    
aileen
Nieuw lid
Bericht Nummer: 0
Aangemeld: n.v.t.
Beoordeling: 
Stemmen: 10 | | Gepost op zaterdag 28 januari 2006 - 12:17 am: | |
Lady Eileen, Hoofdstuk 2, het contract |
Lady Eileen rent snikkend naar haar kamer, en valt op haar bed, de vermaledijde brief tegen zich aandrukkend. Ze schaamt zich diep bij de gedachte aan die vreemde, eisende handen in haar lichaam. Of eigenlijk niet daarvoor, want ze kon niets doen om het af te weren. Nee, ze schaamt zich over haar eigen reacties... er was een moment dat ze méér wilde. Zouden ze dat gemerkt hebben? En waarom wordt ze zo onzeker van die Reindert? Hij hoeft haar alleen maar aan te kijken of ze voelt zich een klein meisje... Ze is toch volwassen, verantwoordelijk?
Van verantwoordelijkheid gesproken... ze moest die brief lezen. Zo veel tijd hadden ze haar nu ook weer niet gegeven.
Op de een of andere manier aarzelt ze om het zegel te verbreken. Ze bestudeert het zegel. De afbeelding bestaat uit een gekooide roofvogel met een kap op, met zijn poot vastgezet aan een zitstang. Om de kooi met de roofvogel ligt een mannetjesleeuw lui uitgestrekt. Wat een wonderlijk zegel! Wie voert er nu een roofvogel en een leeuw? Had ik nu maar beter opgelet bij de lessen heraldiek... Voorzichtig pulkt ze het zegel los zonder het te breken. Ze vouwt de brief open en begint de tekst, die in een krachtig, mannelijk handschrift is geschreven, te lezen. Onder het lezen wordt ze hoe langer hoe angstiger. Dit kan toch niet waar zijn! Dit zijn toch geen serieuze eisen?
De tekst van het document luidt als volgt:
Lady Eileen van Malpaquet, gegroet!
Het lot van de bewoners van Malpaquet ligt in uw handen. Uw personeel is vrij malpaquet te verlaten, indien u Malpaquet en uzelf overgeeft. Overgave is een begrip wat niet iedereen even goed begrijpt, daarom specificeren wij het voor u:
1) Niet alleen het kasteel, maar ook uzelf worden het onbetwiste bezit van uw Heer.
2) Uw Heer beslist derhalve in alles over zijn bezittingen, op deze regel zijn geen uitzonderingen.
3) Als bezit van uw Heer doet U altijd direct wat u wordt opgedragen, zonder vragen of aarzelingen. U begrijpt en onderschrijft, dat u als bezitting van uw Heer geen vrije keuzes meer heeft.
4) Ongehoorzaamheid, onwil en twijfel en elke andere vorm van obstructie zullen worden bestraft.
5) Dit contract dient, onder aanwezigheid van haar Heer, door vrouwe Eileen te worden ondertekend, op het noenuur van de naamdag van St. Anna in de oogstmaand van het jaar Onzes Heren 1152, die daarmee uit vrije wil de bovenstaande bindende afpraak aangaat. Dit contract kan nimmer verbroken worden.
6) Vrouwe Eileen zal, om haar begrip van het bovenstaande te illustreren, haar Heer rond noen volledig ontkleed en geknield opwachten in de grote zaal, met deze brief in handen.
Terwijl de paniek door haar heen golft, laten haar krachteloze handen de brief vallen. Dit kan toch niet waar zijn? Dergelijke eisen zijn toch niet wettelijk? Hoewel.. de verhalen van haar huisleraar over de praktijken van de Romeinen schieten haar te binnen, en de verhalen over de Harams van de Arabieren... Maar dan laten haar ratio en opvoeding zich gelden, als ze besluit dat dit een soort grap moet zijn. Ze is eenvoudigweg niet in staat dit als een werkelijkheid te aanvaarden. En achter in haar hoofd begint zich een plan te vormen. Haar mensen moeten zo snel mogelijk weg, zoveel is duidelijk. En dat is ook haar verantwoordelijkheid. Maar echt, hij probeert haar alleen maar bang te maken. En na een tijdje, als ze zich gedeisd houdt, is er vast wel een mogelijkheid om te ontsnappen..
Ze heeft haar besluit genomen en staat op. In de grote zaal wacht ze, tot alle personeelsleden en gevluchte dorpsbewoners zich verzameld hebben. Ze is weer helemaal in haar rol van capabele kasteelvrouwe, als ze hen uitlegt dat ze het kasteel voor de noen moeten verlaten. Ze geeft orders, organiseert en dwingt zichzelf rustig te blijven en kracht uit te stralen. de uren daarna gaan in een roes aan haar voorbij. Nog steeds moet ze beslissingen nemen, mensen tot haast manen. Eindelijk vertrekken de bewoners in kleine groepjes het kasteel, voorzien van leeftocht en alles wat ze verder kunnen dragen.
