sm & spanking verhalen & forum

Beoordeel dit bericht door een getal te selecteren. 1 is het slechtste en 5 is het beste.

MisTique Productief lid Bericht Nummer: 0 Aangemeld: n.v.t. Beoordeling:  Stemmen: 7 Gepost op zaterdag 20 mei 2006 - 11:44 pm:    Mijn poging Soms stuurde ze me dagelijks een mail, Miriam met haar plagende, haastige, schrijfstijl. De inhoud van haar brieven besloeg uiteenlopende onderwerpen. Van dagelijkse onnozele details tot gebeurtenissen uit het verleden, van vluchtige plagerijtjes tot diepzinnige analyses. Wanneer ze een tijdje niets stuurde dan begon ik haar e-mails te missen, meestal wist ik haar met een paar korte zinnen wel weer aan het schrijven te krijgen. De laatste weken echter was de frequentie van het mailen teruggelopen, stuurde ze me eerst vrijwel dagelijks een mail, nu was ik al blij om één mail per week te ontvangen. Op zich had ik daar geen moeite mee, wat me meer bezighield was dat ze terughoudener geworden was in haar schrijfsels, het leek of ze bewust dingen voor me weghield en ik wist niet goed wat ik daar nu eigenlijk mee wilde. De reden waarom ze een stap terug gedaan hield me voortdurend bezig en vanmorgen had ik besloten open kaart te spelen. Ik had haar een e-mail gestuurd en duidelijk uiteengezet welk gevoel ik had, ik had haar niet geconfronteerd met de vraag wat de reden was voor haar terughoudendheid, dat was namelijk wel duidelijk voor me. Ik had haar geconfronteerd met de dingen die ze me in de loop der tijd verteld had en haar een voorstel gedaan. Eigenlijk had ik haar geen voorstel gedaan, ik had het gebracht als een feit. Zij verlangde naar iets, ze was nieuwsgierig en ik zou haar dat kunnen laten ervaren. Dat was een feit. Zelf had ik een redelijk goed vermoeden wat de reden haar terughoudendheid was, onze mailwisselingen waren af en toe enorm intiem geweest. Miriam had zich meer en meer blootgegeven en verteld wat ik eigenlijk al wist, ze was sexueel vrij en ongeremd. Niet dat ze een losbandig leven leefde maar ze was zich bewust van haar sexuele verlangens en ook heel goed bewust van haar fysieke reacties. Daarover hadden we de laatste weken, voor ze minder ging schrijven, veel gesproken. Ze had me verteld dat haar lichaam reageerde wanneer ze verhalen las die haar opwonden, die verhalen gingen over overgave en pijn, over meisjes die zich lieten gebruiken en ervan genoten. Ze had me talloze verhalen doorgestuurd en de bewuste alinea’s voor me eruit gelicht om mij te laten zien welke teksten haar zo prikkelden. Van lieverlee waren we een stapje verder gegaan en had ze me ook foto’s laten zien die haar, zoals ze het zelf altijd schreef “mateloos geil maakten”. Zowel in de teksten als in de foto’s waren borsten het terugkerende item. Iets dat me in eerste instantie had verbaasd, dat ze een onderdanige kant in zich had en masochistisch was dat was me al snel duidelijk geworden. Meestal waren het dan zaken als spanking of vernedering die in iemands verlangens de hoofdrol speelden, niet bij Miriam. Voor haar waren het haar borsten. Het had me ook verbaasd hoe gemakkelijk ze daarover had geschreven, bijna alsof ze vergat dat ze ontboezemingen deed aan een vreemde, iemand met wie ze dan wel dagelijks schreef, maar die ze persoonlijk niet kende. We hadden elkaar nooit ontmoet. Natuurlijk waren er wel foto’s uitgewisseld, en zondermeer, ze is een aantrekkelijke jonge meid en haar uitstraling liet me niet onberoerd. Pas na haar verhaal had ik mijzelf erop betrapt haar foto’s opnieuw te bekijken met ditmaal aandacht voor haar borsten. Het leek bijna een obsessie te zijn geweest voor me in die dagen, telkens opnieuw zocht ik die foto’s op en vroeg me af wat haar dreef om zover te gaan. Ze had me details beschreven van wat ze met haar borsten deed, hoe ze haar borsten afbond om vervolgens met een liniaal te slaan op haar borsten. Niet zachtjes, nee volgens Miriam sloeg ze hard. Dat beeld bleef door mijn hoofd spoken, als ik naar haar foto’s keek, die uiteraard alleen maar waren van een geklede Miriam, dan zag ik haar borsten voor me: rood gekleurd van de harde tikken die ze op haar borsten had