    
MisTique
Actief lid
Bericht Nummer: 0
Aangemeld: n.v.t.
Beoordeling: 
Stemmen: 2 | | Gepost op maandag 19 mei 2014 - 04:19 pm: | |
Mogen zijn wie ze was,zonder sturing vanuit haar diepste kern |
Waar we naartoe gingen had hij niet gezegd, hij had slechts verteld dat ze zich netjes moest aankleden en keurig moest gedragen als ze op visite gingen bij een vriendin. Tijdens de autorit was ze stil, ze keek omhoog naar de bomen die langs gleden. Hoe zou het er nu van boven af uitzien vroeg ze? Vanuit haar ooghoek zag ze hem terloops naar haar kijken, zou hij zich afvragen wat ze nu dacht?
Sneller dan ze verwacht had draaide hij een parkeerplaats op, haar hand schoot naar de deur om deze te openen, zijn stem klonk donker toen hij zei: 'Zitten blijven en wachten tot ik de deur open doe.'
Ze keek toe hoe hij om de auto heen liep, zodra hij de deur voor haar opende betrapte ze zichzelf op een gepikeerde en opstandige reactie. Even twijfelde en wilde ze haar armen boos over elkaar slaan en blijven zitten, het beeld dat ze daarvan voor zich zag was aangevuld met hoe hij zou reageren, en ze besloot zich te gedragen. Glimlachend keek ze hem aan en zei 'dankjewel meneer', waarbij ze een zekere overdreven zoetige klank niet wegliet in haar stem. 'Pas maar op meisje', was zijn reactie en hij pakte haar bij de arm en in één beweging dirigeerde hij haar richting de stoep.
'Staan blijven, ik moet nog even iets uit de auto pakken.', ze wipte van haar ene been op het andere terwijl ze ongeduldig wachtte. Grappig om te merken hoe het meisje in haar door van die kleine reacties of opmerkingen boven kon komen drijven. Ze keek toe hoe hij een grote sporttas uit de auto haalde, en een enorm grote bos bloemen, nog steeds had ze geen idee bij wie ze op bezoek gingen maar aan de bos te zien was het iemand die een bijzonder plekje in zijn hart had. Ze wist dat hij niet zomaar een bos bloemen voor een vrouw meenam, en haar nieuwsgierigheid was nu duidelijk gewekt.
'Ja kom maar, loop maar voor me uit.', vragend keek ze hem aan, 'Ik weet toch niet waar we moeten zijn?', bijna had ze 'Dommie' er achter aan gezegd maar ze hield zich in. 'Gewoon lopen, ik zeg het wel.' er klonk een geamuseerde irritatie door in zijn stem. Ze onderdrukte de neiging om te huppelen terwijl ze voor hem uit liep. Frappant was het wel bedacht ze, hier liep ze dan, een volwassen vrouw van voorbij de 40 maar in haar gevoel was ze een klein meisje dat met haar meneer op stap ging. 'Nummer 3, daar mag je aanbellen.', zijn stem verried nog steeds weinig, ze liep naar de deur van een keurig uitziend rijtjeshuis en belde netjes aan. Waarbij ze een giechel onderdrukte toen ze zich afvroeg wat er zou gebeuren als ze snel zou weg rennen.
De deur ging open, een charmante wat oudere dame deed open. 'Gezellig dat jullie er zijn, kom binnen zei ze, Dianne je mag je schoenen hier in de gang uit doen.', zei de dame terwijl ze haar vriendelijk aankeek. Ze vroeg zich niet af hoe de dame haar naam wist, dat was logisch toch er zal wel weer over haar gepraat zijn door hem bedacht ze, terwijl ze haar schoenen uit schopte en met haar voeten netjes bij elkaar schoof. Met brutale blik keek ze de mevrouw aan, ze was zich er van bewust dat haar schoenen uit schoppen een bepaald gebaar was, of zo opgevat kon worden, en ze wist eigenlijk ook wel dat ze hiermee aan het uitdagen was. Ze was enigszins teleurgesteld toen ze vrijwel geen reactie waarnam bij de oudere vrouw, deze deed of ze haar totaal niet zag en keek door haar heen (als ze kleiner was geweest dan had de vrouw over haar heen gekeken) en zei met warmte en enthousiasme in haar stem: “Pieter! Kom verder, we hebben elkaar zo lang niet gezien, er is zoveel te bespreken. Wil je koffie?” terwijl ze deze laatste zin had uitgesproken keek ze Dianne aan en zei 'En jij meisje, een glaasje limonade?', even voelde ze een sterke aandrang om te mokken om het feit dat ze zo duidelijk weggeschoven werd uit de wereld van de volwassen mensen maar er was een sterker gevoel in haar dat ruimte zocht, ze wilde meisje zijn, en meisjes drinken geen koffie.
