sm & spanking verhalen & forum

Beoordeel dit bericht door een getal te selecteren. 1 is het slechtste en 5 is het beste.

Inzy Nieuw lid Bericht Nummer: 0 Aangemeld: n.v.t. Beoordeling:  Stemmen: 8 Gepost op maandag 02 juli 2012 - 01:09 pm:    de straf die ik verdiende Een traan glijdt over mijn wang. Je vinger streelt de traan terloops van mijn gezicht alsof je er niet helemaal bij bent. De tranen die ik zelf veroorzaakt hebt. En dat terwijl de week zo goed was verlopen en je me geen signalen had afgegeven dat je boos was, dat ik stout was geweest. Ons contact was liefdevol geweest, soms beschermend, soms stimulerend: precies wat ik nodig had om me een vrouw van de wereld te voelen, mooi en geliefd. Ik had dan ook niet verwacht dat mijn rokje klaar zou liggen, toen ik vrijdag blij en opgewonden van mijn werk thuis kwam, me verheugend op het weekend met mijn meester. Want het rokje dat voor me klaar lag betekende straf. Ik begrijp er niets van en vraag om een verklaring. Die geef je me ook, zoals je me altijd vertelt waarom ik straf krijg: Ik was donderdagavond met een paar collega’s uit eten geweest om te vieren dat het project waar we een jaar hard aan gewerkt hadden klaar was. Het was laat geworden. Bij thuiskomst had ik je gebeld en verteld hoe gezellig het was geweest en dat ik had gedanst met onze stagiaire John. John is een jonge knul, vol ambities en heeft de looks waar ik zo van hou. Donkere bruine ogen, zwart krullend haar en een heerlijk lijf. Je weet dat hij mijn type is, ook al val ik op oudere mannen. Dat ik met hem had gedanst: daarom kreeg ik straf. Toch begrijp ik nog steeds niet waarom. Ik had van te voren verteld wat ik ging doen. Ik had zelfs je toestemming om met mijn collega’s uit eten te gaan. Je wist dat John mee zou gaan. Waarom werd ik dan nu gestraft? Je zei: “Meisje, niet dat je met hem gedanst heb is de reden dat ik je straf, maar de manier waarop.” Ineens begreep ik het. Op een gegeven moment werd er een langzaam nummer gedraaid, waarop John me aan keek en vroeg: “Mag ik je in mijn armen nemen.” Ik kon de verleiding op dat moment niet weerstaan, en ook dat had ik je verteld. We hadden heerlijk gedanst, maar... Ik word opstandig zoals ik altijd opstandig word als ik straf krijg. Je laat me dan altijd even begaan, weet dat ik het nodig heb om me op te laden, om me voor te bereiden op wat komen gaat. Ook nu. Dan zeg je met barse stem: “Genoeg nu, meisje. Doe je rokje aan en je string moet uit.” Ik doe het rokje aan. Het bedekt amper mijn billen. Je weet dat ik het vernederend vind om zo door het huis te moeten lopen, zeker als ik mijn string niet aan mag houden. Ik voel de spanning komen, de spanning van niet weten wat mijn straf inhoudt, niet weten wanneer de straf komt. Nu al controleer je me, zit je in mijn hoofd terwijl je nog niets anders hebt gedaan dan me een bevel te geven. De hele middag en avond geef je me korte bevelen, voor de rest negeer je me. Ik vind het afschuwelijk, onderga nog liever mijn straf dan dit. Ik wil je smeken om me mijn straf te geven, om me weer lief te vinden maar weet dat het geen zin heeft. Dan om 8 uur ’s avonds sta je op. Ik zit op de grond naast je, ik mag als ik stout ben geweest niet op de bank zitten. Je loopt naar de kast en haalt er een paar handboeien uit. Ik voel de spanning in mijn buik groeien. “Meekomen.” Ik verwacht dat we naar de strafkamer gaan, maar tot mijn verbazing loop je naar de slaapkamer. “Kleine meisjes die stout zijn geweest moeten vroeg naar bed.” Je legt me op bed en doet de handboeien om. Ik protesteer, heb twee weken gewacht om je weer te zien. Had me verheugd op ons weekend, had me mooi voor je gemaakt, wilde met je vrijen en nu dit. Ik word boos, maar het heeft allemaal geen zin. “Zoet slapen, meisje.” Je geeft me een kus op mijn voorhoofd en gaat naar beneden. Ik lig mijn tranen te verbijten, voel me diep ongelukkig. Toch ben ik op een vreemde manier ook opgewonden. De macht die je over me hebt, de rust die je uitstraalt: het geeft me het gevoel dat je om me geeft, dat ik veilig bij je ben. Ik lig uren wakker, te luisteren of ik geluiden hoor, tekenen dat je naar boven komt maar je laat me gewoon liggen. Ik huil uit frustratie, uit boosheid. Dan om middernacht hoor ik je naar boven komen. Je gaat naast me liggen. Ik durf me niet te verroeren, wil zo graag bij je liggen, je lijf voelen. Maar ik mag je niet aanraken. Ik luister naar je ademhaling, word er rustig van en val bijna in slaap. Dan voel ik ineens je hand. Je streelt zachtjes mijn dijen. Ik zucht. Je streling wordt intenser. Ik open mijn benen, laat je nemen waar je recht op hebt, wat alleen van jou is. Je gaat bij me naar binnen, maakt me nat. Ik geef me over aan je streling, laat me gaan: ik heb twee weken zo naar dit verlangd. Je laat me voelen dat ik van jou ben, mijn meester. Je weet precies wat ik lekker vind. Dan als ik bijna kom, trek je je hand weg. Ik wil meer, wil je vragen om door te gaan. Mijn hele lijf siddert van verlangen. Je laat me liggen. Ik snap niet wat je wilt. Ben zo opgewonden dat ik niet kan slapen. Maar aan alles merk ik merk dat je niet van plan bent om me meer genot te geven. Ik zucht, draai en keer. Mijn verlangen is zo groot, ik kan het gevoel in mijn lichaam niet negeren. Dan voel ik weer je hand. Deze keer streel je mijn borsten, je draait rondjes rond mijn tepels, knijpt ineens je vol in mijn tepel. De tranen springen in mijn ogen. Je knijpt nog harder. Ik hou mijn adem in van de pijn, wil het negeren. Voel dan je andere hand op mijn dijen: je glijdt bij me naar binnen. De combinatie van de felle pijn, je vingers diep in me: ik kan alleen maar kreunen en probeer me te concentreren op het zoete gevoel. Steeds als ik bijna kom zorg je ervoor dat de pijn de overhand neemt. Tot je me ineens op mijn buik draait. Je ketent me vast aan het bed en loopt weg. Ik ril van angst en opwinding. Je hebt me nog nooit zo tot het randje gebracht. Ik hoor dat je terugkomt. Zonder waarschuwing begin je te slaan met de zweep. Op mijn billen. Ik gil het uit, de pijn overvalt me. Je blijft slaan steeds harder, meedogenloos hard. Ik kan de pijn niet opvangen, het boort zich in mijn lijf, overheerst alles. Je voert het ritme van je slagen op. Ik geef me over, kan me niet meer beheersen, kan het niet aan deze pijn. Ik roep je, huil, smeek. Dan neemt mijn lichaam het over en verdooft de pijn. Ik kom in een roes, voel niets meer, ik zweef. Ik hoor je slaan, maar ben niet meer op deze wereld. Je laat me zweven, mijn meester. Ik ben vrij.