    
Hij Van Wie Zij Is
Lid
Bericht Nummer: 0
Aangemeld: n.v.t.
Beoordeling: 
Stemmen: 6 | | Gepost op vrijdag 18 maart 2005 - 10:20 pm: | |
geraffineerd straffen |
Heimelijk had ik haar naar boven zien lopen. Heimelijk had ik haar de deur uit horen gaan. Nu was ze terug. Mijn Eva.
Ze omhelsde me.
“Het was zo lekker in de stad. De zon scheen. Iedereen was vrolijk.”
Ik liefkoosde haar. Wat had ze toch een zalig lijf. Ik streelde haar billen. Over haar korte rokje. Wist dat daar geen broekje onder zat. Nu ik haar streelde, maar ook reeds daarvoor. Mijn Eva is zo voorspelbaar. Al weet ze dat niet.
Ik merkte haar verbazing. Want er gebeurde niets. Ik zei niets, ik deed niets. Behalve haar blijven strelen. Dat had ze niet verwacht. Ook daarin is mijn Eva zo voorspelbaar. En is het voor mij zo gemakkelijk om onvoorspelbaar te blijven.
Ik hield haar even van mij af en keek in haar ogen. Haar ogen spraken voor zich. Ze bereidde zich voor wat onvermijdelijk komen ging. Dacht ze. Ze had het fout.
“Ik heb een afspraak met mijn ouders gemaakt,” zei ik.
Vol verwarring keek ze me aan.
“Je ouders?” vroeg ze.
Mijn Eva, zo lief. Ze verwachtte zó iets anders, dat ze niet blij was. Terwijl ze dat wel wilde zijn. Ik zag dat ze zich schaamde. Want er was immers niets dat ze liever wilde. Bijna niets.
Mijn ouders ontmoeten. Eva en ik: we kenden elkaar al zo lang. Maar met mijn ouders had ze nog niet kennisgemaakt. Er gebeurde gewoon te veel in ons leven. En dan nu ineens een afspraak.
“Trek maar even wat anders aan,” zei ik, “want we gaan zo weg.”
Weer die dubbele verwarring. Zo direct al? En andere kleren aan? Ik kende haar gedachten.
“Ik wil dat je er op je mooist uitziet. Dat rokje mag je aanhouden. Maar dat truitje: je hebt wel wat sexy-ers. Wel even een slipje aantrekken. En een bh-tje. Daar houdt mijn moeder van. Toe maar snel.”
En ik gaf een klapje op haar billen.
Het was maar een uurtje rijden. Ze zat zwijgend naast mij. Steeds wilde ze haar mond open doen om wat te vragen, maar deed het nooit.
Het was bij een kleine herberg dat ik parkeerde. Mijn ouders waren er al. Ze begroetten ons op de parkeerplaats.
“Dit is mijn Eva,” zei ik, terwijl ik haar naar voren schoof.
Mijn moeder pakte haar aan en hield haar op armslengte.
“Jij bent Eva,” constateerde ze. Ze bekeek haar kritisch, zonder zich te haasten.
“Je bent mooi,” was haar conclusie. Ik was trots. Maar ja, ze zei ook niets te veel.
Toen omhelsde mijn moeder haar, vluchtig, maar het was genoeg.
Ze draaide mijn Eva om, naar mijn vader toe, maar hield haar vast: met Eva’s handen op haar rug.
“Dit is Eva, het meisje van je zoon,” sprak ze tegen mijn vader.
Mijn vader keek. Maar deed niets. Behalve zijn ogen natuurlijk.
“Alstublieft, gaat u gang,” verzocht ik hem.
Toen pas deed hij twee stappen naar mijn meisje toe. Hij streek het haar uit haar gezicht. Streek lang haar wangen. Nu pas bloosde ze echt. Streek langs haar lijf, met beide handen.
“Alstublieft,” zei ik nogmaals.
Hij gleed met zijn handen over haar borsten: van onder, haar truitje, naar boven, haar decolleté.
“Mooi,” zuchtte hij, “zacht en stevig.”
“Moeder?” vroeg ik mijn moeder.
Ze draaide mijn Eva om en nam nu haar handen voor haar schoot.
Nu hoefde ik mijn vader niet te verzoeken. Hij gleed met zijn handen over haar rug naar haar billen. Daar bleven ze rusten. Zachtjes bewoog hij ze heen en weer. Voelde, kneep, voorzichtig. Hij liet zijn handen vallen en zuchtte nogmaals.
“Ze is perfect.”
“Ik heb niets te veel gezegd.”
“Inderdaad.”
