    
Paul Gérard
Oppasser
Bericht Nummer: 0
Aangemeld: n.v.t.
Beoordeling: 
Stemmen: 3 | | Gepost op zaterdag 25 juni 2011 - 06:27 pm: | |
Opwaaiend zomerjurkje, deel 3 en slot; waarin Eva zich verheugt op een zomerse lunch |
Ik wist het, ik wist het: nog weer korter werd mijn lief zomerjurkje.
Echt, ik voelde me verslagen en verward door mijn gevoelens op de trap bij Karel. Ik vind ’m echt helemaal niks. Waarom dan die lijdzaamheid, die geilheid, die vernedering hem te smeken zich stil te houden en dan óók nog toe te geven dat ik geil was, geil van wat hij gedaan had.
Was ik vanochtend nog zo cool geweest, zo’n lekker gevoel mijn man in mijn macht te hebben met mijn plagerijtjes -oh, ik weet nog best dat ik hem een doetje noemde- zo’n lekker vrij en stout gevoel ook: vol van levenslust flanerend en flirtend naar elke leuke jongen die ik tegenkwam. Van dat alles was dus echt niks meer over.
Dus toen ie zo enthousiast vertelde dat ie me meenam naar een leuk restaurantje aan ‘t water om daar te gaan lunchen, was ik ‘m echt dankbaar. Hij was bij me, hij was lief voor me, zorgde voor me. Beter: effe geen buren meer, of vriendinnen, of wie dan ook waarvoor ik me zou moeten schamen. Tuurlijk, ik wist heus wel dat mijn jurkje nog korter was geworden, maar ach, vast niet veel. En: hij zou me beschermen. Hij zou echt niet toestaan dat ik er onzedelijk bij zou lopen. Dacht ik.
Dus, ja, wanneer ik voor de derde keer langs de spiegel loop en zie dat er echt weer een heel stuk is afgeknipt, schrik ik. Je kan nu echt mijn blote billen zien! meen ik. Maar tijd om goed te kijken, krijg ik niet. We lopen hand in hand en hij geeft me gewoon geen gelegenheid. Jaaah ik weet ‘t: had ik maar alles opgebiecht en ‘m gevraagd om me te straffen. Echt te straffen dus, een klets voor mijn blote kont of zo. Niet me zo te kwellen. Of zou dit zijn manier zijn om me te straffen?
In de auto kom ik wat tot rust. En ter plekke aangekomen blijkt dat ie echt niets te veel heeft gezegd. Het is een prachtig plekje aan ‘t water waar een verkoelend briesje waait - want ‘t is inmiddels echt warm geworden. En ‘t restaurant is....
Oh nee hè, de betovering van dit goddelijke plekje doet me vergeten dat een verkoelend briesje ook andere dingen doet dan koelte toewaaien. Mijn God, mijn jurkje gaat een spelletje spelen met de wind. Nou ja, omgekeerd dus eigenlijk. In een vertraagde reflex probeer ik mijn jurkje in bedwang te houden en kijk schichtig om me heen. Zucht: geen van de mensen kijkt naar me - denk ik...
Het restaurantje is half open: je kan binnen zitten en toch buiten zijn. Dat doen we. Het is best wel druk, maar er is nog een tafeltje vrij. Gereserveerd staat er, maar toch mogen we er direct gaan zitten.
De lunch is echt heerlijk, maar als ik eerlijk ben: veel meer dan dat weet ik er niet meer van. Ik ben echt veel te veel bezig met m’n jurkje. Het is druk. So what, zul je zeggen. Maar ‘t stikt er van leuke mannen. Nou ja, echt leuk vind ik ze dus niet want ze kijken maar en kijken maar. Naar mij dus, en naar mijn blote benen. En naar m’n super kort mini jurkje. Waarvan ze dus hopen dat ‘t helemaal ‘verdwijnt’. Dat ik even me vergeet en dat ze dan dus ook lekker tussen m’n benen kunnen kijken. Mannen, ik ken ze: altijd erop belust om te loeren naar wat voor slipje je aan hebt. Ja ja, hou nou maar je mond, ik weet wel dat ik dat anders hartstikke leuk vind. Maar nu, hier? Ik zit hier met m’n man dus, en kan geen kant meer op, weet je nog!
Bovendien, de mannen die zitten te kijken, die heb ik niet uitgezocht, lekker of niet. Als ik een beetje loop te showen en te plagen is dat echt wel anders. En zàten er alleen maar lekkere mannen! Mooi niet dus. Er zitten dus ook van die saaie keurige mannetjes, erger, met van die saaie keurige vrouwtjes naast zich. Ik hoor ze denken: dat zo’n man daar niks van zegt. Dat kàn toch niet, zoals dat meisje er bij zit. Het is gewoon ... onbehoorlijk. En dan met zo’n truttige kakstem...
