sm & spanking verhalen & forum

Beoordeel dit bericht door een getal te selecteren. 1 is het slechtste en 5 is het beste.

MisTique Beginnend lid Bericht Nummer: 0 Aangemeld: n.v.t. Beoordeling:  Stemmen: 9 Gepost op dinsdag 20 september 2005 - 11:31 pm:    Een verrassende wending in een lange vriendschap Het was ons wekelijks avondje uit, al jaren gingen we met de meiden op vrijdagavond stappen. Vaak naar onze vaste kroeg, soms een uitgebreid etentje of een bioscoopje. Marlies liep ongeduldig heen en weer. “Waar blijft die tut nou, weet ze nu ondertussen niet dat we altijd en eeuwig op haar zitten te wachten. Waarom kan ze nooit eens op tijd zijn!” Bianca giechelde terwijl ze met haar wijnglas, die overigens bijna leeg was, zwaaide en zei: “Je hebt haar ook niet goed opgevoed, kijk wij komen al jaren op tijd. Omdat we jou kennen, en omdat we je wijn zo’n lekkere gangmaker vinden voor we op pad gaan, maar ja.. Nienke is natuurlijk gewoon Nienke. Een lekkere chaoot, laat die meid toch.” Ik keek van de een naar de ander, het gezicht van Marlies werd donkerder, terwijl dat van Bianca steeds vrolijker leek te worden. Zou ze er soms plezier in scheppen om Marlies bewust een beetje te voeren wanneer deze zich al opwond? Marlies trok haar topje met een driftig gebaar naar beneden. Daardoor was duidelijk te zien dat ze geen bh droeg. Ik vroeg me altijd af waarom Marlies zich zo kleedde. Op een manier die ik niet goed kan uitleggen maar die iets uitstraalde alsof ze alles van zichzelf liet zien, maar dan zonder dat ze ooit last had van ongewenste reacties. Terwijl als ik zoiets deed ik de hele avond flauwe opmerkingen van mannen naar mijn hoofd geslingerd kreeg en me ongelukkig voelde. Maar niet Marlies. Hoe zou dat zijn wanneer zij een rok zou dragen eigenlijk? Ik ging ineens twijfelen of ik haar ooit wel eens in een rok gezien had, waarom eigenlijk niet? Nu ik er zo over nadacht kwam ik tot de conclusie dat van ons allemaal Marlies het minst bezig was met uiterlijk, kleding en al die andere dingen waar de rest van de meiden zich mee bezig hielden. Dat was vermoedelijk ook de reden waarom Nienke zo laat was, die had haar halve kledingkast op zijn kop gezet om theatraal te verzuchten dat ze ‘nooit iets had om aan te trekken’ waarna ze haar vriendinnen stuk voor stuk belde om kleding te lenen en veel later dan afgesproken uiteindelijk aankwam. Wat nog niet zo erg was, maar dan moest ze nog alle te lenen kledingstukken aantrekken, kritisch bekijken voor de spiegel, combineren met andere meegebrachte kledingstukken en voor we dan zover waren om te vertrekken was de avond al bijna voorbij. Ergens begreep ik Marlies haar ergernis wel. Intussen had Marlies al drie keer de gordijnen opzij geschoven om te kijken of ze beneden op de parkeerplaats Nienke’s auto kon zien aankomen. Wat ze niet had gemerkt was dat Bianca samen met Natasja sms berichten aan het versturen was via haar mobiele telefoon. Ik ging zonder iets te zeggen bij Bianca op de leuning van de bank zitten en kon het niet helpen toen ik hard in de lach schoot. “Wat is er?” vroeg Marlies terwijl ze verstoord vanachter het gordijn mijn kant opkeek. Bianca keek me kwaad aan terwijl Natasja probeerde haar lachbui met wijn weg te spoelen. Hetgeen mislukte waardoor ze zich grandioos verslikte. Marlies liet zich niet van de wijs brengen en keek mij nog steeds strak aan, ik begon me ongemakkelijk te voelen en stamelde iets onverstaanbaars. Gelukkig schoot Bianca mij te hulp en zei: “Nienke stuurde een foto van de helft van wat ze aantrekt vanavond en stelde voor zo weg te gaan vanavond en dat zag er hilarisch uit.” Ik knikte heftig. Het was niet helemaal waar. Nienke had wel een foto