sm & spanking verhalen & forum

Beoordeel dit bericht door een getal te selecteren. 1 is het slechtste en 5 is het beste.

rolf1966 Nieuw lid Bericht Nummer: 0 Aangemeld: n.v.t. Beoordeling:  Stemmen: 3 Gepost op zondag 28 mei 2006 - 10:21 am:    Een liefdevolle straf tussen een moeder en haar 18 jarige schoolgaande dochter De klok tikt langzaam verder, terwijl Johanna wezenloos naar de klok kijkt. “Johanna, de schoolvakantie is nog NIET begonnen!!!” hoort ze de schooljuffrouw roepen in de verte. Johanna schrikt, terwijl de schooljuffrouw in ferme passen naar haar toe komt lopen. Ze kan niks anders doen, dan haar ogen naar de grond toe richten. Langzaam plaats de schooljuffrouw haar beide vlakken handen op Johanna’s tafel en buigt langzaam naar voren totdat haar mond bij Johanna’s rechteroor is. Met fluisterende stem, maar toch hard genoeg, zodat de rest van haar klasgenoten het kan horen zegt zij: “Je wilt toch niet dat ik nog een aantekening op je toch al zo miserabel rapport zal zetten, hè Johanna”. “Nee juffrouw.” “Dat dacht ik ook al, want dit is nu niet bepaald een rapport waarmee je thuis kunt komen!” “Nee juffrouw,” stamelt Johanna zachtjes, terwijl zij wat onrustig op haar stoel schuifelt. “Stil zitten Johanna!!! Zolang je dat nog kunt heet dat...,” zegt de juffrouw op een ietwat sarcastische toon en Johanna’s wangen worden vuurrood, terwijl zij een paar van haar klasgenoten zachtjes hoort grinniken. Terwijl de juffrouw de meisjes in de klas even laat grinniken, loopt zij langzaam weer naar voren. Johanna’s gedachte dwalen weer af naar het afgelopen schooljaar. Slechte cijfers vond haar moeder niet erg, want ‘niet iedereen is een geboren Einstein’ was haar moeders motto. Maar er waren 2 dingen die haar moeder altijd hoog in het vaandel had staan: “Gedrag en Vlijt”. “Al heb je allemaal enen op je rapport, zolang ik weet dat jij je best hebt gedaan en het hebt geprobeerd, hoor je mij niet klagen.” Zei haar moeder altijd. “Al blijf je tot je vijftigste zitten op de middelbare school, zolang je maar beleefd bent en mensen met respect behandeld, zal je van mij geen last hebben.” Zei haar moeder altijd. En juist daar zit het probleem nu dit schooljaar het probleem. Johanna is een aantal maal brutaal geweest en had het laatste kwartaal niet zo goed haar best meer gedaan. Ohhhh … die brutaliteit heeft haar al een paar keer een flink pak op haar donder opgeleverd, maar éénmaal per jaar wordt de balans opgemaakt voor Johanna’s ‘Gedrag en Vlijt’. En zij weet dat dat vanavond zal gaan gebeuren. Het is algemeen bekend, dat Johanna van tijd tot tijd nog als een klein meisje over moeders knie wordt gelegd, ondanks dat Johanna met haar 18 jaar al volwassen is. Johanna’s moeder is een grote sterke vrouw, die de slagerij van haar man heeft voortgezet nadat hij een aantal jaren geleden plotseling stierf. Ze heeft een paar handen als kolenschoppen. Johanna heeft al vaker in de slagerij van haar moeder moeten werken en meer dan eens hebben de klanten het bekende kletsen van een hand op een paar blote billen achter in de slagerij gehoord, terwijl Johanna schreeuwde als een mager speenvarken dat geslacht gaat worden. Het hele dorp gaat altijd bij Johanna’s moeder het vlees halen, dus ook de schooljuffrouw. En om het allemaal nog erger te maken, zijn de schooljuffrouw en Johanna’s moeder