sm & spanking verhalen & forum

Beoordeel dit bericht door een getal te selecteren. 1 is het slechtste en 5 is het beste.

Verteller Productief lid Bericht Nummer: 40 Aangemeld: 09-2005 Beoordeling: nog geen Stemmen: 0 Gepost op woensdag 31 mei 2006 - 12:22 pm:    Kinderen en straf Lief&streng en Kitty Kinderen en straffen! Is er een groter dilemma? Elke ouder (zeg ik maar even voor het gemak) is geplaatst voor de taak om zijn of haar kinderen op te voeden. Daar horen regels en afspraken bij, maar vooral liefde en genegenheid. Zonder die laatste twee is het onmogelijk om als opvoeder op te treden. Het straffen van een kind is een manier om het kind grenzen te leren. Soms straffen ouders met pijn, door lijfstraf. Mijn eigen ervaring als vader heeft me duidelijk gemaakt dat het bijna een wanhoopsdaad is om je kind met pijn te straffen, als niets anders lijkt te helpen. En als je een kind straft moet je het ook de gelegenheid geven te ervaren de het zich veilig en geliefd mag voelen bij ouders of opvoeders die ondanks alles vol liefde en genegenheid zijn. Voor mij is de maatstaf dat een opvoeder nooit mag straffen vanuit een gevoel van superioriteit of minachting voor het kind. En nu over billenkoek verhaaltjes. Ze zijn spannend en lekker en opwindend want ze appeleren voor de meeste liefhebbers van spanking en SM aan de opwinding van lekkere pijn. Er is een genre dat we maar 'kostschoolverhalen' noemen waarin een verheerlijking van de lijfstraffen plaatsvindt. In mijn ogen is het prima want wij zijn liefhebbers. Maar er zijn ook talloze mensen die geen liefhebbers zijn en voor hen is lijfstraf geen spel en derhalve verwerpelijk. Lijfstraf in het dagelijkse leven is voor velen werkelijk straf en geenszins beloning. Ik neem het op voor alle slachtoffers van de lijfstraffen die ze hebben ondergaan en het alleen maar als een vernederende en frustrerende ervaring zien. Ik heb daar de volgende reden voor. Ik ben nog steeds woedend op de leraar van de vierde klas omdat hij me zonder reden een lel met het aardrijkskundeboek voor mijn kop gaf. Die frustratie is zo diep dat ik nu - ruim 40 jaar later - nog steeds in staat ben hem de klap terug te geven, zelfs al is hij oud en hulpbehoevend. Ondanks dat ik pijn als opwindend en aangenaam kan ervaren voel ik afschuw van pijn als instrument om een kind op te voeden. De keren dat ik mij niet kon beheersen en mijn kinderen heb geslagen of vernederd bij wijze van straf vervullen mij met grote schaamte. Tot slot wil ik zeggen dat voor het dagelijkse leven en de fantasie de gedragsregels uiteen kunnen lopen. In de fantasie vervul je wensdromen. In het dagelijkse leven echter, gelden er morele codes en wetten en op de eerste plaats je eigen gevoel. Wie zijn eigen kinderen straft en pijn doet omdat hij daarvan geniet is (ongenuanceerd gezegd) een onmens. Wie vol liefde en genegenheid een kind straft is dat niet, wat niet wegneemt dat er daarbij geen fouten kunnen worden gemaakt. Een liefdevol mens leert van die fouten, erkent ze en probeert de schade te helen. Mijn stelregel tegenover mijn kinderen is: "Nooit met een boos gevoel over elkaar gaan slapen." Indien ik boos ben op mijn kinderen maak ik het voor het slapen gaan goed en zij hebben gelukkig dezelfde eigenschap. Teruggaand naar het verhaal van Rolf. Ongeacht de leeftijd van het kind in dit verhaal is het volkomen duidelijk dat er sprake is van wederzijdse liefde en respect tussen moeder en dochter. Ik stoor me er niet aan of de manier van straffen in het verhaal al dan niet strookt met wat ik pedagogisch verantwoord vind, want ik meen dat het daarvoor niet is geschreven. Zoals ik het lees is het geschreven voor allen die genieten van hun fantasieën over gestraft worden of straf uitdelen. Een 'kostschoolverhaal', meer niet. Om van te genieten dus! groeten van Verteller