    
Lot
Bevlogen lid
Bericht Nummer: 0
Aangemeld: n.v.t.
Beoordeling: 
Stemmen: 7 | | Gepost op vrijdag 03 december 2010 - 08:30 pm: | |
Waar iets groots nog grotere gevolgen heeft in het klein |
Deze tekst schreef Lot toen ze haar verhaal in het Verhalen Lab plaatste. Het staat nu hier, maar een deel van dit commentaar geldt nog altijd, dus vandaar dat het er bij blijft staan.
++++++++++++++++++++++++++++++++++
Ik plaats mijn verhaal in het lab, omdat ik me afvraag of het acceptabel is binnen 'de normen'.
Net zoals ik veel discussie had nadat ik mijn "Slechts een Eigendom" hier plaatste.
"Slechts een Eigendom" is hier geplaatst in overleg met de beheerders (met met name reintoch) en na uitdrukkelijke goedkeuring van de beheerders.
Dit verhaal plaats ik zónder overleg, en het zou dus heel goed ánders kunnen vallen.
Vandaar het Verhalen-Lab.
Ik twijfel net zoveel als bij "Slechts een Eigendom".
Ook dit is een discutabel verhaal; dwang, verkrachting..., niks bdsm's aan.
Na "Slechts een Eigendom" heb ik meegekregen dat -met name- vrouwen dit soort verhalen erg kunnen waarderen.
Ik heb ook begrepen dat veel mannen dit niet kunnen.
Daarbíj is het begin van dit verhaal nogal op het randje; dat vind ik zelf eigenlijk ook wel. Ik had het echter nodig om de omstandigheden te creëren voor dit verhaal.
Het staat dus nu in het Lab.
Niet zozeer om de spelling, grammatica of interpunctie.
Wel om het thema en de inhoud.
X!
lot.
++++++++++++++++++++++++++++++++++
DE INVAL
“Jawel, schat, ik ga werken. Ik kan het niet maken om niet op te komen dagen,” zuchtend trok ze haar jas aan en keek haar man verontschuldigend aan.
“De dreiging is nu al weken groot, maar er gebeurt steeds niéts; ik moet echt gaan werken. We kunnen ook niet zonder het geld, en dat weet je.”
“Dat geld kan me gestolen worden, Tess. Ik wil dat je hier blijft, want alles staat op knallen! Die meiden hebben je nodig. Ze zijn nog zó klein! En ik heb je ook nodig; ik wil niet dat je gevaar loopt,” zei hij moedeloos, omdat hij zag dat haar besluit vaststond en hun financiële situatie inderdaad nog weinig hoopvol was.
Ze kuste hem vastberaden, gaf hun tweelingdochtertjes een zoen en fluisterde: “Ik geef die mannen hun eten, ruim de boel op en kom dan onmiddellijk naar huis, goed? Het kan nog wel maanden zo doorgaan en voor hetzelfde geld gebeurt er nooit iets... Ik kán niet wegblijven, want dan ben ik mijn baan kwijt.”
Hij knikte zorgelijk: “Sms me als je weer richting huis rijdt.”
“Doe ik, lieverd. Geen zorgen en tot straks.”
In de auto zag ze de avondlucht naderen. Het was november en erg koud. Op de radio ging het enkel weer over 'de dreiging'; ze dreigden al tijden indrukwekkend met een massale inval en overname. Enkele terroristische aanvallen hadden die dreiging kracht bijgezet en aangetoond dat het niet louter om woorden ging. Ze leefden in angst. Angst voor de angst.
Tess duwde met een bezorgde, geïrriteerde zucht de cd in de speler -zette daarmee de radio uit- en draaide het volume-knopje naar rechts. Om alle zorgen te vergeten zong ze uit volle borst mee met Milow: You don't know.
Ze werkte nu al een paar jaar in een low-budget-hotel voor kostgangers aan de rand van Den Haag. Bouwvakkers uit de landelijke provincies verbleven hier door de week om hun werk te kunnen doen en vertrokken in het weekend weer naar huis. Het was grappig werk. Niet zozeer om haar taken (drie gangen brengen en afruimen) als wel om de interactie met de mannen.
Vaak was ze de enige vrouw, dus ze moest haar mannetje staan. Maar dat kón ze, omdat ze ook tegen een stootje kon. Het was wel een leuk spelletje; de balans vinden tussen aantrekkelijke en een beetje uitdagende vrouwelijkheid, maar toch duidelijke grenzen aangeven. Ze wist dat de mannen haar graag mochten en dat het flirten erbij hoorde. Van hun lonkende en soms zelfs geile blikken raakte ze nu niet meer geïntimideerd. Ze speelde er tegenwoordig zelfs een beetje mee en dat voelde wel grappig.