ook nog eens hele goede vriendinnen, die elkaar al kennen sinds de lagere schooltijd. Geen kattenkwaad kan Johanna uithalen op school, of haar moeder weet het. Geen handtekening voor een strafbriefje dat haar moeder moet ondertekenen voor school kan zij vervalsen, zeker dat haar moeder het te weten komt. Als de schoolbel eindelijk klinkt, lopen alle meisjes langs de lessenaar en nemen het rapport in ontvangst. Johanna, die als laatste haar rapport in ontvangst neemt, slentert hierna langzaam richting huis. Thuis aangekomen kijkt haar oma naar Johanna, naar haar bedrukte gezicht, en weet meteen hoe laat het is. Ze legt ’n arm om haar schouder en zachtjes zegt ze: “Meisje toch. Je weet toch dat je moeder dit alleen maar ‘moet’ doen omdat ze van je houdt.” “Ja oma, dat weet ik. Maar dat wil niet zeggen dat ik het leuk vind!” Haar oma glimlacht zachtjes en strijkt haar even over het hoofd, alvorens haar ’n kus op haar voorhoofd te geven. Johanna vertrekt naar haar kamer en legt zich op bed. Zij houdt zielsveel van haar moeder en heeft een enorm respect voor haar. Johanna weet ook, dat, zodra zij de laatste klap heeft gekregen, de straf over is en er niet meer over wordt gepraat. Praten over hoe het beter kon en beter kan, dat wel. Praten over wat Johanna nodig heeft om haar gedrag en vlijt te verbeteren, ook dat. Maar over de straf zelf wordt niets meer gezegd. Na enkele uren hoort zij haar moeder thuiskomen. Johanna staat op, maar voordat zij naar beneden loopt, draait zij zich om en loopt terug. Bij haar klerenkast aangekomen, draait Johanna zich om en laat haar jeans en onderbroek zakken. Over haar rechterschouder kijkt zij in de spiegel naar haar billen. Ondanks haar vrouwenlichaam heeft Johanna jongensachtige billen. En als zij haar nog spierwitte in de spiegel ziet spant zij haar billen automatisch even samen. Haar beide handen wrijven zachtjes over de aangespannen billen. “Het zal niet lang meer duren voordat ze niet meer wit haar en het zal nog langer duren voor ze wéér zo wit haar als nu,” denkt Johanna. “Johanna, het eten is klaar,” hoort zij haar oma roepen van onderaan de trap. Snel trekt Johanna haar onderbroek en jeans weer omhoog en gaat naar beneden. Moeder staat aan het aanrecht haar handen te wassen. “Zo Johanna, hoe was de laatste schooldag?” vraagt haar moeder. “Was wel in orde,” zegt alleen maarJohanna. Elke hap die Johanna vervolgens neemt, valt zwaarder op haar maag. Na het eten gaat moeder de administratie in haar kantoortje doen, terwijl Johanna haar oma gaat helpen met afruimen en met de afwas. Nadat ook dit is gedaan hoopt Johanna maar dat moeder snel klaar is met de administratie. Niet dat zij verlangend uitkijkt naar haar straf, maar ze weet dat het wachten op de straf vaak erger is dan het pak slaag zelf. Een uurtje later hoort Johanna haar moeder roepen en Johanna weet ‘hoe laat het is’. Met haar rapport in haar hand gaat Johanna naar haar moeder en overhandigt het rapport. “Hmmmmmmm … Gedrag: Onvoldoende … Vlijt: Matig,” is alles wat haar moeder zegt. Moeder staat op en loopt naar het midden van haar kantoortje, terwijl ze een stoel met haar rechterhand meeneemt. Johanna wacht gelaten terwijl in haar jeansbroek haar billen zich afwisselend spannen en ontspannen. Met haar handen op haar rug voelt Johanna de spanning in haar billen. En wacht