sm & spanking verhalen & forum

Beoordeel dit bericht door een getal te selecteren. 1 is het slechtste en 5 is het beste.

Elisa Nieuw lid Bericht Nummer: 0 Aangemeld: n.v.t. Beoordeling:  Stemmen: 6 Gepost op donderdag 14 augustus 2014 - 01:34 am:    Het ongedurige meisje en aan wie zij werkelijk toebehoort Daar zit ze dan. Niet in staat om hem recht aan te kijken. Vanaf de andere kant van de tafel registreert hij elke beweging die ze maakt. Ziet dwars door haar heen. Een kleine glimlach speelt rond zijn mond. Misleidend – want ze weet dat het menens is. Dat ze weer even het spoor kwijt was. Te ver is gegaan. Gisteravond liet ze hem alle berichten en mailtjes lezen. Het was geen verassing geweest. Hij had al gemerkt dat ze de afgelopen twee weken veel rondhing op spanking- en bdsmforums, en websites met contactadvertenties. Ze had zelfs nieuwe accounts aangemaakt, zo ontdekte hij. En daar was het niet bij gebleven... Hij maakte zich geen zorgen, had geduldig gewacht tot het moment dat ze hem alles zou vertellen. Dat moment kwam snel. Zijn meisje was voor hem een open boek, en ze kon en wilde haar geheimen voor hem niet verbergen. Vijfentwintig jaar was ze, toen ze elkaar voor het eerst ontmoette. Nota bene via een advertentie op smverhalen. Zij was die spankee, zonder ervaring, maar vol passie en verlangen. Verlangen naar die sterke man, die echte dominant, die haar zou koesteren en beminnen, maar ook kon onderwerpen, tuchtigen en straffen zoals hij dat wilde. En ja, ze verlangde intens naar een pak slaag op haar blote billen. Hij was 46. Doorgewinterd en ervaren. Na wat aantrekken en afstoten trok ze de stoute schoenen aan. En haar slipje voor hem uit. Haar eerste pak slaag. Haar eerste en enige dominant. Daarna ging het snel. Er was niemand die haar zo kende en begreep als hij. Niemand die haar zo kon raken in het allerdiepste van haar wezen. Hun liefde bleek onbegrensd. Twee jaar zijn ze nu getrouwd. * Hij had plagend zijn wenkbrauwen opgetrokken. “Zo meisje, dus jij hebt zitten mailen met andere dominanten? Is dat wat een lief, onderdanig meisje doet?” Ze glimlachte naar hem, niet zeker van de gepaste reactie op deze retorische vraag. Daarmee leek het afgedaan. Toch had een onbestendig gevoel zich van haar meester gemaakt. Terecht, blijkt nu. Daar zit ze dan. Hij loopt langs haar heen naar de keuken om nog een kop koffie in te schenken. Hij laat haar wachten, weet hoe zwaar dat voor haar is. Licht schokt ze onder de streling van zijn hand over haar wang. Haar lijfje is gespannen. Ze weet wat komen gaat. Nee, boos is hij niet. Daarvoor kent hij zijn meisje te goed. Hij kan er heimelijk wel om lachen. Zijn onstuimige, impulsieve en ongedurige Lisa, wie hij zo intens vertrouwt en waar hij zoveel van houdt. Vol warmte, liefde, ...onrust. Zijn kostbaarste bezit. Het is een feit: Een huwelijk, het (samen)leven en een D/s relatie in één, dat betekent prioriteiten stellen. Balans vinden in de rollen van geliefde, partner en dominant/sub. Dagelijkse bezigheden vragen soms om voorrang. De realiteit van alledag dringt zich aan hen op. Soms lijkt het bijna een ‘normale’ relatie. Bijna. Als het te lang duurt wordt ze ongedurig. Onrustig. Op zoek naar zijn grenzen - en daarmee naar zijn ware dominantie en harde handen - smeekt ze om zich over te mogen geven. En nu was ze ‘op zoek gegaan’, zoals hij het noemde. Op zoek naar de virtuele aandacht van onbekende dominanten. Op zoek naar spanning, misschien wel bevestiging. Om de onrust te temmen. Onvermoeibaar en onverzadigbaar kan ze zijn. Haar nieuwsgierigheid won het van haar wil om een braaf lief meisje te zijn. Op een avond reageerde