    
Lief & Streng
Beginnend lid
Bericht Nummer: 0
Aangemeld: n.v.t.
Beoordeling: 
Stemmen: 13 | | Gepost op maandag 05 juni 2006 - 09:56 pm: | |
stoute kleine meisjes gaan over de knie |
dit is een verhaal over een meisje van zes dat door haar moeder gestraft wordt
als je dat een naar idee vindt, wil je het dan alsjeblieft niet lezen?
oh ja, ik ben zelf heel erg tegen het straffen van kinderen,
en zal dat bij mijn eigen kinderen ook nooit doen
dit verhaal is dus ècht puur fantasie
en mijn favoriete fantasie!
zie ook: weer kind willen zijn en zo
Madelief komt bij me staan. Haar lekker mollige lijfje van zes jaar drukt zich tegen me aan. Ik ben druk met proefwerken corrigeren, maar glimlach toch even bij de aandacht die ze komt halen. Het is zo’n lekker ding.
“Mam, mag ik een toffee,” begint ze.
“Nee, lieverd,” zeg ik, “je hebt vandaag genoeg gesnoept.”
“Ga je dan met me spelen?” vraagt ze.
“Mama heeft nog heel veel werk te doen, lieverd, wees nou een braaf meisje en ga even lekker zelf spelen.”
“Maar ik wil dat jij met me speelt.”
Ah, daar is het zeur toontje. Ik zal moeten optreden. Zucht.
“Lieve Madelief, je weet dat mama heel erg druk is. Kijk, van deze kinderen,” ik laat haar de dikke stapel zien, “moet mama alles nog lezen en schrijven wat goed en fout is. Dus je moet echt nu even zelf spelen.”
“Dan zeg je toch gewoon dat het goed is, mam, dat vinden zij vast niet erg en ik ook niet.”
De slimmerik.
Oh, wat kom ik in de verleiding om dat spelletje met haar mee te spelen.
Maar ik moet echt eerst die proefwerken doen, heb ik beloofd, en als ik het nu niet doe, ben ik straks te moe om er nog aan te beginnen.
Dus ik zet nu echt mijn ‘mama is streng’ toon op.
“Madelief, ik wil nu dat je niet meer zeurt en mij mijn werk laat doen. Zelf spelen, hup.”
Zo streng als ik denk dat ik was, toch ziet ze nog een kans om even tegen me aan te draaien.
“Mam?” vraagt ze heel lief.
Wat moet je dan als moeder als je meisje zo lief is?
“Ja meisje?”
“Als ik niet nu niet ga spelen, ben ik dan stout?”
Verbaasd kijk ik haar aan; waar wil ze naar toe?
Ernstig zeg ik: “ja meisje, dan ben je stout.”
“En als ik stout ben, krijg ik dan straf?”
Ik knik nog steeds verbaasd.
“En als ik straf krijg, ga ik dan slaag krijgen?”
Ik schiet in de lach.
Slaag?
Dan wordt ik weer ernstig. Ik weet nog steeds niet waar ze mee bezig is, maar dit moet ik wel even goed doen.
“Als je stout bent, liefje, dat weet je, dan ga je bij mama over de knie. Dan trekt mama je rokje omhoog en je broekje naar beneden en dan krijg je een paar flinke tikken op je blote billetjes.”
“En dan moet ik huilen,” zegt ze wijs.
“Ja meisje, dan moet je huilen. Dus ga nou maar lekker spelen, meisje, want mama wil helemaal niet dat je huilt. Kom!”
Maar nog steeds talmt ze, mijn lieve schat. Ze draait zo lekker met haar kleine lijfje tegen me aan.
“Dan krijg ik rode billetjes, en dat doet zeer,” zegt ze veel betekend en voelt met haar handjes aan haar billetjes.
“Kom,” zeg ik nogmaals en geef nu een tik tegen kontje en raak dan natuurlijk haar handjes: “Spelen!”
Twee stappen zet ze, om zich daarna weer om te draaien.