op het teken van haar moeder. Johanna ziet hoe haar moeder de stoel oppakt en in het midden van haar kantoortje neerzet. Nadat haar moeder op de stoel is gaan zitten, wenkt zij Johanna met haar rechter wijsvinger. Johanna loopt schoorvoetend naar moeders rechter zijkant. Terwijl moeder Johanna strak aankijkt, begint zij langzaam Johanna’s spijkerbroek open te maken. Haar 2 duimen verdwijnen in de bovenzijde van Johanna’s jeans. Langzaam voelt Johanna hoe moeder haar jeans over haar billen naar beneden schuift en rond Johanna’s enkels laat rusten. Hetzelfde ritueel volgt met Johanna’s onderbroek. “18 Jaar en je weet nog steeds NIET hoe je je moet gedragen!!! Je bent inmiddels volwassen en je weet nog steeds NIET dat je je best moet doen!!!” Hoe meer moeder haar de les leest, hoe kleiner Johanna zich voelt worden. “Zolang je onder ONS dak woont en zolang WIJ je te eten geven is het ENIGSTE wat wij eisen dat je je GEDRAAGT en je BEST doet!!!” Johanna kan niks anders doen dan naar haar voeten kijken en naar haar ontblote onderkant. Jaren geleden heeft Johanna al op pijnlijke wijze geleerd, om haar vrouwelijk geslachtsorgaan niet te bedekken. Schaamte is onderdeel van de straf, heeft Johanna geleerd. Met haar linker hand pakt Johanna’s moeder de rechter pols van haar dochter en daar gaat het ‘klits-klets-klats’ festijn beginnen. Terwijl Johanna langzaam over moeder’s schoot gaat liggen, blijven haar jeans en onderbroek op de grond achter. Johanna voelt haar moeders benen iets verder uit elkaar gaan als ze over moeder’s knieën ligt. Daarmee worden Johanna’s voeten van de vloer getild. Als ’n klein meisje ligt zij nu over haar moeders schoot, terwijl haar voeten vrij bungelen. Haar moeder legt haar rechter platte hand op Johanna’s zitvlak. Instinctief knijpt Johanna haar billen samen. De linkerarm van haar moeder grijpt strakker om haar middel. En terwijl de hand omhoog gaat, knijpt Johanna haar billen zo hard als zij kan tezamen. Een brandende pijn voelt Johanna op de achterkant van haar rechter bovenbeen, meteen gevolgd door een luide klets op de achterkant van haar linker bovenbeen. Een scherpe “AUW” kan Johanna niet meer onderdrukken, terwijl zij haar moeder hoort zeggen: “ONTSPANNEN!!! … Je maakt het alleen maar ERGER!!!” Met trillende en schokkende bewegingen van haar bilspieren lukt het Johanna om uiteindelijk helemaal met ontspannen billen over haar moeder’s schoot te liggen, terwijl haar moeder haar rechterhand op Johanna’s billen laat rusten. Weer voelt Johanna hoe de rechterhand zich van haar billen losmaakt om even later in volle kracht precies in het midden van haar billen terecht te komen. In ’n ritmische hagelbui hagelt het nu slagen op Johanna’s blote achterwerk. Links … KLATS … Rechts… KLATS … Links … KLATS … Rechts… KLATS … Links … KLATS … Rechts… KLATS … Links … KLATS … Rechts… KLATS … Links … KLATS … Rechts… KLATS … Johanna voelt de temperatuur in haar billen stijgen, tegelijk met druk op haar ogen alvorens de eerste tranen beginnen te vloeien. En terwijl Johanna’s moeder in een rustig maar gedegen tempo verder gaat, wordt Johanna de les gelezen: “Mijn dochter” links … KLATS … rechts… KLATS … “zal LEREN” links … KLATS … rechts… KLATS … “zich te gedragen” links … KLATS … rechts… KLATS … “en mijn dochter” links … KLATS … rechts… KLATS … “zal leren” links … KLATS … rechts… KLATS … “wat werken is!!!” links … KLATS … rechts… KLATS … links … KLATS … rechts… KLATS … Nadat haar moeder is opgehouden met het teisteren van Johanna’s billen, schokken Johanna’s billen onophoudelijk na. “ONTSPANNEN … Dit is pas de opwarm-ronde!!!” Maar hoezeer Johanna het probeert, het lukt haar niet haar billen stil te krijgen. De pijn en de schaamte weerhouden haar billen van het stoppen met schokken. “ONTSPANNEN, zei ik!!! Wacht maar, ik zal je HELPEN!!!” Plotseling voelt Johanna hoe haar moeder, met de inmiddels van haar bureau genomen houten liniaal, de achterkant van Johanna’s bovenbenen beurtelings teistert. Johanna kan niks anders doen dan haar benen spreiden en haar kont omhoog steken. Dit is het moment waarop haar moeder heeft gewacht en terwijl Johanna nog bekomt van deze nieuwe pijnlijke ervaring, daalt een nieuwe regen van slagen op Johanna’s zitvlak en op de achterkant van haar bovenbenen neer: Links … KLATS … Rechts… KLATS … Links … KLATS … Rechts… KLATS …Links … KLATS … Rechts… KLATS … Links … KLATS … Rechts… KLATS … Links … KLATS … Rechts… KLATS … Links … KLATS … Rechts… KLATS … Links … KLATS … Rechts… KLATS … Links … KLATS … Rechts… KLATS … Links … KLATS … Rechts… KLATS … Links … KLATS … Rechts… KLATS … Johanna schreeuwt het uit van de pijn terwijl de tranen rijkelijk vloeien. Maar veel helpt het niet. Na wat een eeuwigheid lijkt, merkt Johanna dat haar moeder is opgehouden met slaan. Als een klein kind schokt haar hele lichaam van het huilen. De harde rechterhand van haar moeder, die zo even nog haar billen en bovenbenen teisterde, strijkt nu zachtjes over Johanna’s rug. “Shhhhhhhhhhhhh … ’t is nu over meisje,” hoort zij haar moeder zeggen. Langzaam maar zeker bedaart Johanna’s huilen tot een zacht snikken, totdat zij uiteindelijk helemaal uitgeput alleen nog maar over haar moeder’s schoot ligt. En ondanks alle pijn die zij voelde, zelfs toen de houten liniaal haar billen en bovenbenen bewerkte, is Johanna er zich van bewust dat zij zielsveel van haar moeder houdt en dat zij een diepe bewondering en respect voor haar heeft. En waarom … Omdat haar moeder genoeg van haar houdt om haar nog te straffen als zij iets verkeerd heeft gedaan. Maar vooral … Omdat haar moeder niet alleen de tijd neemt om haar te straffen, maar ook omdat ze de tijd neemt om haar te laten merken en te laten voelen dat zij van haar dochter houdt. En dit alles bedenkt Johanna zich, terwijl de rechterhand van haar moeder zachtjes Johanna’s rug streelt. Johanna kent de verhalen van haar klasgenoten, die, als ze slaag krijgen van hun moeder, zichzelf tot rust moeten brengen terwijl ze in de hoek moeten staan of alleen op bed liggen. Haar moeder doet dit niet. Nee, haar moeder neemt de tijd om er zeker van te haar dat haar dochter niet alleen is wanneer de laatste klap is uitgedeeld. En als Johanna uiteindelijk opstaat en met een pijn verwrongen gezicht zich weer aankleedt, staat haar moeder ook op, zet de stoel weer terug op haar plaats, loopt naar haar toe en kijkt haar met een blik aan die alleen tussen moeder en dochter bestaat. Ze legt haar arm om Johanna’s schouders legt en lopen zo als 2 vriendinnen samen het kantoortje uit. Terug naar oma die al een dik zacht kussen op de keukenstoel heeft klaargelegd. De koffie is inmiddels ingeschonken, de cake al aangesneden.