Ad Frappant
Nieuw lid
Bericht Nummer: 2 Aangemeld: 01-2007
Beoordeling: Stemmen: 2 | Gepost op zondag 01 april 2007 - 05:46 pm: | |
Hoe kijk je tegen een verkrachtingsfantasie aan? |
Ik heb geprobeerd mij in te leven in het verkrachten of het verkracht worden. Dat lukt me eigelijk niet. Het past niet in mijn kader, mijn programmering, kennelijk. Het gaat in deze dus over verkrachten. Of over de lust tot verkrachten of over de lust van de vrees verkracht te worden. In een heel vluchtig historisch perspectief gezien is er heel veel verkracht. En bijna zonder uitzondering door mannen. Mannen met en zonder macht. De mannetjes van de stam met een toevallig tekort aan vrouwtjes gingen op zoek naar een andere stam. De mannetjes vochten met elkaar, doodden waar ze konden wie er won en overbleef, kreeg de vrouwtjes. En verkrachtte ze. De vrouwtjes keken toe, als die minkukels van die andere stam toch betere jagers, vechters en moordenaars bleken dan hun eigen mannetjes, waren ze wellicht ook betere vaders voor hun kroost, dus… In iets rationelere tijden doodden de belegeraars van de stad de verdedigers, vaak massaal en ritueel (dat heeft ook iets met verkrachten te maken) en verkrachtten ze de vrouwen en waar mogelijk zelfs de kinderen. Wie niet verkrachtbaar was werd gedood. Kennelijk is het moment aan het eind van de strijd bepalend voor het verkrachten. Iets in de man, die geen kogel door zijn hoofd heeft gekregen, die geen zwaard tussen zijn schouderbladen heeft voelen klieven, geen speer in zijn darmen, geen kei ontmoette die zijn schedel half verbrijzelde of wagenwiel dat zijn onderbenen amputeerde, veroorzaakt kennelijk zo’n opluchting dat die zich puur seksueel moet ontladen en hij gaat verkrachten. Legeraanvoerders houden daar rekening mee. De vrouwen, die de overwinnaars over de muren van de stad en door de “verkrachtte” poort naar binnen zagen stromen waren erop voorbereid. Dit bestaat zelfs nog in moderne tijden. De Balkansoldaten uit de jaren negentig verkrachtten en moordden na hun overwinningen. Daar werd echter “geplande verkrachting” als vernedering van etnische groepen aan toegevoegd. Je kunt oorlogende en verkrachtende mannen dus kennelijk sturen. Jeez, zou ik ook??? In opdracht??? In ultieme stress??? Laat het niet waar zijn!!! De drive te kunnen of willen verkrachten of de vrees te moeten verkrachten of verkracht te zullen worden is kennelijk buitengewoon krachtig, omdat die in onze overleverde basisprogrammatuur zit. Veel zaken hieruit worden gelukkig door andere programmering tegengehouden, vernietigd of onmogelijk gemaakt. Desondanks leeft het in onze structuur door. In onze moderne maatschappij zijn verkrachters psychopaten, vrijwel allemaal voor langere tijd opgesloten met TBS. Dus wat doe je met je archetypische driften of vrees: sublimeren. Wellicht zijn er daarom BDSM georiënteerde verkrachtingsfantasieën. Met alle lust, genot, terughoudendheid, veiligheidsmaatregelen en walging. De grenzen van de menselijke geest zijn grenzeloos, evenals het vermogen om op subtiele wijze met alle mogelijke kronkelingen om te gaan. In je fantasie kun je alles. De mogelijkheid om daar met elkaar in een veilige setting over te kunnen overleggen en over te redeneren is eigenlijk een geschenk. Hou dat zo, met zo min mogelijk regels. Alleen met fatsoen en inlevingsvermogen. Blijf fantaseren en verbaas je over de mogelijkheden. Oordeel niet. Ga slechts bij jezelf te rade: zou je, zou je durven, zou je willen, zou je kunnen, kun je ondergaan, zou je willen ondergaan? Kun je, mag je erover fantaseren en lust aan beleven? |