sm & spanking verhalen & forum

Beoordeel dit bericht door een getal te selecteren. 1 is het slechtste en 5 is het beste.

denkertje Lid Bericht Nummer: 13 Aangemeld: 02-2007 Beoordeling: nog geen Stemmen: 0 Gepost op vrijdag 19 maart 2010 - 01:00 pm:    Traantjes... Mystique, allereerst wil ik je bedanken voor de openheid en kwetsbaarheid waarmee jij je verhalen durft te schrijven. Dit verhaal en ook 'een sprong in de diepte' hebben mij bijzonder geraakt. Pas sinds een paar maanden ben ik me bewust van dat meisje wat in me schuilt, terwijl ze toch steeds om aandacht riep. Maar verstaan deed ik haar eerder niet. Nu pas begrijp ik wat ik zocht in die dominante mannen. Mannen met goede bedoelingen en mannen met minder goede bedoelingen, mannen die mij echt wilden begrijpen en mannen die alleen hun eigen genot wilden bevredigen. Klein wilde ik me voelen, klein en zonder verantwoordelijkheid, vertrouwend op hem. Helaas bleek het keer op keer op een teleurstelling uit te lopen. En nu pas, na al die jaren te hebben gezocht, mezelf en mijn verlangens verwensend, begin ik mezelf te begrijpen. Op de schoot van mijn laatste Dom kwam het besef. Het besef dat ik nog altijd die vader zoek die er nooit is geweest. Het verdriet en de pijn wat met dat besef gepaard ging, was gek genoeg bevrijdend. Misschien omdat er eindelijk ruimte voor mocht zijn en dat ik het niet langer wegduwde of ontkende. Maar nog steeds verlang ik naar dat kleine meisje in mezelf en naar de troost van iemand die boven mij staat. Nee, ik wil me niet meer laten vernederen, pijnigen of laten kwetsen. Dat besef deed misschien nog wel het meeste pijn van alles. Dat ik dacht op die manier onvoorwaardelijke liefde te kunnen vinden. En ik besloot om het hele BDSM-gebeuren achter me te laten. Ik zou gewoon moeten accepteren dat die vader er nooit geweest is en er ook niet meer zal komen. Maar kan ik daarmee het meisje in mezelf de mond snoeren? Haar het bestaansrecht ontnemen? De recente verhalen van Mistique hebben me opnieuw aan het denken gezet. En ik besef nu ook dat die zoektocht in mezelf nog niet ten einde is. Zijn er anderen die deze gevoelens en zoektocht herkennen? En hoe zijn jullie daar dan mee omgegaan? Betraande groetjes van een denkertje