    
de schrijfster
Bevlogen lid
Bericht Nummer: 0
Aangemeld: n.v.t.
Beoordeling: 
Stemmen: 4 | | Gepost op zondag 01 januari 2012 - 08:01 pm: | |
Voornemens voor het nieuwe jaar |
“Het is gewoon ongehoord wat er de afgelopen week weer is gebeurd. Tieners die zich verzetten bij een arrestatie, vuurwerk gooien naar onze collega’s en zelfs een griet die met haar scooter op collega’s in Den Haag in reed. Er is geen respect meer voor de politie en dat moet veranderen!”
Ze was schuchter aan de zin begonnen maar naar mate ze doorpraatte werd haar stem steeds duidelijker. Ze zette de kop koffie waar ze zich tot dan toe achter had verstopt op tafel en ging door.
“Voor mijn gevoel ligt het probleem bij de ouders. De jeugd wordt tegenwoordig veel te soft opgevoed. Kinderen worden betrokken bij het nemen van beslissingen en als ze iets niet leuk vinden wordt het gewoon niet gedaan. Willen wij het respect voor onze mensen terug winnen zullen we, mijns inziens, moeten komen met ouderwetse middelen…”
Ze merkte dat haar stem nu toch even trilde. Wat ze nu ging zeggen kon haar carričre maken of breken. Ze keek nog eens naar haar gesprekspartners. Vanuit het hele land waren er collega’s aanwezig. Over het algemeen waren het allemaal wat oudere mannen. En ze hadden gegarandeerd allemaal veel meer ervaring dan zij. Maar, zo moest ze zich blijven herinneren, zij was niet voor niks uitgenodigd voor deze ‘denktank’.
“Jij bent een frisse nieuwe kijk op het probleem” had haar baas vorige week gezegd.
Diezelfde baas zat haar nu, als voorzitter van de denktank, vragend aan te kijken.
“Dus eh ouderwetse middelen zou ik voorstellen.”
Nu moest ze doorzetten, er was geen weg terug.
“Ik stel voor dat de politie gebruik gaat maken van lijfstraffen. Ik weet dat dit nu wettelijk gezien nog niet mogelijk is maar zoals ik bij de uitnodiging voor deze groep begreep mogen we nu nog oplossingen inbrengen die eh … onorthodox lijken.”
Ze had in ieder geval van alle 8 de mannen nu de volledige aandacht.
“Volgens mij moeten we terug naar het ouderwetse opvoedkundige middel billenkoek.”
Ze merkte dat er nu enkele collega’s wat begonnen te grinniken. Haar baas keek haar echter nog steeds zeer serieus aan (misschien zelfs goedkeurend?) dus vertelde ze haar verhaal verder aan hem.
“Kijk, waarom dit effectief zou zijn is omdat het middel gelijk in te zetten is. Te vaak pakken we mensen op terwijl ons de huid wordt vol gescholden. Pas voor de rechter lijkt het indruk te maken, als ze daar al komen! Als we echter gelijk een straf kunnen uitdelen, gaat het publiek de relatie leggen tussen hun slechte gedrag en de straf. Daar komt nog bij dat als de straf publiekelijk zou worden uitgevoerd, dus ter plekke op straat, de collega als autoriteit gezien gaat worden. En we moeten natuurlijk ook niet het effect onderschatten van de publiekelijke vernedering!”
Een man aan de andere kant van de tafel lachte nu hard op. Haar baas keek haar echter diep in de ogen en vroeg of ze een situatie zou kunnen schetsen.
“Nou stel dat je die collega was waar een vuurpijl op afgeschoten was. Je zou de jongen bij de arm kunnen nemen en dan over de knie kunnen leggen. Je zou hem een preek kunnen geven over de gevaren van vuurwerk en vervolgens zou je hem kunnen vertellen dat hier een straf op staat van bijvoorbeeld 30 slagen op de blote billen. Natuurlijk moeten daarover dan wel eenduidige afspraken gemaakt worden zodat het publiek weet waar het aan toe is.”
Haar baas onderbrak haar verhaal met de vraag of het echt over de knie zou moeten of dat het bijvoorbeeld ook over een bankje zou kunnen. Ze dacht hier even over na.
“Nee, ik denk dat het beter is om echt over de knie te moeten. Dit geeft de agent een autoriteit zoals vroeger vaders dat ook hadden omdat zij de straffen uitdeelden bij hun kinderen. Het is intiemer en er spreekt een enorm machtsverschil uit. Dat is volgens mij heel anders dan voorover gebukt staan of over een tennistafel hangen of zo. Snapt u wat ik bedoel?”
