sm & spanking verhalen & forum

Beoordeel dit bericht door een getal te selecteren. 1 is het slechtste en 5 is het beste.

Paul Gérard Oppasser Bericht Nummer: 65 Aangemeld: 04-2003 Beoordeling: nog geen Stemmen: 0 Gepost op zondag 08 mei 2005 - 06:42 pm:    afscheid Voor de afgelopen bijdrage aan dit verhaal was Marny zo 'flauw' om de (schokkende) slotregel weg te laten. Ik heb bedongen dat die toch weer (hoewel iets aangepast) geplaatst werd. Niet iedereen zal dat zijn opgevallen. Vandaar eerst die bijdrage van Marny (Magnifiek Uitzicht), gevolgd door mijn -voorlopig laatste- bijdrage. Maginifiek Uitzicht Ik laat zijn woorden tot me doordringen, zware woorden, indringende woorden, bevrijdende woorden. En dan eindelijk laat ik los. Het gevoel van geen kant meer op kunnen en klem zitten verandert. Mijn verzet, mijn angst, mijn verlangen, mijn onzekerheid, alles kan ik laten gaan. Ik voel me niet langer machteloos, alleen nog maar totaal ontspannen, kalm en gelukkig. Ik voel dat mijn dokter P. me geen pijn gaat doen en heel even vind ik dat ontzettend jammer maar er komt een ander gevoel voor in de plaats. Het waanzinnige gevoel van overgave spoelt door mijn lichaam heen. Voorzichtig kronkel ik onder zijn warme handen. Ik wacht op wat hij wil, ik wacht op waar hij me heen wil leiden. Dan duwt hij me van zijn schoot af en zet me op zijn stoel neer. “Toe maar”, zegt hij dwingend. Als een klein meisje laat ik me leiden, alleen voel ik me niet hulpeloos of afhankelijk. ”Kom maar”, zegt hij vriendelijk. Ik schud mijn hoofd maar toch luisteren mijn vingers. Met licht gespreide benen duw ik mijn heupen omhoog en slaak een kreetje op het moment dat mijn vingers mijn klitje raken. Genietend sluit ik mijn ogen. “Goed zo”, zegt hij aanmoedigend. Ik geef me over aan het zalige gevoel van mijn spelende vingers. Ik zwiep mezelf hijgend en kreunend naar grote hoogten en mijn vingers gaan als een razende op en neer. Een dun laagje zweet verschijnt op mijn huid en ik weet instinctief dat mijn dokter P. een magnifiek uitzicht heeft op mijn sensueel kronkelende lijf. De golven van genot stromen door mijn lijf en ik sta op het punt van klaarkomen. Als ik intuïtief mijn ogen open, zie ik mijn dokter P. op zijn klokje kijken en zegt hij: “Zo was het genoeg voor vandaag.” Afscheid Wat voelt haar lichaam heerlijk aan terwijl ze over zijn schoot heen en weer beweegt. Zo helemaal vrouw en toch ook meisje. Zo warm. Zo zacht. Zo opwindend. Maar hij moet haar laten gaan. Ze is niet van hem. Hij is slechts haar therapeut. Met moeite kan hij een traan in zijn ogen bedwingen. Hij moet, ja hij moet. En voorzichtig helpt hij haar naar zijn stoel, die nu leeg is. “Toe maar,” fluistert hij, “goed zo.” En pas als ze haar ogen sluit en opgaat in haar eigen wereld durft hij te mompelen: “kom maar....” En hij gaat mee met haar bewegingen, haar genot. Tot ze naar hem opkijkt. Wat voelt hij zich laf. Want het enige dat hij kan uitbrengen, terwijl hij wanhopig naar zijn klokje kijkt, is: “Zo was het genoeg voor vandaag. Ehhh, uw uurtje therapie is om.” En terwijl hij zijn best doet om neutraal te klinken: “Zullen we een nieuwe afspraak maken?” verhalen maken dromen waar