“Kom, we gaan naar binnen.”
Samen liepen we naar binnen. Het was mijn moeder die mijn meisje meenam.
Uit Eten
Het was een kleine gezellige ruimte. Er stonden drie kleine ronde tafels. Eén was bezet door een ander paar. Aan de tweede namen wij plaats. Ik ging zitten met mijn rug naar het andere paar. Links en rechts van mij mijn ouders. Dat liet de plaats tegenover het paar voor Eva.
De eigenaar verwelkomde ons en bracht ons onze drankjes. We hoefden niet te bestellen. Ook niet voor de lunch
Ik zag mijn vader naar Eva blijven kijken.
“Je waardeert haar decolleté?” vroeg ik.
“Ja,” zuchtte hij, “dat vraagt naar meer.”
“Buig je wat naar voren,” zei ik Eva.
Mijn vader kon haar borsten nu zien hangen. Het echtpaar tegenover haar ook.
“Mooi.”
“Mag ik haar kontje zich zien spannen?”
“Natuurlijk.”
Ik gebaarde Eva. Ze ging staan.
“Buig je voorover, naar mijn moeder toe.”
Ze deed wat ik haar vroeg.
Haar rokje spande zich om haar billen. En kroop natuurlijk omhoog. Mijn vader kon haar slipje zien, wist ik. Hij streek nogmaals over haar billen. En haar dijen nu.
“Mooi, mooi,” was zijn antwoord.
Ik liet mijn meisje weer zitten.
“Ze heeft een prachtig slipje,” zei mijn vader.
“Vind u?” antwoordde ik verheugd.
“Geef het hem,” zei ik tegen haar.
Ze bloosde.
“Nu wel?” vroeg ik haar.
Ze bloosde nog dieper.
Schielijk keek ze naar de tafel tegenover haar. Het echtpaar was met elkaar in gesprek, zag ik in de spiegel voor mij, althans: zij sprak en hij keek, naar Eva.
Toch voldeed ze aan mijn verzoek. Tilde zich op haar linker hand. Tilde haar billen omhoog. Streek met haar rechter hand onder haar rokje. Probeerde achter haar slipje te haken. Moest haar billen hoger tillen.
Het gesprek aan de andere tafel stokte. Ook zij keek nu.
Haar slipje gleed langs haar billen naar haar dijen. Ze kon weer zitten. Over haar knieën verdween het slipje naar beneden. Toen hield ze het in haar handen. Zag beide echtparen kijken. Wist niet wat te doen. Of wist het wel maar wilde niet.
“Schenk het mijn vader,” zei ik.
Ze schonk het hem. Over de tafel nam hij het van haar over. En spreidde het in zijn handen. Bewonderend bekeek hij het.
“Ik had gelijk: het is mooi,” zei hij.
“Dank je, ik wist het wel,” antwoordde ik, “overigens graag gedaan.”
Mijn vader grinnikte. Ik keek Eva aan.
Je bloosde,” wierp ik Eva voor, “nu wel. Waarom?”
Opnieuw bloosde ze.
Mijn moeder keek haar vragend aan: “vertel.”
Ze durfde niet.
“Zal ik dan maar?” vroeg ik haar.
Ze knikte timide.
“Vanochtend had Eva ook geen slipje aan. Heimelijk. En even heimelijk ging ze de stad in. In dit zelfde rokje.”
“Ahhh,” zei mijn vader.
“En jij?” vroeg mijn moeder.
“Natuurlijk wist ik het. Maar dat wist zij niet.”
Ik zag aan haar wegkijken, dat ik gelijk had.
“En toen?” vroeg mijn moeder.
Nu grinnikte ik.
“Ik liet haar zich aankleden. Correct, voor jullie.”
Mijn vader knikte instemmend, maar mijn moeder schudde haar hoofd.
“Je hebt haar niet gestraft?”
Eva’s hoofd werd nu vuurrood.
“Nog niet.”
“Dan wordt het nu hoog tijd,” concludeerde mijn moeder.
“Ik zou wel wat meer van haar boezem willen zien,” zei mijn vader.
Mijn moeder keek de andere kant op. Ongeduldig?
Ik glimlachte om beiden. En om Eva. Want ik zag dat zij het wist.
Natuurlijk, wat verwachtte ze anders. Het was mijn vader.
“Twee knoopjes,” zei ik.
Twee knoopjes maakte ze los.
Haar boezem werd zichtbaar.
En het randje van haar strapless bh.
“Drie knoopjes,” bood mijn vader.
“Verkocht,” zei ik.
Haar bh werd nu geheel zichtbaar.
