    
Lief & Streng
Lid
Bericht Nummer: 0
Aangemeld: n.v.t.
Beoordeling: 
Stemmen: 1 | | Gepost op dinsdag 02 februari 2010 - 04:43 pm: | |
Zo moeder, zo dochter: deel 4 en slot; of zou dan nu gebeuren waar ze al zo lang bang voor was... |
Zo moeder, zo dochter
deel 4 en slot
moeder
Ik weet het, ik ben een klein jaloers kreng.
Marieke zag er op kerstmis zo fantastisch uit. Niet alleen paste alles haar perfect, het stond haar ook echt geweldig. Zo vrouwelijk en toch onbedorven, zo sexy en toch onschuldig.
Ik was trots op haar, trots dat ik haar moeder was en zij mijn dochter.
En toch was ik jaloers.
Niet op dat moment geloof ik, maar wel achteraf. Zó was ik nooit bewonderd. En terecht. Oh, ik was in mijn tijd ook best wel leuk om te zien en aan belangstelling van de jongens had ik nooit gebrek. Maar niet zo. Zo’n jurk had ik nooit gehad. Zulke elegante schoentjes waren er niet in mijn tijd. En dat oogverblindende collier? Denk maar niet dat mijn moeder me dat gunde om te dragen.
Ik was trots op haar, trots maar jaloers.
Da’s niet erg, dacht ik. Toen.
Wat is er mooier dan dat een dochter haar moeder in schoonheid overtreft? In elegantie? In onschuld? In alles?
En ik had gelijk. Toen.
Maar nu?
Had ze het me maar gewoon gevraagd. Ik had het haar met liefde gegund, echt waar. Denk ik. Want gezien mijn reactie begin ik daar nu zelf ook aan te twijfelen.
Maar zo deed ze het niet in ieder geval. Ze vroeg niet. Ze ging er gewoon vanuit dat ze er recht op had. Recht had op alles wat van mij is.
Het erge is natuurlijk dat ze dat ook heeft. Dat vind ik, en als ik het niet vind dan is het wel mijn man die het vindt. En daar zit de pijn. Juist daar.
Dus zei ik “nee”.
Zonder er over na te denken.
Nou ja, ik zei eigenlijk: “Ik dacht het niet...” Dat is erger dan “nee.” Zo voelde ik het en zo voelde zij het. Mijn dochter. En daarmee zette ik een opeenvolging van gebeurtenissen in gang die niet meer te stoppen viel.
Ik wist hoe belangrijk het Bal voor haar was. Echt waar. Ik was blij voor haar dat ze alsnog mocht gaan.
Maar de prijs die ze had betaald was hoog. Voor haar. En voor mij.
Vooral voor mij.
Zij had hem geaccepteerd, omarmd zelfs, die prijs. Nooit meer zou ze onbevangen als een kind straf accepteren. Zeker niet meer van mij. Van die taak als ouder was ik voorgoed ontheven. Niet dat me dat ooit heeft gelegen. Ik speelde liever met haar. Tjoeke tjoeke, daar komt de trein. Boem. Een botsing. Hoeveel doden zijn er gevallen, mama? Wel honderd schatje, maar wij hebben het overleefd. Heerlijk was dat.
Nu was ze vrouw en meisje tegelijk. Haar vaders meisje. Net zoals ik. Maar dan anders.
Was ik jaloers daarop? Wat dacht je?
Zou ik nog met haar kunnen spelen? Zou ze zich ooit nog als mijn dochter kunnen gedragen? Nadat ze met hem naar boven ging, naar haar slaapkamer en ik wist wat er ging gebeuren?
Dit klinkt dus als incest, realiseer ik me nu ik dit vertel. En wellicht is het dat ook in sommige ogen. Maar niet in de mijne. Ik ken mijn man, ik ken mijn dochter. Ik weet dat hij haar geeft waar ze behoefte aan heeft, en niet meer dan dat. Ik weet dat hij dat met liefde doet. Oh ja, het zal hem ongetwijfeld ook opwinden. Ik ken hem.
Maar ik ken ook mijn dochter. Ze lijkt te veel op mezelf. En ik wéét dat het gevaarlijk is om te denken: het is ook wat zij nodig heeft. Niet zijn opwinding natuurlijk, daarvan zal hij echt niets laten blijken. Wel zijn aandacht. En deze manier van straffen. Deze vernederende manier van straffen. Ik weet het, want ook ik heb dat nodig.
Terwijl ik ook weet dat ik maar één zin hoef te zeggen om het te laten stoppen: “ik wil het niet meer.”
