sm & spanking verhalen & forum

Beoordeel dit bericht door een getal te selecteren. 1 is het slechtste en 5 is het beste.

Lot Productief lid Bericht Nummer: 0 Aangemeld: n.v.t. Beoordeling:  Stemmen: 6 Gepost op donderdag 22 april 2010 - 10:34 pm:    Een strijd tussen engel en duivel Haar hart miste een slag toen zijn naam op haar beeldscherm verscheen. Een zwerm vlinders vloog met ongekende snelheid van haar buik naar haar hoofd. Drie jaar geleden was ze volledig in de ban van deze man geweest. Hij had de afstandsbediening van haar geest en had op alle knopjes gedrukt. Op geen enkele manier had ze hem ooit iets kunnen weigeren. Ze had dat meestal ook niet gewild, maar ook niet gedurfd. Weigeren was geen optie. Ze zuchtte diep, leunde achterover met haar handen in haar nek en staarde naar het plafond. Dat haar lijf en hoofd zo reageerden op alleen al een MSN-uitnodiging moest haar eigenlijk genoeg vertellen. Dit was nog het moment waarop ze zich kon verstoppen. Dit was het enige en laatste keuzemoment, na een eerste 'hallo' zou het gebeurd zijn. Dan was ze overgeleverd aan zijn bedoelingen en genade. Of niet? Ze was tenslotte nu drie jaar ouder en wijzer. Bovendien wist ze nu van de gevaren en moest ze gewoon de controle niet meer uit handen geven. Even vragen hoe het met hem gaat, kon toch wel? Ze was daar ook echt benieuwd naar. Die afstandsbediening hield ze nu zelf. Klaar. Duidelijk. Dat ze bijna op 'uitnodiging accepteren' ging drukken, maakte een volgende golf in haar buik los. Ze rekte zich uit en voelde een vaag gevoel van watten in haar hoofd. “Allemachtig,” fluisterde ze zachtjes. Ze had nog geen woord met hem gewisseld. Hij wist nog niet eens dat ze in de buurt was en ze zat nou al half te spacen. Wat is dit voor totale waanzin?! “Je doet het zelf. Ik doe weinig,” had hij altijd tegen haar gezegd: “Het zit ontzettend in jou.” Maar ze had 'het' zelden. En al helemaal nooit zo intens als bij hem. “Jij doet wél iets,” had ze geantwoord, “maar het zit 'm inderdaad vaak in de dingen die je niét zegt.” En toen had hij geglimlacht, en gezwegen. Ja, dat was het; het was bij hem geen spel. Hij wás zo echt. Geen gekke geile praatjes, maar gewone gesprekken. En dan ook 'gewóón' vertellen wat hij van haar wilde. En dan rustig haar schaamte bekijken. Zonder te lachen. Zonder genade. Zonder de mogelijkheid te weigeren. Hij was ook (nog) nooit boos. Hoewel hij wel zo'n heel imponerende blik had. Donker. Gevaarlijk. Haar geest vloog terug in de tijd en herinnerde zich het moment van 'niets'. Van schaamte, angst en pijn naar... -WHOEM!-: Niets. Leeg. Vrij. Alles. Kortsluiting. Vuurwerk. Stilte. Allemaal tegelijk en allemaal in haar hoofd. “Maar niet die uitnodiging accepteren, hoor!” fluistert het engeltje in haar oor. “Lekker gevoel, hè?” sist de duivel, “heb je gemist, hè?” “Denk aan wat voor ellende het je óók bracht toen! Doe het nou niet!!” gilt de engel. “Doe maar... Je mag dat best even voelen. Het is maar voor één keertje,” glimlacht de duivel, omdat hij de overwinning voelt naderen. Ze huivert, slaat de engel knock-out en drukt op 'uitnodiging accepteren'. Ik ben de baas over mijn fantasie... En ik fantaseer, dat ik niks te vertellen heb.