“Ook haar bh is prachtig,” sprak mijn vader verwachtingsvol.
Hoe kun je je vader iets weigeren? Deelden we thuis niet alles. En: zo vader zo zoon.
Toch gebeurde er niets.
Ik keek Eva teleurgesteld aan. Of was het verbolgen?
Snel maakte ze de voorsluiting los.
En was zo dom om op te kijken. In de ogen van de man aan de andere tafel. Dat maakte haar bewegingen onhandig.
Waar was haar elegantie? Ik keek ontstemd.
De man keek begerig.
Zijn vrouw afkeurend.
Zijn vrouw hield nu niet haar mond. Maar fluisterde hem toe. Verwijtend zo te horen.
De man keek haar nu aan. Maar voor even. Gaf haar toen kalm een weerwoord. De vrouw verbleekte. Trok zich in haar stoel terug. En gleed met haar handen langs haar heupen. Onwillekeurig, zo te zien.
Huiselijke Handelingen
De lunch werd opgediend. We aten met smaak. Iedereen, behalve de vrouw. Ze bleef zenuwachtig naar haar man staren.
“Zo,” zei mijn moeder, “dat was lekker. Maar ik denk dat ik een hartig woordje met je spreken moet.”
“Ja moeder, ik weet het.”
En tegen Eva: “op je billen.”
Vanochtend, toen had ze het verwacht. Maar niet nu.
Toch gleed haar rokje reeds onder haar vandaan. Daarin was ze handig.
Maar de man tegenover haar had zijn ogen niet van haar afgehouden. En zag dus alles. Zijn vrouw ook. Ook zijn instemmende blik. En zijn knikje naar haar: veelbetekenend.
Ze keek hem ontzet aan. En vervolgens smekend. Hij hoefde slechts zijn knikje te herhalen. Ze stond op en liep weg.
Maar binnen de minuut was ze weer terug en ging weer zitten. Hij sprak haar aan.
Ook zij bloosde nu, en stopte steels wat in zijn hand. Hij stak het in zijn jasje. Maar niet zonder het even te bekijken: een slipje.
Ik zag dat ook Eva het zag. Ik zag haar denken: dit is mijn schuld.
Een hartig woordje? Zo zou het eerder gepeperd worden.
En des te meer noodzakelijk.
Mijn moeder had gelijk. Zoals altijd.
Het was tijd voor mijn Eva.
Natuurlijk hoopte ze van niet.
Ze wilde wel, verlangde er naar, maar niet nu, niet hier.
Toch was het tijd.
“Eva.”
“Ja?” vroeg ze met een klein stemmetje.
“Je hebt mijn moeder gehoord.”
“Kleine meisjes luisteren nooit,” sprak mijn moeder, “dat moet je hen leren.”
Mijn moeder bezit zoveel wijsheid.
“Wie niet luisteren wil, die moet voelen.”
Een filosofe, mijn moeder.
“Dus voelen ga je,” zei ik, “ga maar staan.”
Ook ik stond.
“Wat doe je nu,” vroeg mijn moeder.
“Ik moet helaas enkele huiselijke handelingen verrichten,” beantwoordde ik haar vraag, “u weet wel welke.”
“Maar waarom niet hier? Maken we eindelijk kennis met je meisje, en dan onthoud je ons dit. Ik meen dat wij toch recht hebben om haar beter te leren kennen. En zeker in huiselijke omstandigheden.”
“U heeft gelijk, maar...”
“Wat maar?”
“Wij zijn hier niet alleen, moeder.”
Ik trachtte voortdurend door het dempen van mijn stem mijn moeder daar ook toe over te halen. Zonder effect helaas. Zij zag mijn gedrag eerder als poging om haar aan te moedigen luider te spreken. En om mijn woorden te herhalen.
“Wij zijn hier niet alleen?” en richting echtpaar, “nee, zeker zijn wij niet alleen.”
“Wij zijn hier samen, zo voel ik dat, ja toch?”
En op besliste toon naar het echtpaar:
“Ik denk dat wij het nodige zojuist hebben gedeeld.”
Mevrouw maakte zich klaar om haar tegen te spreken, maar meneer hield haar tegen.
“Wij hebben zeker van uw gezelschap genoten, mevrouw,” sprak hij.
“En ik hoop dat u mijn brutaliteit verontschuldigt als ik u dit zeg: ik kon het niet helpen uw woorden te horen, en ik moet u zeggen: uw standpunt spreekt mij ten zeerste aan.”
Mevrouw trok bij zijn woorden wit weg.
