sm & spanking verhalen & forum

Beoordeel dit bericht door een getal te selecteren. 1 is het slechtste en 5 is het beste.

Elisa Nieuw lid Bericht Nummer: 3 Aangemeld: 08-2014 Beoordeling:  Stemmen: 1 Gepost op zondag 17 augustus 2014 - 04:45 pm:    onrust en vertrouwen Dank voor alle complimenten! Uiteindelijk gaat het verhaal - zonder dat ik daar tijdens het schrijven naar toe wilde - daarover: de balans vinden tussen je D/s band en je 'gewone' relatie, in ons geval ons huwelijk. En over vertrouwen. In het begin, als je nog niet samen bent, is het redelijk eenvoudig te scheiden. Je bent en deelt alleen maar D/s. Je spreekt af, maakt je hoofd en agenda leeg en bereid je voor op de ontmoeting. Vlinders in je buik. Je werkt ergens naar toe en er gebeurt het één en ander, - op welke manier dan ook. Daarna neem je afscheid en leeft weer even je eigen leven. Maar zodra je samenleeft deel je ook andere zaken. Thuiskomen na een zware werkdag, moe of ziek zijn, verjaardagen en etentjes, een verbouwing, de honden, discussies over de boodschappen en huishoudelijke activiteiten, de buren in de gehorige rijtjeswoning naast je, ziekenhuisbezoeken waar je zonder rode of blauwe billen wilt verschijnen. Mijn man neemt daarin zijn verantwoordelijkheid. Kijkt wanneer het kan, en niet kan. En soms heeft hij gewoon even geen zin. Geen zin om mij alle hoeken van de kamer te laten zien, geen zin om mij op mijn knieën tegen de muur te zetten of me er tot tranen toe van langs te geven. Dan gebeurt er niks. Pas weer als hij er zin in heeft. En de tijd en ruimte het toelaat. Logisch. Niets raars aan. Maar bij mij is het verlangen naar zijn dominantie en harde hand soms zo sterk, dat ik er onrustig, - zelfs verdrietig -, van kan worden. Maar: Een goede sub wacht af. Volgt. Is (oprecht) geduldig. Vertrouwt hem. Laat het in zijn handen. Geeft zich over, in vol vertrouwen en wetende dat hij er voor haar is. Dat is ook 'van hem zijn', luidt het credo van mijn man. I know. Daarin heb ik nog wel wat te leren... Of ik dit pak slaag verwacht had toen ik hem de mailwisseling liet lezen? Naar alle eerlijkheid: ik wist het niet. Het had ook niet kunnen gebeuren. Het had ook een (zwaar) gesprek kunnen worden. Of hij had er om kunnen lachen en het daarbij laten. Maar hij koos voor deze manier. En dat luchtte op.