'Krijg ik er dan ook een rietje bij?', vroeg ze terwijl ze met grote ogen de vrouw aankeek. 'Natuurlijk krijg je er een rietje bij, loop maar mee naar de keuken dan mag je zelf de kleur uitkiezen.'
Als vanzelf was er een huppeltje in haar beweging merkbaar, haar hoge paardenstaart zwiepte parmantig heen en weer terwijl ze mee liep naar de keuken. Ze koos een knalrood rietje uit en bleef vertwijfeld staan terwijl ze toekeek hoe mevrouw bezig was haar glas limonade, de koffie kopjes, een koffiekan en een schaaltje met koekjes op een dienblad te zetten. 'Als jij nu alvast naar binnen loopt dan kom ik eraan met de koffie én jouw limonade natuurlijk.'
In de gezellig uitziende woonkamer zat Pieter ontspannen op de bank, toen ze naast hem op de bank wilde gaan zitten hoorde ze hem zeggen:”Ga maar op je knietjes bij de tafel zitten, dan kun je ook niet knoeien op de bank.”
Ze voelde een boosheid in zich opwellen, “Ik knoei niet, dus ik kan wel op de bank zitten...hoor!', het laatste woordje kwam er met een bepaalde felheid uit alsof ze iets wilde benadrukken.
In zijn ogen was een donkere blik zichtbaar, “Wat heb ik thuis gezegd over je netjes gedragen? Je gaat netjes bij de tafel je glas limonade opdrinken.”, hij pauzeerde even en voegde er aan toe: “Omdat ik het zeg.”
Boos keek ze hem aan en sloot haar mond, ze was van plan geweest te vragen waarom maar zijn blik was duidelijk en ze wilde geen risico nemen. Ze wist wat er kon gebeuren wanneer ze thuis zo dwars was, ze kon maar zo naar de hoek gestuurd worden, of nog erger..straf krijgen op haar blote billen. Ze waren dan wel niet thuis maar ze wilde niet dat deze vreemde mevrouw haar zo zou meemaken.
Ze dronk kleine teugjes van de zoete limonade en keek naar de schaal met koekjes, de mevrouw zag het en hield haar het schoteltje voor. “Hier meisje, neem een koekje. En misschien wil Pieter ook een koekje?” vroeg ze terwijl ze zich voorover over de salontafel boog om het schoteltje met koekjes aan te bieden aan Pieter. Was deze mevrouw nu aandacht aan het vragen van háár Pieter? Met boze blik keek ze van Pieter naar de vrouw, die zo ver voorover boog dat er een randje kant zichtbaar was van de zachtroze bh die ze droeg. Ze herkende een geamuseerde glimlach bij Pieter, die was niet voor die stomme mevrouw bedoelde dacht ze, dat was zijn glimlach speciaal voor háár, Zijn Meisje. En nu gaf hij zijn glimlach zomaar aan die vreemde vrouw, of zou ze niet zo vreemd zijn voor hem vroeg ze zich plotseling af.
Gedachten tolden door haar hoofd, hoe lang kenden zij elkaar eigenlijk?
Toen het schoteltje met koekjes weer terug ging kon ze een (boze) impuls niet onderdrukken, ze griste twee koekjes van het schoteltje en propte ze in haar mond. “Lekkere koekjes Mevrouw!” zei ze met volle mond terwijl ze haar triomfantelijk aankeek.
Met lieve glimlach keek de mevrouw haar aan en zei:”Fijn, daar ben ik blij om dat jij ze lekker vind. Drink je limonade maar op, dan gaan we zo naar boven. Pieter, jij vermaakt je wel even hier terwijl wij ons met meiden dingen gaan bezighouden.” Dianne kreeg een knipoog bij deze laatste woorden maar ondanks de warme uitstraling voelde ze zich onzeker. Mee naar boven gaan met een vreemde mevrouw? Wat was ze van plan dan. Toch was er ook een stukje nieuwsgierigheid die sterker was dan de onzekere gevoelens, ze dronk haar glas leeg waarbij ze het niet kon laten luidruchtig met haar rietje het glas leeg te drinken en te zeggen “Zo, op!”
