sm & spanking verhalen & forum

Beoordeel dit bericht door een getal te selecteren. 1 is het slechtste en 5 is het beste.

Grey Spanker Lid Bericht Nummer: 0 Aangemeld: n.v.t. Beoordeling:  Stemmen: 3 Gepost op dinsdag 20 mei 2014 - 12:52 am:    Een dwarse houding leidt tot extra straf Al een tijdje ben ik binnen onze school de aangewezen man voor het geven van straf aan pupillen die zich misdragen. Ze hebben mij er voor gekozen omdat ik nu eenmaal één van de oudere docenten ben die mag bogen op een zeker overwicht. Meestal zijn het de jongens die zich misdragen en dan is voor mij het geven van straf een plicht die ik nu eenmaal moet doen. Gelukkig is er ook af en toe een meisje wat zich buiten de regels begeeft, en ik geef natuurlijk grif toe dat ik de zaak dan van een heel andere kant beschouw, en er ook een genoegen uit kan halen om de straf toe te dienen. Een voorbeeld hiervan kan ik wel beschrijven. Nog net op vrijdagmiddag, de gangen van de school zijn al stiller en leger aan het worden, al de leerlingen, maar ook de docenten, doen hun best om zo vroeg mogelijk aan het weekend te beginnen. Door de decaan wordt ik nog opgebeld. “Helaas, je weekend kan nog niet beginnen, er is nog een strafklant die je voor het weekend de straf moet geven.” Met een geërgerde zucht leg ik de hoorn neer en neem nog even wat vakliteratuur door tijdens het wachten. Een klopje op de deur geeft aan dat de penitent gearriveerd is. Op mijn “Binnen” gaat de deur open en zie ik een jongedame uit de hoogste klas. Zonder het aan haar te vragen weet ik al wat de reden van haar straf is. In de kleding waar ze binnen komt lopen is ze een constante bron van afleiding in de klas, de jongens zien geen bord, geen leraar, maar alleen deze jongedame in fel rood wat ook nog flink open van structuur is en haar knalrode bh en zelfs een deel van haar borsten heel duidelijk laat zien. Er onder draagt ze een kort rokje, gehaakte kousen tot net op de grens van het rokje waarbij bij iedere beweging een klein stukje blote huid zichtbaar is. Het geheel wordt gecomplementeerd met een paar kinky hoge laarzen die haar toch al niet kinderachtig lange benen nog veel langer doen lijken. Wat het nog ingewikkelder maakt is dat het haar is opgestoken in twee heel hoog gedragen staartjes. Echt, ook al ben ik al een stuk ouder en hoogst waarschijnlijk in haar ogen een fossiel, zelfs ik heb moeite de uitdaging te weerstaan om lekker zo een staartje te pakken en daarmee haar hoofd te sturen in de richting die ik wil, leuk vind of me prikkelt. Nors kijk ik naar haar, gelijktijdig weet ik het! Aan het begin van het schooljaar is ze hier om dezelfde reden geweest. Toen zag ze er heel beschaafd uit vergeleken met nu, behalve het uitvoeren van de straf bepaal ik deze ook zelf. Ongeacht hoe ze nu ook gaat reageren, met een straf minder dan 100 slagen komt ze er nu niet van af. “Ga eerst maar in de hoek staan.” Voor mij een gewoonte, het geeft tijd om te denken en met een beetje geluk ziet ze zelf in dat ze over de lijn gegaan is. Terwijl ik ondertussen naar de kast met strafmateriaal loop zie ik uit mijn ooghoeken dat de jongedame al uit de hoek gewandeld is als of er niets aan de hand is. Met een korte snauw stuur ik haar terug naar de hoek. Een ongeïnteresseerde blik is het resultaat, en nogmaals moet ik haar streng corrigerend toespreken voor ze terug gaat naar de plaats waar ik haar neergezet heb. Een dramatisch slecht begin, en in gedachten zie ik voor mij dat deze bestraffing uitgebreider en heviger zal worden dan de plichtmatige straffen die ik hier geef. Onder tussen is de school stil en leeg, er is dus niemand die op mijn vingers zal kijken als ik mijn persoonlijke versie van straf ga geven. Meisje in Rood krijgt de echte Strafsessie “Enig idee waarom je hier bent?” Graag laat ik diegene die gestraft gaat worden zelf aan het woord, en ze begint over juf Hutsefluts die altijd saai en grijs is, dat dát mens geen gevoel voor mode heeft en dat die