sm & spanking verhalen & forum

Beoordeel dit bericht door een getal te selecteren. 1 is het slechtste en 5 is het beste.

Kitty Bevlogen lid Bericht Nummer: 0 Aangemeld: n.v.t. Beoordeling:  Stemmen: 10 Gepost op dinsdag 08 augustus 2006 - 08:56 pm:    Een vader vertelt Vooraf: Dit is zomaar een spankingverhaal, no nonsens. Niet hoogstaand, maar gewoon leuk, dat vind ik dan. Ook dit zit in mijn fantasie. Uiteraard puur als fantasie, dat mag duidelijk zijn. Ik verplaats me voor mijn gevoel hier in de rol van de dochter, maar het gevoel van de vader vind ik dermate belangrijk voor het juiste gevoel, dat ik het van hem uit heb geschreven. Nou ja, oordeel zelf. Ze zou het krijgen, dat stond vast. Al zo vaak heb ik het haar gezegd, op tijd is op tijd! Ze is zestien en ze mag sinds kort naar de disco, sinds een maand of twee, eindelijk was het zo ver voor haar, maar twee uur thuis was de afspraak! Niet zo heel streng dacht ik, er waren zat meiden van haar leeftijd die veel eerder thuis moesten zijn, dus het was behoorlijk coulant van mij dat ze tot zo laat weg mocht blijven. Ik begreep het wel, uitgaan was leuk, lekker onder elkaar met haar vrienden, dat gunde ik haar ook. Maar afspraak is afspraak. Ik vind het ook van respect getuigen als een dochter zich houdt aan de regels, dat ze die serieus neemt. Al vijf keer ging het mis, was ze te laat, en niet vijf minuten, nee, steeds minstens een half uur, en een keer nog later. Ja, ik heb haar daarvoor gestraft, ze mocht niet weg de week erop, en ook heb ik haar gestraft met een week huisarrest. Ik snap echt niet dat ze het nu weer in haar hoofd haalt om weer niet op tijd te zijn. Ik kijk naar de klok, het is alweer half drie! Ik maak me naast boos, ook ongerust, natuurlijk! Als er maar niets is gebeurd. Dat gaat toch elke keer wel weer door mijn hoofd. Des te groter is, naast opluchting, toch ook de boosheid als het gewoon dus te laat komen is, zich niet houden aan de regels, voor de zoveelste keer. Het is als vader alleen ook erg moeilijk, we hebben alleen maar elkaar, haar moeder is gestorven vlak na haar geboorte en ik heb mijn best altijd gedaan om zowel vader als moeder voor haar te zijn. Dat viel niet mee moet ik zeggen. Maar ik ben stapelgek op mijn meisje en wil alleen het beste voor haar. Ik heb lang nagedacht wat te doen. Ik ga het anders aanpakken vanaf nu. Ik ben niet iemand die een voorstander is van lijfstraffen. Ik probeer toch altijd een andere manier te vinden om haar duidelijk te maken dat ze verkeerd bezig is. Nu dit niet echt effectief is, tja dan zie ik het als een laatste middel. Het zal haar zeker verrassen. Ze heeft ooit als klein meisje van zes eens over mijn knie gelegen, dat was toen ik haar in het schuurtje in te tuin vond met lucifers. Er had van alles kunnen gebeuren, ik was me rot geschrokken toen. Ik dacht er toen geen seconde over na, heb haar gepakt en in een keer over mijn knie gegooid, haar jurkje omhoog gedaan en haar broekje afgestroopt en haar een lang en hard pak op haar blote billen gegeven. Ze gilde de hele buurt bij elkaar, dat weet ik nog wel en haar billen waren dieprood. Maar met vuur gespeeld heeft ze nadien nooit meer. Dit was de enige keer dat ik haar geslagen heb. Achteraf heb ik haar geknuffeld en voelde ik me aan de ene kant heel schuldig, maar echt spijt had ik er toen niet van. Het was nuttig en nodig. En daarbij, verbranden door spelen met vuur is naar mijn idee toch veel erger dan een keer en bij hoge uitzondering