sm & spanking verhalen & forum

Beoordeel dit bericht door een getal te selecteren. 1 is het slechtste en 5 is het beste.

denkertje Lid Bericht Nummer: 14 Aangemeld: 02-2007 Beoordeling: nog geen Stemmen: 0 Gepost op vrijdag 19 maart 2010 - 10:12 pm:    overdenkingen... Mystique, nog een keer bedankt voor je betrokken en wederom erg open reactie. Ik herken veel van wat je schrijft. Het meisje, dat niet zoekt om gestraft te worden, maar gewoon klein en ondeugend wil zijn en vooral dat ook mág zijn. Dat het gedrag van het kleine meisje, die zich voorzichtig en kwetsbaar toont niet afgestraft wordt, maar juist gewaardeerd wordt en het meisje zelf geliefkoosd en geknuffeld. Maar ik vraag me daarop dan wel weer af wat dat eigenlijk met BDSM te maken heeft. Via BDSM ben ik bij dat meisje gekomen, ja. Maar nu dat meisje er eenmaal is, wil ik niet dat haar pijn gedaan wordt, dat ze vernederd wordt en al helemaal niet seksueel gebruikt. (Ik praat over het kleine meisje in de 3e persoon, maar het gaat natuurlijk gewoon over mezelf, alleen voel ik me de ene keer meer een klein meisje dan de andere keer, dus even voor het onderscheid.) Terwijl ik daar voorheen toch ook wel echt van kon genieten, maar nu moet ik er niet meer aan denken. Omdat ik nu die gevoelens gelinkt heb aan het missen van een vader, denk ik. En een vader (of ouderfiguur) vernedert je niet, slaat je niet, gebruikt je niet als lustobject. Een vader koestert zijn kleine meisje, knuffelt haar als ze gevallen is en beschermt haar. Seks en een ouderfiguur dat kan voor mij echt niet samengaan. Die weg met kuilen en gaten, ja, dat herken ik ook. Inmiddels vraag ik me af of dat steeds al met dat kleine meisje te maken heeft gehad. Het meisje wat ik toen nog niet herkende en toeliet. Want er zijn momenten geweest dat ik intens kon genieten van pijn, vernedering, seks in alle heftigheid. Maar er zijn ook momenten geweest, dat ik op de meest onverwachte momenten helemaal dichtklapte en ik volledig in mezelf gekeerd raakte, onbereikbaar voor degene aan wie ik me net daarvoor nog totaal overgaf. De reden daarvan kan ik nog steeds niet helemaal doorgronden. Was het omdat diep van binnen dat meisje niet gestraft wilde worden, maar geliefkoosd? Of was het een manier om aan te geven dat het me teveel werd? Was het schuldgevoel, dat door de straf alleen maar verergerd werd? Ik weet het echt niet... Inmiddels ben ik al een keer of vijf opnieuw begonnen aan deze reactie, en kan nog steeds niet helemaal onder woorden brengen wat ik bedoel. Ik ga er eerst nog maar even verder over nadenken. Mystique, nogmaals bedankt voor je lieve woorden liefs van denkertje