    
Lot
Lid
Bericht Nummer: 0
Aangemeld: n.v.t.
Beoordeling: 
Stemmen: 9 | | Gepost op vrijdag 30 maart 2007 - 10:44 am: | |
Een vervolg op |
... "Werkelijk overleven...." wat eigenlijk geen vervolg wil zijn...:
angst, paniek en dwang
De bus mindert vaart.
“Meneer, ze zijn er,” zegt de reus.
De leider trekt zijn jasje recht en loopt richting de uitgang van de bus.
“Dat gaat mee,” zegt de leider tegen de reus en wijst naar Sophie.
De reus grijpt Sophie bij de haren en loopt ook richting de uitgang. Sophie struikelt, maar de reus houdt haar aan haar haren overeind.
De bus stopt en een donkere personenauto stopt er vlak voor. Er stappen vier mannen uit, die allen razendsnel in de bus verdwijnen. De reus gooit de naakte Sophie achterin de auto, smijt de deur dicht en stapt achter het stuur. Sophie komt pijnlijk terecht op haar pols en zodra ze zich herstelt en gaat zitten, rijdt de auto weg. Naast haar zit de leider... en hij kijkt strak voor zich uit.
De reis is lang en Sophie valt in slaap... In een onrustige, koude slaap, want de leider zei vlak na vertrek weer: “Airco.”
Ze zit opgekruld, tegen het portier, zo ver mogelijk bij de leider vandaan.
Ze schrikt wakker als de motor van de auto uitgaat. De reus stapt uit en opent de deur voor de leider. De deur slaat weer dicht en voor een moment is Sophie alleen in de auto. Ze kruipt naar het midden van de achterbank en probeert naar buiten te kijken. Het is pikkedonker. Ze wrijft in haar ogen, haar haren vallen naar voren en bedekken haar borsten. De enige warmte die ze nu krijgt, is van haar eigen haar. Ze is in en in koud.
De deur van de auto gaat weer open en Sophie kijkt naar buiten. Ze ziet niets en niemand..., zo donker. Ze hoort ook niets en niemand. Voorzichtig beweegt ze zich richting het zwarte gat van buiten... Zet een blote voet op de grond. Er gebeurt niets. Langzaam klimt ze uit de auto en probeert te wennen aan het donker.
Dan voelt ze een hand, die haar bovenarm helemaal omvat en hoort een rustige: “Kom.”
Ze lopen. De leider loopt vooruit en de reus houdt haar vast. Ze komen aan bij een huis, compleet in donker gehuld. Een groot huis. Tot verbazing van Sophie klopt de leider aan. Drie keer, kort.
De deur gaat open. Sophie ziet niemand.
“Alstublieft, Heer,” hoort Sophie de leider zeggen, terwijl hij buigt en een stapje achteruit doet.
Sophie voelt een harde duw in haar rug en valt naar voren. Het huis binnen. Vrijwel onmiddellijk sluit de deur met een knal achter haar dicht.
De paniek knijpt Sophie de keel dicht. Ze is in het huis, met iemand... Maar die iemand ziet ze niet. Dat de leider deze man “Heer” noemde, maakt haar doods- en doodsbang.
“Als ik je een geluid hoor maken..., doe ik je verschrikkelijk veel pijn,” hoort Sophie zachtjes zeggen.
Sophie zakt langzaam en zachtjes door haar knieën. Ze breekt..., maar zonder geluid.
Het licht gaat aan en voor haar staat een man. Een donkerharige en zelfs aantrekkelijke man. Maar dat ziet Sophie niet... ze ziet alleen zijn ogen. Die ogen zijn zo donker en sadistisch, dat Sophie wegkijkt.
“Ik wil graag dat je gaat liggen. Hier, op de grond. Op je rug, met je benen gestrekt en zo wijd als je kan,” zegt een zware stem.
Sophie voelt een bekend gevoel... Willoos, machteloos, angstig..., maar nu met doodsnood... en dat voelde ze nog nooit eerder. Ze gaat liggen op de koude plavuizen. Zonder zich iets af te vragen spreidt ze haar benen... wijder en wijder. Zo ver ze kan. De man gaat op haar zitten.
