sm & spanking verhalen & forum

Beoordeel dit bericht door een getal te selecteren. 1 is het slechtste en 5 is het beste.

Ghostwriter Actief lid Bericht Nummer: 0 Aangemeld: n.v.t. Beoordeling:  Stemmen: 1 Gepost op vrijdag 01 juni 2007 - 09:47 pm:    een nieuw bod Nog een bod op Eva Mijn eerste kennismaking met smverhalen.nl was met de ondeugende Eva (geen idee meer hoe ik daar kwam... echt niet) en ik stond juist op het punt een reaktie te posten toen de site door netgremlins verzwolgen werd. Afijn, hier is-t-ie dan. Hmm, misschien is het meer een thriller dan een klassiek gestileerd SM-verhaal... maar zie maar. Synopsis: Slavin Eva is, zonder toestemming van haar Meester, zonder slipje aan en met een veel te kort rokje de stad in gegaan. Daar neemt haar speelse natuur de overhand... Angst Ze zat op het terras met haar uitdagende outfit. Onderweg had ze wel wat bekijks getrokken maar het echte spel moest nog beginnen. Nog zat ze met haar benen dicht bij elkaar, knieën onder het tafeltje de andere bezoekers te monsteren. Slachtoffer één leek zich al aan te dienen in de vorm van een middentwintiger die -wat kon het leven toch mooi zijn- zijn onschuldige vriendin in mantelpakje bij zich had die schuin met haar rug naar Eva toe zat. Eva, die even nadacht over de te volgen strategie en toen semi-nonchalant haar ene been over het andere sloeg, waarbij ze tegelijk het rokje iets te ver op liet komen maar vakkundig al haar aandacht bij het kopje koffie in haar linkerhand leek te houden. Pas daarna keek ze voorzichtig op of het doel getroffen was. Dat was het. De vriend, die tot dan toe slechts een enkele steelse blik op Eva's algemene schoonheid had geworpen, maar de conversatie met zijn vriendin gaande had weten te houden, keek nu beduidend vaker, lager, en minder gecontroleerd. Straks verraadt hij zich nog, dacht Eva schamper. Zover liet de boyfriend het echter niet komen. Ze namen hun laatste slokken fris en de jonge man wierp net iets te opzichtig een blik op zijn horloge, zijn half-begrijpende vriendin overhalend maar eens op te stappen. De verlaten tafel bleef vrij, maar plenty andere opties stonden open. Ze keek opnieuw rond, achteloos en zonder iemand direct aan te kijken, want ze wilde niet op een hoertje lijken. De rol was die van onschuldig blondje dat er 'gewoon graag goed uitzag' en er werkelijk 'geen idéé van had' dat ze de keurigste kerel in een psychopaat veranderde. Pubermeisje in de disco, zeg maar. Van links naar rechts zaten er nog een andere jonge man, alleen; een ouder echtpaar met hond; iets wat er uitzag als een oude juten zak maar bij nadere bestudering een forsgebouwde, getaande OekraVense zeeman met een stoppelbaard leek; en rechts een groepje van drie scholieren, mannelijk. De man uiterst links was een goede kandidaat geweest, maar vanuit zijn oogpunt ging zij -of eigenlijk, haar kruis- verscholen achter een grote bloempot. Ze zou hem onmogelijk inblik kunnen verschaffen zonder ook haar intenties bloot te geven. Maar de jongens! Ideaal! Hen kon ze aan. Met gevoel voor theater trok ze bij de volgende slok een gezicht alsof de koffie te bitter was. Een extra klontje suiker ging uitkomst bieden. Maar oh-wat-dom-nu-laat-ik-het-lepeltje-vallen gaf haar de gelegenheid om links voorover te buigen om het op te rapen. Expres hief ze daarbij ook even haar linkerbil van de zitting, zodat het rokje aan de achterkant omhoog kon komen. Ze wist dat dit achteraanzicht van de gladgeschoren vrouwelijke anatomie hetzelfde effect had op schoolgaande mensenjongens als op, zeg, een geslachtsrijpe mannetjesbaviaan. Zelfs vanuit haar ooghoek kon ze zien dat de scholieren door de bliksem getroffen waren. Tot nog toe hadden ze tegen elkaar zitten smoezen om die sexy trut, maar nu verstomde hun conversatie voor een moment. En waren dat zweetpareltjes of gewoon