altijd al op haar loopt te vitten. Een verhaal wat ik ondertussen te vaak gehoord heb, maar ik laat het meisje in rood even uitrazen. Uiteraard neem ik het op voor mijn collega Mevrouw Hutsefluts, wat echt een goede docente is, maar dat land op dit moment echt niet bij het meisje in rood. Met enige woorden schets ik het beeld in de klas, en geef daarbij aan dat de jongens in de klas met de aanblik van haar kleding niet is staat zijn om ook maar enige mate geconcentreerd de lessen te volgen. Natuurlijk denkt het meisje in rood er anders over. Als alternatief geef ik aan dat ze zich zo kan kleden als ze in het weekend stappen gaat, dat ze dan alle jongens en mannen de kop gek mag maken en doen wat ze wil, maar hier op school zorg je ervoor dat je zo gekleed bent dat je geen aanstoot geeft en de jongens ook de les nog kunnen volgen. Haar lichaamshouding liet zien dat mijn woorden niet echt veel indruk maakte. Kortom, tijd voor een degelijke strafsessie, misschien zou dat een beetje meer impact hebben. “Om het je even heel duidelijk te maken, je bent nu recidivist.” Een vragend schouders ophalen is het mokkende antwoord. “Een recidivist is iemand die dezelfde overtreding al eerder gemaakt heeft, uiteraard neem ik dit mee in mijn strafmaat, je zal dus veel strenger gestraft worden omdat je van de vorige keer niet genoeg geleerd hebt.” Ik laat het meisje in rood naar een kast lopen die een mooie hoogte heeft om naar toe te buigen en mij de ruimte te geven om een goede straf uit te delen. Omdat ik het meisje in rood even wil laten wennen aan de straf vertel ik haar dat ik de eerste twintig slagen met de cane op haar kleding zal geven als opwarmertje zodat ze daarna beter gewapend is op de honderd slagen die ze als de echte straf zal krijgen. Uit psychologisch oogpunt, en natuurlijk om het plezier voor mijzelf, vertel ik haar gelijk dat ze aan het eind, na de 100 strafslagen op iedere helft van haar billen, nog een extra zwaar strafgedeelte gaat krijgen wat ik maar héél zelden geef! Met een mooie middelmaat cane begon ik de strafsessie, haar benen mooi parallel, haar bovenlichaam mooi gestrekt naar voren waardoor de bolling van haar mooie billen een beetje meer geaccentueerd werd. Tik na tik, een rustig tempo van slaan, af en toe noem ik het nummer waar we zijn, heel langzaam laat ik de intensiteit van de slagen een beetje heviger worden, en plaats de slagen van de onderkant van haar billen tot op het midden. De slagen op het midden kan ze beter verwerken dus geef ik de onderkant van de bollingen wat meer aandacht en zo een beetje bij de vijftiende keer dat de cane haar billen raken hoor ik zacht een pijnlijk kreunen. Dát voelt goed, straf moet ook als straf gevoeld worden. Rustig ga ik door tot ik bij de twintig slagen ben. Even mocht het meisje in rood overeind komen, net lang genoeg om haar rokje uit te doen. Nadat ze die op een propje op mijn bureau wilde leggen floot ik haar terug om het netjes op te vouwen en vervolgens op de kast, vlak naast waar haar hoofd is tijdens de caning. Uiteraard laat ik haar ook haar string uitdoen, ook deze wordt opgevouwen en op het rokje gelegd, daarin leert ze nu dan wel snel. Gelijk daarna mag ze weer over de kast buigen. Ondanks dat ze het zonder tegensputteren doet, zie ik in haar houding dat ze met haar blote billen naar achteren staan toch een zekere schaamte bij haar oproept. Alleen daarom ga ik even achter haar staan, alleen maar kijkend, en ik ben er zeker van dat ze mijn blik voelt en even zie ik haar dijbenen proberen om dichter bij elkaar te gaan om mij een blik op haar vrouwelijkheid te laten ontgaan. Met een glimlach ben ik mij bewust dat het meisje in rood niet weet waar ik de strafsessie mee wil gaan beëindigen. Langzaam loop ik weer naar de plaats vanwaar ik met de cane haar billen goed kan raken. Ik vertel haar dat het nu serieus gaat worden en dat dit het begin van de echte straf gaat worden. Met dezelfde cane die ik gebruikte om haar billen op te