juliëtte
Nieuw lid
Bericht Nummer: 3 Aangemeld: 03-2007
Beoordeling: nog geen Stemmen: 0 | Gepost op zondag 25 maart 2007 - 01:15 pm: | |
Interactie |
Hoi Janneman, Dank voor je reactie. Ik was me ervan bewust dat mijn vraag persoonlijk was. Ik waardeer daarom je antwoord des te meer. Daarbij geeft het weer heel veel stof tot reageren. Je zegt: "Want natuurlijk is een relatie een interactie." In het algemeen is ieder contact met een ander, in feite een relatie, interactie. De relatie waar we het naar mijn idee nu over hebben, de partnerrelatie, is méér dan interactie, namelijk complementair en compensatorisch. Even een wat prikkelende stelling: "Datgene waarop je iemand binnenhaalt, is hetzelfde waarop iemand er uiteindelijk uitgaat." Concreet vertaald: Je bent ooit op iemand gevallen omdat diegene zo warm, invoelend en begrijpend was. Na vele jaren heb je uiteindelijk meer dan genoeg van dat warme, invoelende en begrijpende ... je verlangt naar een partner die nou eindelijk eens met de vuist op tafel slaat en aangeeft wat hij/zij zelf wil. Wie is hier nou eigenlijk veranderd? (Ik help mee met het antwoord om het lastig te maken ;))Niet de partner, want die was altijd al zo ... En nu wordt het dus interessant om te onderzoeken wat er dan in jou is gebeurd. Dan mijn antwoord op jouw vraag Janneman: Ik reageerde met zeer sterke en heftige emoties op de scene waarin het monster het kleine kindje dood maakt, en waarna Viktor Frankenstein de bergen intrekt om daar de confrontatie met het monster aan te gaan. Met andere woorden: mijn gevoel zit zo diep 'opgeborgen' dat het pas naar boven komt als het kleine kind in mij iets wordt aangedaan. Maak dit eens algemeen en maak dan vervolgens de vertaalslag eens naar bijvoorbeeld 'spanking' ... juliëtte |