“Ik ga nu mijn gang,” zegt de donkere stem, “en ik wil dat je geen enkele beweging maakt. Ook wil ik je niet horen. Is dat duidelijk?”
“Ja...” fluistert Sophie zachtjes.
“Als je mij antwoordt, heb ik voortaan graag dat je me “Oom” noemt,” zegt de man in Sophie's oor.
Sophie beweegt haar hoofd weg... als reactie op de pijn en de angst en zijn nabijheid.
“Ik vergeef je die beweging nu één keer,” fluistert de man verder, “maar ik heb liever dat je dat nooit meer doet.”
Sophie blijft heel stil liggen en fluistert doodsbang: “Ja, Oom.”
“Hoofd recht en kijk me aan.”
Sophie doet wat hij vraagt en heeft moeite in die donkere ogen te kijken. Haar hart klopt in haar keel, haar lijf reageert weer op alles wat gebeurt.
De man gaat met zijn hand naar de rits van zijn broek. Sophie weet dat haar blik gekweld en vol angst is, maar ze moet hem blijven aankijken. Ze voelt iets tegen zich aandrukken. Ze voelt hem. Hard en groot. Ze voelt dat ze zelf nat is..., van angst.
Ze voelt hem binnenkomen... Langzaam, maar gericht... Ze ziet zijn blik, want ze moet.
Hij grijnst.
“Je doet het keurig, grietje”, zegt hij en op dat moment stoot hij door.
Hij houdt haar schouders vast om te zorgen dat hij haar niet wegduwt en hij dringt dieper binnen dan iemand daar ooit geweest is...
Sophie onderdrukt een kreet, maar blijft hem aankijken, want dat moet. Hij stoot en stoot, wil dieper en dieper. Het doet pijn... pijn.
Voor een moment sluit de man zijn ogen... Om ze vervolgens des te gruwelijker te openen.
“Ik hou ZO van strakke kutjes,” zegt hij, terwijl hij zijn gezicht vakbij dat van Sophie brengt, “Dat belooft namelijk veel...”
Hij trekt zich terug uit Sophie. Gaat staan en kijkt op haar neer.
“Het is heel simpel. Zelfs jij zult het snappen. Je doet voortaan exact wat ik je zeg en geleerd heb. Helder?”
“Ja, Oom,” zeg Sophie zachtjes.
“Je kijkt me nooit aan als ik dat niet van je vraag,” gaat hij verder, “en je zegt geen woord zonder mijn toestemming.”
Sophie voelt de hitte nagloeien tussen haar benen.
“Sta op nu,” zegt de man.
Sophie staat op en staat vlak voor de man. Hij is groot, zeker 1.85 m. Zijn houding is trots en rechtop. Sophie voelt zich klein en naakt.
“Loop mee,” zegt hij en stapt tegelijkertijd richting de grote trap in de hal. “Ik wil dat je nu op je handen en knieën deze trap beklimt. Na jou..., mijn sletje...” en met een fraai handgebaar eist hij Sophie te beginnen.
Sophie zet de eerste knie op de trede en voelt zich minder waard dan ooit. De beweging, die haar heupen en benen moeten maken om de volgende trede te beklimmen, doen haar gruwelen. Haar billen uiteen..., haar lippen uiteen... Het is afschuwelijk.
Oom blijft een paar treden achter, maar loopt geruisloos achter haar aan.
“Dat was lekker,” glimlacht hij als ze boven komen, “Ik zal je je kamer laten zien.”
Hij opent een van de deuren op de gang en stapt in een kleine, maar lichte kamer. De muren zijn wit en er staat een keurig opgemaakt bed. Een oud-chinese kast met een grote spiegel staat in de hoek. Ook is er nog een kaptafel met een grote spiegel. Een openstaande deur laat een badkamertje zien, met een douche en een wc.
“Beter dan dit zal het niet worden. Slechter kan zeer zeker wel,” zegt de man.
Sophie houdt haar hoofd gebogen en kijkt hem niet aan.
