slaat in een gestaag tempo. Links, rechts, onder, boven.
Dit gaat nog wel, behalve die klappen op haar bovenbenen dan. Rob heeft zijn been in haar knieholten gelegd zodat ze niet kan trappelen als zijn hand de gevoelige huid raakt. Langzaam voert hij het tempo en de intensiteit van de klappen op. Inslaan, realiseert ze zich. Een onbestendig gevoel maakt zich meester van haar. Links, rechts, links, rechts. Haar billen beginnen te gloeien en die verdomde klappen op haar bovenbenen doen telkens venijnig zeer. Het lukt nu al bijna niet meer om stil te liggen.
Rob klemt haar pols stevig op haar rug. “Stel je niet aan zeg. Dit is nog maar een opwarmertje. Ik ben nog niet eens begonnen met je.”
Een laatste serie harde klappen landt op haar rode billen.
“Opstaan”, zegt Rob. Hij wijst naar het bureau. “De cane bewaren we voor het laatst. Blijven over voor nu de paddle en de tawse. Waar gaan we mee beginnen?”
Lisa slikt. Weer een keuze. En ze heeft nooit eerder in een enkele sessie met zoveel instrumenten op haar billen gehad. De paddle is verschrikkelijk. Het harde hout kneust haar billen. Althans, zo voelt het. Die tawse, ...daar weet Rob ook altijd goed raad mee. En hij zal haar vandaag zeker niet sparen. Shit. En ze krijgt ze hoe dan ook allebei.
“De paddle”, besluit ze. Dan heeft ze het ergste maar gehad.
Rob pakt het hout van het bureau en sommeert haar met haar ellebogen plaats te nemen over het blad.
“Je krijgt er 24.” Van schrik veert ze bijna overeind, maar een ferme hand in haar nek duwt haar terug omlaag.
“Wat dacht jij dan, Lisa? Dat je er makkelijk van af zou komen?”
Er is nog geen slag gevallen en de tranen branden alweer achter haar ogen. Zo kent ze Rob niet. Geen lief woord. Geen warme hand op haar schouder om haar gerust te stellen. Zelfs de geamuseerde glimlach die normaal zijn gezicht siert ontbreekt. Hij voelt op dit moment ver bij haar vandaan. Ze moet het alleen doen. Dit is straf, realiseert ze zich. Echte straf.
“Billen naar achteren. Blijf in positie, anders begin ik opnieuw.”
De eerste slag landt hard op haar billen. Het hout brandt in haar huid en laat een doffe pijn achter.
“Tellen!”
Ze haat tellen. “Eén.”
Meteen plaatst Rob de tweede klap. “Auw, auw, auw. Twee!”
Ze is nog niet uitgesproken of nummer drie landt als een mokerslag op haar achterwerk. Ze hapt naar adem. Hoe kan Rob dit doen? Dit is teveel. Dit houdt ze nooit vol.
“Tellen, Lisa!” De paddle treft haar weer.
“Vier!” - “Nee, die tellen we niet mee. Waar waren we?” Fuck. “Drie!” Pas drie...
“Vier! Oooooo niet zo snel, niet zo snel!”
Vooruit. Concentreren. Het is maar pijn, spreekt ze zichzelf toe. Na nummer zeven weet ze precies hoeveel tijd ze heeft tussen de klap en het uitspreken van het aantal. Ademen. In. Uit. Acht, negen, tien, elf. Ze balt haar vuisten en perst haar lippen op elkaar voor iedere slag. Bij nummer zestien gaat het bijna mis. Rob treft haar precies aan de onderkant van haar billen. Als in een reflex wil ze overeind schieten, maar Rob is haar voor. Goddank negeert hij het, want opnieuw beginnen zou teveel zijn.
“24!” Het komt er met een oerkreun uit, gevolgd door een hele diepe zucht. Het zweet parelt van haar lijf, maar ze heeft nog geen traan gelaten.
Rob bekijkt haar billen van een afstandje. Ze zijn dieprood, zelfs al wat blauw, maar zijn opwarming heeft goed werk geleverd.
Hij pakt de tawse van het bureau.
“Weer 24, Lisa. You know the drill.”
Lisa kreunt, maar protesteert verder niet. Mooi.
Hij plaatst de eerste klap bewust venijnig fel op de onderkant van haar billen. Half op haar bovenbenen. Het heeft effect.
'”Rob, alsjeblieft... ik kan dit niet-ik kan dit niet, alsjeblieft...” Ze klinkt huilerig en in paniek.
