sm & spanking verhalen & forum

Beoordeel dit bericht door een getal te selecteren. 1 is het slechtste en 5 is het beste.

MisTique Nieuw lid Bericht Nummer: 0 Aangemeld: n.v.t. Beoordeling:  Stemmen: 7 Gepost op zaterdag 03 september 2005 - 09:12 am:    Hoe de mix van verlangen naar pijn en het ervaren van pijn samensmelten Traag drongen de geluiden van de buitenwereld tot me door. Ik draaide me nog eens op mijn linkerzij en kroop diep weg onder het warme dikke dekbed. Het was zondag, alle geluiden buiten ten spijt maar ik was toch echt niet van plan om vandaag tot echte actie over te gaan. Het gejoel van spelende kinderen buiten vervaagde terwijl ik weer weg doezelde om even later wakker te worden van jouw hand op mijn billen. Ik kreunde gesmoord, uitslapen had toch nog altijd een enorme aantrekkingskracht op me. Een zachte tik op mijn rechterbil wakkerde een smeulend vuurtje aan, mijn kreun, wat minder gesmoord dit keer, spoorde jou aan. Een nieuwe tik, en nog één. Onbewust draaide ik met mijn kontje heen en weer. Een overduidelijk signaal van het verlangen dat in mij smeulde. Ik was echter nog niet bereid dit toe te geven, je wist dat. Plagend vroeg je me wat ik wilde, ik draaide er wat om heen, een felle tik op mijn rechterbil liet een gloeiende afdruk achter en me vertelde me zonder omhaal dat dit geen tijd voor gedraai en gedraal was. Ik kon me niet meer verstoppen, sterker nog ..ik wilde me ook niet meer verstoppen. Het smeulende verlangen had een antwoord gezien (ok gevoeld dan) en wilde meer. Dus fluisterde ik “dat je verder gaat.” Een goedkeurend “goedzo meisje” gepaard met een paar korte tikken op mijn billen was het antwoord. Je draaide me iets verder door op mijn linkerzij, trok mijn rechterknie omhoog waardoor mijn rechterbil verder omhoog kwam. De eerste tikken waren het voorspel, je versnelde het tempo. De klappen opvangen was geen optie meer, ik liet me meevaren met de stroom van tegenstrijdige reacties en verlangens. Ik draaide met mijn lichaam om de harde klappen te vermijden maar ik draaide ook telkens weer terug alsof ik je wilde tonen dat ik bereid was dit te ondergaan. Een paar ferme tikken waren mijn beloning, mijn handen klauwden in het kussen terwijl de tikken steeds sneller en sneller op mijn bil neerkwamen. Ver weg hoorde ik je zeggen: “Tel maar.” Mijn stem begon, zacht en timide: “één, twee, drie..” Bij vier schoot mijn stem omhoog, ik hervatte mijzelf en telde met heldere stem door. Een manier om mezelf moed in te spreken. Je wisselde harde tikken met zachte tikken af, een traag tempo met een razendsnel tempo. Ik struikelde bijna over mijn eigen woorden, ineens leek tellen verreweg van simpel te zijn. Bij twintig, en een flink gloeiende bil, wurmde de onvermijdelijke vraag zich een weg door de roes naar boven, waar ging je stoppen? Tot hoeveel moest ik tellen. Gelukkig bleef ik niet lang in onzekerheid, bij dertig stopte je. Je liet me je bedanken, iets waar ik nog altijd moeite mee heb. Je kroop tegen me aan en knuffelde me, vervolgens draaide je je om, ik hoorde je rommelen in het laatje naast je en wist waarnaar je zocht. Mijn eigen voorstel was het geweest ooit, om een houten liniaal te proberen. Het voelen van de streling van het koele hout op mijn huid deed iets met me wat ik amper kan omschrijven, ook al weet ik hoe fel de pijn kan zijn van een flinke slag met de liniaal, toch laait bij het strelen het verlangen naar die slag op. Wat ik even later alweer betreur wanneer het hout mijn billen teistert. De eerste tik kwam hard aan, ik wist direct dat we nog lang niet klaar zouden zijn. De manier waarop je sloeg, de felheid van je slagen, waren de bundeling van onze verlangens. Jouw verlangen om mij zo te pijnigen, het mijne naar pijn en ondergaan. In gedachten telde ik mee (je weet nooit en je kunt maar beter voorbereid zijn toch maar al snel won de roes het. Ik voelde mezelf wegzakken in een dikke deken terwijl het hout korte metten maakte met mijn lichte strubbelingen. Even later realiseerde ik me dat ik van mijn zij naar mijn buik gerold was, het verbaasde me niet eens dat dit me was ontgaan. Het contrast tussen een gloeiende bil en een niet gloeiende bil was vreemd om te ervaren. Ik verlangde naar diezelfde warme gloed op mijn andere bil en zonder twijfel.. je zou me niet teleurstellen. Waarmee je precies mijn billen raakte kon ik niet goed thuisbrengen. Het leek op een kleine rijzweep, de ene keer raakte het leren flapje met een venijnig kort beetje mijn billen, af en toe verdwaalde deze richting binnenkant dijbenen. Iets wat me niet eens uit mijn roes wist te halen. Andere keren meende ik dat je me met de verbinding tussen handvat en leren flapje sloeg, het leek op de cane maar voelde toch anders. Het rijzweepje werd omgewisseld voor iets anders, een grotere rijzweep. De leren flap van stugger leer, je hoefde minder hard te slaan om toch een behoorlijk effect achter te laten. De details ontgingen me, slechts de impact nam bezit van me en nam me mee. De roes vormde een muur tussen mij en de rest van de wereld, er was alleen nog maar de brandende pijn die het verlangen naar meer aanwakkerde, mijn zacht smekende kreetjes die jou trachtten aan te sporen. Scherpe pijn vervaagde, het verlangen naar pijn en het ontvangen van pijn smolten samen, ik was één met de pijn die ik voelde en ook één met het verlangen naar diezelfde pijn. Het was niet langer meer een reactie op de felle tikken die een brandend spoor achterlieten op de verhitte huid van mijn billen maar het was een samenhangend geheel. Volledig vanzelfsprekend, het voelde natuurlijk, het was van en met mij. Ik was het, dat verlangen, die pijn. Alle kleine en grote stukjes vielen samen... (c) MisTique