“Ik wil je vertellen dat je mijn zesde eigendom bent. Je voorgangers zijn nu... eh... weg. Ze stelden me uiteindelijk teleur en ik hou niet van teleurstellingen,” zegt de man, “Laat dat een waarschuwing zijn.”
“Ik wil dat je nu gaat douchen. En dat ik daarna op je hele lichaam geen haartje meer tegenkom. Je hoofdhaar kun je laten zitten... Ik bedoel je haar van nek tot teen.”
Ineens begint de man te lachen.
“Mijn tweede eigendom begreep dit niet helemaal en verwijderde werkelijk elk haartje. Wat een dom wicht ! Voor jouw geruststelling...Ze heeft geweten dat ik dat niet waardeerde.”
Hij stopt met lachen.
“Dan smeer je je hiermee in. Helemaal.” De man wijst naar een flesje bodylotion dat op de kaptafel staat.
“Daarna open je de kast en kies je je outfit. Je kunt kiezen uit 3 en ik ben zeer benieuwd naar je smaak. Ik kan je vertellen dat je vanavond nog enige invloed hebt; de keus van je outfit zal de sfeer van onze avond bepalen. Is dat niet fijn om te weten?”
“Je maakt je mooi op. Je haren los,” gaat hij verder en zucht nadrukkelijk, “Dan ga je op je handen en knieën zitten. Je rug zo hol als je kunt en je kontje omhoog. En ik wil dat je dat laatste nu even oefent.”
Sophie is murw en leeg... Ze zakt op handen en knieën en maakt haar rug hol. Haar billen duwt ze omhoog.
“Benen een klein stukje uit elkaar.”
Sophie schuift haar knieën iets verder uiteen. Haar haren vallen langs haar schouders en wangen naar beneden. Het bedekt haar gezicht gedeeltelijk en ze is er dankbaar voor.
“Gezicht naar voren. Kijk naar voren.”, zegt de man ineens luider.
Sophie richt haar gezicht wat op, zodat het kort gevoelde geluk verdwijnt.
“Armen wat naar voren,” zegt de man en loopt een rondje om haar heen. Sophie verzet haar armen een beetje, zodat haar rug holler wordt en haar billen hoger komen.
“Ja, wel aardig zo...” zegt de man en hij streelt Sophie over haar billen en daartussen.
Sophie schrikt en haar adem stokt. Hij zal toch niet daar willen ? Daar gaan...? Ze denkt aan haar stopwoord... Maar die telt hier niet. Ze is bang en wanhopig.
“Wat is er, liefje ?” vraagt de man, “Geef me maar antwoord.”
Sophie twijfelt en stottert: “Niks, Oom.”
Een enorm harde klap raakt haar bil. Dan nog een. En nog een. Sophie bijt op haar lip van de pijn.
“Lieg nooit tegen me. Ik weet wat je denkt, onthoud dat goed,” zegt hij zacht en kalm.
“Ik vraag het nog eens... Wat is er ?”
Sophie denkt op volle toeren, maar ziet geen andere uitweg dan de waarheid.
“Ik dacht aan mijn billen, Oom,” kreunt Sophie.
“Kijk, nu ben je eerlijk,” zegt hij vriendelijk, “Ik zal ook eerlijk zijn dan... en verklappen dat ik ook aan jouw billen dacht.”
Weer streelt hij haar billen en ertussen. Zijn vingers blijven angstig lang rond haar gaatje gaan. Sophie moet bijna huilen, alleen om die dreiging al..., maar ze blijft keurig zitten, zoals het moet.
“Je hebt anderhalf uur om je dingen te doen,” zegt de man ineens.
“Zorg dat je klaarzit, zoals ik dat graag zie, als ik je kom halen. We gaan een schitterende avond tegemoet. En denk... denk goed na over je kledingkeuze. Je hebt het zelf in de hand.”
Hij stapt achteruit. Opent de deur en sluit hem achter zich.
Sophie blijft zitten... alleen. Haar rug hol en billen omhoog. Ze durft niet te bewegen. Minutenlang blijft ze zo zitten en tranen van wanhoop vallen op de grond.
