sm & spanking verhalen & forum

Beoordeel dit bericht door een getal te selecteren. 1 is het slechtste en 5 is het beste.

charissa Nieuw lid Bericht Nummer: 0 Aangemeld: n.v.t. Beoordeling:  Stemmen: 7 Gepost op zondag 08 juli 2007 - 12:47 pm:    over schaamte en verlangen Ik doe mijn ogen open, maar het blijft donker. Hoe ik ook mijn best doe, mijn ogen wennen niet aan de duisternis om me heen. Mijn armen en benen voelen stram. Ik hoor alleen mijn eigen ademhaling. Oppervlakkig. In de hoop geluiden op te vangen van de omgeving. Maar ik hoor helemaal niets. Met mijn handen tast ik om me heen. Een matras. Ik lig op een matras. Geen deken. Geen laken. Naakt. Alsof iemand me kan zien, duik ik in elkaar. Een arm voor mijn borsten. Mijn knieën opgetrokken. Met mijn andere hand scherm ik mijn vagina af. Het voelt anders dan anders. Zachter. Gladder. Mijn vingers vinden als vanzelf hun weg naar beneden. Zo vertrouwd, maar tegelijkertijd zo anders. Alsof dit niet míjn vagina is... Langzaam komen de herinneringen terug. Mijn woeste verlangen naar onderdanigheid. Keer op keer terugkomend. Hoe ik het ook probeer weg te stoppen, om de zoveel tijd word ik er mee geconfronteerd. En iedere keer lijkt het sterker, heviger. Hardnekkiger ook. Steeds moeilijker om te negeren. De worsteling met mezelf. Het nette meisje in de spiegel, wat verlegen, goede opleiding, een verantwoordelijke baan. En dan toch die gevoelens. Het vreselijke, niet langer te onderdrukken verlangen naar iemand die me begrijpt en die dit van me accepteert. Met een schok brengt het me terug naar gisteravond. Hoe ik een afspraakje had met een man, een stuk ouder dan ik, die ik tot nu toe alleen maar via mailberichtjes had gesproken. Zijn uitnodiging voor een drankje op een terras ergens in Utrecht. Ik zag er geen kwaad in. Neutraal terrein. Twee volwassen mensen. Wat kan er gebeuren? Maar zodra ik hem zag, zijn stem hoorde, de woorden opving die hij tot nu toe alleen had geschreven, was ik niet meer die zelfstandige, onafhankelijke vrouw. Ik voelde me klein, onzeker, bekeken, beoordeeld. Er was niets meer over van die gelijkwaardigheid zoals ik die nog voelde toen ik de trein uitstapte. Ineens was ik me bewust van iedere beweging, mijn kleding, elke onregelmatigheid in mijn gezicht, mijn haar dat ik zo zorgvuldig voor hem in een staartje had gebonden. Ieder woord dat ik sprak, kwam er bedachtzaam uit. Niet meer vloeiend, zoals ik normaal iedereen de oren van het hoofd klets. Maar hakkelend en stotend, alsof ik na een intensieve cursus voor het eerst mijn Nederlands in praktijk breng. Mijn ogen hield ik naar beneden gericht. Ik weet dat hij dat van me verlangde, maar het kostte me niet eens moeite. Ik had niet anders gekund. We hadden een gewoon gesprek. Gewoon over het dagelijkse leven. Over het weer. De zomer die maar niet door wil breken. Totdat ik ineens zijn hand op de mijne voelde. Stevig. Vastberaden. Vanaf dat moment was er geen weg meer terug. Ik wílde ook niet meer terug. Ik wilde voor altijd en eeuwig van hem zijn. Zijn meisje. Zijn subje. De vragen die hij daarna aan me stelde waren confronterend. Ik voelde het bloed opstijgen naar mijn wangen toen hij me vroeg naar mijn kaalgeschoren kutje. Alleen dat woord al, kutje. Het is nog zoveel anders om het hem te horen uitspreken dan wanneer ik het lees. Maar ik kon niet anders dan eerlijk tegen hem zijn. Hoe kon ik die ochtend