Ondeugend zegt ze: “Maar daarna voelt het warm, en dan ga je mij troosten en dan mag ik bij je op schoot!”
Ik trek nu het strengste gezicht dat ik ken.
Ik weet niet of ik echt indruk maak, maar eindelijk gaat ze.
In mijn ooghoek zie ik dat ze een plekje op de vloer opgezocht heeft bij mij in de buurt. Ze speelt met haar poppen. Even kan ik me van haar losmaken en worstel me door de hanepoten van een leerling heen.
Dan hoor ik wàt ze speelt. En is het met mijn aandacht bij mijn leerlingen definitief gedaan. Ze speelt vader en moedertje. Nou je, eigenlijk moedertje, en de pop is het kind.
“Je bent een heel stout meisje. Mama is boos. Je moet gewoon lief spelen. Mama wil een lief meisje. Mama moet heel hard werken voor de centjes en dat jij lekker kan snoepen en als jij steeds zo zeurt kan mama dat niet. Dan kan mama helemaal geen snoep meer voor ja kopen en dan kan jij er ook niet meer om zeuren, want dan heeft mama helemaal geen snoepjes meer. Dus je bent een heel dom en stout kindje. En weet je wat mama doet met hele stoute en domme kindjes? Die neemt mama over haar knie. Zo, zo doet mama dat.”
Ik volg alles vanuit mijn ooghoek en doe mijn best om druk aan het werk te lijken.
Ze pakt haar Liesje pop nu resoluut in haar linkerhand en legt hem op haar linkerknie. Ze zit kruiselings, dus echt over de knie is het niet, maar dat maakt haar blijkbaar niet uit. Liesje verliest haar broekje en ook haar rokje wordt zorgvuldig omhoog getrokken.
“Zo, mama geeft je pak voor je billen, klets klets klets,” en ze slaat heftig op de zachte poppenbilletjes. Zacht, want Liesje is zo’n modieuze stoffen pop met appelwangetjes.
“Van klets klats klandere, van dene bil op dandere.”
Heb ik dat ooit zelf geroepen?
Ze krijgt er een rood hoofd van.
“Stoute meisje krijgen klappen. Stoute meisjes krijgen rode billen. Klats klats klats.”
Eindelijk heeft lieve Liesje genoeg gehad.
“Zo, nu moet je huilen, dom meisje. Kom nou maar bij mama, dan droogt mama je traantjes, kom maar bij mama.”
Vol overgave drukt ze Liesje tegen zich aan en overlaadt haar met kusjes. Ik hoor haar allemaal kooswoordjes tegen Liesje mompelen. Heeft ze die allemaal van mij?
Ze gaat nog steeds helemaal in haar spel op. Toch voel ik me wat achterdochtig. Eerst al die vragen. Nu dat spel. Is het wel ‘spel’? Is het niet allemaal speciaal voor mijn ogen en oren bedoeld? Natuurlijk, ze kan soms heerlijk in haar eigen spelwereldje opgaan. Maar ze weet ook heel goed hoe ze mij moet bespelen. T’is allemaal net een beetje tè toevallig. Maar mag je zo achterdochtig zijn naar je eigen kind? Ik besluit toch nog maar een poging te wagen mijn werk af te maken, zeker omdat ik Madelief nu hele verhalen hoor houden tegen haar pop die niks meer met straffen te maken hebben.
En zo waar, het lukt me om enkele minuten geconcentreerd op mijn werk bezig te zijn.
Tot Madelief met Lies in haar hand naar me toe komt.
“Mama?” vraagt ze.
Even doe ik nog een poging haar zogenaamd niet te horen, maar een tweede heel lief “Mama,” ga ik voor de bijl.
Toch lukt het me om verstoord haar aan te kijken.
Streng zeg ik: “Wat is er nou weer Madelief?”
Maar Madelief negeert mijn strengheid.
“Mama, Lies wil een snoepje.”
“Lies mag niet zeuren!”
Het is er uit voor ik het in de gaten heb.