warmen begin ik nu aan de eerste reeks van twintig slagen. Stevig laat ik de cane op haar billen striemen, geef haar even de ruimte om na de impact op adem te komen om vervolgens de volgende slag te geven. Bij de vierde kreunt ze van de pijn, de felheid van de cane die in haar billen bijt. “Na de vijfde slag mag je even je billen wrijven.” Gelijk na die woorden valt de vijfde slag. Even wacht ik, maar aangezien ze geen aanstalten maakt om haar billen te koesteren ga ik weer verder. Een mooie roze kleur die na iedere slag dieper wordt kleurt haar billen, als een kunstenaar die zijn schilderij bekijkt, bewonder ik de verandering van haar billen. De andere verandering vind ik misschien nog wel mooier, haar houding is minder uitdagend aan het worden, en zelfs haar schaamte over de vernedering van het staan in haar blote billen lijkt haar nu minder te raken. “Herkansing! Na de vijftiende slag krijg je weer de kans om je billen te wrijven.” Rustig en zonder boosheid ga ik verder met het geven van de straf, en ik ga toch echt mijn best doen dat ze zo wel haar billen gaat wrijven, gewoon omdat ik het wil zien. Bij de negende slag zie ik een voorzichtige trilling in haar benen ontstaan, het opvangen gaat haar niet zo heel makkelijk af. Als echte oude brombeer pak ik haar even bij één van haar staartjes en dwing haar mij aan te kijken terwijl ik vraag of ze zich bewust is dat dit echt straf is en als straf gevoeld moet worden. Woordloos, met grote ogen knikt ze, ze weet en voelt dat deze straf serieus is. Dertien, veertien, vijftien, even wacht ik weer, nu komt ze iets overeind omdat ze niet meer op haar armen kan steunen en haar handen wrijven over haar rode en gevoelige billen. Op mijn kuchen begrijpt ze dat ik verder ga, ze buigt en doet onbewust haar billen nog een beetje verder naar achteren, de huid komt er een beetje strakker door te staan. Zestien, en heel langzaam, maar steeds venijniger komt uiteindelijk de twintigste slag. Als ik zie dat ze wil gaan wrijven brom ik dat ze moet blijven staan, dat ik toch niet gezegd heb dat ze haar billen even mag troosten. Met een schokje gaat ze terug in de houding om de straf verder te ontvangen. Ondertussen heb ik een klein maar gemeen plakje van drie lagen stug leer gepakt. Waar ik tot nu toe de straf afstandelijk heb toegediend gaat dat met dit korte ding niet. Nog sterker, genietend, maar dat weet het meisje in rood niet, leg ik mijn rechterhand op haar blote billen, trek ze iets uit elkaar, en begin de rechterhelft van haar achterste te paddelen. De paddel nodigt uit om ietsje sneller dan met de cane een serie van een stuk of acht slagen te geven. Het lichaam van het meisje in rood vangt dit op een hele andere manier op dan de slagen met de cane, in een vloeiende beweging die lijkt op een dans probeert ze haar lichaam zo te sturen dat de impact zo laag mogelijk is. Door het wegdraaien hoef ik haar bil alleen maar vast te houden waardoor de billen verder uit elkaar gaan en het voor mij makkelijker is om heel dicht tegen het midden van de bil te slaan. Weer een serie, nu van zeven slagen en een verandering lijkt door haar lichaam te gaan. Ze ontvangt de straf, draait niet meer weg en bijna gelaten ontvangt ze slag na slag. Na de vijftien slagen die ze op één helft van haar achterste gekregen heeft, is er echt een duidelijk verschil te zien tussen de twee helften, links licht roze van de cane, rechts al een stuk dieper van kleur door de paddel. De volgende en laatste vijf aan deze kant laat ik langzaam maar met veel impact landen. Iedere slag heeft nu echt wel een kreuntje van pijn tot gevolg. Zonder het meisje in rood een pauze te geven loop ik naar de andere kant waar ik met mijn linkerhand haar bil span en direct de eerste zeven redelijk forse tikken geef. Nu voel ik even de opstand in haar lichaam, ik voel dat ze het onrechtvaardig vindt. Voor mij is het alleen maar een reden om haar echt te laten weten dat dit straf voor haar is, en weer komen er redelijk