'Goed zo, grote meid.”, sprak de vrouw terwijl ze haar, nog steeds glimlachend, aankeek. “Dan gaan we nu naar boven, moet je nog plassen?” Dianne schudde haar hoofd, “Weet je het zeker? We zijn straks wel even bezig en het is niet handig als je dan ineens naar de wc moet.”
Ongeduldig sprak ze “Jaha, ik weet het zeker. We kunnen naar boven.”
Het bleef haar verbazen hoe ze steeds meer neigde zich te gaan gedragen als een meisje, ze kende deze impulsieve reacties vrijwel niet van zichzelf. Bij Pieter had ze natuurlijk af en toe haar momenten, en zo af en toe in een rollenspel hadden ze dit ook wel eens uitgewerkt samen. Wat soms voor grote hilariteit bij haar gezorgd maar ook een bepaalde onrust had aangewakkerd, misschien nog wel meer dan dat, een verlangen naar iets ongrijpbaars. En dat ongrijpbare was vandaag erg sterk aanwezig, het verwarde haar. Ze wist niet of ze dit wilde uitzoeken, ze wist niet of ze wel een connectie wilde maken met deze vreemde vrouw die haar benaderde alsof ze een klein meisje was terwijl ze hooguit een paar jaar ouder dan zijzelf kon zijn. Het was alsof al deze gedachten, de twijfels, de verlangens, het ongrijpbare ineens bij elkaar kwamen en explodeerden. Ze verstijfde, haar voeten leken van beton en toen ze naar boven keek leek de trap immens groot en hoog te zijn. Het duizelde haar bijna, wat gebeurde er toch met haar?
Met vriendelijke blik keek de mevrouw haar aan, 'Gaat het wel met je Dianne?' vroeg ze bezorgd. Waarom vond ze het prettig om te merken dat de vrouw bezorgd om haar was? 'Ja, Nee, ik weet het eigenlijk niet.....ik voel me in de war.', sprak Dianne op zachte toon, 'Heel erg in de war...' voegde ze eraan toe. 'Dat begrijp ik, kom liefje, ga met me mee naar boven. Dan praten we daar verder, of wil je liever terug naar de woonkamer naar Pieter?'
Terwijl de tranen over haar gezicht stroomde knikte ze bij die laatste vraag, ze liet zich aan de arm meevoeren naar Pieter, die haar enigszins verbaasd maar vooral bezorgd aankeek. 'Och meisje toch', zei hij terwijl hij haar op zijn schoot trok, 'kom hier, is het ineens teveel geworden?'
Snikkend dook Dianne weg in zijn veilige armen. Ze wilde niet meer denken, ze wilde niets anders voelen dan zijn grote en sterke armen om haar heen. Na een tijdje kalmeerde ze, ze keek om zich heen, de kamer was leeg. Vragend keek ze Pieter aan, zonder haar vraag af te wachten gaf Pieter antwoord: ”Marianne is even weggegaan om ons de ruimte te geven, ze komt straks terug. Ze is een goede vriendin van mij die ik al erg lang ken, ze heeft ons uitgenodigd voor een gezellige middag en avond, we eten straks zelf gemaakte pizza, en jij mag een glas wijn want die heb je zo te zien wel nodig.”
Met doelgerichte beweging schoof Pieter haar van zijn schoot op de bank, hij toverde ergens een dekentje vandaan en dekte haar toe, terwijl hij haar een kus op haar voorhoofd gaf sprak hij: “Blijf lekker liggen, ik ga alleen even naar de keuken om een glas wijn voor je in te schenken.”
Verward bleef ze liggen, de emoties lagen scherp aan de oppervlakte en ze moest zich bedwingen om niet in een soort hyperventilatie te schieten. De onrust in haar lichaam was groot, heftig en sterk. Wat hield haar zo bezig, vroeg ze zich af. Dankbaar nam ze het glas rode wijn aan dat Pieter haar aanreikte, hij ging zitten op de bank en trok haar benen over zich heen.
'Zeg het maar, wat is er dat je zo verward?'
Ze nam een grote slok van haar wijn en verzamelde moed om haar verwarring uit te spreken.
'Ik weet het niet, het is zo heftig, zo veel. Ik weet niet wat er in me loskomt, ik wilde alleen met Marianne naar boven en ook weer niet. Ik denk dat de spanning me teveel werd, ik vulde van alles in, wilde misschien ook wel, maar durfde niet. Ik was boos en opstandig en schrok daarvan, ik kan toch niet boos zijn en opstandig doen tegen iemand die ik helemaal niet ken?”