Ze parkeerde wat verder van het hotel af dan gebruikelijk. Het werd waarschijnlijk druk vanavond, want bijna alle parkeerplaatsen waren bezet. Ineengedoken van de kou liep ze huiverend naar de ingang en opende de deur.
“Tessie! Schatteke! Wat heerlijk om je weer te zien,” riep één van de kostgangers vanuit de rokersruimte.
“Jaja, ook altijd fijn om jou te zien, Dick!” zwaaide ze een tikje koket, en liep door.
“Gefeliciteerd nog met je veertigste, Ed,” lachte ze haar baas achter de bar toe en gaf hem daarna drie zoenen.
“Mannen...,” sprak hij luid tegen zijn gasten aan de bar, “dít is de enige reden waarom het niet erg is een jaar ouder te worden.”
Tess liep glimlachend weg van de bar, richting de keuken.
“Hai kokkie,” riep ze hoog, terwijl ze om het hoekje gluurde.
“Tess, hai,” zei hij, terwijl een glimlach op zijn gezicht doorbrak, “fijne collega.”
“Wat schaft de pot, kok?” zei ze, terwijl ze een deksel optilde en een kijkje nam.
“Opsodemieteren, Tess!” grapte hij: “Je weet dat geen mens aan mijn pannen mag komen, dus jij ook niet; groentesoep, boerenkool met worst en ijs toe.”
“Lekker,” zei Tess blij, “Lekker! Hoeveel man hebben we vanavond? Wat moet ik indekken?”
Sem pakte een briefje van de plank en zei: “Eén groep van acht man, vier van vier, twee van drie, acht van twee en vier van één. Maakt een totaal van precies vijftig.”
“Oh,” liftte Tess haar wenkbrauwen, “aan de parkeerplaatsen te zien dacht ik dat het er meer zouden zijn. Dat valt weer mee, dus. Wordt een vroegertje, Sem.”
“Ja, als jij een beetje doorloopt wel,” gromde hij.
Tess keek hem uitdagend aan: “Weet jij dat het kokken-volk een apart slag is? Zonder uitzondering zijn koks hard, met een humor die je echt moet aanvoelen, wist je dat?”
Sem keek haar aan en mompelde: “Ken jij dat verhaal over wijven en 'zonder uitzondering'?”
Tess schaterlachte en bukte om uit de onderste lade de tafelkleden te pakken.
“Eddie? Gozer?” hoorde ze Sem zeggen, waardoor ze opkeek en een lijkwitte man recht in zijn ogen keek.
“Het is mis,” fluisterde Ed geschokt, en hield zich vast aan de rand van een keukenblad.
Tess sprong op en legde de tafelkleden snel neer: “Ed, wat is er?!”
Sem en Tess waren zijn kant op gesneld en ondersteunden hem nu letterlijk.
“De wedstrijd werd net abrupt onderbroken met het nieuws dat de aanval daadwerkelijk begonnen is,” fluisterde hij grauw: “Buiten ziet het waarschijnlijk zwart van de vliegtuigen, want ze vallen met bosjes uit de lucht; parachutisten.”
Sem begon te lachen: “Neem jij lekker je moeder in de zeik, Ed! Wat een kut-grap!”
“Hij was op het nieuws al. Hij heeft een boodschap afgegeven aan het hele land,” stamelde Ed: “Hij neemt het land over. Hij neemt Nederland over en vanaf nú zal alles anders zijn, zegt hij. Vanaf exact nú.”
Tess staarde naar Ed en besefte dat als dít een grap zou zijn, ze per direct ontslag zou nemen.
“Niemand mag naar buiten. Iedereen moet binnen blijven,” vervolgde hij: “Iedereen die nu wél naar buiten gaat, wordt opgepakt of direct neergeschoten. Hij gaat er vanuit dat iedereen de komende zeven dagen kan overleven met alles wat ze in huis hebben, zei hij.”
Tess keek naar de grond en besefte dat dit waarheid was. Ze dacht aan haar man en dochtertjes en voelde een enorme pijnsteek.
“Verder,” en hij keek nu alleen naar Tess, “zei hij een intense afkeer te hebben van het gedrag van Westerse vrouwen. Tess, in godsnaam, luister goed! Hij zei dat vruchtbare vrouwen nooit ergens anders behoren te zijn dan thuis, óf buitenshuis, maar in dat laatste geval alléén in het gezelschap van hun echtgenoot. Elke vrouw die zich nu elders bevindt dan thuis, óf in het gezelschap van haar echtgenoot, is voor hem loslopend wild; zij mag behandeld naar believen. 'Sexueel behandeld en genomen naar believen’. Dat is niét strafbaar, maar gerechtvaardigd, Tess! Zo zei hij het!”
Voor een moment keek Tess hem aan en probeerde te doorgronden wat hij zei.
Een seconde daarna liep ze het restaurant in en met ferme pas naar het raam.
