sm & spanking verhalen & forum

Beoordeel dit bericht door een getal te selecteren. 1 is het slechtste en 5 is het beste.

jennifer Nieuw lid Bericht Nummer: 0 Aangemeld: n.v.t. Beoordeling:  Stemmen: 6 Gepost op zaterdag 20 november 2010 - 01:30 am:    Hoe goede wijn kan leiden tot een goed gesprek. Terwijl ik hem recht in zijn ogen kijk... duw ik langzaam... het glas met rode wijn naar het randje in de tafel... Het valt om. Met een korte tik... slaat het glas op de glazen tafel en de wijn vloeit over de tafel en op het witte tapijt. Kwaad springt hij op: “Nu is het afgelopen.” Ik schrik, nu al spijt van wat ik had gedaan. Ik stamel dat ik het ga opruimen maar krijg weinig kans. “Dat doe je later maar, nu eerst meekomen, hoe haal je het in je hoofd!” roept hij boos. Meteen heeft hij mijn oor vast en trekt me gevoelig omhoog en mee naar achteren. Ik heb weinig keus en loop struikelend mee. Met een klap slaat de deur van zijn kantoortje achter ons dicht. “Over de tafel,” zegt hij. Met weinig misbaar trekt hij mijn broek en onderbroek naar beneden, loopt naar de kast en pakt het rietje. Shit, dit was wel wat ik bedoelde maar waarom had ik het zo aangepakt? Ik had zo verlangd naar een pak slaag maar nu... Ik wil praten, uitleggen, excuses aanbieden en doe aan een stuk door pogingen. Boos zegt hij: “Mond houden nu. Je krijgt er eerst hier tien mee, dan praten we … wellicht. Als je kiest voor dit gedrag, kies je ook voor de consequenties.” Ik slik en hou mijn mond. Zijn toon is glashelder: dit gaat gebeuren, of ik het er nu mee eens ben of niet. Ik zet me schrap: tien met het rietje en op maagdelijk billen, dat zie ik niet helemaal zitten. Een voor een komen ze. Er vallen weinig woorden behalve dat wat nodig is om mij op mijn plek te houden. Bij de laatste twee snik ik alleen nog met een lange haal als het rietje neer komt. Als het over is blijf ik moe en snikkend liggen. Ik voel de hand in mijn nek. Hij trekt me omhoog en tegen zich aan. “Wat was dat nou?” Zijn toon is veranderd en ik snik. Hij druk me nog wat steviger tegen zich aan en laat me tot rust komen. Na eventjes pakt hij mijn hoofd en kijkt me recht in mijn ogen. Nog een keer vraagt hij op zachte toon: “wat was dat nou? Waarom was je zo ongelofelijk bokkig, waarom vond je het nodig om dat glas expres om te gooien, wat wil je daarmee bereiken? ” Ik haal diep adem en begin te vertellen. Ik wist ook niet wat er in me opgekomen was. Ik was de hele dag opgefokt geweest en toen we dan eindelijk de dagelijkse beslommeringen achter ons hadden en tijd voor elkaar hadden kon ik niet omschakelen. Er moest iets uit en dat was aan het uitlopen op een ruzie terwijl ik juist het tegenovergestelde wilde, warmte, nabijheid en wat rust in mijn donder. Terwijl ik hem dit aan het vertellen ben, voel ik mijn billen gevoelig kloppen. Hij gaat zitten en trekt me op schoot. “Lieverd,” zegt hij, “waarom zeg je dat dan niet gewoon?” “Dat kan ik niet,” zeg ik benepen. En dat is waar. Ik had zoveel onmacht gevoeld. Ik had iets willen zeggen maar vond met geen mogelijkheid de manier waarop. Op die momenten zegt mijn gevoel niet, “alsjeblieft, sla me” maar juist, “sleur me mee en breng me tot rust.” daar past een vriendelijk verzoek om klappen niet bij en dat komt er dus ook niet uit. Hij kijkt me weer aan en geeft me een kus. “Meisje toch,” en even later: “Daar moeten we iets aan gaan doen.” Het is waar. Ik heb wel vaker van die buien en meestal eindigt dat in ruzie, slaande deuren, afkoelen, een pak slaag omdat ik zo onredelijk was geweest, excuses en het weer goed maken maar eigenlijk slaat zo’n scčne dan net de plank mis. Het laatste wat ik dan wil is ruzie, ik wil iets duidelijk maken. Ik kruip weer tegen hem aan, blij dat het hoge woord er eindelijk uit is. En blij ‘dat we er nu iets aan gingen doen’ ook al maak ik me ook wel een beetje zorgen over de manier waarop. Opeens trekt hij me los. “Ok,” zegt hij, zijn toon is weer veranderd, “maar voor vandaag zijn we nog niet klaar.” Weer slik ik, ik had dat natuurlijk wel geweten maar ik was net zo aan het genieten van wat er aan het open breken was. Terug in de realiteit van wat het betekent om een spankingmeisje te zijn. “Ik zal je vertellen wat we nu gaan doen. Eerst krijg je het pak op je billen wat je zo nodig had vandaag en waarvoor je het nodig vond mijn witte tapijt te verknallen.” Ik krijg een rood hoofd als ik besef dat die rode wijn nog steeds in het tapijt aan het intrekken is. “Laat het me gaan opruimen voor dat het er niet meer uit gaan, alsjeblieft,” zeg ik en ik wil opstaan. Hij houdt me tegen “Nee, dat is niet nodig,” zegt hij, “dat komt straks wel. Eerst krijg je een pak op je billen, het pak op je billen dat je zelf wilde. Daarna krijg je straf voor het expres omgooien van dat glas. En maakt je geen zorgen: ik zal er voor zorgen dat je een volgende keer voor een andere manier gaat kiezen om je