Als de laatste bewoners zijn vertrokken, loopt ze naar het raam, om met schrik te zien dat het al bijna noen is. Ineens wordt ze weer bang! Die angst had ze opzij kunnen zetten zolang ze bezig was, maar nu slaat de paniek in volle hevigheid toe. De brief... die moest ze bij zich hebben... Ze racet de trappen op naar haar kamer en grijpt de op de grond liggende brief. Zo snel als haar voeten haar kunnen dragen rent ze weer naar beneden. In de grote zaal aangekomen, hoort ze de geluiden van zware voetstappen al de trap opkomen. In de stilte van het nu verlaten kasteel ervaart ze dat als een enorm bedreigend geluid. Zonder na te denken werpt ze zich op de vloer, en knielt ze, haar gezicht naar de grond, de brief in haar beide handen voor zich houdend.
Ze hoort meerdere mensen de zaal binnenkomen en in haar richting lopen. Links van haar, rechts, hoeveel zijn het er? Geluiden van banken, die worden verplaatst, een beker die word volgeschonken, mensen die om haar heen lopen en spreken in die onbekende taal. Het geluid van wapenrustingen die worden losgemaakt. Niemand neemt notitie van haar. Ze voelt de kou van de stenen vloer optrekken door haar dunne kleed. Ze kan een rilling niet onderdrukken, maar durft absoluut niet van houding te veranderen.
Dan, ineens, het koude staal van een zwaard in haar nek.
Doodstil blijft ze liggen, terwijl ze Zijn stem hoort zeggen: “Dat is niet echt een goed begin he? Ik dacht toch duidelijk te hebben aangegeven, je náákt te willen zien?”
Verdomme-geen tijd voor gehad en gewoon vergeten-of misschien willen vergeten? Ze weet het niet meer. Ze weet alleen, dat ze koud en bang en heel kwetsbaar is.
De punt van het zwaard verplaatst zich naar de rand van haar kleed, hetgeen met één haal van boven tot onder wordt opengereten. Doordat ze haar armen nog steeds voor zich houdt, glijden de stukken stof soepel van haar lichaam en ligt ze nu naakt voor Hem. Ze rilt nu contine, hoewel ze het ineens niet meer koud heeft..
“Omdat dit je leertijd is, zal je slechts licht gestraft worden voor dit vergrijp. Je straf ontvang je later. Je mag nu naar me toekomen om het document te ondertekenen.”
Langzaam richt ze zich op, tegen beter weten in hopend dat de resten stof tenminste haar borsten zullen blijven bedekken. Een ruk aan haar haren maakt dat ze omhoogschiet en de stofresten om haar polsen blijven hangen. Ze durft nog steeds niet op te kijken en houdt de brief met een smekend gebaar omhoog. Een hand in haar blikveld lijkt de brief aan te willen nemen, maar grijpt daarentegen haar polsen en bindt die met de resten van haar kleed aan elkaar. Aan haar haren en haar polsen word ze omhoog gesleurd. Met neergeslagen ogen en gebonden polsen staat ze nu naakt voor hen, de brief nog steeds in haar handen.
“Ah, je wilt je contract graag ondertekenen, dat doet me plezier. Een beetje onervaren, maar willig genoeg. Waar vinden we schrijfgerei... of had je dat vergeten?”
“Dat, dat heb ik niet....” stamelt ze.
Een harde klap in haar gezicht.
“Je spreekt me aan met 'Heer'! Nog een keer!”
“Daar heb ik niet aan gedacht, Heer..” fluistert ze, terwijl ze vecht tegen de tranen.
Hij wendt zich tot zijn metgezellen.
“Nu daar moeten we iets aan doen.. we kunnen dit meisje hier niet voor altijd zo laten staan, hoewel ze decoratief is... wie heeft er schrijfgerei?”
Een van de mannen haalt een veer tevoorschijn.
“Nu missen we alleen nog inkt...Niemand?”
Ontkennend en geamuseerd gemompel. Ze weten precies wat er gaat gebeuren, gaat er door haar heen. En ze genieten volop van haar onzekerheid...
“Geen inkt... een andere gekleurde vloeistof wellicht? Wat is er hier voorhanden?”
Geen reacties. Als peinzend beroerd hij met de veer haar borsten. Haar tepels worden onmiddellijk stijf, ze schaamt zich voor de reacties van haar lichaam.
“Vind je dat fijn?”
Ze is niet in staat Hem antwoord te geven maar knikt beschaamd. De lichte aanraking van de veer zet zich voort over haar lichaam, en haast per ongeluk prikt hij haar daarbij met de scherpe punt, zodat een druppel bloed vloeit.