Haar baas keek haar wat twijfelend aan.
“Ik zie het verschil niet zo, mevrouw Wouters. Misschien kunt u het even laten zien?”
Met grote ogen keek ze haar baas aan. Wat bedoelde hij nu? Moest ze iemand hier uit het gezelschap over haar knie nemen?
Haar baas schoof zijn stoel achteruit en gaf een klapje op zijn knie.
“U bedoelt dat als u hier ligt, het meer effect zou hebben dan dat ik u op tafel zou leggen? Komt u eens hier. Dan kunt u gelijk even demonstreren wat de meest effectieve manier van slaan zou zijn. Het gaat bij deze ideeën natuurlijk vooral om de concrete uitwerkingen.”
Nog steeds zat ze op haar stoel en keek haar baas ongelovig aan.
“Kom mevrouw Wouters, als u A zegt moet u ook B zeggen.”
Opnieuw klopte hij op zijn been en knikte haar bijna ongemerkt bemoedigend toe.
Aangezien hij niet leek in te gaan op haar smeekbede in haar ogen stond ze als in slow motion op en liep naar haar baas. Om niet de spot in de ogen van haar collega’s te zien keek ze niet hoger dan de knieën van haar baas.
Met een lichte druk duwde haar baas haar over schoot.
“Goed mevrouw Wouters, als de overtreder dan over de schoot ligt, wat gebeurt er dan?”
“Dan eh, nou dan eh zegt u wat ik.. eh wat diegene fout heeft gedaan en dan eh… dan slaat u op zijn of haar billen.”
Een rilling trok over haar rug.
“Juist ja, en gebeurt dat straffen over de broek of zou het beter zijn zonder broek?”
Aangezien ze wel aanvoelde welke kant haar baas op wilde, gaf ze snel aan dat het ook heel goed over de broek zou kunnen. Tenslotte ging het vooral om het beschamende deel van de straf zei ze bijna ademloos.
“Dat is grappig. Ik dacht dat u net vertelde dat de straf op de blote billen zou worden gegeven… Ik wil dat toch graag even uitproberen als het u om het even is. Trekt u de spijkerbroek maar even omlaag en natuurlijk ook uw slip.” zei haar baas terwijl hij haar weer aan de arm omhoog trok.
Ze was zo van streek dat ze uiteindelijk helemaal niks deed. Haar baas deed echter alsof hij dit niet zag en gaf de overige aanwezigen een preek over het feit dat zij niet met zulke geweldige en vernieuwende ideeën waren gekomen zoals collega Wouters. Deze tijd vroeg om drastische maatregelen en het corps had nu behoefte aan mensen die ‘out of the box’ durfden te denken. Mensen zoals mevrouw Wouters zouden het nog ver gaan schoppen.
Als er nog mannen waren geweest die de situatie grappig hadden gevonden, hielden ze nu op met lachen.
De man uit Groningen was kennelijk zo onder de indruk van de preek dat hij gelijk zijn hand opstak.
“Ja Vermeer?”
“Misschien zou de overtreder zelfs moeten vragen om zijn straf meneer?”
De baas lachte echter schamper en keurde het idee meteen af.
“Nee Vermeer, daarmee verlies je de sympathie van de toeschouwers. We willen niet overkomen als een bruut.” Met een handgebaartje gaf hij aan dat ze op moest schieten met het uitkleden en opnieuw klopte hij op zijn been.
“Komt u maar weer liggen mevrouw Wouters.”
Met een rode kop trok ze haar broek en slip omlaag en ging snel liggen over de schoot van haar baas.
“Goed, het slaan… Hoe stelt u zich voor dat dat zou gebeuren? Met de vlakke hand op het meest vlezige gedeelte van de bil? Zo?” En met een harde klap sloeg hij op haar linkerbil.
Van schrik veerde ze een beetje op en gaf een gilletje.
Gelijk daarop sloeg hij ook op haar rechterbil.
Verontwaardigd wilde ze overeind komen.
“Neemt u mij niet kwalijk, mevrouw Wouters, ik wilde u niet laten schrikken. Maar was dat wat u in gedachten had?”
Nog voor ze kon reageren praatte hij al weer door.
“Zelf vond ik het wat matigjes. Nu zouden we natuurlijk in een dergelijke situatie niet ophouden na twee klappen. Het zouden reeksen moeten zijn… van bijvoorbeeld 10 per keer?”