“Weet ik mam. Ik heb haar ook straf gegeven, hoor. Een flink pak op haar blote billen.”
“Goed zo,” zeg ik, “en moest ze erg huilen?”
“Ja hoor mam,” zegt ze glunderend, “heeel erg huilen. En toen heb ik haar getroost.”
Even is het stil.
“Maar nu zeurt ze weer. Ze wil nog steeds een snoepje. En ik eigenlijk ook. Ik wil ook nog steeds een snoepje.”
Ze draait zich weer tegen me aan. Ik heb het gevoel dat ik alle regie verlies. Waar is mijn meisje op uit? En wil ik dat wel?
Maar ze geeft me geen keus.
Ze zet haarliefste zeurstemmetje op.
“Maaam, ik wil ook een snoepje. Ik ben al heel braaf geweest en nu wil ik een snoepje!”
Ze roept dat laatste haast triomfantelijk uit. Over de streep, nu is ze over de streep. En dat weet ze, want ze besluit op haar allerzeurderigst:
“Ik wil dat je stopt met werken, mam, en met me gaat spelen.”
En alsof dat nog niet genoeg is:
“En ik wil twee snoepjes!”
Nu moet ik wel.
Ik buig me naar haar over, pak haar stevig bij haar bovenarmpjes en kijk haar streng aan.
Wat had mama gezegd!
“Ik mag niet zeuren,” zegt ze met een klein stemmetje.
Zou ze dan niet met opzet....
“Ik moest alleen spelen. Mama moest werken. En als ik dat niet deed was ik stout.”
“En als je stout bent, wat dan?” vraag ik ten overvloede.
Ze kijkt verlegen weg en zegt zacht: “Dan moet mama me straf geven. Dan ga ik over de knie.”
Even wacht ze. Zie ik daar een traantje?
“Dan geeft mama me slaag op mijn blote billen en dan moet ik huilen.”
Ze draait haar gezichtje weg en ik zie inderdaad een traan.
Moet ik echt zo streng zijn?
Ik doe mijn best, maar aarzel nog.
Dan kijkt ze weer naar me op. Ik weet niet wat haar doet besluiten, mijn gezicht, of haar eigen ideeën over haar lot, maar ze klimt zonder iets te zeggen op mijn schoot. Over mijn knie.
Ik zucht.
Ze heeft er om gevraagd.
“Je hebt er om gevraagd, meisje,” zeg ik streng, maar dat klinkt nu wel erg dubbel.
Maar na die eerste stap is het niet meer zo moeilijk.
“Ik heb je gewaarschuwd. Niet zeuren en alleen spelen. Mama moest werken!”
Mijn oog valt op de stapel onaffe proefwerken. Juist!
“Mama heeft je gewaarschuwd, maar je wilde niet luisteren. Je bent stout. Je hebt toch gezeurd en niet zo’n beetje ook. Stoute meisjes krijgen straf.”
Ik glij even langs die lekkere billetjes van haar.
“Stoute meisjes krijgen slaag van hun mama.”
Ik strijk haar rokje omhoog.
“Stoute meisjes krijgen straf op hun blote billetjes.”
Ik trek haar broekje naar beneden.
“Nou Madelief, wat zeg je nou?”
“Ja mama,” klinkt het klein.
En even later: “Ik zal het nooit meer doen, mama.”
Ah, toch nog, ik dacht even dat ze dat vergeten zou zijn.
“Ik zal het ècht nooit meer doen, mama.”
“Maar nu is het te laat, meisje, dat weet je. Je hebt slaag verdiend.”
“Ja mama...”
Ik ben verrast.
“Je hebt slaag verdiend. En pas als je billetjes rood zijn, is het tijd voor ‘nooit meer doen’.”
Ik pep me nog even op.
“Zeuren als mama het zo druk heeft. Je bent een heel stout meisje, Madelief. Je hebt heel veel straf verdiend.”
Geen protesten maar een mogelijk nog kleiner “ja mama”.