snel achtereen acht slagen op haar bil. Even krijgt ze de tijd om het op te vangen en als haar adem weer rustiger gaat krijgt ze de laatste vijf, hard en langzaam, de kleur op haar billen is weer in evenwicht. Het meisje in rood zelf voelt nog niet als of ze in balans is. Weer ga ik achter haar staan, terwijl ze nog steeds gebogen bij de kast staat. Mijn linkervoet duwt met kleine tikjes tegen haar enkels, op deze manier laat ik weten dat ik wil dat ze haar benen spreidt. Nog een tikje, nog een klein duwen met mijn voet totdat ze begrijpt dat ik bij haar geen genoegen neem met halfslachtig. Pas als haar benen goed wijd zijn doe ik een stukje naar achteren. Zonder woorden blijf ik achter haar staan, toegepaste psychologie van de koude grond. Het meisje in rood moet voelen dat ik nu al haar vrouwelijkheid kan bekijken, in mij op nemen. Het voordeel van zo een oude en gerespecteerde school is dat niemand een echte straf als ongepast veroordeelt, het hoort er gewoon bij. Ik maak hier op school mooi gebruik van de mogelijkheden en in het toepassen van de straf kan ik mij door mijn eigen voorkeuren laten leiden. Zonder geluid te maken doe ik een stapje naar haar toe zodat ik mijn hand op haar billen, maar ook over haar dijen kan laten gaan. Het effect ervan is nog heviger dan de cane en paddel die ze tot nu toe gehad heeft. Een extra bevestiging dat het laatste deel wat ik voor ogen heb voor mij een groot plezier en voor haar ook nog eens buiten de pijn om een fikse vernedering gaat worden. Bij het einde zijn we nog lang niet, en zoals ze nu wijdbeens staat te wachten geeft mij al genoeg prettige prikkel om een mooie smalle lange hardhouten paddel te pakken. Als linkshandige ga ik weer rechts van haar staan, en zonder voorwaarschuwing krijgt ze de eerste fiks uitgevoerde slag met de paddel. Bij deze impact staat ze echt haar adem in te houden en moet ze met haar billen bewegen om de klap te verwerken. Haar hele lichaam is nu nodig om de controle te behouden, maar helemaal lukt het niet, de trilling die in haar been aanwezig was, is een stukje sterker geworden. Omdat deze paddel wel heel hevig aankomt gaat het tempo omlaag en stop ik na de tiende slag. Ze krijgt geen toestemming om haar billen even vast te houden, maar moet gewoon blijven wachten tot de volgende slag komt. Even ga ik nog achter haar staan en zie dat de paddel een bijzondere bijwerking heeft, haar vrouwelijkheid is een mooi roze en een beetje opgezwollen. Even overweeg ik om het niet te laten merken, maar dan besluit ik het juist wel te doen, met één hand ga ik van haar knie naar boven langs de binnenkant van haar dij en laat daarna even mijn hand over haar schaamlippen gaan. Zonder het te zien kan ik voelen hoe ze een kleur krijgt. Nog tien te gaan, even laat ik de paddel door de lucht suizen, nog even laat ik haar in onzekerheid om daarna doelgericht te werk te gaan. Ik geef toe dat het zien van haar lichaam mij zeker een stukje extra motivatie gegeven heeft. “Nog vijf.” bij iedere klap tel ik nu af zodat ze weet dat het bijna voorbij is met de paddel. Bij de laatste klap gaat er een zucht door haar lichaam en zie ik behalve de trilling in haar rechterbeen ook een andere trilling. Weer voel ik even met mijn hand in haar schaamstreek, de reactie is nog heviger geworden. Ook al weet ik dat ze haar benen niet veel wijder kan zetten, toch tik ik weer even tegen haar enkels wat als resultaat heeft dat ze echt haar best doet en er toch nog een paar centimeter bij weet te vinden in het verder spreiden van haar benen. Uit de selectie strafmateriaal die ik hier tot mijn beschikking heb pak ik een harde cane die weinig buigt zodat alle energie in de plaats van het raken komt. Iedere helft van haar billen heeft nu al zestig slagen te pakken gehad, dit heeft de gevoeligheid zeker groter gemaakt. Als de cane door de lucht suist en met een hard geluid haar billen laat golven voel ik mij warm en opgewonden worden. Om de onzekerheid in stand te