Langzaam komt ze rechtop en gaat staan. Ze loopt naar de grote spiegel van de kast en ziet zichzelf. Ze kijkt naar haar borsten, haar benen, haar buik, haar nek, haar ogen en haren, haar mond.., ze is niet meer van zichzelf. Ze is van hem nu.
Ze durft de kast nog niet te openen. Ze zal straks moeten kiezen. En niet kiezen tussen een trainingspak en een spijkerbroek, dat weet ze wel.
Ze kijkt om zich heen en ziet ineens de klok aan de muur. Ze schrikt. Deze klok telt af... en geeft verder geen tijd aan. 1 uur en 14 minuten en 32, 31, 30, 29... seconden. Zolang duurt het nog voor hij terugkomt.
Sophie stapt onder de douche en draait de kraan open. Koud water valt op haar neer, maar ze voelt het nauwelijks. Binnen een aantal seconden wordt het water warm. Sophie sluit haar ogen en haar handen wrijven de zeep over haar lijf. Ze voelt overal en weet dat dit de laatste liefkozende handen zijn, die ze de komende tijd gaat voelen...
Ze stapt uit de douche en pakt de grote, zachtgroene handdoek die klaarligt. Haar gedachten staan tegelijk stil en gaan op volle toeren. Stevig en met iets meer tempo wrijft ze haar lichaam droog. Ze draait de handdoek om haar lange, natte haar en loopt haar kamertje binnen. Ze loopt voorzichtig en houdt haar handen voor haar borsten. Ze pakt het flesje lotion en begint zich in te smeren. Geen plekje slaat ze over. Dan pakt ze haar handdoek en wrijft het ergste er weer vanaf.
Leeg en wanhopig gaat ze op het stoeltje voor de kaptafel zitten en trekt het laatje open. Het zit vol met vele soorten make-up. Ze pakt, toch met gevoel, de kleuren waarvan ze denkt dat die het beste zijn. Niet te hoerig, niet te opvallend..., maar wel mooi en een beetje zichtbaar. Ze maakt zich op en doet haar best. Als ze klaar is, gaat ze staan en pakt de borstel. Met felle slagen kamt ze haar haar, terwijl de paniek weer toeslaat. Ze is bijna toe aan de kledingkast en is heel bang voor wat ze daar zal aantreffen.
Wanneer ze klaar is met borstelen schudt ze haar haar nog eens uit, zodat het makkelijker kan drogen. Dat is een gewoonte, beseft ze...
Langzaam loopt ze naar de kast. Haar hand trilt als ze de deurknop vastpakt. Voorzichtig opent ze de deur en houdt haar adem in.
Er hangen drie hangertjes... met daaraan drie dingen. Ze pakt de eerste.. Het is een wijde broek zonder kruis. Sophie kreunt en draait haar hoofd onbewust weg... Dan pakt ze het volgende hangertje en ze fleurt iets op. Het is een leuk, kort zwart jurkje. Als ze beter kijkt, ziet ze dat haar borsten hierin onbedekt blijven... Ook dit hangt ze terug en kijkt naar het derde hangertje. Ze ziet het al zonder het daadwerkelijk te pakken. Het is een lange, rode sjaal. Sophie twijfelt en denkt en probeert te anticiperen. Ze kiest of het jurkje of de lange, rode sjaal. Never nooit dat ze die broek aandoet!
Ze kijkt op de klok. Nog 23 minuten te gaan. Ze pakt snel het jurkje en trekt het aan. Het zit, wonderbaarlijk genoeg, als gegoten. Het is precies haar maat. Sophie kijkt in de spiegel en voelt zich kwetsbaar met haar blote borsten. Snel trekt ze het uit en grijpt de lange sjaal. Het is van linnen, voelt ze. Ze probeert een manier te vinden om het om haar lichaam te draperen, zodat haar borsten, billen en vagina bedekt zijn en het ook nog enigszins flatteert. Het lukt !!
Het zit wel een beetje strak en daardoor schuurt de sjaal wat tussen haar billen. Sophie maakt de knoop achter haar nek goed vast en dat gaat maar net.