Nou ja, die mannen hopen dus dat ik van alles laten zien, en hun vrouwen kunnen me wel vermoorden àls ik nog meer zou laten zien. Leuk, maar niet heus.
Maar ja, alleen door te gaan zitten kruipt ‘t al vreselijk op, en als je even je benen anders doet, hoppa, daar zit ‘t al aan je heupen - denk je. En ik ben al niet zo’n type dat zich bezig houdt met het netjes braaf en kuis zitten te zitten. Ik denk normaal nooit ergens aan. Of wèl, maar dan ben ik aan ‘t showen. Dus.
Lekker, dacht ik dan altijd bij mezelf als ik dat deed -showen dus- en al opgeilend ging fantaseren over wàt ze dan wel allemaal zagen - en daarna wàt ze zouden doen als m’n man even naar ‘t toilet zou gaan. Of beter: wat ze zouden doen als ik even naar ‘t toilet zou gaan en ze me daar zouden ontmoeten omdat ik -sorry hoor- toevallig expres op ‘t verkeerde toilet verzeild was geraakt. Mmmmmm.
Maar wees gerust, ik laat ‘t altijd bij fantasieën -en hou dat ook liever zo, dus mondje dicht tegenover mijn lieve schat. Want alles wat ik vandaag heb meegemaakt heeft m’n beeld over hem toch echt op zijn kop gezet. Straks eh....
Oh mijn God. Weer let ik even niet op en jeuk ik per ongeluk aan een plekje aan de binnenkant van mijn rechterbeen. Natuurlijk open ik dan ook m’n dijen. Maar ‘t was maar een beetje en maar heel even ... dus... waarom zitten die mannen dan zo te staren? Toch niet omdat....
Als we aan de koffie toe zijn gebeurt er weer iets dat me afleidt. M’n mannetje zit zoals gewoonlijk een beetje te spelen met ‘t koekje dat we krijgen bij de koffie. Hij is echter zo klunzig dat ie ‘t op de grond laat vallen. Wat niet echt bijzonder is. Wel dat ie ‘t niet opraapt om ‘t vervolgens gewoon op te eten, zoals gewoonlijk, de viespeuk. Maar ‘t dus laat liggen en godbeterhet om een nieuwe vraagt! Om vervolgens precies hetzelfde te presteren! Als ie daarna opstaat om “een plasje te plegen” -soms is z’n woordgebruik echt stuitend- en dus precies bovenop de twee koekjes gaat staan, ja, dan heeft ie me echt wel afgeleid en schiet ik in de lach.
Maar nog heb ik niets in de gaten. Hij verontschuldigt zich nadat ie terug is nogmaals bij het meisje, die zegt dat ze ‘t zo wel zal opzuigen. Nadat de koffie op is, neemt ie me bij m’n arm om op te gaan staan.
Dan gebeuren er een aantal dingen tegelijk.
Wij staan op, hij geeft me ‘t visitekaartje van ‘t restaurant om in m’n tasje te doen, houdt me even vast om te bukken voor de rekening die we bij de balie moeten betalen en het meisje komt er aan met de stofzuiger. Hé, denk ik nog terwijl ik met dat kaartje bezig ben, dat is dezelfde stofzuiger als die wij hebben, een Bosch. Niet gek, want ‘t is een prima ding. Het meisje schuift de stofzuiger per ongeluk tegen m’n voeten aan omdat ze de koekjes op wil gaan zuigen die vlak naast m’n schoenen liggen -tenminste de resten die er nog van over zijn- ik wil opzij stappen om haar ruimte geven. Wat niet lukt omdat m’n man me nog vast heeft. Het meisje doet de stofzuiger aan en.....
die blaast met een enorme luchtstroom mijn jurkje omhoog.
Ja, dat is dus de Bosch. Niet alleen heel krachtig, maar met een gigantische luchtuitstroom aan de bovenkant. Daar heb ik me vaak thuis al over verbaasd, en soms mee vermaakt. Nou, nu mooi niet, dus. Ik sta echt helemaal in m’n blote kont. En in plaats dat hij me redt, draait hij me ook ‘s nog om en wel zo dat m’n verlate reflex om m’n jurkje in bedwang te krijgen verandert in slechts ‘t bedekken van m’n linker dij.
Hij lachen, alle gasten kijken, en zelfs het meisje gniffelt en kijkt - in plaats dat ze de stofzuiger uit doet, jesuskristus.
En dan nog vrolijk hardop verkondigen: “Kijk, een opwaaiend zomerjurkje.”
Iedereen lacht nu natuurlijk, zelfs de dames, hoewel ik van sommige toch ‘t gevoel had dat ze ‘t met kiespijn doen.