In één beweging is Rob bij haar en trekt Lisa aan haar haren omhoog. Angstige, betraande ogen kijken hem aan. Hij brengt haar gezicht dichtbij het zijne.
“Weet je wat ik niet kan, Lisa? Toestaan dat jij jezelf keer op keer in allerlei benarde situaties brengt met je zelfdestructieve gedrag. Toekijken hoe jij jezelf keer op keer op keer tekort doet. Afwachten tot het een keer écht misgaat. Dat kan ik niet.” Zijn ogen spuwen vuur. Met een ruwe beweging duwt hij Lisa terug over het bureau.
“Het lesje van je leven heb ik je beloofd en dat zul je krijgen ook. Onderga het. Nog 24 te gaan. Tellen!”
*
Lisa zit weer in de hoek. Haar billen voelen ruw en beurs, maar ze weet dat haar straf nog niet voorbij is. Hoeveel kan ze nog aan? Rob is boos op haar. Zo boos heeft ze hem nog nooit meegemaakt.
Ze slaakt een diepe zucht. Hoe belangrijk vindt ze zichzelf? Over die vraag moet ze van Rob nadenken. Ze probeert het wel, maar het vooruitzicht van die cane op haar billen maakt het moeilijk om te focussen. Hoe belangrijk vindt ze zichzelf? Nou ja, belangrijk wel... Ze is alleen impulsief, misschien een tikje geneigd om op het randje te leven. Wat is daar mis mee? Leven, daar draait het toch allemaal om? Voelen dat je leeft. Ach, ze heeft een gezonde dosis mensenkennis. Meestal gaat het goed. Meestal... Had ze vrijdagnacht niet drie uur lang tegen een rots in de middle of nowhere gezeten?
Destructief, had Rob haar genoemd. Was ze dat? 'Wie zorgt er voor jou als jij dat zelf niet doet?', had Rob gevraagd.
Shit. Hoe zou dat eigenlijk voelen, zo'n cane op je billen?
*
Rob suist de cane een paar keer gevaarlijk door de lucht. Hij heeft een medium exemplaar uitgezocht. Niet te dun, want hij wil haar niet beschadigen, maar ook niet te dik, want haar billen zijn al erg blauw van de paddle. Hij heeft geen aantal in gedachten. Zoveel als nodig is, is het plan.
“Kom maar hier, Lisa.”
Beschroomd schuifelt ze uit de hoek. De aanblik van Rob met de cane doet haar sidderen. Met zijn wijsvinger wenkt hij dat ze dichterbij moet komen. Als ze vlak voor hem staat neemt hij haar kin tussen duim en wijsvinger en heft haar gezicht naar hem op.
“En? Hoe belangrijk vind jij jezelf?”
“Belangrijk...”, fluistert ze. Rob kijkt haar vragend aan. “Heel belangrijk, Rob.”
Goed genoeg voor nu. Hij laat haar los en sommeert haar weer plaats te nemen over het bureau. Even had hij overwogen om haar in de bekende touch your toes positie te plaatsen, maar dat is misschien een beetje veel voor de eerste keer. Bovendien verwacht hij niet dat ze straks vrijwillig stil kan blijven liggen.
Uit de bureaula pakt hij een oude stropdas en bindt haar polsen en een flink stuk van haar onderarmen aan elkaar vast. Niet alleen voorkomt hij zo dat ze haar handen voor haar billen houdt en een slag met de cane op haar vingers riskeert, het zorgt er ook voor dat ze algeheel beter in positie blijft.
“Spreid je benen een stukje.”
Ze gehoorzaamt meteen. Het raakt hem. Toegegeven, ze maakt het zichzelf niet makkelijk, maar ze doorstaat het pak slaag kranig.
Hij trekt haar billen aan haar heupen iets naar achter. Zo staat ze precies goed. Zachtjes tikt hij de cane een paar keer tegen haar billen en haalt dan uit voor de eerste slag. Ze reageert niet of nauwelijks. Een kreuntje, that's it. Ook de tweede en derde slag incasseert ze zonder geluid. Hij moet er heimelijk om lachen. Hij weet wat ze nu denkt: 'dit valt best mee!'
Hij bouwt het tempo en de intensiteit van de slagen iets op. Bij de vierde slag kermt ze. Jammert ze.
"Wacht, wacht, wacht. Niet zo snel...”
