sm & spanking verhalen & forum

Beoordeel dit bericht door een getal te selecteren. 1 is het slechtste en 5 is het beste.

Sub lynn, Nieuw lid Bericht Nummer: 0 Aangemeld: n.v.t. Beoordeling:  Stemmen: 8 Gepost op maandag 25 november 2013 - 08:08 pm:    Hoe de stilte hun uit elkaar drijft. Mijn eerste verhaal. Het is meer een belevenis dan een verhaal. Mijn eerste belevenis. Geschreven uit eigen ervaringen. Het is geen goed verhaal naar mijn zin. Weinig actie. Weinig beleving en eigenlijk maar een klein deel van wat ik voel. Helaas is de Nederlandse taal te beperkt om mijn gevoelens goed uit te kunnen drukken. Trouwens, iedere taal is daar te beperkt voor, want deze pijn is met geen woord te beschrijven. Ik post het hier, omdat ik het ergens kwijt moet. Dit zal nooit mijn beste stuk worden, maar dat hoeft ook niet. Toch zijn reacties welkom. Ik heb straf van mijn Meester. Ik heb al heel lang straf. Zo lang dat ik eigenlijk niet eens meer weet wanneer het begonnen is. Ik weet nog wel waarom ik straf heb. Mijn Meester was boos op me. Ik stuurde hem per dag teveel berichten.Ik vond het zelf wel meevallen. Gemiddeld een "appje" of tien per dag. Misschien meer. Ik ben een echte "apper" Het liefste praat ik de hele dag via whatsapp. Lekker voordelig en bijna hetzelfde als een SMS. Maar goed, hij was dus boos. Ik had hem teveel berichten gestuurd en daar had hij last van gehad op zijn werk. Oeps. Ik mocht hem geen berichten sturen voor een onbepaalde tijd. Ik protesteerde. Het was oneerlijk! Hij had me geen waarschuwing gegeven en verder reageerde hij te heftig op de situatie. Een van de dingen waar ik heel slecht in ben is stil zijn. Ik wordt er juist alleen maar opstandiger van. Ik wil iets van mijn Meester horen, het liefste iedere dag. Hoe het met hem gaat, wat hij doet, wat hij heeft gegeten. Voor mij is het allemaal noodzakelijk om te weten. Hij wilde dat ik stil was. Dus ik was stil. Voor even. Twee dagen heb ik het vol gehouden. Hij zou me per mail laten weten wanneer ik weer met hem communiceren mocht. Zo vaak als ik kon checkte ik mijn mail in de prille hoop dat hij me zou vergeven. Het voelde zo eenzaam. Alsof mijn Meester het te druk voor me had. Eigenlijk had hij het dat volgens mij ook, maar mij deed het gewoon zeer. Voorheen zag ik hem iedere avond op skype en we spraken heel af en toe nog af in real. Nooit in zijn huis, wat ik op dit moment verschrikkelijk jammer vind. In de avond brak ik. Ik had een slechte dag op het werk gehad, en verder ging alles mis. Ik moest hem eventjes spreken. Ik: [Meester?] 21.20 Mr H: [Stil slavin] 21:23 Ik: [Ik kan niet zo lang stil zijn, dat weet U.] 21.30 Mr H: [Dan leer je dat maar.] 21.34 Ik: [Ik vind het flauw.] 21.40 Mr H: [Ik wil niks meer horen!] 21.45 Ik: [Ik ben anders nog niet uitgepraat.]21.57 Oh waarom stuurde ik dat nou? Meteen had ik spijt, hij begon alweer te typen. Mr H: [Plus vijf dagen.] 21.58 Ik: [Op hoeveel dagen zit ik nu dan? Meester! Ik kan niet zo lang stil zijn! Geef me alstublieft een andere straf.] 22.01 Mr H: [Slavin stil!] 22.03 Zo ging het even verder. Ik hield even vol, had een slecht moment, stuurde wat, kreeg op mijn donder en was weer even stil. Toen kwam het moment dat hij niet meer reageerde. Hij las al mijn berichten maar zei niks. Ik raakte na een paar dagen in paniek. De ergste scenario's doemde in mijn hoofd op. Misschien lag hij in het ziekenhuis. Misschien had iemand van zijn familie zijn mobiel gevonden. Misschien was hij dood. Nee dat kon niet, dan kon hij zijn berichten niet lezen. Na een tijdje kon ik zien dat hij me geblokkeerd had op whatsapp dus probeerde ik te SMSen. Daar reageerde hij ook niet op. Ik was weer even stil. Ik dacht dat het bij de straf hoorde, dat ik stil moest zijn. Ik hield het anderhalve week vol. Ik denk