sm & spanking verhalen & forum

Beoordeel dit bericht door een getal te selecteren. 1 is het slechtste en 5 is het beste.

MisTique Actief lid Bericht Nummer: 0 Aangemeld: n.v.t. Beoordeling:  Stemmen: 4 Gepost op zondag 07 mei 2006 - 01:51 am:    Onuitgesproken gedachten uitgesproken, eerder een kort relaas dan een verhaal Je liet me merken dat ik de jouwe was op manieren die nieuw voor me waren, in mijn hoofd zag ik dit dagelijks, vele momenten van de dag werden beelden ingekleurd tot een kleurrijk verhaal dat me niet onberoerd liet. Ik wenste dat ik je in mijn hoofd kon laten kijken…wat zou je dan zien? Dat ik in mijn hoofd niet de vrouw ben die je ziet, dat ik de was kan doen en onderwijl denk aan hoe jij me vastbindt. Ik jouw vuile ondergoed in de wasmachine stop, je sokken binnenstebuiten keer terwijl ik inwendig tril van de harde slagen waarmee je in mijn hoofd mijn billen teistert. Eindeloos vaak ben ik bezig met klusjes die niets te maken hebben met dat wat ik wil ervaren, en toch ben ik tijdens veel van die momenten volledig op aan het gaan in wat zich in mijn hoofd afspeelt. Een compleet andere wereld, een vreemde tegenstelling ook. Ik mopper op jou wanneer je ongeneerd onderuit gezakt tv kijkt, ik maak een smalende opmerking over pubers en volwassen pubers wanneer ik gefrustreerd loop op te ruimen en jou van koffie voorzie terwijl je nog steeds alleen maar oog hebt voor wat er op tv is. In mijn hoofd exploderen de beelden, smeek ik je om me de mond te snoeren, me over je knie te leggen, mijn broek naar beneden te trekken, je hand die niet begint met strelen maar direct slaat. Wanneer het brandende gevoel in mijn billen onhoudbaar lijkt te zijn houdt je nog niet op, nee in mijn hoofd ga je altijd net een stapje verder, waarna je me opdraagt in de hoek te gaan staan. Terwijl ik de volle wasmand zie staan, kinderen naar bed dirigeer, de hond uitlaat en je wederom van koffie voorzie, hetgeen je afwezig aanneemt terwijl je kijkt naar wat er in de wereld is gebeurd, concludeer ik met een weemoedig gemis en een vleugje teleurstelling dat het zo niet werkt. Als ik de riem van de hond in mijn hand neem en een enthousiaste hond mee naar buiten neem dan zie ik flitsen van jouw hand met daarin de smalle schakels van een zilverkleurige ketting, je lijnt me aan en draagt me op te kruipen voor je. De tikken van de rijzweep moedigen me aan terwijl ze afwisselend zacht en hard op mijn billen neerkomen. Ik fluit de hond terug wanneer deze achter een kat aan wil rennen en moet me concentreren om opnieuw het gevoel op te roepen van het kruipen. Niet zomaar kruipen, kruipen voor jou, aangelijnd door jou. Een halsband die ik draag, voor jou, alleen maar voor jou. De beelden ebben weg en mijn tempo heeft zich aangepast aan dat van de hond, langzaam naderen we het huis, met een zucht stappen we over de drempel. Zijn zucht van vermoeidheid, de mijne van iets anders. Je aandacht is even weggetrokken van de tv en je vraagt wat er is, ik wil zeggen: “Dat jij jouw sub niet ziet staan, dat is wat er is” maar ik zeg: “Dat je niet even de wasmand naar boven brengt, daar baal ik van.” Dagen gaan zo voorbij, ze worden weken, ik raak meer en meer gevangen in een wereld waarin ik niet kan zeggen wat ik wil zeggen, de woorden die uit mijn mond komen lijken in de verste verte niet op wat ik zeggen wil. De vrouw die ik ben lijkt nergens in op de vrouw die de hoofdrol speelt in mijn gedachten. Zij speelt de onschuld, aanvaardt elke straf en verleidt je met een glimlach tot meer. Je geeft en geeft, tot zowel jij als zij op zijn en in elkaars armen bijeen komen. De werkelijkheid is minder zoet, koffie met melk en suiker terwijl de tv uitbraakt wat er in de wereld is gebeurd.