Dit zal het worden. Alles wat kwetsbaar is, is bedekt. Haar kleding zou de sfeer van de avond bepalen, zei hij. Die broek betekent dus”verschrikkelijk genomen worden”. Dat jurkje belooft ook niet veel goeds en dit is dus de beste optie. Sophie voelt zich zelfs een beetje gelukkig en realiseert zich dat geluk ook maar relatief is. Ze is hem nu in elk geval te slim af.
Weer kijkt Sophie op de klok en ziet 11 minuten. Ze sluit de kast, doet de make-up terug in het laatje en bekijkt zichzelf in de spiegel. Het staat nog best aardig ook..., denkt ze en draait een vlug rondje. Gewoontegetrouw schudt ze ook nog een keer flink met haar haren, die langzaam beginnen te drogen.
Ze kijkt naar de plek waar ze zometeen klaar moet zitten. Haar geluksgevoel en zelfvertrouwen verdwijnen als sneeuw voor de zon.
7 minuten nog... Uit angst besluit Sophie vast klaar te gaan zitten. Ze zakt op haar knieën, trekt het sjaaltje nog even goed over haar borsten, zet haar handen op de juiste plek en wacht... Haar hele lijf trilt van de spanning en bijna krijgt ze kramp.
Dan hoort ze voetstappen en ze verkilt. Haar hart klopt als een bezetene in haar keel.
De deur gaat open en hij stapt binnen. Sophie's hart staat stil als ze ziet wat hij bij zich heeft.
“Dit is Harmpje,” zegt de man, terwijl hij vertederd kijkt naar zijn Rottweiler, “Harmpje heeft een duidelijke voor- of afkeur voor mensen.”
Sophie wil wegduiken als de man de Rottweiler laat naderen en haar laat besnuffelen.
“Hoewel hij met teefjes meestal wel overweg kan,” gniffelt Oom.
Dan trekt hij de hond terug en zegt: “Dus dit is het geworden, meiske, de sjaal?”
Sophie zwijgt en probeert stil te blijven zitten.
“Je zit niet goed,” sist de man ineens, “Kont omhoog en je rug holler.”
Sophie schrikt en verzit een beetje, terwijl ze haar billen hoger en rug holler maakt.
Op datzelfde moment begeeft de knoop van haar sjaaltje het en springt los. Sophie's hart staat stil en ze weet niet wat ze moet doen.
“Hahahahaha...” lacht oom hartelijk en gooit zijn hoofd achterover.
De sjaal is helemaal afgevallen. Alles is open en bloot. Harmpje wordt onrustig van de reactie van Oom en begint aan zijn riem te trekken.
“Jaha... jochie... Tijd voor een hernieuwde kennismaking, hč?” lacht de man nog na en laat de riem vieren. De hond snuffelt opnieuw en Sophie houdt haar ogen gesloten. Vernederd en bang voor de hond, die groter is dan zij, als ze zo zit.
“Nou, dame... Je bent de leukste tot nu toe. Nog niemand koos de sjaal. Ze kozen allemaal dat jurkje...” geniet hij “Ik ga ervan uit dat je me hiermee vrij spel geeft voor vanavond. Sta op en kom maar mee. Doe die sjaal om je nek en laat hem gewoon hangen.”
Hij draait zich om en loopt richting deur.
Sophie staat op en slaat haar haren naar achteren. Ze heeft nu al gruwelijk verloren. Haar hoofd is wazig en haar ogen focussen slecht. Ze stapt naar voren en loopt achter de man en zijn vreselijke hond aan. Bloot, met alleen een linnen sjaal om haar nek.
Oom loopt met stevige tred de gang door. Sophie loopt achter hem aan met af en toe een kleine versnelling om bij te blijven. Ze rilt. De hond trekt aan zijn riem en hij lijkt te weten waar ze heen gaan. Hij is enthousiast en haastig. Oom geeft plotseling een felle ruk aan de slipketting en de grote hond piept en duikt in elkaar; bang voor een klap. Vanaf dat moment blijft hij keurig naast de man lopen. Met regelmaat kijkt hij op naar het gezicht van Oom. Zo lopen ze zeker een minuut door de steeds donker wordende gangen van het huis. Dan naderen ze het einde van een gang. Er is een zware deur, met 2 grote sloten. De man stopt en grijpt naar zijn broekriem. Daaraan hangt een sleutelbos. Hij pakt de bos en heeft binnen 2 seconden de juiste sleutel. Hij draait de sloten open en kijkt naar Sophie.