een pak op je billen krijgen. Ik heb toch altijd gevonden dat ik toen juist gehandeld heb. Nu ben ik eigenlijk best nerveus. Zal dit aanslaan? Kan ik een meid van zestien wel op die manier straffen? Ik ben er toch wel wat onzeker over. Zal ze het accepteren? Mij geen volslagen idioot vinden achteraf? Allerlei gedachten gaan er door mijn hoofd. Is het onmacht? Of is het gewoon een normale straf van een vader die reeds alles heeft geprobeerd zijn puberdochter te disciplineren en dit als een laatste redmiddel ziet? Ik ga voorlopig voor het laatste. Ik heb geen zin meer om keer op keer in de zenuwen te zitten. Mij keer op keer af te vragen of er niet iets ergs met haar is gebeurd. Ik vind dat de maat vol is, en dan treedt “Wie niet horen wil, moet maar voelen” in werking. Ik pak de haarborstel nog eens, en bekijk hem zorgvuldig, het is een ouderwetse stevige houten haarborstel met lange steel. Als ik het dan doe, moet ik het goed doen vind ik, ze is tenslotte nu geen klein meisje van zes meer, maar een grote meid die meer nodig heeft om indruk op te maken. Ik besluit dat het een goede beslissing is, ze zal het weten, dat ze zich moet houden aan de regels, dat ze niet zomaar haar schouders op kan halen. De straffen voorheen heeft ze er kennelijk voor over om tot diep in de nacht met haar vrienden te feesten en zich niets aan te trekken van haar arme vader die de meest vreselijke scenario’s in zijn hoofd haalt wat er allemaal met haar gebeurd kan zijn. Ik pik het niet langer, het wordt tijd voor harde maatregelen. Maatregelen die ervoor zorgen dat ze wel tien keer nadenkt voor ze weer de regels aan haar laars lapt voor haar eigen genoegen. Ik kijk op de klok. Het is nu tien over half drie! Ik hoor de sleutel in het slot. Daar zal je haar hebben. Ik hoor haar zachtjes sluipen. Ze komt muisstil de kamer in. Ze ziet me niet zitten in eerste instantie. Het is halfdonker in de kamer. “Zo, ben je daar eindelijk?” Ik zie haar schrikken. Ze ziet me en ze begint meteen met haar excuses. “Goh, ben je nog op? Ja, sorry het was zooo gezellig, ik was de tijd vergeten en….” “Mond houden,” bijt ik haar toe, “Dit is al de zoveelste keer, dat je me in de zenuwen laat zitten jongedame, dat moet nu maar eens uit zijn, je weet de tijd dat je thuis moet zijn en dat is twee uur. Laat genoeg voor een meid van zestien, en in plaats dat je blij bent dat je tot zolang mag wegblijven, hou je je keer op keer niet aan de regels. Ik heb besloten om je deze keer op een andere manier duidelijk te maken dat regels er zijn om opgevolgd te worden.” Ik zie haar kijken. Ze is stil, ze kijkt verbaasd en ook een soort van nieuwsgierig. Ik zie haar denken, andere manier? Wat bedoelt hij? Ik zwijg een tijdje en laat haar nog even in onzekerheid. Ze staat daar maar en kijkt me aan. Ik kijk ononderbroken terug en vang haar blik. Ik pak de haarborstel van de tafel en laat die een paar keer rustig neerkomen op mijn andere hand terwijl ik haar zwijgend aan blijf kijken. Als ze dit ziet, zie ik haar ogen groot worden, ongeloof in haar blik. “Wat ga je doen? Je gaat me toch niet… met dat ding… dat is belachelijk! Dat kan je niet doen!” Ze ziet er nu heel geschrokken uit. Ik heb nu al het idee dat ik een juiste beslissing heb genomen, dit zal zeker indruk maken, en hoe! “Al van alles heb ik geprobeerd Fleur, en nu is de maat vol. Ik ga je nu eens anders aanpakken, je krijgt een pak slaag, met deze haarborstel, op je blote billen, kijken of je dan voortaan op tijd kan