Ik weet dat ook zij slechts dàt hoeft te zeggen: “ik wil het niet meer.”
Maar ze wil het wel.
Daarom kan ik van mijn kant niet zeggen: “ik wil dat je mijn dochter niet meer straft.” Hoe graag ik dat zelf ook zou willen.
Ik wist dus heel goed hoe graag ze naar het Bal wilde.
Had ik het dan kunnen zien aankomen, na mijn “nee”?
Niet echt. Mijn dochter is gewoonweg veel geraffineerder dan ik ooit zal kunnen zijn. Ook daar ben ik best trots op. Maar niet op de gevolgen die dat raffinement heeft.
Ondanks mijn jaren ben ik soms nog zo kinderlijk. Je hoeft maar op een knop te drukken, en ik reageer. Ik denk dan ook bij voorkeur dat het onvermijdelijk was. Ook al had ik het nu kunnen vermijden, dan was het wel een andere keer gebeurd. Vooral nu ook zij ontdekt had hoe straf krijgen kon zijn....
Da’s mooi om achteraf over te filosoferen, en dat doe ik graag, dat heb je wel gemerkt.
Dat doet echter niets af van het feit dat ik mooi door hem teruggefloten werd.
Die schreden terug, die paar meter, die zijn zo vernederend. Je wilt weg hollen, verdwijnen, en toch ga je.
Maar het is niets vergeleken bij dat simpele gebod: “In de wacht.”
En een vinger die wijst.
Natuurlijk ging ik waarnaar hij wees. Ook nu was het een kale muur waarvoor ik kon gaan staan. Zo kon ik staren naar wat ik wilde, maar te zien was er niets. Niet dat het daar om ging. Het ging om de vernedering. Het in de hoek staan. Je klein voelen. Straf krijgen.
Wachten.
Dat is al erg genoeg. Wachten op straf. Wachten op een preek. Ik weet niet wat van die twee erger is.
Ja, dat weet ik wel natuurlijk: wachten op een preek èn straf èn met mijn handen in de nek en benen licht gespreid naar de muur staan te kijken.
Nog erger: wachten op een preek en straf en met mijn handen in de nek en benen licht gespreid naar de muur staan te kijken ... terwijl je weet dat je dochter toekijkt.
Ik hoorde haar gaan zitten op de bank met niets anders om naar te kijken dan naar mij. Was de televisie maar aan.
Ik hoorde ook mijn man gaan zitten, vast naast haar.
Toen was het stil, heel erg stil.
Was dat erg, die stilte? Niet zo erg als het gesprek wat mijn man daarna met mijn dochter voerde. Vooral de toon waarop ze dat voerden. Zo casual, zo gewoon, zo alsof ik daar niet stond en zij niet naar mij keken. Over het bal, waar ze naar toeging. Wie ook allemaal gingen. En wat zij aan zouden trekken. En hoe geweldig dat was.
Hij liet het gesprek even uitsterven. Zo geraffineerd is ook hij. Opdat ik na de vorige vernedering me kon gaan opmaken voor een nieuwe. Natuurlijk wist ik wat er komen ging. De preek. De preek waar ik zaterdag zo voor weggelopen was, maar waar ik nu niet onderuit kon. Een preek ten aanschouwe van haar, mijn dochter.
“Kom maar hier.”
Het klonk nog zo zacht. Des te harder zou zijn vermanende woorden aankomen als hij zou beginnen te preken. Nee, moeilijk om beschaamd voor hem te gaan staan, met mijn ogen naar de grond gericht, was het niet. En dat ik daarbij mijn handen nog netjes in mijn nek moesten houden ook niet echt. Anders wist ik toch niet waar ik die moest laten. Vernederd stond ik daar toch al.
“Kijk me aan.”
Daar begon het al. Hoe kon ik hem nu aankijken zonder ook haar te zien? Maar ik zag dat ook zij naar de grond had gekeken en nu pas me zag staan. Wat ging er in haar om? Zien kon ik het niet, want zijn blik eiste te veel van mijn aandacht.
“Je verwacht een preek en die heb je ook verdiend.”
“Maar die krijg je niet.”
Mocht ik opgelucht ademhalen?
“Je wordt al genoeg gestraft zo. En jij en Marieke weten precies waarvoor je gestraft wordt. Dat hoef ik je niet verder in te peperen.”
“Maar dit mag je nog weten vooraf. Je hebt je misdragen als moeder en als vrouw, mijn vrouw. Daarom zal ik je niet als meisje maar als vrouw straffen.”