gestuurd maar één met een truttig rokje, een onschuldig gezicht trekkend en daarbij de tekst… “Oh Marlies…ik zal het nooit meer doen. Maar Marlies..wat doe je nu….” Waarna de volgende foto een foto was van Nienke met opgetrokken rok half over de bank gebogen, haar mooi gevormde billen (waar ik best jaloers op was) staken parmantig uit een felrood gekleurde string met de tekst: “Nee Marlies, ik zal het nooit meer doen. Au…1, au 2, dankuwel Marlies.” Marlies keek van de één naar de ander en liep ineens doelbewust naar Bianca toe en pakte het telefoontje uit haar handen. Ik keek schuldbewust naar de lege wijnglazen en besloot dat het tijd was om iedereen van een vol glas te voorzien. “Oh!!!,” hoorde ik Marlies met kwade en verontwaardigde stem uitbrengen, “dus zo denkt ze over me. Nou dat is goed dat ik dat weet!” en ze beende kwaad de kamer uit naar haar slaapkamer. Beduusd keken we elkaar aan, zou ze niet begrepen hebben dat dit een grapje was? Zoiets moest toch kunnen? Tjee zeg, wat een overdreven reactie. Bianca keek mij aan, haar ogen seinend, ik begreep het wel maar waarom moest ik dit nu weer oplossen… Met de fles wijn in één hand en twee lege glazen in de andere liep ik naar haar slaapkamer, ik klopte zachtjes op de deur en vroeg: “Marlies…? Mag ik binnenkomen?” Een brommend geluid nam ik aan als bevestiging en ik opende de deur. Marlies zat in kleermakershouding met nors gezicht naar de muur te staren. “Wat is er nou?” vroeg ik, “je snapt toch wel dat dit een geintje is. Waarom trek je je dit zo aan. Je kent Nienke toch.” Abrupt stond ze op en ijsbeerde door de kamer. “Ja! ik ken Nienke, dat is ‘t ‘m nou juist. En Nienke kent mij ook, dit vind ik zo oneerlijk van haar!” Niet begrijpend keek ik Marlies aan. “Sorry hoor,” zei ik, “maar ik begrijp er niet veel van.” Ik schonk één van de wijnglazen half vol en reikte haar deze aan. “Hier dan drinken we gezellig samen een glaasje, laat lekker die boze bui van je wegwaaien. Wat heb je eraan.” Marlies nam mokkend het wijnglas van me aan en nam een slok terwijl ze peinzend voor zich uit keek. “Weet je wat het is,” zei ze op een toon waarvan ik al wist dat er geen antwoord van mij nodig was om haar verder te laten praten, “Nienke weet dondersgoed dat ik wel voor die dingen in ben. Ze weet ook hoe moeilijk ik het daarmee heb gehad. Daarom vind ik dit oneerlijk, dit zijn geen grapjes meer. Niet zo, niet op die manier.” Alsof ze haar woorden kracht bij wilde zetten nam ze een grote slok, vervolgens zette ze haar glas op het nachtkastje en keek mij aan. Haar woorden galmden nog door mijn hoofd, wat bedoelde ze met ‘voor die dingen in zijn?’, een vaag bekend warm gevoel nam bezit van me. Ze zou toch niet…dat kon toch niet….dat had ik toch moeten merken… Onderzoekend keek ik haar aan, ik had het gevoel alsof alle kleur uit mijn gezicht wegtrok. “Gaat het wel goed met je?” hoorde ik haar stem vanuit de verte. Ik knikte, terwijl ik me probeerde te concentreren op de geluiden in de kamer hiernaast. Plotseling duizelde het me terwijl langzaam tot me door begon te dringen wat dit betekende. Marlies had haar hand op mijn arm getrokken en keek me aan, in haar ogen zag ik de vertwijfeling, het zoeken naar herkenning en ik wilde op dat moment door de grond zakken. Ik had mijn geheim zo zorgvuldig weg kunnen houden, ik had alle grapjes altijd weten te doorstaan zonder mezelf bloot te geven. En nu ineens zat daar iemand tegenover me die bezig was achter dat masker te kijken. Ik hoorde Marlies diep ademhalen, alsof ze iets ging zeggen en onbewust hield ik mijn adem in. Ze zei niets, sloeg haar arm even om me heen en stond op. Ze liep naar de slaapkamer deur en keek me aan, ik zag een twinkeling in haar