komen.” Ze haalt diep adem en haar gezicht kleurt diep rood. “Dit doe je niet! Dit kan niet, dit mag niet! Ik ben verdomme geen klein kind meer! Denk maar niet dat ik hieraan meewerk, het is te belachelijk voor woorden! Je denkt toch niet….” “Zwijg! Nu hou je je mond! Dit gaat wel zeker gebeuren, en wat jij daarvan vindt daar heb ik geen boodschap aan. Je kunt twee dingen doen. Of je verzet je ertegen, en reken maar dat je er niet aan ontkomt - en ik verzeker je jongedame, dat het dan nog veel erger voor je wordt! Of je doet eens eindelijk wat ik zeg. Ik heb er echt genoeg van, en een pak slaag ga je hoe dan ook krijgen. Dus kom hier naast me staan. Ik zeg je nog een keer: als je je verzet en nu niet doet wat ik zeg, reken maar dat je daar ontzettend spijt van gaat krijgen! Nogmaals, kom hier!” Haar gezicht is één en al ongeloof. Ze doet haar mond open, maar besluit op het laatste moment niets te zeggen. Ze heeft door dat het echt menens van me is, en dat verzet op dit moment geen enkele zin heeft. Aarzelend loopt ze op me toe en gaat voor me staan. Ze wipt nerveus van haar ene been op haar andere en plukt aan haar bloesje. Ik grijp haar bij haar arm en met een beweging leg ik haar over mijn knie. Ik pak de onderkant van haar minirok en sla deze omhoog, ze draagt een stringetje, des te beter. Ik pak de haarborstel en plaats deze op haar rechterbil “Niet doen pappa, niet doen, sorry, ik zal voortaan op tijd zijn, niet slaan!” Nee jongedame, denk ik, zo gemakkelijk kom je hier niet vanaf. Zwijgend hef ik mijn arm en met een harde klap laat ik de haarborstel op haar rechterbil neerkomen. WHACK! “AUWWW!” Weer hef ik mij arm voor een zelfde harde mep op haar linkerbil. WHACK! “IEUWWWWW!” “Stop auwwwww niet doen, ik zal voortaan…..” WHACK! WHACK! WHACK! WHACK! WHACK! WHACK! Met behoorlijke kracht laat ik de borstel dansen op haar billen, links, rechts, links, rechts, ik zie haar billen snel van kleur veranderen, ze vecht en gilt. “STOP, AUUUWW, STOP, NIET… AAAAAAAAAAUW!” Ik ga door in een meedogenloos ritme, dit moet voor eens en voor altijd zijn, en ik zorg ervoor dat dit zo is. WHACK! WHACK! WHACK! Op een gegeven moment breek ik door haar verzet heen. Ze protesteert niet meer en ligt slap over mijn schoot. Ze huilt nu met lange uithalen en laat het pak slaag gelaten over haar heenkomen. Ik stop en laat haar huilen en snikken. “Hoe laat moest je thuis zijn?” Ze probeert haar snikken onder controle te krijgen. “O..o..m twee uuuhuuur!” krijgt ze er tussen haar snikken door uit. “En hoe laat was je thuis??” “I.i.ik weet het niehieet!” “Ik zal het je zeggen jongedame! Het was tien over half drie. Dus 40 minuten te laat! En heb je een horloge om?” “Eeehmm n.n.eeee,” stamelt ze snikkend. “Hoe kun je dan in hemelsnaam de tijd in de gaten houden zonder horloge???? 40 minuten te laat, dat is nog 40 meppen met de haarborstel!” Ik voel een schok door haar heengaan. “Neeeeeeeeeeee! Niet nog 40! Alstublieft! Dit kan ik niet aan!” “Jawel hoor, dat kun jij heel goed aan, en trouwens je krijgt ze, een klap per minuut te laat, en reken erop jongedame dat dat voortaan de regel is hier! Een pak slaag tot je billen dieprood zijn en hierna het aantal klappen per minuut te laat, dus denk daar maar aan als je weer het besluit neem om te laat te komen!” Voor ze weer kan protesteren hef ik de haarborstel en laat die snel en hard op haar billen neerkomen. WHACK! WHACK! WHACK! Ik tel de klappen in mijzelf, en ik heb er best moeite mee als ik haar