    
SirAtlas
Nieuw lid
Bericht Nummer: 0
Aangemeld: n.v.t.
Beoordeling: 
Stemmen: 6 | | Gepost op maandag 11 december 2006 - 08:45 pm: | |
De sluier van het bestaan opgelicht en een zachte kijk op een moment tussen een meisje en haar Meester |
“Het is makkelijker door te dringen tot Mars, dan tot zichzelf.”
Carl Gustav Jung
Carl Gustav Jung was een psycholoog die zijn kunde liet groeien onder de begeleiding en in de schaduw van de veel bekendere Freud. Toch heeft Carl ons iets nagelaten wat de inzichten van Freud niet bevat: de theorie over een collectief bewust zijn, het ontstaan kleurrijk verwoord door de volgende anekdote:
“Een cliënt die tijdens een van zijn visioenen zag dat de zon een rechtopstaande penis had waaruit de wind waaide. Dat deed Jung sterk denken aan de Mithrascultus, een verloren religie waar - aldus Jung - de cliënt niets van kon hebben geweten omdat publicaties hierover pas later zouden verschijnen.”
meiskes...
Soms lijkt het wel of meiskes ook een dergelijk collectief bewustzijn hebben. Een gevoel, dringend, luid sprekend van binnen, verborgen, latent maar duidelijk aanwezig. De routebeschrijving is als een cryptische omschrijving op een kaart die je de laatste stappen naar een verborgen schat toefluistert. Pas als je op een bepaald punt bent, krijgt de omschrijving zijn betekenis: “where the lions wheep”, “Down the throat into the belly of gold”. Vage woorden die een stukje landschap of kenmerken daarvan beschrijven.
Het is dat stukje zielen-landschap waarnaar meiskes op zoek zijn. Het moment in tijd waar stukjes op hun plaats vallen en ze werkelijk inzien waarnaar ze verlangen. Het is op dat moment dat de weg die ze hebben afgelegd, onttrokken van mist achter hen ligt en meer is dan een vage herinnering aan een spannend avontuur. Het is op dat moment dat betekenis doordringt in de vorm van zingeving. Het moment waarop waarde niet wordt uitgedrukt in ervaring, frequentie van zweepslagen of aantal keren dat je koud staal voelde, maar je eindelijk het werkelijke inzicht geeft waar je verlangen vandaan komt: dat het altijd meer is geweest dan je klein willen voelen door geknield in de hoek te zitten.
Antwoorden op vragen die je niet kon stellen omdat er geen woorden waren voor je gevoel. Het moment waarop je pas werkelijk slavinnetje bent: in wezen, in ziel zonder dat je overtuiging zoekt en het logisch wilt beredeneren... gewoon omdat je het bent.
“Voordat je aankomt op de plaats waar die cryptische omschrijving zijn geheimen onthult,” zeg ik tegen mijn meiske “zul je de 25 stappen naar het zuiden, de 10 voorwaarts en daarna de barre tocht over de bergketen moeten nemen.”
Vragende blik in haar ogen, hand op haar hoofdje dat aait, geknield voor haar Meester. Haar hoofdje komt wat omhoog, haar ogen richten zich, haar lippen gaan wat van elkaar alsof ze wil spreken, wil vragen. In die kleine seconde dat haar lichaam dat signaal geeft, raakt haar vraag verdwaald in het drijfzand van gevoel en woord. In die kleine seconden wordt haar vraag erdoor gevangen: om er niet dapper uit te stappen, maar verloren te gaan in het onvermogen om diepe emoties uit te dragen.
Haar mond spreekt niet, haar hoofdje buigt zich terug.
Een tweede poging gaat net zo.
De derde die volgt is niet anders - mits de verwarring die langzaam opkomt buiten beschouwing wordt gelaten.
Ik tik op mijn knie. Zachtjes legt ze haar hoofdje neer om er te rusten en de streling van mijn hand over haar bolleke te voelen.
“Meester...”
Een korte twijfeling in haar stem die aangeeft dat ze goed en duidelijk wil formuleren. Zoals haar geleerd: een manier van spreken waaruit acceptatie klinkt.
“Meester, slavinnetje...”
Weer een korte stilte; een laatste controle van woordkeus en volgorde van zinnen. Dan klinkt het “slavinnetje” niet uit haar mond, maar uit die van mij.
“Slavinnetje zoekt naar woordjes om aan Meester uit te leggen wat ze voelt, ervaart. Wat slavinnetje beleeft, wat haar nu raakt als ze met haar hoofdje op Mijn knie rust, wat er door haar heen gaat op dit moment. Dat slavinnetje terugdenkt aan momenten en wat ze al geleerd heeft probeert te plaatsen in wat ze nu nog niet weet.”
Mijn hand maant haar tot rust... haar ademhaling gaat langzamer, meer gecontroleerd dan daarnet.
