sm & spanking verhalen & forum

Beoordeel dit bericht door een getal te selecteren. 1 is het slechtste en 5 is het beste.

Lot Beginnend lid Bericht Nummer: 0 Aangemeld: n.v.t. Beoordeling:  Stemmen: 4 Gepost op zaterdag 26 mei 2007 - 08:16 pm:    Verandering van houding, die levensreddend zou kunnen zijn... Zodra Samuel de deur heeft dichtgedaan, gaat Sophie op de rand van het bed zitten. Haar handen op haar knieën en haar schouders gebogen. Met een woest gebaar veegt ze de tranen van haar wangen. Hoe kan het dat dit haar allemaal gebeurt? Hoe durven ze?! Wordt ze niet gemist? Zijn ze naar haar op zoek?! Dat zal toch wel!!? Een grote opstandigheid en moed maakt zich van haar meester. Ze staat op en loopt naar het raampje. Ze bekijkt het met de ogen van een professional en zal geen kans laten glippen om hier weg te komen. Ze bekijkt de sloten en ziet al snel dat dat te ingewikkeld is. Dan lacht ze zichzelf hardop uit: “Tssss. Ha!” Waarom in hemelsnaam de sloten bekijken als ze hier gewoon een stoel doorheen kan smijten en keihard weg kan rennen? Haar hart klopt vol nieuwe kracht en zelfvertrouwen. Maar niet naakt....! Ze zal niet naakt ontsnappen; dat zou afschuwelijk zijn. Vlug loopt ze naar de kast, waar ze de mooie jurk weer terug had gehangen. Ondertussen gaat ze na of ze een schaar of een mesje heeft gezien in haar kamer... Iets om de jurk een stuk korter en makkelijker mee te maken. Dat zou het vluchten eenvoudiger maken, maar nee, dat heeft ze niet gezien en ze kan zich ook niet voorstellen dat dat hier ligt. Ze grijpt de jurk snel; ze heeft weinig tijd. En met haar nagels en haar handen probeert Sophie de onderkant van de jurk er af te trekken. Met alle kracht en trillende spieren trekt ze aan de stof. Het lukt niet. “Dan maar niet,” zegt Sophie zachtjes hardop, en begint de lange jurk aan te doen. Haar hart stopt bijna als de deur opengaat en Oom binnenstapt. Hij blijft staan in de deuropening en met zijn benen een stukje uit elkaar. “Wat doe je?” vraagt hij rustig. Sophie denkt even na, maar is haar moed en kwaadheid nog lang niet kwijt. “Ik kleed me aan,” zegt ze kalm terug. “Is niet nodig... Doe maar weer uit,” zegt hij dwingend en ze ziet de eis in zijn ogen. Sophie stapt zonder gene weer uit de jurk. Ze laat hem op de grond vallen en kijkt Oom aan. “Heb je een dapper buitje, scheet?” vraagt Oom tergend en met een lichte glimlach, “Ik weet niet of dat zo verstandig is.” “Ze zullen me zoeken. Ik heb veel vrienden en familie,” zegt Sophie zachtjes. “Ja..., ze zoeken altijd. Laat ze maar zoeken,” lacht Oom terug, terwijl hij haar reactie afwacht en haar aankijkt. Sophie zegt niets meer. Haar moed voelt ze wegzakken, maar haar kwaadheid niet. Langzaam loopt Oom naar haar toe en schopt de jurk een stukje weg. “Die heb je nu niet nodig.” Sophie blijft staan, terwijl Oom achter haar gaat staan. “Armen omhoog.” Ook dit bevel volgt ze op; zonder twijfel, zonder pijn en zonder na te denken. Met haar armen in de lucht realiseert ze zich haar nieuwe strategie; haar nieuwe kans op overleven. Hij wilde een onbewogen typje. Een vrouw die niet onmiddellijk in een paniekaanval zou schieten. Een vrouw die niet hysterisch zou worden, maar waarbij hij de pijn wel in haar ogen zou kunnen zien. Dat is zijn lol... de pijn in haar ogen. En die zal ze hem vanaf nu ontzeggen. Hij kan haar geen pijn meer doen. Ze is er weer. Ze is de Sophie, die ze wil zijn en dat geeft haar de macht. Hij doet maar wat hij wil.., zolang ze het overleeft, is zij vanaf nu weer eigenaar van zichzelf. Hardhandig voelt ze zijn handen over haar borsten gaan. Hij knijpt in haar tepels en doet dat hard. En ja..., dat doet pijn, maar de kracht die ze voelt, maakt dat ze niet reageert op zijn geterg. “Draai