“Lief meisje, je weet toch dat je mag zijn wie je bent, in al jouw bijzondere stukjes? Ik denk dat het meisje in jou nieuwsgierig is, dat ze wil weten hoe het is om meisje te zijn bij iemand anders, bij een vrouw. Maar je verleden je misschien dwars zit, je hebt jaren nodig gehad om mij toe te durven laten in dit stuk, dan is het echt niet raar dat een vreemde die dat stukje van jou ziet bij jou voor veel onrust zorgt. Maak je niet druk, Marianne komt straks terug, dan gaan we lekker eten met zijn drietjes en er hoeft en moet verder helemaal niets.”
Die laatste opmerking zorgde voor een nieuwe vlaag van onrust, wat bedoelde Pieter hiermee? Waren er dan wel plannen geweest, was er iets besproken waar zij geen weet van had?
Ze keek hem aan en net toen ze hem wilde vragen wat hij hiermee bedoelde ging de achterdeur open en stapte Marianne de woonkamer binnen. “Oh goed zo, je zit aan een lekker glaasje wijn. Gelukkig zie je er iets meer ontspannen uit, ik maakte me daarnet echt even zorgen over je. Ik heb nog een lekker toetje voor straks gehaald, en als je zover bent kunnen we straks aan tafel.”
Tijdens het eten wist Dianne een voorzichtige voorzet te geven om het gesprek op haar verwarrende gevoelens te brengen. Marianne reageerde heel tactvol: “Vind je het prettig als ik je iets meer over mijzelf vertel?” toen Dianne knikte ging Marianne verder:” Pieter kent mij uit een ver verleden, uit de tijd dat ik mijn onderdanige gevoelens en mijn behoefte aan spanking aan het onderzoeken was. Ik heb daar veel ervaring in opgedaan en uiteindelijk merkte ik dat ik ook andere behoeftes had, die ben ik nu aan het ontdekken. Ik vind het fijn om me de rol van oudere en wijze vrouw te verplaatsen, en zorg te dragen voor vrouwen die het meisje in zichzelf willen en durven toe te laten. Dat is erg breed, het omvat zoveel dat het lastig is dit zo even te verwoorden. Misschien is het makkelijker wanneer jij mij de vragen stelt die nu bij jou opkomen?”
Dianne keek even naar Pieter, die haar bemoedigend aankeek maar niet van plan leek te zijn zich in dit gesprek te mengen. Ze keek weer naar Marianne en vroeg: “Moet ik het zien als een rollenspel, waar jij de mevrouw bent en een andere vrouw het kleine meisje, of is het anders? “
Marianne glimlachte terwijl ze antwoordde:” Het is een beetje van alles denk ik, een rollenspel helpt soms om dichter bij het gevoel te komen. Maar het draait uiteindelijk om de kern in ons zelf, in mij dan nu de kern van volwassen voogd, in een ander de kern van meisje. Dat is niet gemakkelijk te kader, iedere vrouw kan een ander meisje in zich hebben, er zijn best wel overeenkomstige lijnen te ontdekken maar het mooie is gewoon dat iedereen uniek is en er ruimte geboden wordt om te mogen zijn. Wie je bent, wat je voelt, zonder dat je veroordeeld wordt, zonder dat je gestuurd wordt. En ja, onderdelen als correctie, in de hoek staan, straf krijgen, een spanking krijgen, dat kan allemaal deel uitmaken van dat dichtbij jezelf mogen zijn. Uiteindelijk hangt dat af van de flow die iemand zelf volgt, ik als begeleider laat me leiden door die flow maar ik ben niet de regiseur van het moment. Begrijp je wat ik bedoel?'
Het duizelde Dianne, ze begreep heel goed wat Marianne bedoelde. Het was alsof deze in haar hoofd had gekeken, ze wist precies te verwoorden wat zij voelde, waar ze naar verlangde.
Mogen zijn wie ze was, in al haar facetten. De volwassen vrouw, het jonge meisje, een ondeugend meisje, een uitdagend meisje, misschien zelfs wel een onredelijk of boos meisje. Het ging niet om het verklaren, niet om de rationele beredenering van wat ze voelde of waarom ze dit voelde, het ging om het beleven zelf en daarin de flow volgen. Zoals Pieter en zij de flow van hun bijzondere samen zijn volgden.
Een brede glimlach verscheen op Dianne's gezicht toen ze van Marianne naar Pieter keek en sprak: “Na het toetje denk ik dat er een meisje is dat graag wil mogen zijn.” |
Verhalen 
Verhalen
om mee te beginnen
prachtig en mild
bijzonder
spanking verhalen