puistjes die daar op het voorhoofd van de ene stonden? Nu ging de volgende fase van missie-testosteron in, die behelsde dat Eva zichtbaar zenuwachtig werd over de opmerkingen van de tafel naast haar. Angstig blondje dat opstaat en wegloopt van haar belagers. Perfect slachtoffer. Zouden ze volgen? Voor de zekerheid trapte ze nog even op hun hart door semi-angstvallig haar rokje omlaag te strijken en haar billen bij elkaar te knijpen. Het was een kans van 1 op twintig, schatte ze, maar deze jongeren waren uit het juiste hout gesneden. Volgmeboomhout. De drie hielden een beleefde afstand terwijl ze elkaar flauwe-grappenmakend bleven opfokken. Eva's plan was om hen mee te tronen een eindje richting haven en hen dan kwijt te raken- geen groot probleem in dat gebied. Ze liep westwaarts door de Albert de Salvosteeg, af en toe checkend dat ze haar nog volgden. Dat deden ze. Daarna rechtsaf het Elizabeth Bathoryplein over en de J.E. Armstrongstraat in. Dan linksaf de... Ze schrok. Daar stond haar Meester een etalage te bewonderen. Wat deed hij hier? Had hij haar gezien? Blijkbaar niet. Hij ging wel eens vaker tussen de middag even de stad in en kwam meer dan eens (hier schaamde ze zich even) met een presentje voor haar thuis. Maar nu kwam hij even niet te pas. Meester of geen meester. Nu had zij even het initiatief. Dit was haar spel. Vanavond zou ze het opbiechten- misschien in geëufemiseerde vorm, zodat de straf binnen de perken bleef. Maar nu niet. Ze was nu wel gedwongen de andere kant, de Bittaker-Norrispassage, te nemen. Daar liep ze tien meter in toen ze bedacht, dat Hij roet in het eten zou kunnen gooien door haar mobieltje te bellen. Ze kon het natuurlijk afzetten, maar dat was een overduidelijke regel: onbereikbare Eva's kunnen een paar dagen niet goed zitten. Maar het ging precies goed met die jonge gozers! Eva was niet van plan haar spelletjesmiddag te laten bederven door die bossy man, die spoilsport, van haar. Ze kon het altijd later nog eens opbiechten. Ze pakte het toestel uit haar tasje, bedacht zich voor de vorm nog twee seconden en smakte het hard op de kasseien. Toen ze zich ervan verzekerd had, dat het niet meer fungeerde, nam ze het uiteinde van de straat op om te zien waar haar achtervolgers nu bleven. Ze concludeerde, dat deze te ver doorgelopen waren en maakte aanstalten om die kant weer op te lopen om hen op te zoeken. Ze zette amper een hele pas of ze gleed bijna uit in haar poging om af te remmen. Want niet drie puberjongens stonden daar gieberend op haar te wachten. Het was de Russische zeeman die de steeg inliep en er was geen twijfel over mogelijk waarheen hij op weg was. ---***--- Nu was de enige uitweg de andere kant van de steeg, richting dokken, waar ze twee keuzes had. Ze stelde de beslissing nog even uit terwijl ze als op lange stelten die kant uitliep. Aan het einde gaf een oranje bord voor linksaf werkzaamheden aan- goed, dacht Eva, daar zijn altijd werklui. Ze sloeg linksaf. Niet de meest gelukkige keus. Na vijftig meter wierp ze een blik over haar schouder om te zien of de zeeman er nog was. Oh shit! Was dat een mes dat-ie daar met de linkerhand half achter zijn broekspijp hield? Ze vervloekte nu de halfhoge hakken onder haar pumps op deze straatkeien en trapte de dingen uit. Terwijl ze haar pas nog versnelde en haar hart duidelijker voelbaar werd in haar keel, volgde ze de straat om de eerste bocht- en stond met een klap stil. De 'werkzaamheden' waren een stuk verontreinigde grond dat ooit nog eens afgegraven moest worden. Maar voor nu had het hoge hek maar één doel voor ogen en dat was dat geen schooljeugd, geen junkie of dealer, geen dronken zeeman het terrein op zou gaan. En ook geen vrouwen zonder ondergoed. Ze kon niet nalaten nog eens om te kijken. De zeeman had bepaald geen haast om dichterbij te komen en dat stelde haar