Wat ze zag, was hartverkillend en onbeschrijflijk: duizenden parachutisten vlogen door de lucht, maar angstaanjagender nog waren diegenen die al voet op bodem hadden gezet.
Lijkwit pakte Tess het gordijn en sloot het. Één gordijn voor één raampje van het hotel. Ze had haar ogen gesloten terwijl ze zich omdraaide en ineen kromp van ellende. Toen ze omhoog kwam, staarde haar nieuwe werkelijkheid haar aan.
Tess was secondenlang enkel bezig met haar thuisfront, maar toen ze zich oprichtte besefte ze iets anders; zeven dagen en nachten lang als enige vrouw tussen ál die mannen? Al die mannen mét die vrijbrief plús heel wat alcohol? Meer dan honderd ogen staarden haar aan, sommigen met compassie, anderen al anders... dacht ze.
Ze liep voorzichtig terug naar de keuken... maar anders dan voorheen; niet vrouwelijk en al helemaal niet koket. De kwetsbaarheid droop van haar af.
Met trillende vingers toetste Tess het nummer van haar man in. Het netwerk was overbezet en ze kreeg geen gehoor.
“Dit kon wel eens link worden voor jou, Tess,” zei Sem zacht.
Tess keek hem gespannen aan en knikte: “Ik moet een beetje uit hun buurt blijven en misschien is het verstandig als Ed een alcohol-limiet invoert?”
Sem keek peinzend en zei: “Dan moeten ze het daar wel mee eens zijn en dat lijkt me niet waarschijnlijk; alcohol geeft afleiding in moeilijke tijden en het is bovendien het enige dat we hier in overvloed hebben.”
Tess zuchtte diep en rechtte haar schouders: “Het zal wel loslopen, Sem. Ik ken ze allemaal best een tijd en ik geloof echt dat ze me mogen. Het zal toch niet zo zijn dat iedereen zijn normen en waarden verliest binnen een week...”
Sem knikte haar bemoedigend toe, maar zei toen: “Het hoeven er maar een paar te zijn, Tess, en dan is er grote ellende.”
Tess probeerde nogmaals haar man te bereiken, maar het hele netwerk lag plat; ze had geen bereik.
Ze berekende hoeveel eten ze in huis had voor hem en de meiden. Qua baby-voeding moest hij het redden en ze hoopte dat hij zo verstandig was het bad vol te laten lopen, zodat hij genoeg water had.
“Sem, we moeten een aantal baden vol laten lopen, zodat we water hebben als er iets gebeurt. En hoe zitten wij qua eten voor de komende week?”
“Ik zou morgen naar de groothandel, verdomme. We zullen echt heel zuinig moeten doen en dan nóg krijgen we een knap aantal knorrende magen.”
Tess keek Sem bang aan: “Maar er is alcohol genoeg....”
De maaltijd verliep zoals gebruikelijk, behalve dat er maar één gespreksonderwerp was. Een groot deel van de mannen maakte geruststellende opmerkingen tegen Tess, maar dat maakte het voor haar eigenlijk alleen maar heel ongemakkelijk; het benadrukte elke keer haar kwetsbaarheid én seksualiteit.
Toen ze de laatste tafel had uitgeruimd zakte ze in de keuken op een stoel neer en moest huilen.
Sem aaide onhandig over haar rug en mompelde iets onverstaanbaars.
“Waar kan ik douchen, Sem? Ik wil douchen en even alleen zijn. En waar moet ik nou slapen?”
Bij deze laatste vraag moest Tess opnieuw huilen.
“Ik ga wel overleggen met Ed over waar je kunt slapen. Alle kamers zijn bezet, dus we zullen wat moeten schuiven. Het komt goed.”
Even later kwam Sem terug met een sleutel: “Je kunt nu douchen in kamer zeven. Over het slapen zijn we nog bezig, dus dat hoor je zo.”
Tess pakte haar tas en was blij dat ze zag dat haar haarborstel erin zat. Nu zou ze haar kleren na het douchen gewoon weer aandoen, maar dat zou toch in de loop van de week ook wel minder prettig worden. Ze schudde haar hoofd: geen probleem voor nú.
Het was ondertussen één uur voor middernacht en Tess liep de gang door richting kamer zeven. Dat was de kamer van die vier dakdekkers, wist ze. Onderweg kwam ze een aantal kostgangers tegen, die (weer) op weg waren naar de bar. Ze hadden allemaal zoals gewoonlijk al een goede slok op.
Tess deed de sleutel in het slot en hoorde: “Kruip je bij hen in bed, Tessie? Je kan beter bij mij komen, hoor!”
Tess was ontsteld en probeerde zo snel mogelijk de deur open te doen, maar ze liet de sleutel vallen.
“Wacht!” zei de man, bukte en hield de sleutel toen voor haar neus, “voor een kusje?”