De vijfde en zesde slag komen des te sneller achter elkaar. Hij heeft de smaak nu te pakken. Met tussenpozen van tien seconden laat hij de cane op haar billen landen. Niet heel hard, maar hard genoeg om mooie rode strepen te trekken en de tranen weer over haar wangen te laten stromen. De diepe, bijtende, striemende en tegelijk doffe pijn maken haar wanhopig.
Een volgende slag treft haar vol. Met een langgerekte auw-kreet zakt ze door haar knieën.
“Alsjeblieft Rob, ik kan niet meer... Ik wil niet meer...”
Rob tikt de cane een paar keer op het bureaublad. “Terug in positie, Lisa. Nu meteen!”
“Alsjeblieft, ik kan... ik wil...”
“Het interesseert me niet wat jij kan of wil. Terug! Nu! Laat me niet opnieuw hoeven beginnen.” Zijn toon is hard en onder zijn priemende blik komt Lisa omhoog. Meteen landt de volgende slag op haar billen. En de volgende.
Ze wil dat het stopt. Ze wil dat de slagen stoppen, dat de pijn stopt. Ze wil dat Rob bij haar terugkomt, haar vasthoudt en troost.
"Rob, ik kan echt niet meer. Alsjeblieft, wees niet zo."
Haar laatste woorden raken hem, maar hij kiest ervoor ze te negeren.
Ze registreert de slagen amper meer. In de verte hoort ze hem praten. Flarden vangt ze op, maar ze hoort genoeg.
Zuinig zijn op jezelf. Verkracht kunnen worden. Erger nog. Onverantwoordelijk. Als hij er straks niet meer is. Haar ouders, zusjes. Hem verdriet gedaan. Onrust. Houden van jezelf. Zorgen voor jezelf. Voor haar bestwil...
Ze huilde al, maar nu huilt ze echt. Langzaam dringt de boodschap tot haar door. Langzaam dringt tot haar door wat Rob haar echt duidelijk probeert te maken.
Rob heeft de cane allang weggelegd. Ze heeft het nauwelijks gemerkt. Met zijn blote hand slaat hij op haar billen. Niet hard, want haar billen kunnen op dit punt niet veel meer hebben. De tranen komen niet meer voort uit de slaag die ze krijgt. Er is zojuist een veel dieper verdriet losgekomen.
*
De grens is bereikt. Zijn punt is gemaakt. Ze huilt onbedaarlijk. Haar billen zijn bont en blauw, rood gestriemd. Een enkele slag heeft een bloedend wondje veroorzaakt. Ze is nog niet eerder zo toegetakeld.
Hij maakt de stropdas los en begeleidt haar naar de fauteuil. Trekt haar op schoot. Als een opgekruld katje ligt ze tegen hem aan. Ze hebben nog geen woord tegen elkaar gezegd. Rob streelt langs haar ruggengraat en houdt zijn hand tegen haar hoofd.
Lisa is niet de enige die bij moet komen. Hij wist dat een hard pak slaag precies was wat zij nodig had, maar ergens blijft er altijd die twijfel. Is hij te ver gegaan? Is hij te hard voor haar geweest?
Het huilen gaat over in snikken, tot ze alleen nog maar muisstil tegen hem aanhangt. Haar vingers vormen een stevige greep in zijn overhemd, alsof ze bang is dat hij haar elk moment van zich af kan duwen. Hoe lang zitten ze zo? Een kwartier? Een uur?
Lisa verbreekt uiteindelijk de stilte. “Het spijt me...”
"Het spijt mij ook, meisje."
Ze begrijpt wat hij bedoelt en kruipt nog dieper in hem weg. Hij slaat zijn armen om haar heen.
“Dank je wel, Rob...”
Hij heft haar kin op zodat ze hem aankijkt. “Ik koester je, meisje. Ik zal er altijd voor je zijn. Altijd. Ik zal nooit mijn handen van je aftrekken.”
Lisa slaakt een kleine zucht van verlichting. “Echt niet?”
“Nooit.”
Ze legt haar hoofd weer op zijn borst en valt na een paar minuten in een diepe slaap. Zo vredig, zo rustig, zag hij haar niet eerder.
Mijn god, wat is hij van haar gaan houden.
En waar moet het in hemelsnaam met hen naartoe?
What you need is a big strong hand
To lift you to your higher ground
|
Verhalen 
Verhalen
om mee te beginnen
prachtig en mild
bijzonder
spanking verhalen