gedacht hebben dat ik nog de vrijheid had om een streepje te laten staan? Ik voelde zijn hand nog meer druk uitoefenen toen ik het hem opbiechtte. Toen hij vroeg of ik nog meer te vertellen had, móest ik wel vertellen van die ene keer dat ik mijn haar los had gedragen en dat ene orgasme, ondanks zijn verbod. O, wat voelde ik me weerloos. Als een klein meisje dat op school voor het bord gezet wordt, wachtend op een standje. Zijn hand dwong me met hem mee te gaan. Ik kon hem haast niet bijbenen met zijn grote stappen. Ik voelde me verward, angstig. Maar elke gedachte aan mijn veilige huis, mijn vertrouwde leven, drukte ik direct weg. Wetende dat dit de enige weg was. Mijn hart klopte in mijn keel toen ik op de achterbank werd gezet in zijn auto. Wat was ik me bewust van elke misstap die ik had gezet in de afgelopen weken. De schaamte die ik voelde toen hij me in de kamer zette, komt als een huivering weer terug. Hoe hij me uitkleedde en ik alles toeliet als een lappenpop. Hoe hij me op de tafel legde, mijn armen strak boven mijn hoofd bond, met mijn staartje mijn hoofd fixeerde, mijn benen aan de tafelpoten. Gespreid. Zichtbaar voor de rest van de wereld. Ieder ‘vergeten’ haartje er één voor één met een pincet uittrok. Mijn wang stukgebeten. De tranen druppelend langs mijn oren op tafel. Zijn tevreden blik, kijkend naar het resultaat. Alle herinneringen bezorgen me kippenvel. Ik blijf doodstil op het matras liggen. De realiteit valt plotseling als een koude deken over me heen. Hoe heb ík dit in hemelsnaam kunnen doen? Ben ik wel goed bij mijn hoofd? Ik móet hier weg. Mijn fatsoen bij elkaar rapen. Weer terug naar mijn gewone leven. Ik sta op. En dan pas merk ik dat ik vast lig. Niet strak, niet pijnlijk, zelfs nauwelijks voelbaar merk ik dat mijn enkel vast zit met een lange ketting aan de vloer. Ook dat nog. Ik voel de woede opstijgen. Wie denkt hij wel dat hij is? Mijn boosheid maakt mijn bewegingen ongecontroleerder. Er moet meer zijn dan dit matras. Maar voor zover ik kan reiken, voel ik niets. Geen muur. Geen deur. Geen kleren. Niets. Er zit niets anders op dan wachten. Ik ga weer liggen, maar comfortabel is anders. Minuten tikken voorbij. Ik voel hetzelfde ongemak, dezelfde onzekerheid als de vorige avond. Mijn mond is droog. Ik kan nauwelijks slikken. Mijn huid trekt door de opgedroogde tranen. En toch, ik durf het nauwelijks toe te geven, voel ik tussen alle boosheid, alle verwardheid, alle angst, de opwinding doorsijpelen. Ik ken mezelf niet meer. Alle gevoelens spelen door elkaar. Per ongeluk raak ik mijn tepels aan. Ze zijn hard. Tegen beter weten in geef ik de kou de schuld. Maar ondanks mijn kippenvel, ondanks de kou, voelt mijn lijf warm. Opnieuw strijk ik langs mijn vagina. Mijn kutje. Zíjn kutje. Zei hij dat gisteren nou echt? Zíjn kutje? Het is er warm en zacht en nat. Mijn vingers glijden tussen mijn lippen. Aftastend alsof ze een nieuwe wereld verkennen. Mijn ademhaling versnelt, wordt onregelmatiger. Ineens knipper ik tegen het felle licht, maak mijn ogen tot spleetjes. Ik richt me een beetje op. Maar voordat ik hem goed waar kan nemen, herken ik zijn stem al. Rustig en zelfverzekerd. Ik voel me direct veilig. Vlei me tegen zijn voeten aan als hij naast me komt staan. Hij zakt door zijn knieën. Streelt me door mijn haar. En noemt me zijn meisje. Ik laat me terug zakken op het matras. Ik kan eindelijk ontspannen.