    
Lief & Streng
Beginnend lid
Bericht Nummer: 7
Aangemeld: 05-2003
Beoordeling: nog geen
Stemmen: 0 | | Gepost op zaterdag 03 juni 2006 - 09:15 pm: | |
weer kind willen zijn |
Zozo, wat een reacties zeg.
Voor ik er op in ga even een heel “bravo” voor Reintoch.
Ik zou het zelf dus nooit zo bedacht hebben: “zelfcensuur,” prachtig....
maar het is dus precies zoals ik het bedoel.
En niet zozeer dus kritiek op de schrijver, ik kan me dat dus best voorstellen, rolf...
maar voor ons -lezers / schijvers- van deze site.
Wat zo heerlijk van deze site is, dat, als je maar eerlijk blijft -en netjes opgevoed naar anderen- er hier dus geen vooroordelen heersen. Oh ja, je mag ze best wel hebben, maar dan krijg je het dus ook te horen! En op een manier waarop je dus niet afgebrand wordt.
En daarom vind ik dus dat we dus niet eh “hypocriet”, weer zo'n mooi woord Reintoch, met dit soort verhalen mogen omgaan.
Laat een verhaal met kinderen gewoon een verhaal met kinderen zijn.
Laten we eerlijk zijn dat we zo’n verhaal heerlijk vinden.
En, nou ja, uitleggen dat het maar een verhaal is en zo, en dat als mensen in het echt zouden doen, dat je dat dus ècht fout vind, dat uitleggen dus mag best, maar vind ik niet nodig. Een spannend verhaal schrijven over een moord, lustmoord, serie moord ... dan gaat een schrijver toch ook niet uitleggen dat een moord plegen ècht niet kan.
Doen we toch ook niet schijnheilig over, zelfs als we alle bloederige en sexeel walgelijke details voorgeschoteld krijgen en de moordenaar zelfs vrij uitgaat.
Trouwens, dat hypocriete is nou net ook hetgeen me zo boos op Maas-Pieter alias Anna maakt: het is dus echt zo hypocriet om walgelijke verhaaltjes te schrijven en dan net doen of je het zelf meegemaakt hebt en dan ook nog iedereen beledigen door het in een serieuze rubriek te zetten. Bah, en dan ook nog van die slappe excuses maken. Geloof jij het? Sorry dit moest ik nog even kwijt. Want ik vind het dus echt heerlijk om zulke verhaaltjes als hierboven te lezen en me in te beelden dat het allemaal echt gebeurd is. Ook al weet ik dat het niet waar is. Waar ik me dan achteraf een heel beetje schuldig over voel is dat ik er misschien toch nog een beetje ietsjepietsje aan twijfel of dat toch niet echt waar zou kunnen zijn.
Trouwens, mijn walgelijke fantasieën zijn echt niet zó walgelijk hoor. Ik fantaseer alleen maar over het straffen van kinderen. Ik verbeeld me dan dat ik het zelf ben, of dat ik de ‘moeder’ ben. Ik wordt daar dan opgewonden van, als ‘moeder’. Maar dat zit heerlijk van binnen en gaat nooit naar buiten, naar het kind, in mijn fantasie. En als fantaseer dat ik het kind ben wordt ik ook opgewonden maar op een heel ingekeerde manier of zo. Tsjee hoe leg ik dat uit. Het straffen, de pijn, het moeten opbiechten, ook het vernederende van wachten, uitkleden, daar liggen is heel opwindend. Maar doet me niet verlangen naar sex of zo, ook in mijn fantasie blijf ik kind. Het is een heerlijk warme opwinding en, hoewel ik daar heerlijk op kan klaarkomen, ontstaan er geen beelden van sexuale acties van een ander. Het is en blijft alleen van mezelf.
Zowel in mijn fantasie als in een verhaal blokkeert het dus meteen zodra die openlijke sexualiteit wèl ontstaat. Dus ook in een verhaal -wil ik het opwindend vinden- kan de opvoeder niks sexueels doen naar het kind. Dat is tenminste mijn ‘verhaal’ als het met echt jonge kinderen gebeurt. Kinderen zoals in dit verhaal. En dan mogen het zelfs ook best echt kleine kinderen zijn. Als de straf maar in perspectief in van de leeftijd staat. Een kind van zes straf je immers heel anders dan een kind van twaalf. Die eerste gaat gewoon bij mama over de knie, rokje omhoog, broekje naar beneden en een paar fikse tikken, die eigenlijk helemaal niet zo fiks zijn want je huilt al meteen omdat je het zo erg vindt dat mama je moest straffen.
Dus eigenlijk is het het belangrijkst dat ik alleen opgewonden wordt van iets waar ik als kind -in sommige situaties- ook opgewonden zou kunnen worden. En alsjeblieft vat dat woord “opgewonden” niet op als ‘plat’ sexueel. Maar meer zoals je als klein kind ook heel opgewonden kunt worden van het idee vastgebonden en ontvoerd te worden, om gered te worden door een prins, of voor altijd in slavernij te moeten lijden.
Pas als het geen kinderen zijn maar pubers vind ik het heerlijk als het steeds een beetje meer echt sexueel wordt. Zodat je langzaam aan op een verhaal als dat van Harry uitkomt: "de eerste keer".
Dus die grens, lieve Kitty, waar die bij mij ligt? De (sexuele) gevoelens je hebt als volwassene opvoeder mag bij mij geen rol spelen. Ik bedoel, bèst als je opgewonden wordt van het straffen van het kind, maar dat hou je dus gewoon voor jezelf. Het gaat er dus om wat het kind aan emoties beleeft - als je je daarin verplaatst. En dat is dus -als je klein bent- gewoon niet openlijk sexueel. Of ik moet zeggen - niet volwassen sexueel. Maar wel heel opwindend, want ook kindersexualiteit is heel opwindend. Ik kan me dus zelfs wel voorstellen dat je daar als volwassene in meegaat, als je het maar nooit verward met je eigen sexualiteit.
En ook dan geldt: in een verhaal mag weer lekker veel meer dan in de werkelijkheid.
Nog weer wat verder doordenken kom ik bij wat voor mij mijn grens is:
als ik zelf fantaseer om als volwassenen iets met kinderen te doen, moet ik me het ook kunnen voorstellen dat ik dat als kind zou willen. Niet in het echt, wel in de fantasie.
Ik zou het als kind vreselijk vinden als m’n moeder of welke volwassen vrouw dan ook met haar kut in m’n gezicht zou wrijven. Getsiederrie. Als je daar even aan denkt.... Dus dan ontstaat die fantasie in de volwassen rol ook niet. Of zit ik nou lulkoek te verkopen?
 als je geeft èn neemt heb je dubbel plezier 
|
Verhalen 
Verhalen
om mee te beginnen
prachtig en mild
bijzonder
spanking verhalen