Dan begin ik haar billetjes te slaan. Niet hard natuurlijk, ze is nog zo klein en lief. Mijn slagen zijn haast meer liefkozingen.
Maar tot mijn verrassing reageert Madelief niet op mijn slagen. Meestal krijst ze al na de eerste slag en huilt ze tranen met tuiten na de derde. Maar niets van dit alles. Ze blijft gewoon stil liggen.
Toch moet ik haar straffen. Ze moet het echt voelen. Als ze niet huilt, is het voor niks geweest.
Verdorie, wat een raar kind ben je toch. Waarom huil en schreeuw je niet? Moet ik je dan echt straffen, echt slaan?
Ik voel me een beetje echt boos worden. Natuurlijk moet ik dat. Ze heeft er om gevraagd. Ik ben haar moeder. Ik heb gezegd dat ik haar zou straffen en dan zal ik dat ook doen. Ik geef haar nu echt een tik op haar billen. En nog een. En nog een.
Niet dat ik hard sla, maar mijn slagen zijn geen liefkozingen meer.
Zo, mijn meisje, straf zul je krijgen. Ik ga door met slaan. Dat voelt goed. Haar billetjes worden rood. Dan hoor ik haar huilen. Goed zo, denk ik, goed zo. In plaats van dat ik nu vertederd wordt en stop, kom ik in mijn ritme.
Ik ben haar moeder, ze verdient haar straf, ik ben haar moeder, ze verdient haar straf.
Haar lijfje spartelt over mijn schoot. Ik pak haar vast met mijn andere hand. Natuurlijk is het niet moeilijk om haar in bedwang te houden, terwijl ik doorsla.
“Klits klets klaardere, van d’ene bil op d’aandere.”
Is dat mijn stem?
Dan klinkt de hare.
“Ik zal het nooit meer doen, mama, ik zal het nooit meer doen.”
Mijn schattebout kan nog praten, gelukkig, tussen de tranen.
Toch vraagt ze me niet om te stoppen. Zou ze zich daarvan bewust zijn?
Ik ga door met haar slaan, in een rustig, maar vastberaden tempo. Zij gaat door met huilen. En roepen dat ze het nooit nooit nooit meer zal doen.
Dan wordt haar stemmetje langzamer zachter en snikkender en wat ze roept onsamenhangender. Losse woorden zijn het nu. Spijt. Nooit. Goed zijn. Hoor ik.
Het is genoeg geweest.
Even laat ik haar op mijn schoot nog nasnikken. Dan laat ik haar van mijn knie glijden en til haar op.
“Kom maar meisje, kom maar bij mama.”
Ik zet haar op mijn schoot, vlij haar tegen me aan. Met beide armpjes slaat ze zich om me heen. Ik wieg haar zachtjes heen en weer. Mijn schat.
Dan vraagt ze, terwijl ze in me gekropen is: “Ga je nu mijn traantjes drogen?”
Ik glimlach.
“Ja liefje, ik ga je traantjes drogen, kom maar.”
Ze tilt haar gezichtje naar mij op.
Oh, mijn moederhart krimpt. Zo’n lief snoetje met haar wangen nat van de tranen.
Ik veeg ze teder droog. Ze laat het geduldig toe.
Dan kijkt ze weer naar me op. In haar gezichtje zie ik iets guitigs verschijnen.
“Mama?” vraagt ze.
“Ja, mijn liefje?”
“Hoef je nu niet meer te werken?”
Ik lach.
En zij lacht mee.
“Ik moet nog wèl werken,” ik wacht heel even, “maar vanavond niet meer.”
Ze kruipt weer lekker tegen me aan, de boef.
“Dan ben je vanavond alleen nog maar mijn mama.”
“Dat zal ik zijn, mijn meisje” en hou haar stevig vast:
“Jouw mama, alleen voor jou.”
 als je geeft èn neemt heb je dubbel plezier 
|
Verhalen 
Verhalen
om mee te beginnen
prachtig en mild
bijzonder
spanking verhalen