Hij zweeg even, ongetwijfeld om de verwarring zijn werk te laten doen. Niet als meisje? Dus niet over de knie. Dat was een opluchting. Maar hoe dan wel?
“Kleed je uit.”
Naakt? Wilde hij me naakt straffen? Waar Marieke bij was?
Ik wilde weglopen. Om me elders uit te kleden natuurlijk.
“Hier.”
Had ik een keus?
Ik had één ‘gelukje’: ik droeg een jurk. Eén kledingstuk. Een jurk waarbij ik simpelweg de schouderbandjes naar beneden kon schuiven en hij zou op de grond vallen. Ik hoefde niet te bukken.
Dacht ik.
“Opvouwen en aan mij geven.”
Dus bukte ik, stapte uit mijn jurk, vouwde hem zorgvuldig op, zoals ik geleerd had te doen terwijl hij keek en wachtte. Net zoals Marieke.
Wat zag ze? Een oude verlepte vrouw in haar ondergoed? Maar nu deed ik mij zelf onrecht. Ze zag haar moeder, die er -in haar ogen hoopte ik maar- best mee door kon op haar zevenendertigste.
Mijn bh was het volgende kledingstuk dat ik verwijderde. Oh, hoe haat ik dat moment dat mijn borsten vrij komen. Als ik daartoe gedwongen wordt. En het zorgvuldig vouwen en overhandigen van het kledingstuk: dat maakt het uittrekken zo erg. Naast de ogen, de twee paar ogen in dit geval, die al mijn bewegingen volgen.
Toch is het gebaar van je slipje moeten uittrekken erger. Altijd dat zoeken tussen bukken en je vrouwelijkheden prijsgeven, en je in onflatteuze bochten moeten wringen. Maar diep bukken moest ik toch, want ook mijn schoenen en mijn hold-up kousen moest ik van hem uittrekken.
Mijn kleding lag in zijn handen en ik stond naakt voor hem.
Natuurlijk met mijn handen weer in mijn nek. Natuurlijk weer met mijn benen licht gespreid.
“Draai je om.”
Gelukkig, ik hoefde haar en hem niet meer aan te kijken. Maar was dat een verbetering: nu en met wat ongetwijfeld komen ging? Ik heb mooie billen, dat weet ik, maar om zo bekeken te worden...
“Voorover! Gestrekt. Handen aan de grond.”
Dat zou ik net kunnen, zo lenig was ik nog wel. Maar ...
zou hij me zo willen straffen?
Toch gehoorzaamde ik en ondanks mijn absoluut niet-willen moest ik mijn benen nog verder spreiden om mijn evenwicht te kunnen behouden.
Hij stond en liep weg om snel weer terug te komen. Ik wist dat hij mijn strafinstrument nu in zijn hand zou hebben.
Hij kwam naast me staan en streelde even kort mijn billen. Ik wist dat de slagen nu snel zouden komen. Maar eerst draaide hij me nog een paar graden om hemzelf meer ruimte te geven. Zodat ik nu recht tegenover mijn dochter stond.
“Je mag niet omhoog komen.”
Alsof ik dat zou willen!
“Grijp je enkels vast, dan lukt je dat makkelijker.”
Even was ik blij met zijn behulpzaamheid. Toen kwam de eerste slag.
Natuurlijk probeerde ik me in te houden, te vermannen.
Vijf zes slagen lang lukte me dat.
Toen kon ik me niet langer inhouden en schreeuwde ik. Huilde.
En verloor alle besef, ook van mijn dochters aanwezigheid.
Om me daar onmiddellijk weer bewust van te worden zodra hij stopte met slaan. Nog voor ik mijn kreunen en mijn tranen onder controle had. Wist ik wat ze zag. Wat ze moest zien.
Hoe dankbaar was ik dat ik, nadat ik rechtop moest gaan staan, me niet hoefde om te draaien.
“In de hoek en in de wacht.”
Moeizaam schuifelde ik naar de muur. Gestraft en vernederd. Maar blij dat ik daar mocht gaan staan. Nee, nu even geen troost. Dat kwam later wel.
Opgelucht hoorde ik hen beide de kamer verlaten.
Me alleen latend, naakt, met brandende billen en een betraand gezicht.
Want mijn ogen afdrogen dorste ik niet, nog niet.
 als je geeft èn neemt heb je dubbel plezier 
|
Verhalen 
Verhalen
om mee te beginnen
prachtig en mild
bijzonder
spanking verhalen