dat de hele gebeurtenis nu al een maand duurde in totaal. Nog een anderhalve week zonder mijn Meester, zonder zijn strenge en lieve aandacht en vol eenzaamheid. Dat trok ik niet! Toen stuurde ik een lange mail waarin ik uitlegde dat ik de boodschap begrepen had en dat ik er schoon genoeg van had. Ik wilde aandacht! Ik wilde bemind worden door mijn Meester. Straf hoorde erbij, maar zo akelig genegeerd worden, daar hou ik niet van. Ik ben een echte knuffel-sub. Ik hou van mijn Meester en ik wil hem gelukkig maken. Het liefste lig ik de hele dag bij hem en ben ik de hele dag aan zijn zij. Deze straf was groter voor me dan dat ik in eerste instantie dacht. Het was zwaarder. En iedere dag nam een stukje van mijn opgewekte vrolijkheid af. Ik kreeg ruzie met vriendinnen en familie en richtte me alleen nog maar op het "nu", ik klampte vast aan de dagelijkse dingen. Opstaan. Eten. Werken. Boodschappen doen. Koken. Eten. Slapen. Opstaan. Eten. Werken. Boodschappen doen. Koken. Eten. Slapen. Opstaan. Zo kwam ik iedere dag weer door. Ik ging gewoon door. De buitenwereld mocht niet merken dat er iets mis was dus ik maakte van de ruzietjes gebruik door zoveel mogelijk uit hun buurt te blijven. Ik stuurde hem een aantal mails. Daar heb ik nooit een reactie op gehad. Ondertussen weet ik meer van hem. Ik weet nu dat hij meerdere subjes op een vervelende manier in de steek heeft gelaten. Ik weet dat hij nog schulden heeft bij een aantal doms en ik weet dat hij over heel veel dingen heeft gelogen. En toch mis ik hem. Dit is de laatste mail die ik hem heb gestuurd. Het was vandaag. De laatste mail die ik hem zal sturen. Tenzij hij toch nog reageert. Ik kan hem niet helemaal los laten. Maar nu ik al mijn gedachten op een rijtje heb gezet, kan ik wel verder naar mijn volgende Meester. Hallo MrH, Ik weet niet of U mijn mails nog leest. Ik stuur U deze mail toch, omdat ik me rot voel over het einde van O/ons contact. Het is verschrikkelijk dat U nooit iets heeft laten weten. Ik ben er erg verdrietig om geweest en ik voel me in de steek gelaten. Als U niet meer verder met me had gewild, vanwege wat voor reden dan ook, dan had ik liever gehad dat U het me gewoon verteld had. Zelfs nu, nu ik voor mezelf al een beetje afscheid van U genomen heb, weet ik nog steeds niet of ik nou kan zeggen dat ik nog een Meester heb of niet. Ik mis Uw strengheid zo. Ik mis U terwijl U een enorme klootzak bent. Ik hield zo van U en U brak alles. Mijn vertrouwen en een deel van mijn hart. 'Ben ik niet goed genoeg?' Was mijn eerste vraag die in me op kwam. 'Heb ik alles verkeerd gedaan?' 'Was alles anders gelopen als ik stil was geweest toen U het vroeg?' Ik wens U graag nog eens spreken. Op een normale en rustige manier. Gewoon.. nog even een soort afscheid. Ik wens duidelijkheid. Ben ik nog van U? Mag ik nog van U zijn? Waarom heeft U niks meer laten weten? Bent U boos op me? Teleurgesteld? Ik hoop dat U dit leest. Ik hoop dat U iets terug stuurt. Meester, mijn Meester. Het doet zo'n zeer. Alsof iedere hap adem pijnlijk door mijn lijf giert en eruit komt als een ellendig hoopje verdriet. Ik zou zo graag willen dat U weer trots op me kan zijn. Ik wacht op U. Ieder moment van de week. Slaap lekker voor straks. Succes op het werk voor morgen. En als ik U nooit meer spreek, veel geluk voor in het verdere leven. Groeten van eigenlijk niet meer Uw sub, lynn Dat was het. Ik hoop dat jullie het niet al te slecht vonden. Nu is mijn verhaal/belevenis er in ieder geval uit. Nu kan ik me gaan richten op het schrijven van betere verhalen. Een verhaal waarin ik meer met gevoel ga werken. En meer met details. Helaas moest dit vreselijke verhaal er eerst uit voordat ik ergens anders aan kon denken. Ik beloof jullie, in de toekomst wordt het beter, mooier en interessanter.