En ik? Ik weet niet waar ik ‘t vandaan haal, maar in plaats van wat een net meisje in zo’n situatie geacht wordt te doen, steek in m’n armen de lucht in, strek me en maak een bescheiden pirouette. Waaraan m’n man bereidwillig meehelpt door met zijn hand de mijne te hoog te houden, zodat ik aan z’n vingers rond kan draaien. Volgens hem ben ik een echte Sjoukje Dijkstra, wie dat ook maar wezen mag, alleen deed die ‘t vast niet in haar blote kont. Zelf dacht ik trouwens meer aan Marilyn Monroe, ook zo iemand from the past, maar die heb ik vaak genoeg op foto’s gezien. Alleen deed die zogenaamd wanhopig pogingen om haar jurk weer naar beneden te duwen, wat ik dus uiteindelijk ook maar doe, met dezelfde te vergeefse gevolgen - logisch zolang dat kind de stofzuiger niet uit doet. Wat ze dus -minuten later volgens mij- pas doet wanneer mijn man ‘t haar eindelijk gebaart.
En weet je wat er dan gebeurt? Begint iedereen spontaan te klappen. Of ik me dood moet schamen, of trots moet wezen - ik weet ‘t niet, maar ik kies maar voor ‘t laatste. En maak een buiging. Maar niet te diep, want ik ben niet gek.
De schaamte komt als we over de parkeerplaats weer naar de auto teruglopen. Waarom voel ik nou geen triomf? Ik voel me alleen maar goedkoop, een slet. Dit was geen spelletje spelen met mannen, mannen speelden een spelletje met mij. Mijn man speelde mee, maar wat voelt ie? En wat vindt ie van mij? Ben ik ook in zijn ogen een slet? Al die tijd in mijn blote kont met een steeds korter jurkje. Nu weet ik zeker dat hij het weet. No question about it.
Het liefst kruip ik weg in een heel klein hoekje. Doe ik ook in de auto. Nou is ‘t ie niet echt heel groot, maar toch vind ik ‘t. Met mijn knieën opgetrokken en mijn armen daar omheen geslagen maakt ik me nog kleiner. Een aai over m’n bol is mijn beloning. Zucht. Dat lucht een klein beetje op. Want kwaad ist’ie dus niet. Kan ik nog hopen, hopen op ...
***
Tsja, wat moet ik zeggen over ons bezoek aan het restaurantje aan het water? Dat ik van haar genoot? Dat iedereen van haar genoot, op een paar zwaar jaloerse dames na? Dat eindelijk gebeurde wat onafwendbaar was? Dat voor mij en iedereen om haar heen ontegenzeggelijk duidelijk werd dat ze géén slipje aan had? Ondanks het tevens ontegenzeggelijke feit dat haar kleding slechts bestond uit een soepel vallend zomerjurkje van absoluut onfatsoenlijke lengte? Waar mijn acties daaromtrent met name debet aan waren?
In de auto pas komt het besef bij haar van wat er is gebeurd en heeft ze mijn lief gebaar nodig. Het is zo’n schat, en ze weet nog niet half hoeveel ik van haar hou. Hoe ondeugend ze ook is. Van hoeveel van haar plagerijtjes ik ook het dankbare slachtoffer ben.
Maar ja, hoeveel ik ook van haar hou, en hoezeer ik ook van haar ontsporingen geniet: nu is de tijd voor het nemen van maatregelen. Dus laat ik haar lekker in het hoekje tegen de autodeur aankruipen. Tot we weer thuis zijn. Nu moet ik een daad stellen. Geen tijd meer voor weekhartige uitvluchten of liefdevolle toenaderingen. Even een klein beetje afstand. En afwachten of dat voldoende zal zijn om te bewerkstelligen waarnaar ik al zo lang verlang.
Dus ga ik in het midden van onze bank zitten en als ze naar me toe komt lopen kijk ik haar aan: niet streng, niet vermanend en al helemaal niet boos, maar neutraal. Ik weet dat dat bij haar hetzelfde effect heeft als het streng kijken bij een ander. Ik weet wat het bij haar oproept, even die afwezigheid van een glimlach of een liefdevolle blik: dat doet pijn.
Nog nooit heb ik iets dergelijks uitgesproken, of er zelfs maar naar gehint, maar ze doet wat ik van haar verwacht: ze knielt voor me neer.
Haar adem gaat zwaar, terwijl ze aarzelt om te spreken.
Dan zegt ze zacht, en met haar ogen geloken:
“Ik ben zonder slipje naar de stad gegaan..... Ik heb geflirt met alle leuke jongens..... Om jou te plagen.”
Ze haalt even heel diep adem.
“Om jou te plagen. Om je uit te dagen om te doen wat ik al zo lang hoop dat je zult doen.”
Ze valt stil, en ik moet haar te hulp schieten door te vragen wat ik dan moet doen.
“Mij straffen,” antwoordt ze schor.
Natuurlijk weet ik wat ze bedoelt. Maar ze moet het zelf zeggen.