ogen. “Kom op,” zei ze, “Nienke zal er zo zijn, die gaat nog wat beleven.” Aarzelend liep ik achter haar aan, halverwege het kleine gangetje stopte ze en draaide zich om, spontaan gaf ze me een zoen op mijn mond en fluisterde: “Maak je niet druk, je geheim is veilig bij me.” Ik voelde me rood worden, maar voor ik iets had kunnen zeggen was ze de woonkamer in gelopen. Precies op tijd om Nienke te verwelkomen die op de haar zo bekende chaotische manier binnen kwam. “Ha Nienke,” zei Marlies terwijl ze haar een hartelijke kus op de wang gaf, “waar bleef je nou, we zitten al uuuuren op je te wachten. Ik hoorde dat je nog een leuk rokje zocht, ik heb nog wel wat voor je.” Marlies liep naar een kast in de hoek van de kamer en haalde zo’n typisch schoolmeisjesrokje te voorschijn. Nienke keek haar met ongelovige blik aan en stamelde: “Dat is helemaal niet nodig hoor.” “Jawel,” antwoordde Marlies resoluut, “je hebt er vast wel een leuk truitje bij, maar die rok moet je echt aan.” Het was stil geworden in de kamer, ik zag hoe de hand van Natasja boven de tafel zweefde, waar ze vermoedelijk haar glas had willen oppakken om vermakelijk toe te kijken hoe Marlies het Natasja moeilijk maakte. “Dus hier neem dat rokje maar mee naar de slaapkamer, dan kun je je daar om kleden. Wij drinken nog lekker een glaasje wijn en we zien het wel als je,” ze pauzeerde even, “eindelijk klaar bent.” Met verbazing en een beetje medelijden, maar ook opluchting omdat op deze manier de aandacht ver bij mij vandaan werd gehouden, keek ik Nienke na terwijl deze naar de slaapkamer liep. Ze trok de deur zachtjes achter zich dicht en op dat moment had ik echt met haar te doen. Vragend keek ik naar Marlies, die ondertussen met een grote plof op de zitzak plofte. Ze knipoogde naar me terwijl ze zei: “Ik heb ‘t gehad met Nienke haar te laat zijn maar ook met haar geintjes. Ze denkt dat ik zo ben? Nou prima, zo kan ze het krijgen.” Haar stem daalde tot een gefluister terwijl ze vervolgde: “Als ze straks terugkomt dan ga ik haar straffen. Jullie allemaal.” Bij die laatste woorden was ze met een triomfantelijke blik recht op gaan zitten en keek ons allemaal aan. Opnieuw was het stil geworden. Het was Bianca die als eerste iets zei: “Wat bedoel je daar precies mee?” “Wat denk je zelf?” was het antwoord van Marlies. “Ehhh,” stamelde Natasja, “je zegt net straffen. Je bedoelt zeker een lesje leren?” “Als jij het zo wil noemen vind ik het best,” hoorde ik Marlies zeggen terwijl ze nonchalant opstond. Ze opende een la en haalde er een liniaal, een haarborstel, een kleine soort leren riem (ik voelde het bloed naar mijn hoofd stijgen terwijl ik toekeek hoe ze alles te voorschijn haalde) en een kort stokje uit, zo eentje die je gebruikt om te voorkomen dat je planten scheef groeien. Ze draaide zich om en legde de spullen één voor één op de glazen salontafel. “Jullie mogen ieder kiezen welk voorwerk je wil gebruiken.” “Nou,” zei Bianca met een duidelijke glimlach in haar stem, “aangezien ik mijn haar al heb gedaan, niet van rekenen hou en ook geen plantenmens ben, neem ik dat zwarte ding wel.” Natasja keek niet begrijpend van Marlies naar Bianca terwijl ze vroeg: “Wat zijn jullie van plan?” Marlies knipoogde naar mij terwijl ze antwoordde: “Dat is toch wel duidelijk… nou kom op… welke neem jij.” Bij die laatste woorden had ze zich tot mij gericht en ik realiseerde me plotseling dat haar vraag aan mij gericht was. Smekend keek ik haar aan, dit kon ze niet menen. Haar ogen keken me strak aan, ik voelde mijn benen slap worden en keek naar de voorwerpen op tafel, zonder iets te zeggen stond ik op en pakte de haarborstel. Ik durfde Marlies niet aan te kijken toen ik weer ging zitten.