houden, en haar niet aan een vast tempo te laten wennen dalen de slagen hard en onregelmatig neer. Ik zie de billen van het meisje in rood golven onder de slagen. Tien, twaalf, zestien, nog vier te gaan. Aftellend dien ik ze toe, geef haar net niet de tijd om op adem te komen. Bij twintig hoor ik niet alleen een kreun van pijn, maar ook een zacht snikken. Deze cane heeft zijn dienst weer goed gedaan. Omdat ik er zelf van geniet en de weg naar honderd slagen lang wil laten duren pak ik een met rood leer overtrokken korte cane. Hiermee is het goed mogelijk om op één helft van de billen te slaan, met een hele grote impact. Omdat ik heb gezegd dat ze op iedere helft honderd slagen zal krijgen geeft dit mij extra ruimte om zowel op de ene als de andere helft nog twintig slagen te geven. Bij de eerste slag zie ik dat ze er van schrikt, ze zich beseft dat het nog langer gaat duren dan ze in gedachten had. Weer houd ik één van haar billen vast. Nu probeert ze niet meer om mijn hand te ontwijken, is de afkeer weg, en ondanks de snik die ik zo nu en dan hoor, is er bijna een opluchting als ze weer een slag krijgt. Dit moet nu wel heel erg als straf voelen, het meisje in rood snikt bij iedere volgende slag. Langzaam kom ik in de buurt van de 20 slagen, en weer tel ik af. “Nog drie.” Een felle tik landt op haar bil. “Nog twee.” Even wacht ik om de spanning nog meer op te bouwen, nu hoor ik haar zachtjes huilen voor de cane haar raakt. “En dan nu de laatste.” Heel venijnig komt de klap al als ik de woorden nog uitspreek. Een golf van pijn gaat door haar bil en het trillen in haar lichaam neemt nog meer toe. Rustig loop ik om haar heen, bekijk haar billen en benen, om nu de linkerbil van het meisje in rood vast te pakken, iets naar buiten te trekken zodat ik de bil perfect kan raken. Ik moet toegeven dat ze het wel heel goed doet, de meeste meisjes laten het niet bij huilen, maar smeken om op te houden, of bieden zichzelf aan als de pijn maar stopt. “Zo, nog één keer twintig op je bil, en dan is dít gedeelte van de strafsessie voorbij.” Ik weet dat ik bewust haar in het onzekere laat over wat er dan gaat komen, ik drijf de spanning op om de reactie in haar heviger te laten worden. Weer komt de rode cane op haar bil. Als ik heel hard sla krijgt ze een klein extra momentje om op adem te komen, als ik iets minder hard sla doe ik dat sneller, zo dat het haar adem ook ontneemt. Bij tien geef ik een compliment dat het goed gaat en dat ze nu op de helft is. Keer op keer komt de cane op haar mooie achterste, keer op keer houd ik haar vast, zeker nu ik zie dat ze een klein beetje begint te wankelen op haar heel hoog gehakte laarzen. “Twee.” ik haal behoorlijk uit, ik wil dat ze deze straf lang zal herinneren. “Nog één.” Haar lichaam spant, en ik wacht nog heel even tot ik zie dat haar lichaam de spanning net een beetje los laat, het moment om de laatste slag met de cane te geven. Haar knieën knikken in het opvangen. “Overeind en terug de hoek in!” Ze lijkt nu veel kleiner in de hoek, zacht snikt ze na, en haar houding is nu van een schuldbewust jong meisje. Ik laat haar daar nog een poosje staan terwijl ik langs haar lopend mijn hand over haar billen laat gaan, haar dijen een beetje uit elkaar duw. Als ik vind dat ze goed staat loop ik naar de spankingattributen en kies een hele gemene schoenlepel uit. Deze heeft een mooi handvat, een metalen steel met als koppeling een metalen veer waarmee het eigenlijke schoenlepelgedeelte aan de steel zit. Die veer, die maakt deze schoenlepel hard om op te vangen. Tijdens de slag gaat de veer eerst iets tegen de slagrichting in, om daarna met extra kracht de slag te volmaken. Hiermee gaat het meisje in rood haar laatste deel van de straf krijgen, en weet ik zeker dat het geven van de straf mij ook een bijzonder gevoel gaat geven. Met zachte stem draag ik het meisje in rood op om terug te gaan naar de plaats om de straf te ontvangen en de positie weer in te nemen. Uiteraard vertel