“Kijk nou eens... dat zou de oplossing kunnen zijn...” doet hij verbaasd, terwijl hij de veer, met daaraan de druppel bloed hangend, ophoudt voor zijn metgezellen.
“Alleen, dan hebben we wel wat méér nodig, dunkt me.. Heren, mag ik u verzoeken?”
Neeeeeeeee, dit wil ze niet... Ze probeert weg te komen, maar wordt door vele handen op een laag tafeltje gelegd. Haar handen worden losgemaakt, maar meteen achter haar rug vastgezet, nadat de brief uit haar handen is genomen. Haar enkels worden vastgezet aan het tafeltje, en ze wordt door een laars op haar rug naar beneden geduwd. Dan voelt ze de zweep op haar billen. Ze verbijt zich, ze wíl niet gillen.. Maar dat voornemen is niet vol te houden... bij de tweede slag kreunt ze, bij de derde smeekt ze om genade en bij de vierde kan ze alleen nog maar onsamenhangend huilen en gillen..
Ze voelt de bloeddruppels langs haar dijen omlaag vloeien. Nog niet genoeg... nog een paar slagen... ze trekt zichzelf terug in zichzelf en kreunt nu zacht. Eindelijk vinden ze het genoeg.
Haar enkels worden losgemaakt en het tafeltje wordt onder haar wegggetrokken.
“Kom maar naar me toe..”
Als ze zichzelf op haar knieen heeft geworsteld hoort ze: “Ja, heel goed, kruipend...”
Hij zit vrijwel aan de andere kant van de zaal. Met pijnlijke knieen, haar armen nog steeds gebonden achter zich, en een brandend achterste, kruipt ze naakt de lange afstand naar Hem toe. Op de grond voor zijn voeten ligt het document, waarvan ze nu de consequenties ten volle doorziet. Ze wíl niet tekenen... ze wil niet.
Als ze Hem op een halve meter is genaderd, gebiedt Hij haar te stoppen.
“Ga rechtop zitten, je knieën uit elkaar.”
Ze haast zich aan zijn bevel gehoor te geven. Hij staat op en torent boven haar uit. Groots, bedreigend, streng en ook... iets anders, iets wat ze niet kan benoemen.
Tot haar verbijstering zakt hij door zijn knieen en pakt haar liefdevol vast bij haar bovenarmen. Even zoekt ze onwillekeurig steun bij Hem. Hij tilt haar kin op en dwingt haar Hem aan te kijken.
En dan vertelt Hij haar, dat Hij haar bij zich zal houden, voor altijd. Dat alles wat Hij haar zal aandoen, gedaan wordt uit liefde. Zodat ze kan worden zoals Hij dat wenst. Dat hij dit één keer zegt nu, en pas weer zijn liefde zal verklaren als ze geworden is wat Hij wenst.
“Er is vanaf nu voor jou nog maar één werkelijkheid, en dat ben IK. En het enige wat jij moet onthouden, is dat ik van je hou..”
De tranen stromen nu over haar wangen. Ze is verbijsterd over de gevoelens die door haar heen aan. Ze voelt geen pijn meer, ze is niet langer alleen. Ze wil dat Hij haar liefheeft, en misschien zelfs, dat Hij haar soms, een heel klein beetje pijn doet...
“Je mag nu je contract ondertekenen.”
Hij schuift het contract over de vloer naar haar toe, terwijl haar polsen worden losgemaakt. Een van de andere mannen schuift een schotel met een miniem plasje bloed naar haar toe. Zo weinig maar? Het voelde als meer...
Langzaam, in haar mooiste handschrift, tekent ze letter voor letter haar naam. Bij elke volgende letter voelt het alsof ze afscheid neemt, over een drempel gaat..
Daarna buigt ze haar hoofd en biedt ze Hem de veer en het contract aan.
Van achter zich pakt hij een metalen, met zacht leer gevoerde halsband, die hij als een sierraad om haar nek legt. Terwijl hij de band vastmaakt, kust hij haar lang en teder.
“Dit is je eerste band. Er kunnen er meer volgen, maar die moet je verdienen.”
Hij voelt nog even of de band niet te strak zit, door aan de metalen ringen die eraan zijn bevestigd te trekken. Daarna maakt hij zich abrupt van haar los en doet haar een blinddoek voor. Ze verwelkomt de duisternis en glijdt weg.
Ze is volkomen los van zichzelf als ze wordt opgetild en weggedragen. Even later worden haar enkels en polsen geboeid en aan elkaar vastgezet, en ze voelt dat ook de halsband ergens aan wordt vastgezet. Onder zich voelt ze stro, naast zich een ruw stenen oppervlak. Een pels wordt over haar neergelegd, ze hoort een deur sluiten. Ze is alleen, wegzwevend in een fluwelen duisternis.
wordt vervolgd |
Verhalen 
Verhalen
om mee te beginnen
prachtig en mild
bijzonder
spanking verhalen