sm & spanking verhalen & forum

Beoordeel dit bericht door een getal te selecteren. 1 is het slechtste en 5 is het beste.

quirina Bevlogen lid Bericht Nummer: 0 Aangemeld: n.v.t. Beoordeling:  Stemmen: 9 Gepost op vrijdag 26 augustus 2011 - 09:34 pm:    Een bdsm-verhaal in een ander jasje Onrustig draaide Elisa zich om. “Rustig meisje, stil. Ik ben bij je, subje van me.” Ze glimlachte gelukzalig. Hij was er. Haar Meester. Haar alles. Ze keek hem aan met grote ogen, waar warmte en liefde uit sprak. “Ik ga een mooie bondage aanleggen, je optakelen. Dat vond je altijd zo fijn.” Elisa knikte en stak haar polsen naar voren. Het touw voelde ruw aan op haar zachte huid, maar het was lekker. Na de eerste knopen zat het eigenlijk een beetje te strak, maar het gaf niet. Haar armen werden tot boven haar hoofd gebracht, haar polsen achterlangs weer naar beneden getrokken. De bondage werd mooi, hij kon het goed. Na een poosje lag er een spinnenweb van ruw touw strak over haar lichaam. De takel zoemde, de touwen spanden zich nog strakker om haar slanke lichaam. Eigenlijk deed het pijn, maar het was goed, zo goed. Het maakte ook niet uit, deze pijn moest blijven, zo lang mogelijk. Elisa wilde dit zo lang mogelijk rekken, langer dan de andere keren. Het was nooit lang genoeg. Hij trok haar hoofd naar achteren aan haar lange haren. Ze voelde zijn warme adem op haar gezicht en snoof zijn geur verlangend op. Zijn lippen kwamen dichterbij, maar vlak voordat ze de hare beroerden, verdween de warmte. Elisa zag zijn gezicht vervagen. Wanhoop en angst trokken als een hete vlaag door haar lichaam. “Nee!! Niet weggaan! Blijf bij me, je hebt het beloofd! Je moet me nog losmaken, niet weggaan!!” “Ik ben bij je, lieverd. Ik ben altijd bij je, dat weet je toch...” Zijn stem klonk ver, zijn mooie brede lichaam vervaagde, tot er nog maar een schim van over was, waarna het langzaam leek op te lossen, tot hij helemaal verdwenen was. “Niet weggaan....” snikte ze, maar ze wist dat het zinloos was. Ze opende haar ogen en streek over haar wangen, nat van tranen. Het gezicht van haar geliefde, man en Meester staarde haar aan vanuit zijn lijstje, met een bevroren, liefdevolle glimlach. Elisa bedacht dat ze een nieuw pak kaarsen moest kopen. Gisteren had ze de laatste bij zijn foto gezet. Ze zuchtte, veegde nogmaals over haar wangen en draaide zich om. Ze staarde naar de lege plek naast haar in het grote bed. Ze miste hem. Ze miste hem zo. “Ik zal altijd bij je zijn.” had hij haar gezegd. Hij hield woord, al twee jaar lang. ’s Nachts was hij altijd bij haar. ‘Afwachten, ontvangen, accepteren en genieten’ was zijn motto voor haar geweest. Ze hield zich er nog altijd aan. ‘Je verwonderen’ stond niet in dat rijtje. Ze verwonderde zich niet. Ze accepteerde gewoon. Ze wreef over haar polsen, waar duidelijke ropemarks in stonden. Ze wist dat ze over een uurtje weggetrokken zouden zijn.....