“Slavinnetje,” nu uit haar mond, “slavinnetje weet dat ze nog veel moet leren, Meester...”
“Rustig maar meiske...”
Aanleiding waarom ze naast mij op haar knietjes zit, haar handjes gebonden zijn en ik haar op deze manier belerend toe spreek, is een stukje ondeugendheid van haar. Van haar handjes om precies te zijn. Losse handjes. Ongehoorzame handjes.
“Ontzegging is geen loos woord zonder betekenis en bedoeling,” zei ik haar nadat haar beheersing na drie maanden zonder streling of sexuele prikkeling en bevrediging over boord ging.
Ze weet dat correctie volgt. Zoals altijd: wanneer en hoe ik dat wil of nodig vind. Correctie betekent volgens de Van Dale: middel om een begane fout te herstellen. Ik voeg er vaak aan toe: om herhaling te voorkomen. En dat betekent weer dat ik probeer mijn meiske ervan te laten leren. Niet door angst. Angst is een slechte raadgever en zeker een slechte weg bewijzering richting de schat. Leren gaat door begrijpen, inzien waarom iets fout was en beseffen waarom het andere beter is.
“Dezelfde reden waarom vroeger je antwoorden op proefwerk vragen met rood werden verbeterd; zodat je wist wat wel goed was en daarvan kon leren, meiske.”
Nu is het leren van proefwerkcorrecties makkelijker voor een meiske dan leren van deze correcties. Natuurlijk is de link tussen oorzaak en gevolg duidelijk, maar daarmee is er nog geen inzicht in het waarom.
Zo zuig je niet het drinken op uit een glas als je drinkt door een rietje, maar verlaag je de druk waardoor het drinken door het rietje wordt geduwd. Begrijpen betekent dus weten welke krachten er spelen.
“In jouw geval, meiske, zijn dat krachten in jezelf.”
“Ja Meester...”
Na deze woorden lijkt de zon buiten te snel verdwenen en de nacht langzaam te beginnen. Bedtijd voor meiske. Als ik op sta uit de stoel kraakt het leer en moeten mijn ogen wennen aan het weinige -maar bijzonder dansende- licht dat de kaarsen geven. Ze kleuren de muren zacht en schilderen er een schaduwspel op. Bijzondere wolken die aan een blauwe hemel van vorm veranderen en ieder hun eigen verhaal vertellen. Vaag herkenbaar maar verdwenen als je er op let.
Als ik me opricht, gaat het hoofdje van mijn meiske mee. Ze wacht geduldig naast mij, haar hoofdje gebogen. Misschien wel door de zwaarte van de vragen die haar bezighouden. Geplant door wat Meester haar vertelde, liefdevol bewatert en beschenen door de zonnestralen van zichzelf. Waartoe het zal groeien is onbekend. Misschien een stevige eik naast de witte narcissen die voor haar symbool staan als erkenning dat ze onderdanig is. Een weerbarstige struik die ze zelf moet snoeien?
Die vragen overweldigen haar. Hoe zal haar tuintje er straks uit zien, hoe wordt het gevormd, welk paadje vindt ze het fijnst om te bewandelen en op welk plekje zal ze rustig op het bankje rusten om van haar omgeving te genieten?
Ik kruip naast Meester.
Hij is moe. Ik zag het aan zijn ogen toen Hij opstond.
Een wrijving met zijn hand. Ik schaam me maar kan het niet uiten. Ik weet waarom Meester mij nu naar mijn kooitje brengt en ik vanavond niet naast hem op de grond mag liggen.
Ik denk terug aan het moment waarop Meester liet zien dat een sletje zijn zó leeg is. Het vervullen van een drang is anders dan vervulling van een wens. Meester heeft er vaak over gepraat en ik heb Hem er veel over verteld. Over vroeger, over hoe ik was, wat ik deed. Hoe ik mannen uitdaagde, liet wanhopen en zelfs smeken om klaar te mogen komen nadat ik een uur op hen had gereden.
Meester luisterde maar veroordeelde niet.
Snelle flits: besef dat ik de eerste keer dat ik bij Meester was hem probeerde te verleiden met diezelfde tactieken. Duidelijker: het gevoel dat ik had toen ik in Zijn ogen zag dat ik Hem op die manier nooit zou kunnen beďnvloeden.
Een korte ruk aan de riem die aan mijn halsband zit, brengt me terug.
De hoek om, de gang door en een deur die open gaat; 25 stappen naar het zuiden, 10 voorwaarts.
Nauwelijks bewust van mijn omgeving maar uit routine weet ik waar mijn kooitje staat. Daar zal ik vanavond slapen en zal Hij mij morgen wakker maken...
De barre tocht over de bergen is de drempel van mijn kooitje.
Altijd eventjes... daarna rust ik. |
Verhalen 
Verhalen
om mee te beginnen
prachtig en mild
bijzonder
spanking verhalen