je om,” zegt hij harder dan hij ooit gedaan heeft. Sophie draait zich om en houdt haar blik naar beneden gericht. “Kijk me aan.” En nog voor hij de woorden goed en wel heeft uitgesproken, kijkt Sophie hem recht in de ogen. Ze probeert niet uitdagend te kijken, maar weet dat haar blik zo opgevangen zal worden. Dan slaat hij haar hard in haar gezicht. Haar wang gloeit na, terwijl ze weer opkijkt en hem aankijkt. Ze tergt hem, en dat weet ze..., maar ze kan niet anders. Ze moet doorbijten nu, niet bang zijn... en afwachten waar dit haar brengt. “Kutwijf,” sist Oom en slaat haar nog eens, maar nu met zijn vuist. Van de klap valt Sophie achterover op het bed. Haar oog doet zo'n pijn en haar hoofd duizelt. En op dat moment gaat Oom bovenop haar liggen en houdt haar handen vast. Ze ziet de woede in zijn ogen, maar ook zijn controleverlies. En voor een moment wil ze opgeven...; het zal minder pijnlijk zijn als ze hem zijn zin geeft. Met een onbeheerste ruk trekt Oom zijn broek naar beneden en Sophie realiseert zich, dat dit het moment is. Als er ooit een moment zal komen, is het nu; ze moet volhouden. Oom kijkt niet naar haar, hij doet alleen maar heel wild en agressief. Met zijn benen duwt hij de hare ruw uit elkaar en met zijn hand leidt hij zijn mannelijkheid naar haar ingang. Hij is niet heel hard, maar hij is wel heel woedend. En met een half stijf lid, dringt hij bij haar binnen. Sophie kijkt hem nu niet meer aan, maar voelt een gelatenheid. Hij doet maar. Hij zal haar niet meer mogen raken. In haar hoofd klinken hardop de woorden:”Alsof dit het ergste is...” “Takketeef!” sist Oom. Langzaam voelt Sophie hem harder worden en dieper binnendringen. Roerloos blijft ze liggen, terwijl hij haar polsen steeds strakker omklemt. Hij pompt door en door. Ritmisch en hij lijkt in een extase te raken. Dan ineens, onverwachts, grijpt hij haar met beide handen bij de keel en knijpt. Sophie voelt hoe haar adem ophoudt, omdat het niet meer gaat en voelt hoe het bloed in haar hoofd blijft steken. Binnen enkele seconden lijken haar ogen groter te worden en voelt ze zich wegzakken. Wel voelt ze Oom harder en harder tekeer gaan en ziet ze de opwinding in zijn ogen. Sophie voelt in een paar seconden meer dan ze in een groot deel van haar leven heeft gevoeld. Ze voelt dat dit haar keus was; ze zou geen gevoel meer tonen. Ze voelt dat ze dat ook nu niet doet, maar voelt tevens dat het einde nabij is..... Ze is bang en heeft eveneens vrede. Oom pompt en pompt en Sophie zakt verder weg. Dan komt hij klaar...... En al tijdens dat moment verslapt zijn greep op haar nek en luchtpijp. Voorzichtig haalt Sophie kleine teugjes adem naar binnen. Haar lijf gilt om zuurstof, maar ze probeert toch rustig, geluidloos en bewegingloos te ademen. Oom zakt over haar heen. Bevrediging heeft bezit van hem genomen. En terwijl hij zijn armen strekt, om op te staan..... Zijn lijf langzaam naar beneden beweegt, richting de benen van Sophie, trekt zij met een enorme kracht haar been omhoog en raakt hem daarmee vol in zijn gezicht. Krak!, hoort ze, terwijl de adrenaline met een enorme gang door haar aderen stroomt. Roerloos blijft hij liggen. Uit zijn neus komt een stroompje bloed, maar niet eens veel. Sophie blijft liggen en wacht op de enorme klappen, die nu gaan komen. De woede en de straf.... Maar die komt niet. Sophie kruipt onder hem vandaan, met moeite. Langzaam staat ze op en kijkt om zich heen. Eén jaar later: Ze kroelt hem. Wat is hij mooi.... Voorzichtig pakt ze hem op en kijkt naar zijn fijne snoetje. Langzaam legt ze hem aan haar borst en hij zuigt gretig. Krachtig zal ze zijn.... En krachtig is ze. Nooit zal ze vergeten dat hij het belangrijkst is in haar leven. Nooit zal ze het hem kwalijk nemen. Nooit.