“En niet alleen ik, ook voor mijn vrouw waren uw woorden zeer verhelderend. Krachtig, maar waar. En nu ik de gelegenheid heb genomen om u aan te spreken mevrouw,” hij wendde zich naar Eva, “ook uw verschijning heeft mij buitengewoon aangenaam verrast. En ik zou dan ook de wens willen uitspreken, mede namens mijn vrouw...”
‘Helemaal niet’, was uit haar ogen af te lezen.
“...dat u, en uw echtgenoot, zou goed zou willen zijn in ons gezelschap te blijven verblijven. Om uw huiselijke aangelegenheden in onze aanwezigheid af te handelen.”
“Nou, je hoort het, ik wist het wel,” riep mijn moeder triomfantelijk.
“Je hoort het, Eva meisje. Het wordt dus nu, en hier.”
Inmiddels was ook de eigenaar weer ten tonele verschenen.
Ik keek hem vragend aan.
“Oh, stoort u zich absoluut niet aan mij. Klant is Koning, nietwaar. En andere gasten verwacht ik niet.”
Hoe voorkomend zijn reactie ook was, het was niet hetgeen ik bedoelde. Ik wees met een licht handgebaar naar de tafel.
“Ah, u hebt de tafel nodig,” sprak hij begrijpend en was al bezig deze af te ruimen en schoon te maken.
“Neem plaats meisje.”
Ze wilde gaan zitten, die boef.
“Over de tafel meisje.”
“Gehoorzaam boog Eva voorover. Weldra lag ze gestrekt op de tafel waar zojuist geluncht was. Daar ze lag waar ze net had gezeten, bevond haar gezicht zich nog dichterbij het echtpaar dan daarvoor. Te meer daar ik daar nu niet meer zat. Links mevrouw, rechts meneer. Natuurlijk keek ze naar het midden. Maar meneer boog met haar mee. Van terloops toekijken was geen sprake meer. Ook niet van mevrouw. Want een paar fluisterende woorden van hem dwongen haar ‘erbij’ te blijven.
Ik wilde reeds aanvangen met mijn huiselijke handelingen, maar bedacht me.
“Vader, mag ik u de eer geven?”
“Natuurlijk mijn zoon.”
Hij stond op en streek voor de derde maal lang de billen van mijn Eva. Maar niet alleen van boven naar beneden. Ook omgekeerd. Streek daarmee haar rokje naar boven. En haar billen bloot. Voor even. Want het rokje gleed terug. Mijn vader wist het spel te spelen. Hij was een expert.
Plechtig streek hij stof eerst strak. Om daarna de zoom te pakken en langzaam over Eva’s billen te strijken. Omhoog. Om haar rokje zorgvuldig in banen op haar rug te draperen.
Mijn vader trad tevreden terug. Mijn Eva was gereed. Bijna.
Ik vroeg haar haar armen naast zich op te vouwen. Zodat haar handen naast haar schouders lagen.
“Wilt u, vader, moeder, haar helpen?”
Beiden knikten.
“Houdt u haar vast.”
Zij pakten ieder een hand.
Ik sloeg haar billen.
Zij schreeuwde het uit.
Vader genoot. Meneer eveneens.
En Moeder met hen.
En Zij...
Zij huilde stil.
Als ik straf doe ik dat vakkundig. Op de juiste plaats. Hard. Lang. Maar nooit langer dan nodig.
Mijn Eva was in tranen. Haar billen waren rood. Haar stem schor.
Ze was gestraft. Ik kuste haar.
Ze mocht weer zitten. De koffie werd gebracht. Het gesprek werd geanimeerd, ook met onze ‘gasten’. Alleen niet met Eva. Zij had niet veel meer te vertellen. Dat was ook niet nodig. Ze had genoeg van zichzelf laten zien.
Tijd om te vertrekken. We namen afscheid van mijn ouders. Mijn moeder door mij te omhelzen. Mijn vader door Eva te zoenen. En zijn zoon een schouderklopje te geven.
Ik zette Eva in de auto.
“Ik moet nog even wat doen,” zei ik Eva en liep zonder haar terug.
Ik begroette nogmaals de eigenaar en ook het echtpaar.
Ik drukte hen de hand.
“Bedankt.”
“Graag gedaan.”
En naar mijn ‘ouders’:
“Jullie ook bedankt.”
Ze glimlachten:
“En: zien we je nog eens?”
Ik lachte:
“Wie weet...”
meer verhalen van Hij Van Wie Zij Is vind je hier: Hij Van Wie Zij Is
 voor Mijn Meisje
|
Verhalen 
Verhalen
om mee te beginnen
prachtig en mild
bijzonder
spanking verhalen