niet gerust- hij was er blijkbaar zeker van zijn prooi te kunnen vangen. En het objekt in zijn linkerhand was onmiskenbaar een mes. Het gehaast optimisme dat ze nog on top was begon nu snel om te slaan in paniek met het verdwijnen van het aantal vluchtwegen. Het was nu niet meer háár spel en daarmee, welbeschouwd, geen spel meer. En oh verdomme, waarom moest ze die telefoon nou zo nodig mollen! De loods aan haar linkerhand was nu de enige open keus. Het luchtte haar maar deels op- er zou een achteruitgang kunnen zijn maar eerst moest de zware schuifdeur open en zou ze de zwarte duisternis in moeten. De deur was gelukkig niet op slot, maar het kostte haar enige sekonden terwijl de zeeman met afgemeten passen, rustig maar dreigend, dichterbij kwam. Het was inderdaad aardedonker en ze verloor nog meer kostbare tijd om zich te orienteren. Toen koos ze voor de gang tussen twee lange stellages aan haar rechterhand. Dat was haar laatste foute keus voor vandaag. Aan het einde van de gang liep het dood. Ze dook snel tussen twee stapels pallets in de hoop dat haar belager niet had gezien welke kant ze uitgegaan was. Ze durfde niet te kijken. Ze klemde haar ogen dicht en probeerde haar ademhaling onder kontrole te krijgen. Vergeefs. Haar primaire overlevingsfunkties hadden het overgenomen. Haar hart ging zo wild te keer dat ze dacht dat hij het wel moest horen. De duistere dreiging nam vorm aan toen een hand haar haar vastgreep- niet plotseling en ruw, maar met dezelfde bedaarde beweging waarmee hij haar had achtervolgd. Het koude staal van het mes nam plaats op haar keel en een been drong haar voorwaarts, tegen de muur. Haar hart was nu omklemd door een ijzeren vuist. IJskoud zweet brak uit op haar voorhoofd. Ze wilde schreeuwen maar zelfs geen piep kwam uit haar keel. De enige gedachte die nog even ronddreef- de geheime, verboden wens om eens verkracht te worden- maar niet zo! Niet zo! Niet als een lege huls, als een zak afval daarna in een zesbaks duwkontainer geloosd te worden! Ze voelde zijn adem in haar nek. Zijn stoppels tegen haar kin. Zijn stem klbnk niet meer in haar oren, hij wandelde gewoon via de gehoorgang recht haar hersens in. “Arr you afrraid?”. Knikte ze nu of dacht ze dat maar? De hand met het mes ging weg van haar keel maar even later voelde ze het kille lemmet tegen haar dijbeen en langzaam omhoog, richting onbeschermde, onbedekte delen. “Do you know what I'm going to do to you?” Berusting. Laat het dan maar gebeuren. Doe het. Doe het dan. Doe het nu. Maar laat het over zijn! Voetstappen! Duidelijk voetstappen. Een vriend- of een handlanger? Het mes! Als de nieuwe maar wist van het mes! Oh kon ze nu maar schreeuwen! Toen ineens was het mes weg en viel heur haar neer. Ze kon zich niet bewegen, bleef verlamd tegen de muur staan alsof ze vrijwillig voor haar Meester klaarstond. De nieuwkomer en de zeeman schenen bij elkaar te staan. Een gevecht? Nee, alleen geritsel van papier. Thank you? Zei de zeeman thank you? Stappen die zich verwijderden. De adrenaline die al die tijd haar hartspier in een wurgkoord veranderd had begon nu weer vrij door haar aderen te stromen en ze begon onbedaarlijk te beven. Met trillende benen wachtte ze, vermoedend dat ze net verpatst was- maar dat haar lot even goed bezegeld was. Oh god, waarom kunnen jullie niet opschieten met dit? Doe het dan, doe het, doe het, maak er een eind aan... Dan - een hand op haar schouder. Niet ruw, maar zacht en zelfverzekerd. Een andere arm om haar heen. Een geschoren wang tegen de hare. En een vertrouwde Stem: “Heb je wat geleerd vandaag?” Geen antwoord. Niet dat er een nodig of verwacht was. Eva draaide zich om en hing machteloos snikkend in de armen van de Meester. Háár Meester. De enige Meester die ze net zo onder controle had als Hij haar. vrij naar Stefan Zweig (C) Ghostwriter, oktober 2004