Opnieuw had ze geen tijd te reageren. In een regelmatig tempo sloeg haar baas om en om 10 keer op haar linker en 10 keer op haar rechter bil.
Elke klap leek door haar hele lijf te gaan. Niet alleen voelde ze de brandende steken in haar billen. Ze voelde ook zijn broek schuren op haar huid, zijn hand die op haar rug lag om haar stil te houden, zijn strelen tussen de slagen door. Na de laatste slag lag ze ietwat hijgend op zijn schoot.
“Dat is wel degelijk een verschil. Ja Vermeer, wilde je nog iets zeggen?”
“Zou de overtreder niet moeten bedanken voor de straf, meneer?”
Ze voelde hoe haar baas zachtjes schudde van het lachen.
“Ja Vermeer, dat is eigenlijk wel een mooi detail. Maar dat is voor later. Mevrouw Wouters, denkt u dat dit indruk zal maken op de overtreder?”
Met een zo mogelijk nog roder hoofd knikte ze zachtjes ja.
“Wat zegt u mevrouw Wouters? Ik kon u niet verstaan.”
“Ja meneer, u maakt veel indruk.”
“Juist, nu was dit slechts een probeersel maar zou u nog verbeteringen kunnen aanbrengen?”
Even dacht ze dat hij een grapje maakte. Toen ze echter overeind wilde komen om haar broek weer omhoog te trekken merkte ze dat haar baas haar stevig op haar plaats hield.
Allerlei gedachten schoten door haar hoofd. Ideeën om deze scene nu te stoppen. Zinnen om aan te geven dat ze weg wilde. Woorden om te vertellen hoe vernederend ze dit vond. In plaats daarvan hoorde ze zichzelf zeggen:
“Ik denk dat het nog effectiever zou zijn als u de slagen niet alleen midden op de billen zou plaatsen maar ook op de overgang naar de bovenbenen. Dit om voor de overtreder het ongemak na de straf te vergroten.”
Ze kon zichzelf wel voor de kop slaan maar het was er al uit voor ze er erg in had.
“Ah, ik merk dat u er goed over na hebt gedacht, mijn complimenten mevrouw Wouters. We zullen het eens uitproberen. Om onaangename verrassingen te voorkomen vertel ik u nu alvast dat ik u 20 slagen ga geven. We zullen even doen alsof u mij hebt uitgescholden of zo.” De glimlach in zijn stem was niet te missen.
Na een slag of drie merkte ze dat haar lijf streed tussen het ontsnappen aan de harde klappen maar tegelijk wilde ze ook haar billen aanbieden voor meer. Niet wetend wat ze met deze gevoelens moest begon ze te kronkelen op zijn schoot. Resoluut legde hij een been over haar heen zodat ze niet weg kon. Toen ze bij de 8e slag met haar armen begon tegen te stribbelen, hield hij even op.
“Kom mevrouw Wouters, net kon u ook makkelijk 10 slagen hebben. Nu niet kleinzerig worden hoor.”
Enigszins teleurgesteld in zichzelf nam ze zich voor om heel stil de laatste 12 te ondergaan. Na de volgende 3 slagen was ze dit voornemen echter alweer vergeten. Haar billen stonden in brand en hij bleef maar door gaan. Met haar arm wilde ze zijn klappen afweren maar hij pakte haar arm met zijn vrije hand vast. Ze gilde dat hij moest stoppen maar hij ging gewoon door. Genadeloos rekende hij met haar af.
Ineens was het voorbij. Huilend bleef ze op zijn schoot liggen. Ze voelde hoe hij kalmerend met zijn hand over haar rug streek en voorzichtig richting haar billen ging. Zijn hand leek koud toen hij over haar billen gleed. Kippenvel.
Zijn hand wreef even over haar billen en gleed toen tussen haar billen omlaag naar een zeer natte plek. Ze voelde hoe hij even zijn adem in hield.
“Trekt u uw broek maar weer aan mevrouw Wouters, het idee is duidelijk.”
Zonder nog iemand aan te kijken schoot ze in haar spijkerbroek en ging weer aan tafel zitten.
“Bij deze heb ik besloten dat het idee van lijfstraf is afgekeurd. Gezien het enthousiasme van collega Wouters van zo net… ben ik bang dat een aantal overtreders met deze behandeling misschien wel expres in herhaling zullen vallen.”
Met een rode kop dook ze weg achter haar mok met koude koffie. |
Verhalen 
Verhalen
om mee te beginnen
prachtig en mild
bijzonder
spanking verhalen