ze op een contactadvertentie, onder het mom van nieuwsgierigheid. “Ik weet niet zo goed waarom ik je mail...”, had ze in één van de mails geschreven. Hij wist het wel. * Het is tijd. “Kleed je maar uit, Lisa. Ik wil je helemaal naakt.” Zijn woorden doorbreken de stilte. Gehaast, maar zo elegant mogelijk, trekt ze haar jurkje, bh en slipje uit. Hij wijst naar de hoek. Zegt niks – zijn blik uitdrukkingsloos op haar gericht. Ze doet wat hij wil. Op haar knieën, met haar handen in haar nek gevouwen, neemt ze plaats tegen de muur. Haar hart bonkt. Opwinding en angst vechten om voorrang. Hij zou haar nooit pijn doen. Althans, nooit écht pijn doen, maar ze voelt dat het nu menens is. Hij heeft geen straf aangekondigd, en evenmin wordt het een good girl spanking. Dat kan maar één ding betekenen. Hij wil haar laten voelen dat ze hem toebehoort. Ze hoort hem rommelen in de tas met instrumenten. Even krimpt ze ineen. Zonder haast te maken stalt hij zijn keuzes uit op tafel. Ze kan niet zien wat er ligt, maar daar komt ze snel genoeg achter. Hij neemt plaats op de sofa. “Kom maar hier, Lisa.” Zijn stem klinkt bars. Nu ligt ze over zijn knie. Zonder omhaal begint hij te slaan. Laat er geen gras over groeien. Ze schrikt van het tempo en de impact van de klappen. Iedere keer weer is ze verbaasd over hoe hard de hand van haar man op haar blote billen aan komt. Ze heeft nog niet veel mannenhanden op haar billen gevoeld, maar ze twijfelt er niet aan dat zijn handen het hardst en sterkst van allemaal zijn. De poging om lager over zijn knie te gaan liggen, en de klappen op het bovenste deel van haar billen te laten landen, mislukt. Het zorgt voor een verstevigde greep om haar middel. Ongestoord slaat hij door. Hard, genadeloos. “Stilliggen, Lisa. Je hebt dit pak slaag meer dan verdiend, en ik ben nog lang niet klaar met je. Onderga het!” Na wat een eeuwigheid lijkt te duren - maar in werkelijkheid maar tien minuten is geweest, lukt het haar om zich wat meer te ontspannen. De scherpe pijn die aanvankelijk nog overheerste is overgegaan in een warme, aangename gloed. “Pak de haarborstel maar van tafel.” Ze aarzelt, iets te lang, en krijgt een paar ferme tikken op haar bovenbenen. Als vanzelf veert ze op en loopt naar de eettafel. Daar ligt ‘ie, dat gevreesde ding. Hij is redelijk groot, zwaar, van hard massief hout. Geen mens zou er fatsoenlijk zijn haren mee kunnen borstelen. Ze haat die haarborstel. In verhalen en filmpjes lijkt het altijd zo spannend, maar elke keer als het hout haar billen raakt vraagt ze zich af waarom ze hier in hemelsnaam altijd zo naar verlangt. “Ik ben heel blij dat je open naar me bent geweest, lieverd. Al had ik niet anders van je verwacht...” hoort ze hem zeggen. Zachtjes, maar dreigend, tikt hij de borstel een paar keer op haar billen. Oei, zelfs dat voelt ze al. De beginnende ontspanning van daarnet is compleet verdwenen. Hij geniet van haar lijfje over zijn knie, van die gespannen afwachting. “Maar je wist ook wat je te wachten stond, toch?” Bij de eerste harde klap met de borstel veert ze overeind. Wat doet dit ontzettend veel pijn. Onmiddellijk duwt zijn hand haar weer omlaag. Met zijn been klemt hij haar benen in een stevige houdgreep en haalt uit voor de tweede klap. Ze kan geen kant op, al zou ze dat willen. Hij houdt zich nog in. Dat voelt ze. Maar bij elke klap brandt het hout diep in de huid van haar toch al rode billen. Na dertig klappen is ze de tel kwijt. Uit alle macht probeert ze zich stil te houden, zich te concentreren op haar ademhaling. Maar de klappen volgen elkaar steeds sneller op en het lukt haar niet om het tempo bij te houden. Ze wil