sm & spanking verhalen & forum

Beoordeel dit bericht door een getal te selecteren. 1 is het slechtste en 5 is het beste.

schrijfstertje Beginnend lid Bericht Nummer: 0 Aangemeld: n.v.t. Beoordeling:  Stemmen: 7 Gepost op dinsdag 27 maart 2007 - 03:09 pm:    Hoe zij haar lesje leerde op weg naar huis Het begon al te schemeren toen de trein het perron op reed. Ik stapte in, in een tweede klas coupé. Er waren nog genoeg plaatsen, dus ging ik zitten. Ik zette mijn tas naast me neer. Ik rommelde even in mijn tas en pakte mijn boek eruit en sloeg dat open. Ik raakte erin verzonken en merkte daarom niet dat de trein steeds voller werd. Iemand schraapte zijn keel. Ik keek verstoord op en zag dat een man stond te wachten tot ik mijn tas aan de kant deed. Ik schoof mijn tas opzij zonder iets te zeggen en richtte mij weer op mijn boek. De man nam geïrriteerd plaats. Even later was ik klaar met lezen en pakte ik pen en papier. Ik begon wat dingen op te schrijven. Ik wierp een blik uit het raampje en tikte met mijn pen op mijn been. Weer schraapte de man zijn keel. We keken elkaar geïrriteerd aan. Ik stopte met tikken en schreef weer verder. Hij pakte een krant en sloeg die open. Dit maakte veel ritselende geluiden, waardoor ik me niet goed kon concentreren. Ik keek hem aan. “Zulke vuile blikken zijn niet nodig, jongedame,” zei hij op strenge toon. “Als blikken konden doden,” mompelde ik. “Pardon?” vroeg hij verbaasd. “Niks,” antwoordde ik chagrijnig. “Nou, nou, nou,” mompelde hij afkeurend. “Nee, morgen,” grinnikte ik, maar ik merkte al snel dat hij het een misplaatste grap vond. De man zuchtte. “Ben jij altijd zo brutaal?” wilde hij weten. Ik was verrast door deze vraag, die had ik niet zien aankomen. “Je vader heeft je niet goed opgevoed, juffertje,” ging hij verder. “Het is niet aan u om dat te beoordelen!” snauwde ik. “Tut, tut, tut, er hoeft niet geschreeuwd te worden,” zei hij neerbuigend. Hij begon nu aan zijn preek: “Ik weet niet of jouw vader je ooit wat discipline heeft bijgebracht, maar dat was dat in ieder geval een hele tijd geleden, want het is niet aangeslagen zie ik. Je moet begrijpen dat vrouwen regelmatig discipline nodig hebben. Een preek en een pak slaag op zijn tijd kunnen daarom geen kwaad.” Ik kon mijn oren niet geloven. Een wildvreemde had me net gezegd dat ik een pak slaag nodig had alsof dat de normaalste zaak van de wereld was en alsof dat nog niet erg genoeg was zei hij dat ook nog eens in een volle trein! Ik was zo geschokt dat ik niks kon uitbrengen. Het verbaasde me dat niemand in de trein erop reageerde. “Je moet duidelijk wat meer respect gaan tonen voor ouderen. Maar daarbij kan een pak slaag prima helpen,” ging de man onverstoorbaar verder. “En wat wilt u doen? Mijn vader bellen soms?” vroeg ik spottend. Hier was de man niet van gediend. “Goed idee, geef me je telefoon maar,” zei hij. Hier had ik helemaal niet op gerekend. Ik weet niet waarom, maar ik haalde mijn mobiel uit mijn jaszak tevoorschijn. De man pakte hem uit mijn hand en zocht in het adressenboek. Ik kon het niet geloven. Ik had wel eens bij mijn vader over de knie gelegen, maar de laatste keer was ik een jaar of tien geweest. God, wat zou mijn vader wel niet denken? Wat zou hij zeggen? Ik was zo in gedachten verzonken