“Lopen,” zegt hij en wijst naar de trap die zichtbaar wordt als hij de deur opent.
Sophie stapt voorzichtig naar voren en wendt haar voorkant wat af als ze Oom passeert. Angstig, terwijl haar ogen proberen te wennen aan het donker, daalt ze af. Haar handen zoeken een leuning, maar die is er niet. Als ze een aantal treden heeft genomen, hoort ze een klik en vlak daarna gaat een licht aan.
Meteen kijkt Sophie omhoog... Naar de man en zijn bedoelingen. Oom staat nog bovenaan de trap. Hij heeft de riem losjes in zijn hand; de hond trekt niet maar kijkt ook naar haar.
“Mijn domein. Wees welkom,” zegt hij zonder uitdrukking.
Sophie kijkt naar beneden en is meteen verstijfd van schrik. Het is bijna onbeschrijfelijk wat ze ziet. Alles is in contrast. Ze ziet enerzijds een schitterende ruimte; donkerrode vloerbedekking, kunstwerken aan de muur, artistieke verlichting en een levensgrote zwart-wit foto van een tevreden moeder met een baby... Maar in deze ruimte staan ook andere dingen..., die haar ijskoud om het hart maken.
Een wand hangt vol met zwepen, stokken en dildo’s. Aan een haak aan het plafond hangen allerlei touwen. Er staan ook apparaten waar Sophie niet van weet waar ze voor zijn...
“Ik zei je te lopen,” fluistert de man ineens vlakbij haar oor.
Sophie komt van schrik een stukje omhoog en stapt snel verder de trap af. Als haar voeten de zachte vloerbedekking raken, moet ze huilen. Zachte snikken van angst ontsnappen aan haar lippen.
“Hier en blijf,” commandeert de man.
De hond blijft staan naast de snikkende Sophie, terwijl Oom een van de touwen van de haak trekt. Hij loopt naar een rek-achtig-iets, dat midden in de kamer staat.
“Hier komen,” zegt de man.
Sophie schrikt en kijkt naar de hond. Bedoelt hij nu de hond of haar ? De hond beweegt niet.
Langzaam stapt ze zijn kant op.
“Kijk me aan,” zegt Oom zacht.
Sophie probeert de man aan te kijken, maar het kost haar erg veel moeite. Haar naaktheid en onwetendheid maken haar kwetsbaarder dan ooit.
“Je gaat zometeen door je knieën. Je buigt hieroverheen,” terwijl hij wijst naar het rek. “Je tieten gaan hierin. Je handen doe je weer zover mogelijk naar beneden en houden dit vast.” Hij wijst daarbij naar de onderkant van het rek.
Sophie stapt richting rek en gaat een stukje door haar knieën. Haar knieën zet ze een voor een op de daarvoor bestemde plek. Haar onderbuik gaat over de top van het rekje. De rest van haar lijf laat ze langzaam voorover zakken. Haar handen zet ze onderaan... Precies zoals Oom haar zei te doen.
Haar billen... Hij wil haar billen... Hij wil haar daar neuken... Sophie huilt, zonder geluid.
“Dat touw is niet nodig. Dat zie ik aan mijn teefje. Jij zult wel luisteren,” zegt Oom.
“Harm! Hier.” De kracht van zijn stem doet Sophie huiveren... zo ook de woorden.
De hond neemt plaats bij het hoofd van Sophie. Met moeite tilt Sophie haar hoofd op om te kijken.
“Practia!”, brult Oom en de hond verandert in een agressief, grommend monster. Hij ontbloot zijn tanden en kijkt Sophie aan alsof hij haar aanvalt.
Sophie huilt en smeekt zachtjes en buigt haar hoofd terug.
“Ik heb eigenlijk nog nooit een touw nodig gehad,” grijnst de man.
“Plaats!”
De hond stopt met grommen en blijft staan.
Sophie hoort Oom weglopen en dan een geluid. Hij is terug en staat weer achter Sophie... bij haar billen.