ik haar dat ze haar benen toch echt een stukje verder zal moeten spreiden, nee, ik laat haar weten dat ze haar benen echt tot het uiterste moet spreiden. Weer voel ik even het protest, het gevoel dat ze dit zo onrechtvaardig vindt. Als ze staat zoals ik het wil pak ik de schoenlepel. Met de bolle kant naar boven houd ik deze tussen haar benen. Dit keer geef ik geen aantal op, hierin is improviseren een noodzakelijkheid. Nog één keer voel ik of ze haar benen werkelijk goed wijd neergezet heeft. Op dat moment is ook het dubbele weer zichtbaar, de billen verkleurd door alle slagen die er op neergeregend zijn, de pijn die haar lichaam nog uitstraalt, en toch ook een zichtbare opwinding in haar erogeen gebied. Ineens beweeg ik de schoenlepel omhoog en hoor ik hoe haar adem afsnijdt. Nu sla ik nog niet hard, maar wel sneller dan ik tot nu toe gedaan heb. Een dubbel gevecht wat ze alleen maar verliezen kan, ik zie de pijn maar nog meer een andere spanning in haar lichaam. In de korte tijd tussen de slagen is er geen ruimte om bij te komen en plots zie ik dat de pijn het aan het verliezen is. Waar ik in de caning al zag dat ze naast boos en uitdagend ook af en toe er een sensuele reactie door heen liet slippen roep ik deze nu bot maar beheerst op. Het lichaam van het meisje in rood begint zacht te schokken en ik zie wat druppels op de grond vallen. Zolang haar lichaam nog schokt ga ik door, zachter en in een rustiger tempo. Ik denk dat ik zo om en nabij de vijfentwintig slagen gegeven heeft als haar lichaam hijgend tot rust komt. Waar in het schokken haar benen iets naar binnen gegaan zijn laat ik haar deze weer maximaal spreiden. “En nu vijf, maar dan ook hard.” Een rilling gaat door haar lichaam heen, ze weet nu al dat dit gewoon niet op te vangen is. Bij iedere slag vliegen haar benen naar elkaar, dit zijn de vijf slagen die weer een huilbui oproepen, die het meisje in rood vernederen en een pijn doen die niet om te zetten is, waar de pijn alles overheerst. Bij de vijfde slag zie ik dat ze uitgeput tegen de kast aan hangt. Nee, ze is er nog niet. Weer geef ik in een hoger tempo zachtere slagen en waar het net nog maar een paar druppels waren die aangaven wat dit met haar deed, zijn het nu niet meer een paar druppels als haar lichaam loslaat maar vangt ze de pijn en de schokken op met een orgasme. “Nu de laatste vijf nog.” Een hevige rilling, haar benen die als een natuurlijke bescherming sluiten, dus ik roep haar weer tot de orde en maan haar om haar benen goed wijd te doen, en vooral om ze dan ook wijd te houden. Voor de eerste slag gaan haar benen al weer een stuk naar elkaar, de angst voor de impact ziet er diep in. “Wijd heb ik toch gezegd? Als je het niet doet begin ik iedere keer opnieuw aan de laatste vijf, net zo lang dat je vijf slagen opgevangen hebt zonder je benen te sluiten. Een antwoord verwacht en krijg ik niet, dáár had ik ook niet op gerekend. Bij de tweede keer dat de schoenlepel haar schaamlippen raakt gaan de benen van het meisje in rood een stukje dichter. “Dan moeten we nu overnieuw beginnen.” Met onmenselijke beheersing lukt het haar om huilend haar benen wijd te houden tijdens het incasseren van de zwaarste vijf slagen van deze strafsessie. Na de laatste slag moest ik haar even ondersteunen. Toen ze weer kon ademen heb ik haar gevraagd of dit nu echt de manier was, zo provoceren, of is er toch een andere reden. Ja, er is een andere reden, nu en hier krijgt ze aandacht, ook al doet het pijn, het doet haar goed. Op mijn vraag wat ze liever doet, weer over de schreef gaan of een andere weg zoeken fluistert het meisje in rood dat ze dan toch liever een andere weg gaat zoeken. “Je mag altijd hier komen als je het nodig hebt.” Even is ze stil en dan knikt ze voorzichtig. “En hoe in de praktijk?” Even staat ze nog na te denken. “Ik zal als het nodig is u een email sturen voor een nieuwe afspraak.” Even kijk ik haar diep in haar ogen, dan is het goed, ik weet dat ze terug zal komen.