sm & spanking verhalen & forum

Beoordeel dit bericht door een getal te selecteren. 1 is het slechtste en 5 is het beste.

MisTique Lid Bericht Nummer: 18 Aangemeld: 02-2010 Beoordeling:  Stemmen: 1 Gepost op vrijdag 19 maart 2010 - 01:37 pm:    Het meisje in mij Lief denkertje, Het liefst zou ik je tegen me aantrekken nu om je een warme knuffel te geven. Je openheid raakt me, ik kan de pijn voelen en zou je zo graag willen vertellen dat het vanaf hier alleen maar beter wordt. Je hebt de eerste stapjes gezet, je hebt de bewustwording ruimte geven, je hebt jezelf de ruimte gegeven om te ontdekken wat jou echt raakt, en bent daarmee van de soms standaard paadjes binnen bdsm afgestapt. Natuurlijk is dat doodeng, en ik kan heel goed begrijpen dat je van tijd tot tijd het liefst hard wegrent. Zelfs ik kom die momenten nog in mijzelf tegen, ondanks dat ik 15 jaar met bdsm bezig ben, pas de laatste jaren ben ik in staat om het meisje in mij toe te laten. Om te luisteren naar haar behoeftes. Het meisje in mij had wel een vader die er voor haar was, en toch sluimerden in mijn volwassen leven altijd de behoeftes om ook haar toe te kunnen laten in mijn leven. Al had ik geen idee hoe. Ik was toen al zoveel verder dan ik van mezelf zag, ik wist dat het meisje deel uitmaakte van mij, net zoals de masochiste en de sub in mij twee opzichzelfstaande aspecten van mijn volledige persoontje zijn. (evenals de Domme in mij maar dat stukje kan ik veel moeilijker plaatsen) De zoektocht bij mij naar het meisje in mij en het zoeken en vinden van een weg om haar ook toe te laten in mijn leven is een zoektocht geweest vol kuilen en gaten. Soms was het gat zo diep dat ik niet meer wist hoe er nog uit te klimmen. De behoeftes van het meisje in mij werden door veel, heel veel, mannen en Dominanten niet begrepen. Ze heeft geen alwetende Dom nodig, ze heeft iemand nodig die haar ruimte geeft om te zijn wie ze is. Ze wil niet groeien of volwassen moeten worden, ze wil gewoon daar kunnen zijn waar ze is. Ondanks dat ik wel mijn masochistische kant als ook mijn subkant ging verkennen in mijn ontdekkingstocht binnen bdsm, liet ik het meisje daar ver buiten. Er zijn een paar heftig emotionele momenten geweest na een spel waarin zij naar voren kwam, ik kan me die momenten bijna niet herinneren maar weet van de dominanten die dat hebben waargenomen dat zij hartverscheurend heeft zitten huilen, dat ze bijna niet te benaderen was om mee te praten. Het meisje in mij houdt veel van de pijn die ik in mijn leven ben tegengekomen vast, misschien dat ze daarom het zo moeilijk vind zichzelf te laten zien, ze voelt zich mega kwetsbaar. In de relatie met mijn man voelt het meisje zich veilig genoeg om zichzelf af en toe te laten zien, ze geniet ervan om hem uit te dagen, om ondeugend te zijn. Ze heeft niet de behoefte om gestraft te worden maar ze wil gewoon zich onbevangen kunnen uiten. Dit laatste kan ik wel rijmen met vroeger, mijn ouders hielden me ongelooflijk kort, ik durfde niets, er mocht vrijwel niets. Dat is geen verwijt naar hen toe want ik weet dat zij vanuit hun gevoel het goed wilden doen, maar ik bleef daarin een extreem verlegen en in zichzelf gekeerd meisje dat niemand toeliet in haar droomwereld, ik had mijn eigen wereld gecreeerd en liet daarin niemand toe. De eerste keren dat ik op sm verhalen kwam was op een moment dat ik volledig in balans was met mijn masochistische en sub kant, en toch raakte ik telkens emotioneel en verward wanneer ik hier was. Wanneer ik hier de verhalen en reacties las, het was alsof deze plek aansloot op mijn eigen wereldje en ik kon in beginsel de confrontatie daarin met mezelf nog niet aan. Ik ben wat keren hier wezen kijken om vervolgens weer te vluchten in de andere wereld (bdsm), die vertrouwd en veilig aanvoelde maar waar ik toch altijd iets miste. Ik denk dat het meisje hier de meeste herkenning tegenkomt, een herkenning die ze niet tegenkomt in het bdsm wereldje. Het is ontstellend lastig dat goed onder woorden te brengen. De laatste jaren heb ik steeds meer inzicht gekregen in welke behoeftes er leven in het meisje in mij, er zijn geen standaard meisjes en dus werkt niet iedere aanpak voor ieder meisje. Wat voor mij het meest complex was om te begrijpen was dat ik wel behoefte heb om meisje te zijn, wel behoefte heb aan die stabiele en volwassen persoon naast me, maar het hele aspect straf daarin botst. Pas in de relatie met mijn man ben ik dat meer en meer gaan accepteren en ben ik gaan zoeken naar een invulling waarin het meisje gewoon meisje mag zijn, en waarin ze niet wordt geconfronteerd met belevingen die niet bij haar passen, die voor haar niet goed voelen. Om die inzichten in jezelf te krijgen is het in de eerste plaats belangrijk dat je naar jezelf toe eerlijk bent, laat alles wat anderen menen, vinden, denken etc los en kijk alleen maar naar de gevoelens die in het meisje leven. Welke behoeftes zijn er het meest sterk in haar, en vooral...koester het meisje in jezelf. Durf haar in je armen te nemen, durf haar te troosten, laat haar toe in jouw bestaan. Dan wordt de stap om haar ook toe te laten in het delen/relatie hebben met anderen kleiner. Ik hoop dat je hier iets mee kunt. Liefs MisTique