hoor gillen en huilen en haar zie draaien om de harde klappen te ontwijken. Maar ik houd vol. Ik sla door hard en goed, van de laatste veertig klappen, laat ik er twintig hard neerkomen op de onderkant van haar billen, de sitspot, en de laatste twintig op haar dijen. Ze gilt nu voluit en draait alle kanten op, maar ik hou haar stevig vast, ze kan niet ontkomen. “Sorryyyyyyyy, ik doe het echt nooit meer, het spijt me zoooooooooo! Sorryyyyyyyyy!” De laatste klap is gevallen en ik leg de haarborstel naast me neer. Ik voel zachtjes aan haar billen en voel de enorm gloeiende hitte, haar billen zijn bont en blauw, en weer voel ik me schuldig. Heb ik hier nu goed aan gedaan? Dat gaat toch weer door mijn hoofd. Ik houd van haar, ze is mijn lieve meid, ik wil niet dat haar iets overkomt. Ze huilt met lange uithalen en ook ik krijg tranen in mijn ogen. Mijn arme meisje, ik heb medelijden met haar. Voorzichtig help ik haar overeind en zet haar voorzichtig op mijn schoot. “Stil maar meisje, het is over, het is al goed, ik hou van je, en wil je niet verliezen, ik maak me altijd zo ongerust, ben zo bang dat je iets overkomt, stil maar, ik hou van je, je bent mijn lieve meid.” De tranen lopen over mijn wangen, mijn God ik hoop niet dat ik dit vaker moet doen. Ze slaat haar armen om mijn nek en legt haar hoofd tegen mijn schouder. “Het spijt me zo pappa. Ik vind het zo erg dat ik je zo ongerust heb gemaakt. Ik zal het echt nooit meer doen. Voortaan ben ik op tijd. Bedankt dat je me zo hebt gestraft en duidelijk hebt gemaakt dat je van me houdt. Ik hou ook van jou pappa, en zal je echt nooit meer ongerust maken.” Ik streel haar zachtjes over haar haar. Oh wat houd ik van haar. We zitten nog een tijdje bij elkaar, tot ze helemaal gekalmeerd is, ze is zo lief en zo aanhankelijk, de liefde tussen vader en dochter is nog nooit zo heftig gevoeld als nu. Zachtjes til ik haar op en draag haar naar haar kamer ik leg haar op bed en kus haar op haar voorhoofd. “Het spijt me lieverd dat ik je geslagen heb, en ik hoop het echt nooit meer te hoeven doen.” Ze kijkt me aan met die lieve blik van haar. “Nee, pappa” zegt ze zacht, “je hoeft je niet te schamen, het is goed dat je het deed, het geeft me zo’n warm gevoel, dat je je zorgen om mij maakte, ik had het verdiend, dank je pappa dat je over mij waakt en voor me zorgt, en van me houdt.” Ik weet niets te zeggen, een brok in mijn keel belet mij om te spreken. Ik geef haar nog een laatste kus op haar voorhoofd en wens haar welterusten. Dan verlaat ik haar kamer en ga nog even terug naar de woonkamer. Daar in de stoel gezeten overdenk ik deze avond nog eens. Wat een straf had moeten zijn, en dat zeker ook was, heeft ook gezorgd voor de meest intense ervaring van verbondenheid met mijn dochter. Mijn dochter en ik, onlosmakelijk verbonden in zorg en in liefde. Zoals het alleen tussen een vader en zijn geliefde dochter kan zijn. Sinds deze avond hield ze rekening met mij, ze ging op tijd weg en meldde haar vrienden altijd, dat ze nu weg moest omdat haar vader zich anders zorgen zou maken. De boodschap en het besef kwamen over, dat is duidelijk, maar toch op een iets andere manier dan ik had gedacht. Niet de angst voor een pak slaag liet haar voortaan op tijd komen, maar het feit dat ze niet wilde dat ik me zorgen om haar maakte. En zo was het goed. Ik ben blij dat ik deze beslissing nam, het heeft ons op een onverwachte manier dichter bij elkaar gebracht, en daar zal ik altijd dankbaar voor zijn.