Tess keek om zich heen in de hoop op steun.
“Demian, kap eens, laat dat vrouwtje gaan, ja! Dit is niet helemaal de goeie avond voor dit soort grappen, maat,” zei zijn collega lachend.
“Da's waar,” zei Demian zacht en kwam daarbij heel dicht bij Tess: “Vanavond niks, morgen de grappen.. maar dán wordt het wel tijd voor wat actie.”
Trillend sloot Tess de kamerdeur achter zich en leunde er met gesloten ogen tegenaan. Na een diepe zucht keek ze de kamer rond, zette haar tas neer en kleedde zich uit. Het warme douche-water gaf haar een behaaglijk gevoel, wat in contrast was met alles wat ze verder voelde. Ze keek rond in het badkamertje en waste zich met de shampoo en zeep, die ze zag staan. Ze rook nu naar 'man' en moest daar, ondanks alle ellende, bijna om glimlachen. Direct na haar glimlach overvielen andere gevoelens haar; wanhoop, angst en eenzaamheid. Ze huilde zonder geluid.
Terwijl ze zich afdroogde, kwamen er met veel kabaal drie mannen de kamer in; de dakdekkers. Geschrokken besefte Tess dat er voor de 'meer-persoons-kamers' ook meerdere sleutels zijn. Tess bleef als verlamd, geluidloos stilstaan, de handdoek voor haar naakte lijf.
“...en aan die bar hebben ze het altíjd over lichtvoetige zaken als dood, ziekte, schoonmoeders en sex,” hoorde ze een stem lachend zeggen, “maar het klopt wat je zegt; dat wat zichzelf tegenwoordig 'sub' noemt, is meestal om te huilen. Ik mailde er gisteravond zeven met de dringende opdracht zich te tonen voor de cam en ik heb geen mokkel gezien. Dát zijn geen subs, toch? Op zéker géén subs!”
Op hetzelfde moment ging de badkamerdeur open en keek ze hem een seconde recht in zijn ogen, voordat ze haar blik afwendde.
”Het spijt me,” fluisterde ze: “Ik mocht hier douchen. Ik zal snel weggaan...”
Tess hield de handdoek discreet nog wat hoger over haar borsten en had een deel van de handdoek daarmee bijna in haar nek. De kou, die bij het openen van de deur naar binnenkwam, bezorgde haar nog meer kippenvel dan ze al had.
De man glimlachte, sloot de badkamerdeur achter zich en kwam naar haar toe.
“Ik heb nagedacht over jou, Tessie,” sprak hij: “Jij zult de komende tijd je bescherming moeten zoeken bij iemand, want anders kan het wel eens gruwelijk misgaan. Realiseer je je dat?”
Tess deed een stapje achteruit, keek omhoog en zocht angstig zijn ogen: “Het komt wel goed, Maarten. Ik wil me graag aankleden. Mag ik me aankleden?”
Hij grijnsde opnieuw, zette zijn hand op de wand achter haar, waardoor hij haar vastzette en fluisterde: “Heb je al door dat je me, als een bang muisje, vraagt of je je aan mag kleden? Zo ver is het al, Tess. Zo snel.”
Tess keek hem kwaad aan en probeerde zich te herpakken. Ze gaf hem een duw tegen zijn schouder
om uit zijn barricade te komen, maar hij gaf geen centimeter mee.
“Wat denk je nou zelf, Tess? Wát denk je nou zelf?”
“Ik denk dat jullie me allemaal aardig vinden en dat jullie genoeg respect voor me hebben om me een weekje met rust te laten!” zei Tess paniekerig.
Maarten keek haar aan en zei: “Ik denk inderdaad dat iedereen je aardig vindt, en méér. Ik denk dat menig man hier door de week al klaar is gekomen op de gedachte aan een naakte Tess, die alles doet wat hij zegt. En nu..., nú Tess, voelen we állemaal dat dit wel eens werkelijkheid zou kunnen gaan worden. Nóu jij weer...!”
“Laat me gaan, Maarten,” fluisterde Tess. “Laat me gaan, ok?”
“Nee,” zei Maarten meteen en schudde zijn hoofd, “ik laat je niet gaan. Als ík je nu laat gaan, doet de volgende het niet. Zo simpel is het. Doe je handdoek weg, Tess.”
“Maarten! Godverdomme!”
Tess stompte hem, op haar hardst, met haar vuist op zijn schouder.
Hij keek haar met toegeknepen ogen aan en siste: “Is dat alles, mop? Wou je met dat lachwekkende tikkie je lijf gaan redden? Doe je handdoek weg, Tess. Ik zeg het niet nog een keer.”
Ik ben de baas over mijn fantasie...
En ik fantaseer, dat ik niks te vertellen heb.
|
Verhalen 
Verhalen
om mee te beginnen
prachtig en mild
bijzonder
spanking verhalen