schreeuwen, smeken, schelden. Ze doet het niet. Vastberaden om te ondergaan wat hij haar besluit te geven. De klappen worden harder en komen sneller achter elkaar. Ze incasseert, met haar gezicht diep weggedrukt in de stof van de sofa. Gesmoorde kreten. Er zijn alleen nog maar de klappen, de brandende pijn in haar billen. Ze wil dat hij stopt. Maar ook weer niet... Dan stopt het. Een zucht van verlichting ontsnapt uit haar keel. Zweet parelt langs haar lijf. ‘Niet stoppen, nog niet...’, smeekt ze in gedachten. Ze voelt het diepe verlangen om gebroken te worden. Verlost van het schuldgevoel, en de schaamte om haar vreemde gedrag. De opluchting van dit pak slaag is groot, evenals de dankbaarheid. Toch voelt ze haar eigen verzet. Het vechten tegen de tranen, zich groot willen houden. Wat is het toch altijd moeilijk om dit los te laten. Hij voelt het ook. Op handen en knieën zet hij haar op de sofa. Haar hoofd is naar beneden gericht. Ze is een vechter. Hij inspecteert haar billen, die op dit punt niet veel meer kunnen hebben. Zijn meisje kan altijd meer hebben dan haar billen toestaan. Hij laat het leer van de tawse over haar rug glijden en een siddering gaat door haar lijf. Met de tawse heft hij haar kin op. “Hoofd omhoog. Voor je kijken. Je krijgt er twintig, en dan kijken we verder. Blijf in positie, anders begin ik opnieuw.” Het klinkt dreigend en ze kent hem inmiddels goed genoeg om te weten dat hij het meent. Hij haalt hard uit. Veel harder dan ze verwachtte. Al bij de eerste klap komen de tranen. “Alsjeblieft, alsjeblieft, ik kan dit niet.” Een tweede klap volgt. “Auw! Nee, ...ik, ik...” Hij slaat door, harder. Ditmaal precies op de plek waar haar billen en benen samen komen. “Alsjeblieft... ik...” “Wat ik, Lisa?” Een vierde en een vijfde klap volgen. “Het spijt me, het spijt me, het spijt me echt.” Het komt er hartstochtelijk uit. “Wat spijt je precies?” Een volgende klap. Venijnig. Ze huilt nu echt. “Wat spijt je, Lisa?” “Dat ik op zoek ging”, huilt ze. “Is dat alles?” “Nee!” “Wat spijt je nog meer?” “Dat ik je daarmee uitgedaagd heb.” Het gaat de goede kant op. Ze lijkt het te begrijpen. Twee klappen snel achter elkaar. “En?” “En, en.. dat ik aan je getwijfeld heb!” Ze gilt het nu door haar tranen heen. “Waaraan heb je getwijfeld? Vertel me dat eens.” “Aan jou... aan jouw dominantie.” Hij haalt hard uit. “Aan ons. Het spijt me, het spijt me.” Nu had-ie de kern te pakken. “Gaat dat nog een keer gebeuren, denk je?” “Nee, nooit,” belooft ze, en ze meent het op dit moment oprecht. Een laatste voltreffer en de teller staat op tien. Ze huilt, tranen met tuiten, grote uithalen. Pijn, opluchting, overgave. Hij bedwingt de neiging om haar op te pakken en te troosten. Ze zijn nog niet klaar. "Hoeveel had ik je er beloofd, schatje?" Zijn stem klinkt zacht. “Twintig.” “Nog tien te gaan dus.” Ze knikt gedwee. Hij strijkt haar natte haren uit haar gezicht. Zonder veel omhaal dient hij de laatste tien klappen toe. Beduidend minder hard, snel achter elkaar. Ze registreert ze amper meer. “Goed zo, liefje. We zijn klaar.” Hij helpt haar omhoog en streelt haar rug en haar geteisterde billen. Ze drukt haar gezicht in zijn borst en hij slaat zijn sterke armen om haar heen. “Ik ben van jou,” fluistert ze. Hij glimlacht. “Ik weet het, meisje van me.” Zijn hand glijdt omlaag, over haar natte kutje. Dwingt haar benen voor hem te spreiden. “Was dit straf, meisje?” Ze schudt van nee. Dit was liefde. Dit is de man die de diepe band die ze samen hebben bezegeld heeft met een stel blauwe billen. Ze zal het doorlopend van hem nodig hebben. Alleen van hem. Nooit anders willen. Er nooit genoeg van krijgen.