“Ik spuit dit erin. Laat ik niet merken dat er een druppel uitkomt,” sist hij.
Sophie voelt hoe Oom een gladde, dunne buis tussen haar billen schuift. Hij doet het niet diep, het doet geen pijn..., maar de angst die Sophie voelt, maakt haar panisch.
Ineens voelt ze een golf van kou haar darmen ingaan. Ze schrikt en beweegt een klein beetje, maar het buisje blijft op zijn plek en Sophie's darmen worden kouder en kouder. Hij spuit haar vol! Met iets!! Met wat?!
“Oh...” kreunt Sophie.
“Binnenhouden. Alles,” zegt Oom rustig, terwijl hij doorspuit. Langzaam voelt Sophie het buisje teruggaan en ze concentreert zich op het binnenhouden van de vloeistof.
Ze hoort Oom teruggaan naar de plek waar hij net ook ging.
“Nog een keer...”, zegt hij.
Sophie wil schreeuwen... dat kan niet... Dat past niet!! Maar zwijgend voelt ze voor de tweede keer het buisje tussen haar billen glijden. Nog meer ijskoude vloeistof vult haar darmen. Ze krijgt steeds meer moeite het binnen te houden, maar de man spuit door... en door. Weer trekt hij het buisje terug.
“Nu de laatste,” zegt hij kalm.
Sophie doet verschrikkelijk haar best om haar billen bij elkaar te knijpen... geen druppeltje te knoeien... Er kan niet meer bij!!
“Practia!” zegt Oom luid en de hond verandert weer in het monster dat hij net was... Hij gromt en dreigt en staat vakbij Sophie.
Sophie voelt... en voelt... en voelt zich wegzakken in een vertrouwde focus. Dit keer om haar leven te redden... Haar billen... alleen haar billen bestaan... Knijpen... Binnenhouden..., binnenhouden...
Voor de derde keer gaat het buisje naar binnen en de man spuit. Sophie's hele onderbuik is koud... Alles is koud. Het gaat naar binnen... Het gaat toch allemaal naar binnen. Het buisje
wordt teruggetrokken.
“Zo,” zegt Oom tevreden. “Keurig.”
“Je houdt dit binnen tot ik zeg dat het eruit mag. Duidelijk ?”
Sophie concentreert zich zo hard en moet zo haar best doen, dat antwoorden te moeilijk lijkt.
“Ja, Oom...” fluistert Sophie.
“Plaats!” zegt de man, terwijl hij zijn broek laat zakken en dicht achter Sophie gaat staan.
Sophie voelt iets hards tegen haar billen drukken... Haar spieren doen zo hard hun best zich dicht te knijpen, dat Sophie nu al voelt dat dit pijn gaat doen.
De man trekt haar billen wat uiteen en duwt zijn mannelijkheid rustig tegen haar zwakke plek.
En dan in een keer duwt hij verschrikkelijk hard door en geeft Sophie een schreeuw.
“Aaaauw...” huilt ze smekend.
“Binnenhouden...” kreunt de man.
Sophie knijpt, maar wil ontspannen om de pijn te verzachten. Alles in haar schreeuwt en huilt.
De man pompt en stoot. Hij knijpt in haar billen en houdt haar heupen vast om zo diep mogelijk door te dringen.
“Ja... Laat maar gaan... Gooi het eruit..!” roept de man en hij stoot zo diep en hard in haar als hij kan. Sophie huilt nu harder en kan eindelijk iets ontspannen... In golven voelt ze de kou naar buiten komen... ze helpt soms en perst... het moet eruit... eruit..!
Oom roept iets... en kreunt en pompt door... Hij komt vreselijk klaar terwijl de kou naar buiten komt.
Sophie is gebroken... Hangt helemaal over het hekje heen en huilt.
“Je deed het best aardig,” zegt Oom, terwijl hij zijn broek weer dichtknoopt.
“Harm. Ja,” zegt hij dan... en de hond begint enthousiast de koude room van de vloer te likken.
|
Verhalen 
Verhalen
om mee te beginnen
prachtig en mild
bijzonder
spanking verhalen