noden aan mij over te brengen.” Ik sputter tegen dat ik al tien pittige klappen met het rietje had gehad, dat dat al straf genoeg was. “Dat was het opwarmertje,” zegt hij. Weer begin ik te sputteren dat het rietje niks met opwarmen te maken heeft maar ik lig al over zijn knie en voel de klappen neer regenen op mijn billen. Hijgend en wriemelend incasseer ik. Als hij ophoudt lig ik uitgeput over zijn knie maar ook helemaal tot rust gekomen. Hij trekt me overeind en kijkt lang naar mijn rode wangen en verwarde haar. “Nu komt nog het: niet zo leuke deel,” hoor ik hem zeggen. Ik kijk naar de grond maar zeg niks. Er komt een snik uit en ik begin te huilen. “Lieverd,” zegt hij Hij neemt mijn hoofd vast, kijkt me aan en begint te praten “Natuurlijk heb ik gezien dat je opgefokt was. Maar het is voor mij soms ook niet te onderscheiden of je boos bent op mij of dat je mij alleen gebruikt om op af te reageren. Ik hoopte door wat tijd voor elkaar te nemen we het er over konden hebben. Jij koos een andere manier om het ter spraken te brengen. Dat vind ik knap van je. Ik begrijp beter wat er in jou om gaat en wil dit met je afspreken. Ik beloof je dat ik je er heel direct naar zal gaan vragen als ik je zo opgefokt zie. Jij hoeft dan niet te antwoorden. Sterker nog, als ik geen antwoord krijg weet ik hoe laat het is en beloof ik je, als de praktische omstandigheden het toelaten, je een niet mis te verstaan pak op je billen te geven. Maar daarnaast wil ik ook -ik ben namelijk niet helderziend- dat wanneer ik de vraag niet stel dat jij het me dan zegt.” Hij laat me opstaan en loopt naar de kast waar hij een pokerspel uit pakt. Uit de doos haalt hij een hand fiches die hij aan mij geeft. “Alsjeblieft, als het zo moeilijk is het uit te spreken geef me dan een van deze fiches.” Ik kijk naar de verschillende kleurtjes in mijn hand en begin meteen te fantaseren hoe ik de verschillende kleuren kan gebruiken om gradaties in mijn behoefte aan te brengen. Een beetje controle over je eigen situatie is natuurlijk nooit weg. Groen als ik een paar klappen wil, blauw voor een wat heftiger gevoel en rood als het stoom uit mijn oren komt. Ik glimlach. “Kan je hier iets mee?” vraagt hij als hij mijn glimlach ziet. Ik kijk hem aan en knik. “We gaan het proberen en stellen bij als dat nodig is.” Ik voel me rustig en vol vertrouwen. “Dan heb je nu nog wat te goed,” zegt hij. Damm! Nu had ik het toch wel echt gehad. Mijn billen hadden al aardig wat te verduren gehad: ik was echt wel aan mijn trekken gekomen. Mijn boodschap was duidelijk geweest. Nu wilde ik vooral lekker samen op de bank zitten, tv kijken en zo, samen in slaap vallen. Ik trek een vies gezicht. “Laat dit maar goed tot je doordringen en denk hier de volgende keer aan als je het moeilijk vind tegen me te zeggen dat je eigenlijk gewoon een pak op je billen nodig hebt,” zegt hij. Het dringt heel goed tot me door wat hij zegt en ik krijg een licht gevoel van angst over me om wat gaat komen. Ik trek een zielig gezicht en piep “please” ook wel wetende dat dat niet helpt. Dit zijn dus de consequenties van mijn, meestal o zo gewenste, maar soms lastige spanking-aard. Elk voordeel heeft ook nadelen, bedenk ik zorgelijk, als hij me voorover duwt en me gebiedt mijn enkels te pakken. Ik hoor hem de paddle met de gaatjes uit de kast trekken. Dit is straf, geen ondersteuning, niet lekker over zijn knie. De paddle is een instrument dat hard aan komt op al zulke gevoelige billen. Ik krijg niet te horen hoeveel er komen, geen houvast dus. Het zal een heel gevecht worden om op mijn plek te blijven. Dus zullen er veel dreigementen aan te pas komen om dat te bewerkstelligen. En natuurlijk weet ik niet of die dreigementen ook uitgevoerd gaan worden, te meer daar ik geen idee heb hoeveel er in de eerste plaats gaan komen. Het doet pijn en is niet fijn. Ik heb maar een wens: dat het klaar is. Toch voel ik ook dat het niet klaar zou zijn geweest als dit niet was gekomen. Terwijl ik nog lig te trappelen trekt hij me opeens omhoog. “Klaar,” zegt hij. Lachend kijkt hij naar mijn knalrode hoofd met zweetdruppeltjes en mijn verwilderde haar. “Wat is het toch altijd een genoegen om jou te zien knokken.” Ik kijk hem vuil aan maar krijg langzaam ook een glimlach. “Niet meer?” vraagt hij. Ik schud heftig mijn hoofd, vlieg hem om zijn hals en kus hem. “Dank je wel,” mompel ik als ik mij gezicht begraaf in zijn nek. Hij ruikt lekker. Nadat ik me weer, voorzichtig, heb aangekleed, lopen we terug naar de woonkamer: er gaat juist goede film beginnen, wat een toeval. Onder de salontafel ligt Odysseus, de kat, genoeglijk te spinnen. De tafel is schoon en de wijnvlek in het tapijt is nagenoeg weg; een zorgvuldig geplaatste poot van de salontafel zal hem moeiteloos camoufleren. “En dan ook nog de kat dronken voeren…” hoor ik hem licht spottend naast me mompelen. We lachen allebei, het leed is geleden.