“Hoe, mijn Eva, hoe moet ik je straffen?”
“Me over je knie nemen, en me een pak slaag geven.”
Eindelijk is het er uit.
Ze haalt diep adem.
“Me een pak slaag geven op mijn blote billen, zodat ik gestraft word als een klein meisje. Een klein stout meisje, dat moet leren op de harde manier. Zodat ze weer weet hoe ze zich hoort te gedragen.”
Ik zucht van opluchting en laat haar niet langer in onzekerheid wachten. Ik pak haar bij haar hand, trek haar omhoog en leidt haar naast mijn rechter zij. Een klein klopje op mijn knie is voor haar het verlossende gebaar. Ze strekt zich over mijn schoot en wacht.
Eerst streel ik alleen haar jurkje. Wat nog best heel moeilijk is omdat het in deze houding bijna niets meer bedekt. Daarna haar dijen en vervolgens haar billen en wel zo dat ik langzaam haar jurkje naar boven strijk. Ik moet mij na enige tijd dwingen het strelen te stoppen, haar billen zijn immers zo volmaakt om te worden gestreeld.
Dan begin ik te haar te slaan. Eerst voorzichtig en teder, maar langzaam aan steeds harder. Eerst is ze stil en ligt ze stil. Maar met het verhevigen van mijn slagen, komen ook haar geluidjes. Eerst een zacht gekreun bij iedere slag, maar al snel duidelijker en harder.
Tot ik haar echt hard en met venijn begin te raken. Mijn hand begint te gloeien, maar haar billen nog meer. Haar kreunen wordt schreeuwen wordt huilen. Nog stop ik niet. Pas nadat ze niet langer haar bewegingen onder controle kan houden en spontaan begint te spartelen, en haar huilen en schreeuwen onafgebroken de woonkamer vult, pas dan stop ik.
Lang snikt ze nog na, stil liggend over mijn knie.
Mijn Eva is gestraft.
***
Het gaat allemaal zo anders als ik gedacht had. En toch ook weer niet.
Jezus, ik kniel voor hem neer, zomaar. Waarom doe ik dat? Da’s helemaal niks voor mij, knielen, bah. Maar ik voel me zo klein en nederig als ik dat doe en dat voelt goed. Help. Ik, het brutaaltje, weet je nog.
Dan zeg ik dingen die ik helemaal niet zeggen wil.
Hij dwingt me dat te doen. En toch doet ie niks. Zegt ie niks.
Mijn adem gaat zwaar en dan zeg ik het. Zeg ik alles.
Wat ik heb gedaan. Dat ik het deed om hem te plagen.
Dan vraag ik waar ik helemaal niet om wil vragen.
Gestraft worden...
Ik wil helemaal niet gestraft worden. Echt niet! Of toch wel?
Waarom doet ‘t nou niet gewoon. Waarom moet ik nou zeggen hoe?
Waarom dwingt ie me door alleen maar te vragen?
Ik gehoorzaam.
Echt waar: ik gehoorzaam. Gooi het er uit. Sta op en ga over zijn knie.
Dat ben ik niet en toch ben ik het.
Hij slaat me en ik blijf liggen, zelfs wanner ‘t pijn begint te doen.
Ik verzet me, wil niet schreeuwen, wil niet huilen.
Dan wordt de pijn te groot. Ik breek, laat alles gaan.
Ik schreeuw, ik huil, ik jank.
De pijn voel ik niet meer. Er is alleen nog maar schreeuwen en huilen in mij.
Als ik stop weet ik niet meer waar ik ben, wie ik ben.
De tijd is gestopt.
Ik voel zijn hand, zijn warme hand. Mijn gloeiende billen.
Ik lig over zijn knie.
Ik hoor zijn stem, zijn troostende stem, zijn troostende woorden.
Het is over, zegt hij. Ik ben trots op je , zegt hij.
Ik geloof hem.
Hij laat me opstaan en neemt me op zijn schoot.
Ik kruip in hem weg en huil.
Ik huil omdat ik veranderd ben.
Ik huil omdat ik me van hem voel, helemaal van hem.
Zijn meisje.
Die gedachte....
Het wordt stil in mijn hoofd.
Ik weet het, eindelijk.
Ik ben echt van hem.
Een beeld vormt zich in m’n hoofd.
Ik, knielend voor hem, naakt en gebonden.
Onderworpen.
Bij dat beeld komt een naam.
Slavin
Ik ben van Eva ... slavin eva geworden.
Zijn eigendom.
Zo voel ik me voortaan.
Zo noem ik me voortaan - in gedachten:
slavin eva.....
meer verhalen van Paul Gérard vind je hier: Paul Gérard
 verhalen maken dromen waar 
|
Verhalen 
Verhalen
om mee te beginnen
prachtig en mild
bijzonder
spanking verhalen