gegeven. Ik vroeg me af hoe het zou voelen om haar borsten daarna aan te raken. De warmte van de roodgekleurde huid, de kleine tepeltjes die parmantig vooruit staken. Ik had me afgevraagd hoe het zou zijn om haar tepels in mijn mond te nemen, een ver weggestopt verlangen in mij was omhoog geborreld en ik had me voorgenomen de foto’s niet meer te bekijken. Dat was niet de insteek van het contact tussen haar en mij, ze vertrouwde mij, ze zag in mij geen jager zoals ze in veel mannen die contact met haar zagen wel zag. Ik was een vrouw en daarom geen bedreiging. Ik schonk opnieuw koffie voor mijzelf in en klikte snel het mailprogramma aan, weer geen nieuw berichten. Zou mijn mail haar hebben afgeschrikt? Was ik te direct geweest? Had ik moeten wachten en het initiatief aan haar overlaten? Zou ze dan uberhaupt de vraag bij mij hebben neergelegd. Al die vragen spookten al de gehele dag door mijn hoofd. Het was ook niet zomaar iets dat ik had voorgesteld. Ik was ingegaan op één van de fantasieën die ze met me had gedeeld. Een fantasie die er voor mij uit was gesprongen omdat ze daarin, in tegenstelling tot de meeste fantasieën die ze met me had gedeeld, geen passieve rol speelde maar juist een actieve. En toch was het element van overgave duidelijk aanwezig geweest. Destijds was ik bewust niet al te expliciet op haar fantasie ingegaan, en nu, misschien geprikkeld of lichtelijk geïrriteerd door haar terughoudendheid, had ik haar er direct mee geconfronteerd. Haar fantasie zou werkelijkheid kunnen worden en zij zou de hoofdrolspeelster zijn. De touwtjes lagen in haar handen, zij zou bepalen hoeveel pijn ze kon verdragen, zij zou beslissen hoe ver ze zou gaan, met mij als toeschouwer. En dat was een compleet nieuw element voor haar. Misschien had ik met dit voorstel ons contact wel volledig verbroken, zou ik nooit meer iets van haar horen. Kon ik alleen nog maar dromen van Miriam, hoe zij voor me stond. Gekleed in een donkerrood kort rokje dat mooi aftekende, zwarte kousen eronder, sierlijke pumps en ontkleed van boven. Haar borsten zouden mooi uitkomen in het schemerende licht van de kaarsen, de warme klanken van haar lievelingsmuziek zouden zacht klinken op de achtergrond. Ik zou naar haar kijken, ik zou zien hoe ze aarzelend het touw om haar borsten bond. Haar vingers die trilden nu ze een handeling zou verrichten die ze ontelbare keren verricht had en vermoedelijk zonder te kijken kon doen, maar nu niet. Nu zouden haar handen trillen, want ik zou toekijken. Ze zou zich bewust zijn van mijn aanwezigheid, van mijn blikken. Ze zou zich proberen te concentreren op het afbinden van haar borsten terwijl in haar hoofd beelden haar zouden afleiden. Beelden van mij, hoe ik haar zou aanraken, mijn handen die haar getergde borsten zouden aanraken. Mijn lippen die haar pijnlijke tepels zacht zouden kussen. Ze zou dat beeld telkens opnieuw uit haar hoofd proberen te bannen terwijl ze zich zou concentreren op haar handen. Nadat ze haar borsten strak zou hebben afgebonden zou ze haar handen in haar nek vouwen en mij aankijken. Ze zou niet spreken, ook ik zou niets zeggen. Ik zou alleen maar kijken, kijken naar haar mooie vrouwelijke lichaam, naar haar borsten die al zouden verkleuren en het zwarte touw dat het haar borsten zou afbinden. Wanneer ik zou knikken dan zou ze verder gaan, de liniaal pakken en deze omhoog brengen. Ik zou mijn adem inhouden alsof ik de pijn zelf zou voelen, dit wist ik zo goed als zeker, ze zou slaan. Hard en meedogenloos zou ze haar eigen borsten pijnigen, keer op keer tot zowel zij als ik de tel kwijt waren. Tot ze bijna niet meer op haar benen zou kunnen blijven staan, en dan zou ze knielen. Ze zou het touw losmaken en haar borsten bevrijden, en ze zou opnieuw beginnen met folteren van haar eigen borsten. Dit keer zou ze een klein dun stokje gebruiken dat een scherpe en venijnige pijn teweeg zou brengen, dat alles zou ze doen terwijl ik zwijgend toekeek. Voor de tweede keer schonk ik koffie in en controleerde mijn mailbox, mijn hart sloeg over bij het zien van een bekende naam in mijn postvak... Leven is een mysterie dat geleefd wil worden.