dat ik niet een hoorde wat de man zei. Ik werd pas weer wakker toen hij mijn mobiel weer aan mij teruggaf met een grote grijns op zijn gezicht. Ik stopte mijn telefoon weer weg en keek hem aan. Ik durfde niks te zeggen. Hij wenkte me en ik leunde iets naar voren. “Je vader heeft mij toestemming gegeven,” was het enige wat hij zei. Voor ik iets kon vragen pakte hij mijn arm beet en trok me overeind. Voor ik er erg in had lag ik over zijn schoot met mijn hoofd naar beneden en mijn kontje omhoog. Een paar mensen keken op, maar niemand reageerde. Zijn hand tikte op mijn kontje. Er volgde een harde slag. Dit deed veel meer pijn dan ik mij herinnerde. Een regen van slagen volgde. Allemaal even hard en in hetzelfde tempo. Ik wilde me niet laten kennen. Ik wilde geen geluid maken in de drukke treincoupé. Ik wilde niet. Het kon niet. Het mocht niet. Maar het deed zo’n pijn. Mijn billen gloeiden. Ik lag daar bij een wildvreemde over de knie met gloeiende billen. Plotseling stopten de slagen. “Zo, dat is nog maar het begin, meisje,” zei hij triomfantelijk. Nog meer? Nee toch? Hij maakte maar een grapje....Toch? Dat zou hij toch niet echt menen? “Ik kan niet meer aan,” jammerde ik. “Dat zullen we dan wel eens zien,” zei hij rustig. Hij schoof mijn rokje omhoog. Haakte zijn duimen in de zijkanten van mijn slip en schoof die naar beneden. Gewoon alsof dat de gewoonste zaak van de wereld was. Alsof hij dat iedere dag bij mij deed. En ja hoor, nu reageerden de passagiers wel en vooral de mannen. Ze kwamen om mij heen staan. Een van hen stond in het gangpad en had perfect zicht op mijn kont en kut. Weer volgde er een regen van slagen, maar nu op mijn blote billen. Ik kon mijn kreunen nu niet meer onderdrukken. Ik wiebelde met mijn kontje om de slagen te ontwijken. Mijn billen stonden nu echt in brand en ik voelde de tranen in mijn ogen prikken. Het tempo ging omhoog en de tranen rolden naar beneden. Na een tijdje bouwde hij het slaan langzaam af. Hij bekeek mijn billen en wreef erover. “Ik denk dat, dat wel weer even genoeg is voor vandaag,” zei hij. “Ja meneer,” snikte ik. Ik durfde het niet te wagen om op te staan. Langzaam kwam ik weer op adem, maar mijn billen bleven gloeien. Ik voelde een hand mijn kutje strelen. Het was de man die achter uit het gangpad. Langzaam schoof hij zijn middelvinger bij mij naar binnen, weer was er niemand die iets deed. Ik kon het niet helpen, maar ik werd geiler en geiler. Steeds heftiger ging zijn vinger in en uit mijn kut. Terwijl ik nog steeds over de schoot van de man lag die me zojuist een pak slaag had gegeven. Ik kreunde steeds harder en toen kon ik het niet meer tegenhouden. Ik kwam klaar. En niet zo’n beetje ook. Het geil bleef maar uit mijn kut stromen, terwijl iedereen toekeek. Nog even bleef ik hijgend liggen. Daarna mocht ik opstaan. Ik deed mijn kleding weer goed, trok mijn slipje weer omhoog en streek mijn rokje weer glad. Moeizaam ging ik zitten en stopte alle spullen terug in mijn tas en keek even vlug om me heen. Iedereen was weer gaan zitten. Het leek alsof er nooit wat gebeurd was. Maar ik wist wel beter. De trein stopte op het station. Hier moest ik eruit. Hier moest ik zijn. Met een roze blos op mijn wangen verliet ik de trein en stapte op het perron. Wat een dag!